FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[1] Bill – Suspicions

Ik kijk in de spiegel. Nu doe ik dat vaker, maar vandaag is het extra belangrijk. Er mag geen haartje verkeerd zitten! En natuurlijk heb ik juist vandaag een bad hair day. De goden zijn niet lief voor mij!
‘Bill! Kom nu, we zijn al...’
De zin stokt en ik kijk vaag over mijn schouder, mijn hoofd nog half bij mijn haar. Mijn broer staat in de deuropening. Natuurlijk, hij was een uur geleden al klaar. Aan dreadlocks hoef je niks te doen en men is eraan gewend dat hij blauw en rood een passende combinatie vindt, dus reken op hem om asociaal snel klaar te zijn!
‘Laat,’ maakt hij zijn zin af en schudt zijn hoofd, mompelt iets wat ik niet versta. Schouderophalend besluit ik dat het dan maar zo moet, gris nog vlug mijn oogpotlood mee en wervel dan langs Tom heen naar beneden. Mijn Nike’s staan onder de kapstok te lonken. Ik ben een ramp in veters strikken, vooral als het snel moet, maar ik kan het helaas niet meer aan mama vragen.
Tom komt nu ook beneden en kijkt hoofdschuddend op me neer, terwijl ik een poging doe mijn verwarde veters uit de knoop te halen. ‘Bill, jij krijgt voortaan schoenen met klittenband.’
‘Dat is voor kleuters!’ protesteer ik en prop ten einde raad mijn veters maar gewoon in onder de voorflap.
‘Ja, daarom juist.’
‘En bedankt!’
‘Diva.’
‘Trut.’
‘Danke.’
‘Juist.’ Ik kijk mijn broer even vaag aan, haal dan mijn schouders op en roep enthousiast: ‘Let’s go!’
Tom schudt weer zijn hoofd en slaat zwakjes tegen mijn achterhoofd. Dan houdt hij de deur voor me open. ‘Na u.’
En ik wip opgewekt over de drempel.

‘GEFELICITEERD!’ Ongegeneerd tetter ik mijn beste vriend helemaal doof. Andreas is gelukkig gewend aan mij en gilt net zo hard terug.
‘DANKJEWEL!’
Hij sleurt mij en Tom enthousiast over de drempel, slaat vervolgens de deur zo hard achter ons dicht dat ik nog eens doof ben en duwt ons dan naar de woonkamer. Daar zitten nog twee koppen die ik behoorlijk goed ken: eentje met schouderlang roodbruin haar en groene ogen, naast eentje met kort blond haar en een bril met een dik zwart montuur.
‘Hallóó!’ roep ik en krijg een hoop gesteun terug. Gustav wrijft achter zijn brillenglazen door zijn ogen, Georg kijkt mij met een nogal verdraaide uitdrukking aan. Alsof hij twijfelt tussen keihard lachen en gillend wegrennen.
‘Bill, doe alsjeblieft eens rustig,’ zucht Tom achter mij. Ik draai me met een grijns naar hem om - we staan nu praktisch neus aan neus - en wiebel met mijn wenkbrauwen. Hij zucht, draait zijn blik af en loopt langs me heen naar de sofa.
Pardon? Die reactie snap ik even niet. Meestal loopt hij niet weg, maar geeft me een mep of steekt zijn tong naar me uit. Oké, als hij op dat moment zijn tong had uitgestoken, had die zo’n beetje in mijn neus gezeten en ik begrijp wel dat hij daar niet zo’n zin in had, maar hij is nog nooit zo van me weggelopen.
Ik verberg mijn verwarring door bijna bovenop de kat te gaan zitten en vervolgens in lachen uit te barsten. Iedereen lacht mee, ook Tom, hoewel het me niet ontgaat dat hij mijn blik ontwijkt. Ik frons achter mijn haar. Wat is er aan de hand? Tom gedraagt zich nooit zo vreemd... Ik neem mezelf voor om er beter op te letten, maar nu is het tijd voor andere dingen. We zijn hier niet zomaar: Andreas is jarig!
Hij komt juist binnen met een fles cola, die hij tussen de glazen op de salontafel neerzet. Dan komt hij tussen mij en Tom inzitten en roept enthousiast: ‘Cadeautjes!’
‘Tom heeft ons pakje,’ zeg ik meteen. ‘Tenminste, dat hoop ik, want ik heb het niet meegenomen.’
‘Ik heb het al,’ zucht mijn broer en staat op. Weer zonder mij aan te kijken. Wat heeft hij toch vandaag? Ben ik echt zo irritant? Maar dat kan hij toch gewoon zeggen...
Tom komt terug met een in regenboogkleurig papier verpakte doos. Oh ja, ik weet al weer wat we Andreas gaan geven! Ik ga meteen rechtop zitten en kijk met een groeiende grijns naar onze beste vriend, die de doos aanpakt en op het pluizige witte vloerkleed neerzet.
‘Openmaken, openmaken, openmaken!’ roep ik enthousiast en klap in mijn handen. Nu voel ik hoe Tom mij zachtjes tegen mijn achterhoofd mept. Bijna laat ik een opgeluchte zucht ontsnappen. Hij is dus toch nog normaal.
Andreas trekt de doos voorzichtig open, probeert het regenboogpapier niet te scheuren maar slaagt daar natuurlijk niet in. Bij het zien van de scheur slaakt hij een geërgerde zucht, schudt zijn hoofd en trekt de bovenkant er in één keer af. Ik wip hyperactief op en neer, wil zijn reactie weten. Hij buigt zich voorover en kijkt in de doos.
Aan de binnenkant zijn allemaal kleine pakjes bevestigd; platte pakjes, duidelijk cd-doosjes, maar ook wat bollere. En in het midden, in een plastic hoesje op de onderkant geplakt, een kortingsbon van het één of ander.
Oh god.
Die kortingsbon.
Ik bijt op mijn tongpiercing om niet te lachen, maar kan niet verhinderen dat er toch een giechel ontsnapt als Andreas met een vaag gezicht de kortingsbon van de bodem plukt. Hij leest waar het voor is en zijn mond valt open. ‘TOM!’
‘Laat zien, laat zien!’ roept Georg meteen, terwijl Tom en ik allebei dubbelslaan van het lachen. Andreas gooit de kortingsbon naar Georgs hoofd. Gustav en hij buigen zich nieuwsgierig over de minilettertjes en schieten dan ook synchroon in de lach.
‘Escortgirls Lady In the Water? Tom, hoe kóm je erbij?’ giert Georg. ‘Waar heb je die club gevonden?’
Mijn broer grijnst. ‘Ik heb zo mijn contacten. Kom op, Andi, open de rest!’
‘Ik krijg toch geen condooms, hè?’ vraagt Andreas zogenaamd bang. ‘Die van vorig jaar heb ik nog.’
Weer buldert iedereen van het lachen en mijn broer trekt een onschuldig gezicht, zodat Andi al weet hoe laat het is. Hij schudt zuchtend zijn hoofd en trekt het eerste pakje uit de doos. ‘Waarom nodig ik jullie ook alweer uit?’
‘Dat vragen wij ons ook nog steeds af...’ zucht ik dramatisch en trek een verheven gezicht. Nu verwacht ik nog een mep van Tom, maar die blijft uit. Als ik opzij kijk, zie ik alleen maar hoe hij snel zijn blik afwendt. Nu begint het eng te worden. Wat is er met hem aan de hand?

Reacties: