FanFic.nl

flashback

7

Gaby

Het 2de deel van het concert was begonnen. Ik stond te kijken vanuit de backstage. Dit was het mooiste concert dat ik al had meegemaakt. Ik moest opeens denken aan de belofte die ik mezelf had gemaakt voor ik hier naartoe kwam. Dit zou men laatste concert moeten zijn, het afscheid van Bill. Een klap raakte mijn gezicht toen ik dacht aan wat hierna zou gebeuren. Wat als het terug word zoals toen? Wat als er terug van ons gevraagd word om elkaar op te geven? [Flashback] De bus stopte en als een gek stapte ik uit. Ik liep en liep zo snel mogelijk. Tegen de tijd dat ik bij de studio aangekomen was, voelde ik een stekende pijn in mijn zij. Ik drukte op de bel en na een paar seconden ging de deur open. Tom stond voor de deur en ik vloog hem om zen hals. ?’ Oooh ik heb jullie zo gemist de afgelopen 2 weken!’ riep ik uit. ‘Waar is Bill?’ Vroeg ik terwijl ik al doorliep naar de woonkamer. ‘Eum, Gaby ik denk niet dat…’ Tom stopte in de helft van zijn zin toen hij Bill zag. ‘Wat is er aan de hand?’ Vroeg ik toen ik mijn liefje zag huilen. Bill veegde snel de tranen weg. ‘Er is niets liefje, echt niet.’ Ik stapte naar hem toe en gaf hem en kusje op zen wang. ‘Bill, please zeg me wat er is.’ Hij schudde zen hoofd en begon nog harder te wenen. Ik nam zen hand en leidde hem naar de sofa. Ik zette me neer en Bill legde zich met zen hoofd op men schoot. ‘Huil maar even, en daarna kan je me rustig vertellen wat er aan de hand is.’ Zei ik rustig en deed zen haar uit zen ogen. Na 5 min was hij uitgehuild en zette hij zich recht. Hij keek in men ogen en zei; ‘Sorry, ik kan het echt niet over mijn lippen krijgen.’ Hij liep weg en begon terug te huilen. ‘Bihiill!’ Riep ik hem na. Ik zette me neer en Tom kwam de kamer binnen. ‘En heeft hij het gezegd?’ ‘Neen! Hij heeft helemaal niets gezegd! Hij kon het niet.’ Tom kwam naast me zitten. ‘Tom alsjeblieft zeg wat er aan de hand is.’ ‘Het is niet aan mij om dit te zeggen Gaby, en eigenlijk is het ook niet aan Bill om je dit nieuws te melden. ‘ Maar komaan Tohoom! Zeg het dan!’ Tom nam men hand en deed teken dat ik moest meekomen. Ik volgende hem en we kwamen bij het kantoor van David. Ik was hier nog nooit binnen geweest. Aan de muren hingen oude zwart-wit foto’s, De muren waren donkergrijs en de vloer was donkerrood tapijt. Int het midden van de achterste muur was een raam die uitzicht had op de straat. In de hoek van de kamer stond een houten boekenkast met daarnaast een kapstok, die daar duidelijk stond voor de sier want Davids vest hing over zijn stoel gedrapeerd die achter zijn bureau in het midden van de kamer stond. Op het bureau stond een laptop, een potje met verschillende balpennen, stilos, potloden, fluo stiften en nog andere brol. Er lag een hele stapel papieren op de kant van het bureau en een foto van zijn vrouw en zoontje. Naast het bureau stond een acte tas die blijkbaar goed gevuld was. Tom ging zitten op de stoel voor het bureau en deed teken dat ik op de stoel naast hem moest gaan zitten. Het was stil. Tom zei niets en bewegende nerveus met zijn been heen en weer terwijl hij met zijn duimen over elkaar bleef bewegen. Het maakte me nerveus. De deur ging open en David kwam binnen met een hoop mapjes in zen hand. Hij zag eruit alsof hij zo net het grote lot gewonnen had. Tot hij Tom en mij zag zitten. Zijn grote grijns verdween en maakte plaats voor een serieus gezicht. Hij ging zitten, legde de mapjes in één van de schuiven, verstrengelde zijn vingers en leunde een beetje naar voren. ‘Kijk hé, Gaby…’ Begon hij. ‘Het is niets persoonlijk, maar het is het beste voor Bill, het beste voor de band en geloof me, ook het beste voor jou. De druk die op jouw schouders zou komen liggen als de jongens bekender worden over heel Europa en misschien ook in Amerika is te groot voor een jong meisje zoals jij…Dus we moesten Bill wel voor de keuze zetten, het spijt me.’ ‘KEUZE?! Noem jij dat een keuze?!’ Riep Tom. Hij stond woedend recht en zei; ‘Het is een marteling! Zonder Gaby is Bill niets! Hoe durf je Bill voor deze keuze te zetten he? Hoe moet hij ooit kiezen tussen zijn grote liefde en zijn muziek?’ Het besef begon te komen. ‘Tom, wat is dit allemaal! Willen ze dat ik en Bill onze relatie stoppen?’ Tom zei niets en keek David strak aan. Die richtte zich vervolgens tot mij en zei; ‘Gaby, we doen dit niet om jullie te pesten. We moeten aan de jongens hun carrière denken, we moeten aan Bill denken…’ ‘Aan Bill denken! Is dit aan Bill denken?! Ons uit elkaar halen!! Hij is er kapot van…’ ‘Ik denk gewoon aan jullie, geloof mij. Binnen een paar jaar is de band over heel de wereld bekend, de jaloersheid steekt als maar meer en meer de kop op, bij de fans en bij jullie zelf, jij zelf word als maar bekender, je moet heel sterk zijn voor het aan te kunnen. Of binnen een paar jaar raak je zwanger en wat dan? Geloof mij kinderen staan alleen maar in je weg, als het op carrière maken aankomt.’ Nu begon het te koken in mijn binnenste. Ik stond recht, nam de foto die op zijn bureau stond en duwde die onder zijn neus. ‘Is dat hoe jij over je eigen gezin denkt!’ De tranen stroomden over mijn gezicht. ‘Dit is hoeveel je eigen gezin voor je betekend!’ En met die woorden smeed ik de foto tegen de muur. Het glazen omhulsel van de foto brak in duizend stukken. Ik trilde van woede. ‘ Zo, nu staat er helemaal niets meer in de weg voor je uitgebreide carrière.’ Ik stapte naar buiten met Tom op men hielen. Hij smeedt de deur van Davids kantoor met een harde knal dicht. Ik bleef staan en knalde men hoofd tegen de muur. 3, 4 keer achter elkaar. Ik begon nog harder te wenen. Ik voelde dat Tom achter me stond en hij pakte me vast. Ik hoorde hem mee huilen. Zo was Tom. Hard langs de buitenkant, maar een teddybeer langs de binnenkant. Hij was mijn grote broer. En hij was als familie. Tokio hotel was mijn 2de familie. Een familie die ik zal moeten opgeven.
Neen, deze keer ging anders zijn. Deze keer ging beter zijn.


Reacties Bitte! <3

Reacties: