FanFic.nl

A Fever You Can't Sweat Out

Not only music is interesting

“Fijn dat jullie er zijn jongens.”� Zei ik en knuffelde Spencer en even later Jon. Ik keek ze verbaasd aan toen ze op de bank zaten. “Waar is de rest?”� vroeg ik. Beide haalden ze hun schouders op. Ik liet me zuchtend tussen hen in op de bank vallen. Jon klopte bemoedigend op mijn schouder, terwijl Spencer zijn arm om me heen sloeg. Ik ging iets meer met Spencer om dan met Jon, dat was niet voor het een of ander; onze interesses kwamen gewoon meer overeen. “Het komt vast wel goed.”� Zei Jon, hij was altijd degene die je bemoedigende zinnetjes influisterde. Zo zei hij in het begin, toen ik aan hen gekoppeld werd voor een nieuw programma, dat ik hoe dan ook zijn winnares was. Dat hielp me om me voor te bereiden op de opnames die nu al over precies vier dagen, twee uur en drieëntwintig minuten waren. Het programma bestond uit beroemde bands die een ‘leerling’ kregen en hem of haar moesten leren het podium voor zich te winnen. Het maakte niet uit hoe. Ik kwam hierin verzeilt toen Spencer me vroeg, ik kende hem al vanaf mijn vijftiende en het leek hem leuk dat ik mee deed. Nu was ik twintig en klaar met studeren, deze kans liet ik dus niet liggen. Helaas kreeg ik er steeds minder vertrouwen in, de rest, waar ik net over vertelde, kwamen net zoals vandaag steeds minder bij mijn repetities opdagen. Brendon en Ryan, ze noemden zichzelf broers, hoewel ze slechts bandmembers waren van Panic At The Disco. In het begin waren ze aardig enthousiast, kreeg ik zelfs een goede band met ze. Een speciale band met Ryan. Hij hielp me werkelijk met alles en we hadden altijd lol samen. Wat hij niet weet, is dat ik stapelgek op hem ben. Dat wist niemand, tot de laatste tijd. De laatste tijd… waren ze of zogenaamd ziek, hadden ze het te druk of hadden ze gewoon andere plannen. Ik wist wat die plannen waren, Alyson. Alyson is een van de zangeressen van Aly & AJ die ook meededen met het programma. Zij, haar zus en de leerling die zij hadden repeteerden in de studio hiernaast. Waarschijnlijk waren Ryan en Brendon nu daar, niet om naar hen te luisteren.. voor Ryan vooral om naar Alyson te kijken. En Brendon, tja, waar Ryan te vinden was, was hij ook en andersom. Dit idee gaf me de rillingen. “Zullen we dan maar?”� vroeg Jim, een van de werknemers in deze studio. Hij had al veel ervaring met bands zoals Panic At The Disco. Ik schudde mijn hoofd. “Vandaag niet.”� Fluisterde ik en stond op. Ik liep het gebouw uit, het regende buiten. Ik deed de capuchon van mijn vest op, niet omdat het regende.. omdat ik langs de andere studio moest lopen. Ik bevestigde daar mijn gedachte van daarnet, Ryan en Brendon waren inderdaad bij hun. Er kwam iemand de hoek om die tegen me aan stootte. “Oh, het spijt me.”� Zei het meisje en gaf me mijn tas die op de grond gevallen was. “Geen probleem.”� Zei ik verward. “Wat een rotweer hé? Ga je anders mee warme chocolademelk drinken hier in het cafeetje om de hoek?”� vroeg ze. Ik knikte, veel had ik nu toch niet te doen. Niet meer, tenminste.
“Hé, jij bent toch Angélique? De leerlinge van Panic at the disco?”� vroeg ze, toen ik mijn vest uit trok. Ik knikte blij. “En, hoe gaan je repetities? Al klaar voor de grote opening?”� vroeg ze weer. De grote opening.. het stelde niet zoveel voor. We hoefden niet zoveel te kunnen, maar de spanning, die was nu heel sterk. Voor het eerst jezelf laten zien, jezelf laten filmen. Dat was toch wel een vreemd idee, waarvan ik buikpijn kreeg. “Ik ben trouwens Alyson, ik doe ook mee aan het programma en ik repeteer in de studio naast jullie.”� Glimlachte ze. Dat ze ook mee deed, was me natuurlijk niet ontgaan. De chocolademelk werd geserveerd en er kwamen vele journalisten en fotograven binnen. Ik zie de krantenkoppen al staan, leerlinge gespot met andere band. Er schoven wat mensen aan, ze stelde vragen. Zo goed mogelijk probeerde ik ze te beantwoorden, ik liet dit nu niet schieten omdat een of ander iets was voorgevallen.
Vermoeid liet ik me op de bank zakken. Jon kwam teruggelopen met bekers thee, alsof hij wist dat ik juist nu thuis zou komen. Nouja, ik noemde dit thuis. Ik sliep bij Spencer in zijn appartement, de rest woonde ergens anders. “Waar ben je de hele tijd geweest joh, ik zat me behoorlijk zorgen te maken hier.”� Zei Spencer ernstig. “Sorry, ik kwam iemand tegen die me uitnodigde om iets te gaan drinken in een cafeetje. Daar waren de journalisten helaas snel achter..”� zei ik vermoeid en klemde de warme beker tussen mijn handen. “Iemand?”� vroeg hij verbaasd. “Alyson.”�, “Wat?”� zei Jon geschrokken. “Ja..”� zuchtte ik. “Wat rot zeg, dat nog voor de opnames.”� Zei Spencer hoofdschuddend. “Ik ga maar eens kijken wat de media verzonnen heeft, dan hoef je, je daar geen zorgen om te maken.”� Zei Jon, pakte zijn jas en liep de deur uit. “Hoe dan ook. Ging het?”� vroeg Spencer. “Ze was wel aardig. Ze hielp me ook met de vragen van de journalisten en ze herkende me toen ik eenmaal mijn capuchon afdeed.”�, “Vroeg ze niet naar je weet wel?”�, “Nee.. daar hadden we geen tijd meer voor. En gelukkig, want anders had ik me nog ergens druk om moeten maken.”� Zei ik. Hij knikte. “Ik denk dat je maar eens moet gaan rusten, vannacht was je ook al zo onrustig. Hier, ga maar liggen.”� Hij pakte een deken een gooide hem over me heen. Het duurde niet lang meer tot ik in slaap viel, toen ik niets meer hoorde.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.