FanFic.nl

Walking backwards.. [Bandcest]

17. Voicemails and smoke..

X

X

Ik kwam thuis zonder een woord van Strify. Ik probeerde hem te bellen, maar ik kreeg gelijk zijn voicemail. Ik begon bezorgd te raken rond 7 uur; het begon donker te worden en ik beet mijn lip, proberend om positief te denken.

Toen mijn mobiel af ging griste ik het ding zo snel mogelijk.

“Hallo?”� Zei ik zonder naar het scherm te kijken wie het was.

“Hey.”� Zei Yu’s stem.

“Oh, hey. Wat is er?”� Vroeg ik hem. Ik was een beetje teleurgesteld dat ik Yu aan de telefoon had, en niet Strify.

“We zijn allemaal in de stad. Waar ben je in godsnaam?”� Vroeg Yu.

“We?”� Vroeg ik.

“Ja, Shin, Lumi, Jet, Romeo, Strify en ik.”� Mijn hart maakte een sprongetje toen ik hoorde dat Strify bij hun was.

“Ik ben er zo snel mogelijk.”� Beloofde ik.

“Cool! We zijn bij de McDonald’s.”� Zei Yu. Ik zei dag tegen hem, hing op en rende uit het huis.

Toen ik bij het centrum aankwam, was het onmogelijk een parkeerplek te vinden omdat het het begin van de meivakantie was, dus iedereen was uit. Ik vond een parkeerplek aan de andere kant van het centrum en liep langs een lange lijn van winkels en eetzaakjes. Het was donker, en er waren maar een paar lantaarnpalen die mijn weg verlichtten. Ik liep naar de McDonald’s, waar ik mijn vrienden zag eten, grappen en lachen binnen in de warme gloed van licht.

“Hey Kiro.”� Groette een bekende stem van de zijkant van het gebouw. Ik kalmeerde bij het horen van Strify’s stem.

“Strify?”� Vroeg ik. Ik draaide me een Betje om en zag Strify tegen de McDonald’s leunen.

Een sigaret tussen zijn vingers.

“Hey.”� Zei ik. Mijn ogen schoten tussen zijn gezicht en de sigaret heen en weer. “Waarom heb je me niet gebeld toen je het vliegveld verliet?”� Vroeg ik hem. Strify tikte met zijn duim tegen de sigaret, waardoor er as naar de grond viel.

“Mijn telefoon was dood.”� Antwoordde hij mij. De schaduwen van de verre lantaarnpalen waren zo vaag, dat ik zijn expressie in zijn ogen niet kon zien. Hij bracht de sigaret naar zijn mond en ik stapte naar voren. Ik pakte het smerige ding uit zijn hand en gooide het op de grond.

“What the fuck, Kiro?!”� Snauwde Strify naar mij terwijl ik de sigaret de grond in duwde met mijn schoen.

“Het is een smerige gewoonte, Strify, waarom ben je er überhaupt aan begonnen?”� Zei ik.

“Omdat ik een hele hoop dingen aan mijn hoofd heb, en het kalmeert me als ik gestrest ben oké?”� Siste hij naar me. Ik keek naar hem.

“Nee, het is niet oké! ‘Het kalmeert je’? Het vermoord je verdomme, idioot!!”� Zei ik. Strify pakte er nog een uit zijn zak.

Hij zou het niet proberen.

“Wat ga je er aan doen?”� Vroeg hij me; hij bracht de sigaret naar zijn lippen.

Hij vraagt erom.

Strify bracht de aansteker naar zijn gezicht en stak hem aan. De oranje vlam lichtte zijn gezicht, en een dodelijke schaduw viel over zijn ogen.

Ik ga er spijt van krijgen als ik het zeg.

Hij nam een diepe teug en het puntje van zijn sigaret lichtte op met kleine vonkjes. Ik keek naar hem terwijl hij zijn longen vulde met de smerige rook van de sigaret.

Zeg het niet, Kiro.

Strify leunde naar voren en blies de rook recht in mijn gezicht. Ik hield mijn adem in, terwijl tranen in mijn ogen sprongen van de rook, en de daad. Toen de rook weg was, en ik mijn tranen had weggeknippert, en probeerde niet te hoestten.

Ik balde mijn vuisten, en keek hem recht in zijn ogen.

“Weet je op wie je lijkt met die sigaret in je hand?”� Vroeg ik hem. “Je VADER!”� Riep ik en ik draaide me om, om weg te rennen.

Ik rende gewoon.

Ik rende terug door het centrum, langs de massa's van mensen en de eetzaakjes en winkels, naar de parkeerplaats en mijn auto. Ik duwde de sleutel in het contactslot en scheurde van de parkeerplaats. Ik reed naar huis en rende de trap op langs mijn moeder, die me vroeg wat er mis was. Ik negeerde haar en vloog naar mijn slaapkamer, ik sloeg de deur dicht en trok mijn kleren uit.

Ze roken naar rook.

Ik spoot mijn deo erover heen en gooide ze in mijn wasmand. Ik droeg niks, behalve mijn boxer en liet me op mijn bed vallen. Ik huilde tegen mezelf, in de totale duisternis van mijn kamer.

Niks om me gerust te stellen, behalve een maanloze nacht, en de vage geur van mijn liefde in mijn dekens.

X

X

Reacties: