FanFic.nl

Those days are over. (Tokio Hotel)

Those days are over. (Tokio Hotel) 3

Vooraf : "Naar waar?”� Vroeg Brooke, mijn vaste vriendin die al meteen naar me toe liep. “Gewoon even een blokje om.. wil even alleen zijn.”� Loog ik. “Okay, tot straks dan.”� Glimlachte ze. Ze drukte een kus op mijn lippen en zwaaide me uit. Ik kroop achter het stuur van mijn Cadillac en reed weg, op weg naar Jennifer. Jennifer, het meisje dat ik nooit uit mijn hoofd had kunnen halen.

----------------------------------------------------------------------

Storie: ~Jennifer Point Of View~

Verveeld kijk ik naar de saaie zendertjes die nu op tv te zien zijn. Niets leuks word er op getoond, niet eens een leuke serie, film of dergelijk. Van saaiheid viel ik bijna in slaap maar werd net terug wakker van het geluid van de deur bel. Tegen mijn zin deed stond ik op en beende me een weg naar de deur. Met één ruk deed ik de deur open en verschoot van het gezicht die te voorschijn kwam. “Mag ik binnen komen?”� niet wetend wat te doen stond ik uren naar zijn gezicht te kijken. “Jennifer?”� Toms stem echode door mijn hoofd. Ongemakkelijk stapte ik opzij als teken dat hij welkom was. Ik sloot de deur en liet Tom in één van de zetels zitten. “Wil je wat drinken?”� Rillingen ontstonden in mijn zenuwachtige stem wat me nog onzekerder maakte. “Nee, ik blijf niet lang.”� Glimlachte Tom. Een teleurstellende blik kon je in mijn ogen zien, ik zette me in de zetel naast Tom en keek hem aan. “Wat brengt jou hier?”� Vroeg ik nieuwsgierig. “Ik was in de buurt en dacht er gewoon even aan om een bezoekje te brengen.”� Aan zijn gezicht zag ik dat hij loog maar niet wou toegeven. “Je liegt.”� Een blozende Tom keek me aan.. “Okay, ik ben hier om je portemonnee terug te geven.”� Nog steeds geloofde ik hem niet maar ging er niet te ver op in. “Okay, mag ik hem dan?”� Tom haalde zenuwachtig mijn portemonnee uit en door Toms zenuwen raakte ik meer en meer op mijn gemak. Hij overhandigde me mijn baby roze geldbewaarder en keek me weer aan. Al het ongemak veroverde weer mijn lichaam alsof het had gewonnen van een strijd tussen zelfzekerheid en ongemak. “En… ik wou nog vertellen dat ik je..”� Hij slikte even, schraapte zijn keel en zette hem weer in om verder te vertellen. “Miste.”� Blozend keek hij me aan terwijl ik zo weinig mogelijk emotie liet tonen. Die pijn die ik jaren geleden en nu nog steeds voelde, wou ik niet terug. Het was nu al zo moeilijk om hem terug te zien dus waarom maakte hij het moeilijker. “Leuk voor je..”� Blijkbaar schrok Tom van mijn reactie net als ik, dat was echt niet zo bedoeld. “S..sorry, was niet zo bedoeld.”� Bracht ik er schamend uit. “I..ik denk dat je maar kunt gaan.”� Vervolledigde ik mijn zin. “Jennifer, doe nu niet zo… Ik weet dat je nog wat voor me voelt, waarom doe je dan zo?!”� Ik stond recht en haalde twee foto’s van de muur. Eén met Tom en ik en één foto van mijn familie die nog maar zes maanden geleden getrokken was. “Vergelijk, Kaulitz. Dan zul je wel zien waarom ik zo doe!”� Ik propte de foto’s in zijn handen en liep kwaad naar boven. Had hij nog altijd niet door hoe hard hij me gekwetst had? Dacht hij dat ik dat zomaar kon vergeten en vergeven? Ik ben ook een persoon met gevoelens en niet een robot met een hart van steen.

~Tom Point Of View~
Kwaad liep ze naar boven terwijl ik eenzaam in de zetel zat. De twee foto’s dat ze me gegeven had, hadden wel een verschil. De tijd van ‘ons’ was ze gelukkig en op de andere foto zag ze er depri uit en ongezond. Ik liet de foto van haar en haar familie naast me liggen en hield de foto van ik en haar stevig vast. Ik wou het terug, ik wou haar terug, geen meisje kon het op tegen haar.

Reacties: