FanFic.nl

Rules are made to be broken [TH]

Rules are made to be broken [TH] *36*

We zitten allemaal in de tourbus, op weg terug naar het hotel waar de jongens kunnen uitrusten van hun concert. Die Clemence was het hele optreden in de vip-ruimte gebleven, zodat ik dus de hele tijd tegen die rotkop aan kon kijken. Je zal nu vast denken, je kent dat kind niet eens, maar bij sommige mensen hoef je ze niet te kennen om te weten hoe ze zijn. Soms zegt een uitstraling al meer dan genoeg. Nu mag ik dus de hele tijd toekijken hoe ze tegen Tom aanligt in de bus. Ja, na het concert begon ze enorm te slijmen tegen Tom dat het concert gewéldig was geweest en dat hij het super had gedaan. En toen had Tom haar uitgenodigd om mee te gaan naar het hotel om nog wat 'te drinken'. Zeg dan meteen dat je gaat batsen. Sorry hoor.
Iedereen in de bus zit voorin, alleen ik heb me een beetje afgezonderd en zit dus helemaal achterin. Ik had echt geen zin om de hele tijd naar Clemence te kijken die tegen Tom aanligt. Niemand doet enige moeite om te vragen wat er is, wat ik ook wel begrijp omdat ze helemaal gebroken zijn van het concert. Ik haal een verfrommelde foto uit mijn zak. Het lachende gezicht van Nero staart me aan. Alsof er niks gebeurt is. Maar dat is niet zo, okee ik heb gelogen, er was ooit een keer dat ik eerder hopeloos verliefd ben geweest.

Het bos was altijd al mijn lievelingsplek geweest, niet alleen van mij, het was de plek van mij en Nero. We hadden precies één jaar verkering. Sommigen vieren dat door elkaar een cadeau te geven, andere door een weekend weg te gaan, maar Nero en ik deden dat anders. We hadden besloten dat de manier was om het te vieren naar het bos te gaan. De plek waar we elkaar hadden ontmoet. Als je het bos inloopt moet je een heel stuk doorlopen en op een gegeven moment door een paar dicht begroeide plekken heen. Daarachter was een klein meertje omringd door treurwilgen. S'nachts vielen de stralen van de maan er vaag doorheen, waardoor het leek alsof er kleine sterretjes dansten op het meertje. Ik had het net een sprookje gevonden. De plek had iets met me gedaan, ik ging er altijd heen hoe ik me ook voelde. De plek kon me geruststellen en soms leek het wel alsof ik erin kon verdwijnen. Zo mooi was het. Ik zat samen met Nero aan de kant, onze voeten zachtjes door het water strelend. Ik leunde tegen Nero zijn schouder aan, die me stevig vasthield. We konden nog vaag de sterren door de bomen zien, evenals het maanlicht. Dit moment mocht euwig duren voor mij. Nero en ik waren voor elkaar gemaakt. Ik voel hoe zijn zachte vingertoppen het blote stukje van mijn rug strelen. 'Ik hou van je..' fluisterde Nero zachtjes. Voorzichtig drukte hij zijn lippen op de mijne, en nog altijd voelde ik een explosie van vlinders. Ik wenste dat dit gevoel nooit zou verdwijnen. Maar niks is voor eeuwig. Ik wist het, maar wou het niet geloven. Ik wou Nero niet kwijt, daarvoor hield ik teveel van hem. Maar langzamerhand ging het steeds slechter met Nero. Hij werd gepest op school, omwille van zijn manier van kleden en haar. Hoe meer hij werd gepest, hoe meer hij zich afzonderde van anderen. De enigste die nog met hem omging was ik. Zijn ouders hadden niks door omdat ze bijna nooit thuis waren. De leraren op school merkten evenals iets van. Nero was niet zo iemand die naar zijn mentor ging, om zijn problemen te vertellen. Alles vertelde hij tegen mij. En dat was genoeg voor hem. Al mijn tijd die ik had, stak ik in Nero. Het ging alsmaar slechter met hem. Naar school ging hij bijna niet meer, ik ook niet. Ik moest gewoon bij hem zijn. Hem het gevoel geven dat hij niet alleen was, dat er iemand was op wie hij kon steunen, zijn problemen aan kwijt kon. Ik werd daarin meegetrokken. Mijn ouders kregen door dat er iets mis was, en probeerden me weg te houden bij Nero. Hij zou een slechte invloed op me hebben. Ik luisterde niet naar ze, en liep samen met Nero weg. We gingen naar onze plek. We hadden afgesproken dat we elkaar daar zouden zien. Het was midden winter en buiten begonnen zachte, koude sneeuwvlokjes te vallen. Ik liep het bos in, naar waar Nero zou zijn. Op de plek waar we zaten toen we één jaar bij elkaar waren. Die nacht zou ik nooit vergeten. We hadden elkaar vastgehouden zoals we nog nooit hadden gedaan, elkaar gezoend zoals nooit tevoren. Nero had gezegd dat hij van me hield op een manier hoe hij het nog nooit eerder had gezegd. Ik duw de takken opzij en zie iemand tegen een boom zitten. Het is Nero. Ik zag het aan de bouw van zijn lichaam, op de manier hoe hij zat. Hoe dichterbij ik bij hem kwam, hoe meer ik het gevoel kreeg dat er iets mis was. Het ging meer sneeuwen, niet eens hard maar gewoon veel. Ik voelde dat het niet klopte, Nero was anders. De sneeuw maakte dat ik niet veel kon zien. Nog enkele meters was ik verwijderd van mijn grote liefde. De jongen voor wie ik alles over had. Écht alles. Voor wie ik mijn leven zou geven. Ik voel hoe mijn ogen vochtig worden. Nero zou me al gezien moeten hebben, ondanks de sneeuw. Maar hij blijft maar zo stil zitten. Zachtjes laat ik me naast hem zakken en pak zijn hand vast. Hij is koud. Mijn ergste vermoedens worden werkelijkheid. Een traan stroomt naar beneden en valt op zijn koude hand. 'Nero' fluister ik. Geen antwoord. Weer fluister ik zijn naam, geen enkele beweging. Huilend laat ik me naast hem vallen. Het mocht niet. Het kon niet. Nero, die zo sterk was, en wie ik altijd had gesteund. Hij mocht me nu niet achterlaten.

Nog een traan glipt uit mijn ooghoek, en ik vouw de foto weer op om hem weg te stoppen. Nero was doodgegaan. Hij was te ver onderkoeld geraakt. Hij was al dood toen ik aankwam. Ik ben er nooit echt overheengekomen. Gelukkig waren Jimmy en de rest er voor me, dankzij hun ben ik weer verder gaan leven. Maar Nero zal altijd blijven bestaan. In mijn hart.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.