FanFic.nl

Sing it Out!

20. Knuffels en Kerstmannen.

Amber lag naast me in halfdode toestand. Geen beweging. De display van mijn gsm toonde aan dat het elf uur was toen ik wakker werd. Ik sloeg de dekens zachtjes open en liet mijn voeten in het groezelige tapijt zakken. In mijn korte shortje en topje trippelde ik de gang op. Bills kamer was recht tegenover die van Amber en mij. Ik kon de drang niet weerstaan. De vraag was alleen, hoe geraakte je ongemerkt een kamer binnen zonder sleutel? Het antwoord kwam als het ware op me afgelopen toen ik de jongen van de room service hoorde naderen. Heupwiegen liep ik op hem af en met een suikerzoete stem sprak ik hem aan: ‘Excuseer meneer. Sorry dat ik stoor maar mag ik u even wat vragen?’ Het brave jongetje schrok toen ik zo plotseling achter hem stond. Die had blijkbaar geen bezoek verwacht. Zijn blik gleed al gapend over mijn lichaam. Ik was me er opeens heel bewust van hoe schaars gekleed ik midden op de gang stond. Een kuchje bracht hem weer helemaal op de aarde en ik ging verder met mijn uitleg:
‘Ziet u, ik heb een klein probleempje. Ik wilde iets naar een andere kamer brengen en nu heb ik mezelf buitengesloten. De deur moet waarschijnlijk achter me zijn toegeslagen.’ Ik kon het niet laten om nog een meelijwekkende en tegelijkertijd confronterende opmerking te maken, ‘U wilt toch niet dat ik hier halfnaakt moet wachtten tot mijn kamergenoot wakker wordt?’. Het knulletje wilde spontaan ja knikken voordat hij zich nog net tijdig herstelde en begripvol antwoordde: ‘Nee, natuurlijk niet mevrouw! Ik bezit alle sleutels van deze gang. Zegt u maar even in welke kamer u verblijft dan laat ik u snel weer binnen’. Mijn wijsvinger wees verwoed naar Bills kamer.

Met een doffe klik ging de deur open. Gisteren was het een zware nacht geweest. Ik vroeg me af of Bill het me wel in dank zou afnemen als ik zijn nachtrust kwam verstoren. Op de tippen van mijn tenen sloop ik de kamer verder binnen tot ik het bed bereikte. Terstond mocht ik het meest vertederende zicht ooit beschouwen. Plukjes zwart haar kwamen boven het witte donsdeken uit. Zijn lichaam ging zachtjes op en neer, volgde het ritme van zijn rustige ademhaling. Een vuist had zich in het laken vastgeklemd en alsof zijn lichaam een nachtelijk gevecht had moeten doorstaan lag het verloren in de lakens. Ik hurkte neer op de plek waar zijn hoofd op het kussen rustte. Wat vond ik het geweldig dit beeld te mogen aanschouwen. Hij lach er zo vredig bij, zo zonder angst. Ik had zelfs schrik dat ik te luid zou ademhalen en hem zo zou wakker maken. Nog uren had ik dit kunnen volhouden. Helaas werd me dat niet gegund. Van de ene moment op de andere, alsof het niets was, sprongen Bills ogen wijd open. Ik schrok van zijn actie en deinsde achteruit. Blozend kwam ik weer dichterbij. Ik wilde mijn zachte lippen op zijn koude voorhoofd drukken maar vooraleer ik het goed en wel besefte had hij me bij mijn arm genomen en het bed ingetrokken. Zijn lichaamswarmte kwam me tegemoet toen hij me dichter naar zich toetrok. Onze benen verstrengelden en ik voelde hoe één van zijn handen onder mijn shirt kroop en zachtjes over mijn heup en onderrug streelde. Met zijn andere hand sloeg hij de overbodige haren opzij die de naakte huid van mijn nek en schouders verborgen hielden. Nadat hij een kusje op mijn sleutelbeen achterliet, voelde ik zijn adem over mijn rug strelen wanneer hij zijn hoofd in mijn nek liet rusten. Het was aanlokkelijk, zo verschrikkelijk aanlokkelijk om gewoon de rest van de dag op deze tedere manier door te brengen. Ik hoopte dat ik zijn zachte aanrakingen en liefdevolle strelingen van het moment nooit zou vergeten, dat ze voor eeuwig in mijn geheugen geprint stonden zodat ik ze nog eeuwen kon herbeleven. Toch wilde ik mijn enige dag met hem niet verdoen op die manier. Verdoen, was dat het juiste woord voor zo’n mooi moment?

Uiteindelijk zaten we om twaalf uur toch, samen met de rest aan de ontbijttafel. Voor ons was het alleszins ontbijt. Ik had Bill wel eerst hardhandig uit bed en vervolgens uit de douche moeten sleuren.
‘Dus, enig idee wat we vandaag kunnen doen?’ vroeg ik vrolijk. We hadden de namiddag vrij tot vier uur. Daarna moesten de jongens soundchecken en zich klaarmaken voor een of andere eindejaarsshow waar ze die avond te gast zouden zijn. Alle vier zaten ze er suf bij. Ambers ogen vielen bijna toe, Bill leunde op mijn schouder en Georg wist niet meer hoe je ook alweer op een broodje moest kauwen. Tom ondersteunde zijn hoofd en boog zich slaperig over het bord cornflakes dat voor hem stond. Ik bedacht me of het mogelijk was als je een arm vanonder zijn hoofd wegtrok, zijn gezicht in de cornflakes zou vallen. Glashelder, Gustav was de enige nuchtere aan tafel.
‘Ik heb gehoord dat er in de stad een kerstmarkt is. Misschien kunnen we daarheen?’
‘Ja, echt wel hoor Gus,’ jammerde Bill, ‘alsof de rest van Duitsland dan niet doorheeft dat Tokio Hotel aanwezig is.’
‘Maar dan ga jij toch lekker verkleed als Kerstman Billy!’ Verontwaardigt keek Bill me aan, stak zijn tong naar me uit en gaf me een por in mijn zij. Hij moest maar niet zo bijdehand doen. Voor alles was een oplossing. Ik vond het juist erg gezellig om er met z’n allen heen te gaan. Toen Tom daarna ook nog “ho ho ho”� geluiden begon te maken konden we niet meer van het lachen. Behalve Bill, die vond het niet zo grappig. Nep boos zat hij daar, met zijn armen over elkaar geslagen. Na een kwartier kon ik het niet langer aanzien. Ik sloeg mijn armen rond zijn nek en drukte een dikke zoen op zijn wang. Zo, dat was meteen weer opgelost.
‘Natuurlijk hoef je dat hele pak niet aan. We vinden er wel wat op.’ We gaven elkaar weer een kus.
‘Maar wel een kerstmuts, toch?’

Reacties: