Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen n schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » Twilight » The truth of our friendship » H7: Een uitnodiging, flauwvallen en raadsels

The truth of our friendship

15 okt 2009 - 19:23

1106

0

231



H7: Een uitnodiging, flauwvallen en raadsels

Voor jullie allerlij vragen gaan stellen: ALICE KAN NESSIE WEL ZIEN IN DIT VERHAAL =) Jacob en de andere weerwolven niet... Veel leesplezier en laat weten wat je er van vindt!

H7: Een uitnodiging, flauwvallen en raadsels

Hoi, Nessie, begroette Stefan mij. Net als gisteren ging hij weer naast mij zitten.
Goedemorgen.
Wat doe je dit weekend?
Weet ik niet, antwoordde ik eerlijk. Alice, Emmett, Rose of iemand anders zou wel iets verzinnen.
Huh? vroeg hij.
Ik heb van die zussen die altijd wel iets bedenken om te doen. Shoppen, filmpje kijken, kamperen, make-overs, zei ik, eerlijk. Er waren natuurlijk dingen die ik niet kon vertellen.
Oh, hij leek even na te denken, nam diep adem en vroeg toen: Zin om met mij mee te gaan naar het feest van Thomas. Hij leek opgelucht dat hij het had gevraagd en kleurde een beetje rood. Ik had al iets gehoord van het feest. Zelf was ik nog nooit naar een feestje geweest met een jongen, Jake niet meegerekend.
Oké, zei ik zonder er bij na te denken of ik wel zou mogen. Alice en Rose zouden wel in mijn voordeel pleiten.
Leuk, zei hij, duidelijk blij dat ik hem niet had afgewezen. Ik pik je morgen op om 21u bij jou thuis. Goed?
Ik knikte en schreef mijn adres en telefoonnummer op een blaadje. We babbelden nog een beetje over koetjes en kalfjes tot onze leerkracht Wiskunde het lokaal binnenkwam gelopen. Nadat hij zich had geëxcuseerd voor zijn te laat komen begon hij met de les.

*~**~*

Geen sprake van!
Komaan papa, ik ben zestien, al mijn vrienden gaan uit. Ik had het onmiddellijk gevraagd omdat ik niet wilde dat hij het wist voor ik het vroeg. Dan kon hij minder lang nadenken over argumenten.
Ik hoef helemaal geen argumenten te vinden, Renesmee. Ik ben je vader dus als ik zeg dat je niet gaat, ga je niet.
Edward? Mama kwam de kamer binnengelopen en nam papas hand vast. Hij kalmeerde zienderogen. Het is leuk als je ouders goed overeenkomen maar soms is het best degoutant. Ze gaf me een knipoog en deed teken dat ik de kamer beter even kon verlaten. Ik liep naar mijn kamer en hoopte dat mama papa zou kunnen overtuigen. Ik dacht van wel, hij gaf haar alles wat ze vroeg. Ik kruiste mijn vingers terwijl ik een opstel voor Frans schreef. Opeens kwam Alice mijn kamer binnengehuppeld.
O MY GOD! gilde ze.
Shhht, Alice! Wat?
Dat feestje gaat zo leuk zijn. En je kleren! Ik mocht gaan!! Ik sprong recht en deed samen met Alice een vreugdedansje.
Euh, papa stond in de deuropening en zag er een beetje verslagen uit. Ik vloog hem om de nek.
Bedankt! Bedankt! Bedankt!
Bedank je moeder maar. Ik liep naar beneden en bedankte mama. Nu moesten Alice en ik morgen enkel nog mijn outfit zoeken.

*~**~*

Bedankt Alice, je bent de beste! Ik gaf haar een knuffel om mijn woorden kracht bij te zetten. Ze lachte, ze was even opgewonden als ik. We waren samen gaan shoppen en hadden de perfecte outfit, die uit Alices visioen, vrij snel gevonden. Naar de bijpassende schoenen hadden we iets langer moeten zoek maar uiteindelijk hadden we een prachtexemplaar gevonden. Om 15u moesten we thuis zijn want Mary kwam. Ik had haar gisteren gebeld om te vragen of ze vroeger wou komen. Dan had ik nog tijd genoeg om mij op te maken.
Ik was juist aan het racen tegen Emmett, ik had afleiding nodig en hij was al een week aan het zagen geweest, toen er gebeld werd.
Doe jij even open, Alice? riep ik naar Alice omdat zij de enige was die ook beneden was. Carlisle en Esmé waren weg, Rose zat in de garage, Jasper in de bibliotheek en mama en papa lagen samen op de bank. Iek! Papa lachte hardop om mijn gedachten en ging een beetje rechter zitten. Om Mary niet te shockeren waarschijnlijk. Ik moest nog maar twee rondjes en ik was aan het winnen dus ik kon echt niet gaan opendoen. Ik hoorde Alice Mary begroeten en enkele ogenblikken later stond ze in de woonkamer. Ze was duidelijk niet echt op haar gemak maar ik moest Emmett eerst inmaken. Alice redde me en begon vrolijk tegen Mary te praten. Ik won gemakkelijk en Emmett liep mokkend naar de garage en verdween met Rosalie naar boven. Ik zag hoe Mary Rosalie nastaarde. Ik gaf haar een begrijpend knikje.
Kom je even mee naar mijn kamer, alles ligt daar. Mary knikte en we liepen samen naar boven. In het passeren klopte ik even op Rose en Emmetts kamerdeur om hen te pesten.
Wat? Emmett stond in de deuropening, zonder T-shirt. Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe Marys benen het begaven. Ik ving haar op en nam haar mee naar mijn kamer. Ze lag op mijn bed en zag helemaal wit.
Mary? Alles ok?
Ja, ik ben gewoon nog niet helemaal genezen, zei ze met een klein stemmetje.
Volgens mij zijn er ander redenen, zei ik lachend.
Zon broer zie ik inderdaad wel zitten. Ze lachte nu samen met mij. Ze bleef nog een halfuurtje bijpraten. Ik vertelde haar over het feest die avond. Uit beleefdheid vroeg ik of ze ook wilde komen. Ze wou wel maar kon niet echt omdat ze nog niet helemaal genezen was en omdat ze al dat huiswerk nog moest inhalen. Ik zwaaide haar uit en liep terug naar mijn kamer. Door mijn raam zag ik dat papa haar iets zei. Ik was net te laat want het enige dat ik verstond was dag. Hij schudde zijn hoofd naar mij om aan te geven dat het niet belangrijk was. Ik was nieuwsgierig en ging er haar maandag zeker naar vragen. Nu had ik belangrijkere dingen te doen.

*~**~*

Ik had een bad genomen, mijn haar gedroogd, het opgestoken en mijn nieuwe jurk aangedaan. Hij was zwart, afgewerkt met zilver. Mijn schoenen waren ook zilver, pumps. Alice had mijn make-up gedaan en, al zeg ik het zelf, ik zag er goed uit. Alice maakte me momenteel nog zenuwachtiger met haar gekwebbel. Ik was dus opgelucht toen de bel ging. Alice ging, kwetterend, opendoen. Het was, zoals verwacht, Stefan.
Halo Stefan, begroette Alice hem enthousiast met een knuffel.
Euh, hoi. Hallo Nessie, wow
Hoi, zei ik terwijl ik zijn hand pakte en hem meetrok naar zijn auto, weg van Alice.

ð~ð~ð~ð~ð~ð~ð

Als je wilt, mag je altijd langskomen, zei hij met een vriendelijk gezicht. Zij knikte enkel
Dag, zei hij nog, voor ze op haar fiets stapte. Op haar fiets dacht ze aan zijn woorden. Ze had niet het gevoel dat hij er mee bedoelde wat ieder andere jongen van zijn leeftijd er zou mee bedoelen. Hij wist iets, alleen wist ze nog niet wat. Ze beloofde haarzelf dat ze er zo snel mogelijk zou achter komen.
Die avond vond ze het antwoord in haar dromen. Toen ze wakker werd kon ze zich niks meer van haar dromen herinneren. Het was dus nog steeds een raadsel
.

ð~ð~ð~ð~ð~ð~ð


Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.