FanFic.nl

my new life, after the life in the clinic

Hoofdstuk 4

Bill legt zijn hand op de mijne. 'We willen je echt alleen maar helpen.' Ik twijfel of ik mijn hand terug zal trekken, hij hoeft niet te denken dat ik hem mag. Maar ik laat mijn hand waar die ligt. 'Nou, hier help je me niet mee. Ik eet toch niet, nooit.' 'Daar komen gevolgen voor, als ik jou was zou ik gewoon weer gaan eten. En als je fit en gezond genoeg bent, kun je gaan sporten zodat je niet dik word, maar wel kunt blijven eten.' Ik rol met mijn ogen. 'Nou, je weet dat je altijd met me kan praten als je ergens mee zit. En sorry dat ik je zo in de gaten moet houden, maar het is echt voor je eigen bestwil.' zegt Bill dan. 'Voor mijn eigen bestwil...' herhaal ik. 'Ja echt, ik hoop dat je dat ooit nog een zal begrijpen.' 'Nee dat zal ik nooit begrijpen.' Bill is even stil, en gaat dan in wat papieren graaien. 'Kijk.' zegt hij terwijl hij een krantenartikeltje voor mijn neus drukt. 'Deze had hetzelfde als jij, hongerde zichzelf uit, oftewel, leed aan anorexia. En je ziet hoe dat afgelopen is.' Ik lees dat ze overleden is, door ondervoeding. 'JA MAAR IK HEB GEEN ANOREXIA, BEGRIJP DAT NOU TOCH EENS!' 'Je hebt het wel, je ziet dat zelf niet, dat zei ik al. Maar weet je, ik zal proberen jou nergens toe te dwingen, dat je het uit je eigen wil doet.' 'Ik eet niet uit eigen wil, en ook niet uit jou wil.' Ik sta op en loop het kamertje uit, zoek mijn eigen kamer op en ga naar binnen. Daar zitten 2 meisjes. 'Hey, jij komt vast bij ons op de kamer?' vraagt de ene. 'Ja, ik ben Ashley.' 'Oke leuk, ik ben Inge en dat is Maaike.' Het andere meisje glimlacht. 'Wie is jou verzorger?' vraagt Maaike. 'Bill.' 'Bill? Wie is dat?' 'Die ene, met die makeup en dat wilde haar enzo.' antwoord ik. 'Oh die! Dat is echt een sukkel.' ze lachen. Ik niet, het doet me toch een beetje pijn, ik vind hem leuk. 'Hij is wel aardig hoor, maar hij zeikt steeds dat ik anorexia heb, en dat heb ik niet.' 'Dat doen ze bij ons ook altijd, echt doodirritant.' zegt Inge. 'Eten jullie?' vraag ik. 'Ja, moet wel.' 'En jullie houden dat binnen?' 'Meestal wel, ze zijn zo streng dat we geen kans krijgen.' 'Echt?!' Ze knikken beide. 'Als ik dat doe, word ik weer zo'n vetzak!' zeg ik. 'Jij word niet vet, ookal blijf je die angst houden. Ik was eerst ook zo bij mij, ik dacht altijd dat ik niet moest eten, totdat ik in het ziekenhuis lag, en net niet dood ging.' zegt Inge. 'Waarom, heeft iedereen het hier over dood, ik ga echt niet dood hoor.' zeg ik. 'Als je weer normaal gaat eten niet.' 'Je lijkt Bill wel! Jezus.' 'Sorry.' 'Geeft niks, ben een beetje chagerijnig.' zeg ik dan.

De volgende dag word ik wakkergemaakt, Inge en Maaike zijn ook net wakker. 'Onbijt, eruit komen dames.' zegt een vrouw. Maaike kreunt. Maar dan staan Inge en Maaike op, ik ga ook maar uit bed, en kleed me aan. Ik doe mijn haar en makeup later wel. Inge en Maaike dachten waarschijnlijk hetzelfde en gaan met me mee naar beneden. Naar de eetzaal, ik hoor allemaal mensen praten. 'Ga je bij ons zitten?' vraagt Maaike. 'Ja goed, waar gaan jullie zitten?' Maaike wijst op een plekje zo ongeveer aan de andere kant van de zaal. Ik zoek Anna, maar kan haar nergens vinden. Misschien is ze nog niet uit bed. Bij elke tafel, waar 6 mensen kunnen zitten, zitten 2 verzorgers. Geen mogelijkheid om niet te eten. Maarja ik houd vol. Als iedereen al heeft gegeten heb ik nog steeds geen ene kruimel gehad. 1 Van de verzorgers kijkt me aan. 'Minimaal 2 stukjes brood is verplicht, je ontkomt er niet aan.' Jezus, hoezo streng. 'Ik heb geen honger.' 'Nee niemand hier, maar je eet toch.' Toch niet. 'Mag ik gaan?' vraagt Maaike die duidelijk al 2 stukken brood op heeft. 'Ja, eerst naar je verzorger hè.' zegt 1 van de de 2 verzorgers. 'Jajaa.' zegt Maaike geërgerd. 'Iedereen gaat weg, weer blijven er slechts een paar zitten. Diegenen die weigeren iets te eten. Ik draai me om, en Bill kijkt fronsend naarme. Ik kijk weer weg. Sukkel dat ie is. 1 Verzorger staat op van de tafel en loopt naar Bill toe. 'Is dat jouwe?' vraagt hij aan Bill terwijl hij wijst naar mij. Bill knikt. 'Hou haar in de gaten, ze eet niks.' 'Goh, dat hebben meer hier.' antwoord Bill normaal. 'Ja, en de bedoeling is dat ze wel wat gaan eten, weet je nog?' 'Ja hoor, ik wacht nog even af, en daarna ga ik wel op jou plek zitten. Ga jij nou maar gewoon weg ofzo.' Ik begin te grinniken. En kijk daarna weer naar dat brood. Ik sla demonstratief mijn armen over elkaar heen. En blijf zo zitten, ik hoor een meisje schreeuwen dat ze toch niet gaat eten. Nou daar verspil ik mijn stem niet nog eens aan. Na een tijdje voel ik een hand op mijn schouder. 'Ik zie dat ik je liever niet dwing, dus kun je beter nu uit jezelf wat gaan eten.' zegt Bill rustig. 'Nee, ik eet niet. Dat zei ik ook, dus kun je nu beter ophouden je met mij te bemoeien.' Hij gaat op een stoel zitten. 'Ik neem het wel van je over.' glimlacht hij naar de verzorger.

'Ik eet niet, nu niet, nooit niet.' zeg ik een half uur later. 'Je moet.' 'Ik moet niks, doei schat.' Ik sta op en loop beheersd naar de deur. Maar Bill pakt mijn arm van achter vast. 'Ik dwing je liever niet, nog maals. Ik doe mijn werk weet je en ik had dit veel liever anders gedaan. Maar dan moet je zelf wel meewerken.' 'Nee, ik werk niet mee. Kan mij het schelen of je het liever anders deed, ik hoef hier niet te zijn, ik blijf hier niet, en ga dus nu weg.' Ik trek me los en loop verder. Ik hoor Bill zuchten. 'Dat pak je niet zo aan.' zegt een strenge vrouwenstem. 'Jongedame, heel snel hier komen of er zwaait wat.' Ik draai verveel mijn hoofd. 'En jij hoeft je al helemaal niet met mij te bemoeien, lelijke trut.' 'Ashley, doe nou even normaal.' zegt Bill ter verdediging van die vrouw. Ik ren de eetzaal uit, richting mijn kamer.

Reacties: