FanFic.nl

Eyecatcher

\7./

Toen ik me dat gerealiseerd had,was er geen enkel haar op mijn hoofd dat er ook maar één enkele seconde aan getwijfeld had om daaraan toe te geven. Weet je wat, Tommie, ook ik zal dat vuile spelletje spelen, ook ik zal zoveel mogelijk over mij en mijn leven verzwijgen, ook ik zal niet aarzelen om je op een verkeerd been te zetten. Eens kijken hoe lang je het zal volhouden. Nah.
Maar ik moest nog altijd antwoorden. ‘Is goed voor mij.’ zei ik nonchalant. Hij keek me raar aan, dacht zeker dat ik het had over zijn “hoe minder, hoe beter”�, tss.
‘Dat jullie meekomen?!’ verduidelijkte ik.
‘Ah.’ Bedenkelijk keek ik hem aan en toen zei Gustav, die goeie ouwe Gustav, dat als we nog lang zouden wachten we zouden wortelen. Iedereen veerde op en even later, zo’n 5 minuten, liep ik naast Bill op het perron, nauwelijks beseffend dat ik, ik jaja, nu, dadelijk, over exact 26 seconden hen naar mijn kleine studiootje zou brengen hen, die ik tot voor kort enkel kende - of dacht te kennen - van posters, foto’s, ontelbare sites met even ontelbare verhalen, roddels, interviews, beschrijvende horoscopen en boekjes van alle slag die vertelden wat ze min of meer uit vertrouwelijke bron hadden ontvangen, sinds ze hun duim ook als vertrouwelijk hadden bestempeld.
Georg kwam naast me lopen, terwijl Bill naar achter was geraakt en met Tom discussieerde over het kleinste en Gustav smste met weet-ik-veel-wie.
‘Cool zeg! We kennen je pas, en we mogen nog al mee naar je “privé”�! Lopen jullie in België altijd zo vlug van stapel?’ grijnsde hij.
‘Wow! Waar gaan we dat schrijven, dat jullie gewoon wéten waar jullie een concert hebben!’ kaatste ik spottend terug.
‘Zég!’ sputterde Georg lichtjes gepikeerd tegen, ‘ ’t was wel Bill die “Hallo Bulgarije!”� zei in Kroatië, hé! Niet wij!’
Ik schaterde het uit en trok een deur open. ‘Ga maar zitten, beste James… euhm… Georg!’ James leek evenveel op Georg als Kroatië op Bulgarije, en dus was het voor de hele wereld, inclusief mij, nog steeds onduidelijk wí í rom Bill zich in vredesnaam nu versproken had. Maar hij deed het zeker niet expres, want toen hij had beseft dattie verkeerd was, kreeg hij de kleur van een heel bakje aardbeien. Het filmpje haalde het magische kijkcijferaantal van 3 miljoen. En Bill, Bill bleef zich maar schamen.
‘Wat is zo grappig?’ vroeg diezelfde verspreker.
Maar toen we zijn o-zo-brave gezichtje zagen, kwamen we er gewoon niet meer toe om hem het er weer eens in te wrijven. Niet omdat hij er zo lief uitzag, gewoon omdat we half tussen een lachbui en schuldige grijns inschommelden. Uiteindelijk kon ik me niet meer houden, proestte het uit, waardoor ik van het lachen bijna een lantaarnpaal van zijn betonnen sokken reed, en probeerde Tom tevergeefs uit te leggen dat, hoe klein België ook mag zijn, ik niet wist hoe dat meisje daar heette of die daar en dat ik ook helemí í l geen benul had van haar gsmnummer of dergelijke om de heel simpele reden dat ik ze gewoon niet kénde. Maar op dat vlak kon Tom evengoed een steenezel zijn.
Op de duur werd het me zo teveel dat ik uit pure wanhoop de afstandsbediening van de ondergrondse garage van mijn blok naar zijn hoofd keilde. Ik merkte dat ik nog redelijk kon mikken want met een holle knots bonkte het ding tegen Toms voorhoofd. En wí t er nu juist hol klonk laat ik in het veilige maar vage midden.
Ik grijnsde genietend voor me uit, tot ik totaal onverwacht het doosje ook tegen mijn hoofd voelde bonken. Ik schaterde het uit en keek via de achteruitkijkspiegel naar Tom die geniepig terugkeek. Mijn ogen gleden verder over Georg en Gustav, die allebei heel regelmatig hun wijsvinger tegen hun slapen tikten. Als laatste keek ik naar Bill, die ietwat geamuseerder het schouwspel had zitten bonken. En het kon niet anders of hij had het geroken, want ook hij keek net mijn kant op. Verlegen draaide ik mijn hoofd net te laat weg, en op de gezichten van de personen op de voorste stoel en die er net achter kon je twee perfect aan elkaar gelijke zelfgenoegzame grijnzen waarnemen, waar niemand kon overkijken, behalve ik, de domme kip, die zich met haar lijf geen blijf wist en als een idioot zat te blozen.
Want in Bills blik had ik niet alleen amusement gezien.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.