FanFic.nl

Eyecatcher

\11./

Tom

De druppels gleden over haar kaak, langs haar nek, zo naar plaatsen waar ik nooit zou mogen komen. Haar bruine haar was ineens pikzwart, het hing in mysterieuze slierten voor haar gezicht. Haar hoofd was gewogen, maar we hoorden haar huiveren. Haar huid werd bleek, ze kwamen in schril contrast met haar vlammend rode lippen. Op de één of andere manier deed ze me een beetje aan Sneeuwwitje denken.
Haar haar was zwart als ebbenhout, haar lippen zo rood als bloed en haar huid zo wit als sneeuw. Iedereen hield van haar…
Plots tilde ze haar hoofd op, keek ons allemaal zo ijzig aan dat we ervan rilden, en ik wist dat we te ver waren gegaan. Haar lippen waren een dunne rode streep, het bloed van het geschoten dier in het ondergesneeuwde bos. Ze keek weer naar beneden, volgde met haar ogen de weg die het water ook had gevolgd, naar de plas rond haar blote voeten. Ik was een monster.
Met een ruk zwierde ze haar haar naar achter, de druppels spatten op ons gezicht. Niemand reageerde. En niemand bewoog. Ze had ons allemaal, stuk voor stuk en één voor één, doen verstijven met haar blik.
‘ ’t Spijt me…’ mompelde ik. Ik meende het ook.
‘Mij ook.’
‘Idem.’ fluisterde Gustav aangedaan.
Alleen Bill zei niets, beet op zijn lip, probeerde te hard geen flauwe excuses te verzinnen, zo hard dat het uiteindelijk toch uitdraaide op: ‘We hadden niet… mochten dat…’ Hij zuchtte. ‘Mij ook.’
Haar gezicht plooide open in een “Spijt komt altijd te laat.”�-grijns, zag met genoegen hoe het schuldgevoel boven onze hoofden uitsteeg. Ze kruiste haar armen voor haar borst en haalde diep adem. Hoewel het water nog steeds uit haar haren drupte, langs haar kaak in haar nek gleed en naar plaatsen ging waar ik nog steeds niet mocht komen, leek ze boven ons uit te groeien. Welke straf ze ook bedacht, ik zou niet tegenpruttelen.

Zonder ook maar enige aanleiding proestte ze het uit. ‘Ik denk dat ik jullie nu wel al genoeg heb doen lijden,niet? Zo’n zielige gezichtjes!! Wat zou Bravo daarvan vinden?’
We keken haar geschokt aan. Wat had ze gezegd? Dat meent ze niet hé, nee, dat meent ze niet! Hé, ja toch? Angstige blikken gingen over en weer.
‘Zie je!’ zei ze. ‘Dí t bedoel ik nou! Jullie kunnen, díºrven geen plezier meer maken. Constant lopen jullie jullie af te vragen wat er over jullie gedacht wordt! Daar in die minder bekende achterhoofdjes flikkert onophoudelijk een helblauwe neon: “WIJ. Uit. WORDEN. Uit. BEKEKEN. Uit. ”� En weer opnieuw. Het zit daar al een hele, hele tijd. Durf de stekker eens uit dat spel te trekken, of beter, gooi het gewoon BUITEN!
“De commentaren deren ons niet”�, maak dat alsjeblief de ganzen wijs, niet ons! De fans weten heus wel meer over jullie achtergrond dan jullie vermoedden. Fans, die verdomme fans geworden zijn DOOR jullie achtergrond. En dan bedoel in niet Bills achtergrond, Toms achtergrond. Nee, Georg en Gustav, nee. Ik bedoel evengoed die van jullie!
Weet je, als ik foto’s zie, dan… dan vraag ik me af wat jullie écht voelen, snap je? De wereld zorgde ervoor dat jullie een muur bouwden, een muur die jullie optrekken bij de eerste tekenen van “Dit kan iemand die we niet kennen en niet begrijpen niet goed vinden”�. De. Stekker. Eruit. Ik…’
Plots viel ze stil. ‘Sorry. Ik… stelde me weer aan. Vergeet wat ik nu gezegd heb, oké? Ik ben niet goed snik.’
Ik had opeens ontzettend veel zin haar te knuffelen.
Ze kon in ons kijken, ze is verdomme het eerste meisje dat ons begrijpt, het eerste meisje dat ons hart leest met het gemak van een peuterboekje met een veels te groot lettertype. Alsof zij het is die ons leven leefde en niet wij, simpele stand-ins, alsof zij… ons is.
Hoe had ik ook maar één nanoseconde kunnen vergeten dat dí­é meisjes ook bestonden?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.