FanFic.nl

Everything will be fine

20.

“Ik kan het niet.”�
“Nonsens! Je kan alles wat je maar wil.”�
“Ik hou het niet langer!”�
“Durf niet los te laten!”�
“Verdomme!”�, het touw schiet uit mijn hand en laat meteen een bloedrode streep achter. Mijn vader loopt naar me toe en kijkt of het ernstig is terwijl ik zachtjes kreun.
“Mietje.”�, grinnikt hij.
“Lach niet!”�, zeg ik terwijl ik zelf zit te grijnzen.
“Hup, onder de kraan daarmee.”�
“Mama zal blij zijn.”�
Zijn gezicht betrekt. Dat had ik misschien beter niet gezegd. Dingen over mama stopt hij vanbinnen, ver weg. Zelfs nu kan hij er met mij niet over praten. Zwijgend loopt hij verder. Met een pijnlijk gezicht ga ik hem achterna.
“Pap…”�
“Het is oké meisje.”�
Hij gaat gewoon verder met zijn post die nog lag te wachten.

Ik kijk nog even twijfelend naar de rugzak in de hoek van mijn kamer. Doe ik het of doe ik het niet? Ik weet dat mijn vader het erg zou vinden als ik het doe. Maar wat doe ik hier eigenlijk nog? De jongens waren ook een deel van de reden dat ik kwam.
“Schat?!”�
Als antwoord steek ik mijn hoofd buiten mijn kamerdeur en kijk schuin door de trapleuning naar beneden. Gustav staat naast mijn vader met zijn handen in zijn zakken. Moest ik niet beter weten zou ik verwachten dat de anderen achter hem stonden. Ik zucht even maar ga toch naar beneden. Ik kan hem niet nog eens wegsturen. Hij had me de laatste dagen gerust gelaten, net zoals ik wou. Maar er kwam toch een moment dat ik één van hun onder ogen moest komen. Mijn vader knipoogt snel en geeft Gustav een klopje op z’n schouder. Bijna beschaamd kijk ik hem aan maar zijn glimlach stelt me meteen weer gerust.
“Kom hier.”�, zegt hij zacht met een knikje van zijn hoofd.
Ik nestel me tegen hem aan terwijl hij voorzichtig mijn haren kust. Hier kan ik zelfs niet van weglopen.

Gustav
Ik zucht licht wanneer haar handen mijn rug raken. Wanneer gaat dit eindelijk over zijn zodat ik haar kan vertellen dat alles altijd goed komt? Als ik het op dit moment zou zeggen zou ze me er nog een klap bij geven, en daar heb ik nu niet echt zin in. Alles zat in Yaren’s hoofd, maar zo zou het ook lopen, al moest ze er zelf voor zorgen. Ik kreeg het gevoel dat ze twijfelde om te vertrekken. Terwijl ze mijn hand neemt trekt ze me mee richting de trap. Waar was ze eigenlijk bang voor?
Ze kijkt plots op als haar gsm begint te trillen op het nachtkastje. Ik schud mijn hoofd afkeurend wanneer ze niet eens de moeite neemt om te kijken wie het is.
“Wat nou?”�, het doet me pijn om aan haar stem te horen dat ze veel te veel achterhoudt gewoon om ervoor te zorgen dat niemand zich zorgen maakt om haar.
“Komaan Yaren, sinds wanneer laat jij je zomaar doen. Vroeger zou je hem gewoon een mep gegeven hebben en er enkele dagen later eens goed om lachen.”�
“Geloof het of niet Schäfer, we zijn niet meer vroeger.”�
“Noem me niet zo.”�
Ik draai mijn gezicht van haar weg en zet me neer op het bed. Ik haat het als ze me zo noemt en ze weet het. Ik kijk haar even aan terwijl ze zich eigenwijs met haar armen gekruist tegen de kast zet. Ik had geen idee wat er veranderd was tussen ons. Soms kreeg ik het gevoel dat ze me niet meer vertrouwde, op één of andere manier. Misschien was het verkeerd om te denken dat alles terug zou gaan naar wat het was. Maar ik was niet de enige dat naïef was geweest. Als een reflex gaat ze met haar tong over de plek waar de piercing haar lip kruiste. Ik wrijf met mijn handen door mijn haar. Ze weet best dat ze me kwaad maakt door zo te doen. Er is een deel aan Yaren waar ik nooit aan uit zal geraken. Dit is één van die momenten waarop ik geen idee heb waarmee ze bezig is. Ik kan niet inschatten wat haar bedoeling is. Soms kickt ze er gewoon op om me kwaad te krijgen. Het is een soort van aantrekken en afstoten, maar dan in de omgekeerde volgorde. Het maakt me gek en daar houdt ze van. Dit zou ze niet moeten proberen met de jongens, maar hoe dan ook vergeef ik haar altijd. Ook al brengt ze me in de problemen, ik kan niet zonder haar.
Ze komt naast me zitten en neemt zonder een woord te zeggen mijn hand. Ik streel voorzichtig haar vingers als ik merk dat ze nood heeft aan iemand.
“Gustav?”�, ze fluistert bijna.
Als antwoord kijk ik haar vragend aan.
“Is er iets mis met mij?”�, ze wilt een eerlijk antwoord, dat kan ik zien aan de manier waarop ze me aankijkt. “Ik bedoel, buiten dan -“
Ik weet wat ze wil zeggen en ik grijp haar kin vast. Als ze mee aankijkt druk ik zacht mijn lippen op haar voorhoofd. “Er is helemaal niets mis met jou.”�
Ik weet dat ze me niet geloofd. Net wanneer ik haar wil overtuigen gaat de bel. We kijken beiden om. Dit is zo één van die momenten waarvan je weet dat alles fout gaat lopen.
Ze draait haar hoofd rustig naar mij en kijkt me aan. Ik wrijf zacht over haar wang en hoop dat ze niet aan de deur staan.
Niet veel later klinkt de stem van haar vader doorheen de hal. Mijn vermoeden wordt bevestigd als ik Georgs stem tot boven hoor weerklinken. Ik weet niet of ik het goed hoor maar ze laat een kleine zucht ontsnappen tussen haar lippen vooraleer ze zich rechtzet.
“Kom je?”�, vraagt ze terwijl ze de deur openhoudt. Eerlijk heb ik niet veel zin om nu nog met hun geconfronteerd te worden ook. Niet dat Bill of Tom er veel zouden achter zoeken dat ik hier al was, maar Georg? Dat is een ander verhaal. Terwijl ik de trap afkom zie ik zijn grijns al van ver. Ik schud licht mijn hoofd en richt mijn blik weer op Yaren. Bill staat buiten te wachten met Tom wat verderop, duidelijk niet in zijn nopjes dat Bill Yaren wilt zien én dat hij hen dan nog eens moet brengen. Hij weet wat hij verpest heeft. En geloof mij, hij heeft het verpest.
Georg drukt een lichte kus op haar wang en knikt naar Bill. Die kijkt net op maar durft haar geen seconde langer aankijken. Ze schud haar hoofd en gaat naar buiten. Hij neemt haar voorzichtig in zijn armen als ze even zijn vingers aanraakt. Met een kus op haar hoofd laat hij haar weer los. Met zijn beide handen neemt hij haar gezicht vast en zegt iets waardoor ze nogal betrapt kijkt.
“Beloofd.”�, fluistert ze.
Hij knikt en duwt haar resoluut naar binnen. Georg sluit de deur en laat Tom buiten staan.

Reacties: