FanFic.nl

Eyecatcher

\12./

Sofie
Ik moest ook altijd zo overdrijven! Oké, ze hadden me wel natgegoten, maar was dat daarom een reden om zomaar alles wat ik dacht dat ik het ze nooit zelf zou zeggen in hun gezicht te gooien? Hoe kan ik ze wijsmaken dat ik niet meende wat ik zei?
Het punt was: ik meende het wel. Hoe red ik-
‘Heh?’ Als één man waren ze naar me toe gekomen, en nu was ik het middelpunt van een grote groepsknuffel. Ik kon me niet eens meer bewegen. Wat- Waarom knuffelden ze mij? Ik bedoel, ik vind niets persoonlijker dan een knuffel. ZE KENNEN ME NIET!
‘Jongens, ik snap niet wat- Trouwens, ik ben nat!’
‘Vinden we niet erg.’ murmelde Gustav.
‘Maar ik wel!’ piepte ik, want Gustav had bij wijze van extra bevestiging van wat hij daarnet gezegd had zijn arm nog steviger rond mijn nek geklemd. Zonder acht te slaan op mijn protest liet hij me wat losser.
Maar ach, waarom zou ik protesteren? Ik mocht ze wel, die gastjes! Ik grijnsde en sloot mijn ogen. Ik was trouwens nog nooit door vier jongens tegelijk geknuffeld. Deze hele knuffel was een aaneenschakeling van korte, lichtelijk ironische gesprekken, zoals deze:

‘Clara?’ pruttelde Bill in mijn oor. ‘Ik voel je hart.’
Ik zuchtte. ‘Logisch als je zo dicht bij me staat dat je me kan wurgen! Maar uhm…’ Ik bracht mijn mond dichter bij zijn oor. ‘… als je dat kan geruststellen… ik voel het jouwe ook!’

Of deze:
‘Sofie?’
‘Georg.’
‘Hoe wist je dat allemaal?’
‘Niet.’ antwoordde ik. ‘Ik dacht dat. Echt.’ Hij zuchtte, zijn warme adem blies in mijn nek.
‘ ’k Geloof je niet.’
‘Pech gehad.’ zei ik, en daarmee was de kous af.

Of nog:
‘Claso? Heb je geen koud?’
‘Misschien een klein beetje, Tom. Zo’n goeie kachels zijn jullie ook weer niet!’ Ik kreeg meteen een vriendelijk bedoeld tikje tegen mijn achterhoofd, maar als je weet dat het van de hand van Gustav is, en als je ook weet wat een hels lawaai hij kan veroorzaken met even simpele tikjes, valt het niet moeilijk te besluiten dat het simpele tikje harder aankwam dan bedoeld.

Of erger:
‘Ik voel dat je koud hebt.’ zei Tom, met zo’n guitige dubbele ondertoon. Maar ik moest hem teleurstellen.
‘Dat zijn de knoopjes van mijn T-shirt.’
‘Oh.’ zei hij toonloos. ‘ ‘k Dacht dat het-’
‘Ik WIL niet weten wat je dacht.’
‘Kinderen.’ zei Bill, en schurkte nog wat tegen me aan. Bill. Schurkte. Tegen. Me. Aan. Wég logica!
‘Je bent even oud als Tom.’ verpestte ik zijn “Ik-ben-oud-en-wijs”�-dagdroom.
‘Fijn.’ zei hij tegen mijn schouder.

Of nog ééntje:
‘Zeg ‘ns, zie ik eruit als een kapstok?’
‘Nope.’
‘Nee hoor.’
‘Écht niet!’
‘Goh…’
‘TOM!!’ brulden de vorige drie in koor.
‘Nee dus? Waarom laten jullie dan jullie volle gewicht aan mij hangen?’
‘Je bent zo’n goed kussen.’ murmelden ze.
‘Excuseer?’
‘Sstt, Claso, kussens horen niet te praten!’
‘En als ik dat nu wel eens doe?’
‘Dan ben je een ongehoorzaam kussen. Punt.’
‘Wat “Punt.”�? Er is hier geen “Punt.”�! Ik wil hier wel eens over discumhmm!’
Tom had zijn hand op mijn mond gelegd; hij had absoluut geen behoefte aan ongehoorzame kussens. En omdat ik me niet kon bewegen wegens het doorgaan voor semi-kapstok, kon ik niets aan de situatie veranderen.
De kussen-kapstok was zonder pardon het zwijgen opgelegd, en terwijl ik zo langzamerhand begon op te drogen (lees: uitgedrupt was) dommelden op mijn schouders vier jongens in, in een hazenslaapje, schoonheidsslaapje of ander vermaak voor de hersens.
En nu maar hopen dat ze niet kwijlen.

Reacties: