FanFic.nl

Rules are made to be broken [TH]

Rules are made to be broken [TH] *40*

Okee, misschien was dat toch niet zo slim. Ik sta nu buiten voor de deur en het regent pijpenstelen. Binnen een paar tellen ben ik helemaal doorweekt. Ik ga écht niet weer aanbellen, dat vat ik gewoon op als toegeven aan Tom. Dan nog liever snip verkouden worden. Nog geen tel nadat ik het gezegd vliegt de deur open en verschijnen er drie hoofden voor me hoofd. 'Malini?' vraagt Georg verbaasd. 'Wat doe jij nou hier? Tom had gezegd dat je niet zo lekker was en liever niet meeging.' Mijn mond valt open van verbazing. 'Wí¡t heeft Tom gezegd?' schreeuw ik boos. Kwaad draai ik me om en ren weg. Ik wil niks meer te maken hebben met hun. Vaag hoor ik nog hoe iemand mijn naam roept maar ik negeer het. Tranen verdringen zich om als eerste naar buiten te mogen. Verderop komt het park in zicht. Ik ren langs alle bomen tot ik niet meer kan. De regen valt alsmaar harder op me neer. Het lijkt wel of al het verdriet van de wereld in één keer naar beneden valt. Ik ren verder door een paar bosjes en kom dan op een open plek uit. Er ligt een meertje omringt door treurwilgen. In een flits zie ik het meertje van thuis voor me. Waar ik altijd me Nero zat. Het lijkt zoveel op deze plek. De bomen, het meertje de lucht, waar de regen als dansende sterretjes op het water neerkomt. Niemand anders is hier.. Net zoals thuis. Volgens mij is niemand hier ooit eerder geweest. Het gras ziet eruit of het net neergelegd is, de bomen alsof ze nooit zijn aangeraakt. De plaats lijkt wel uit de hemel gevallen te zijn. Zo perfect ziet het eruit. Het geeft een trieste sfeer door de regen, maar daar hou ik van. Mijn tas laat ik van mijn schouders zakken en langzaam loop ik naar het meertje toe. Voetje voor voetje schuifel ik het water in. De kou giert door me lichaam, maar het kan me allemaal niks meer schelen. Deze plaats deed me zo aan Nero denken.. Als ik wou kon ik zo naar hem toegaan.. Het enigste wat ik hoefde te doen was me hoofd een paar seconden onder water houden. Dan zou alles weer zoals vroeger zijn. Mijn tijd met Nero, toen het nog goed met hem ging. Goed met mij. Toen ik nog gelukkig was, samen met Nero. Stug loop ik verder, het water komt nu tot aan mijn middel. Mijn voeten zakken een klein beetje weg in het zachte zand op de bodem. Toen ik de deur uit was gegaan had ik teenslippers aangedaan, gewoon omdat het makkelijk zat en ik weg wou. De slippers had ik al uitgeschopt voor ik het water in stapte. De sweater die ik nu aanheb, trek in over mijn hoofd en gooi hem met een boog op de kant. Één mouw beland in het water. Daar sta ik dan, tot aan mijn nek in het koude donkere water, met alleen een skinny en kort hemdje aan. De tranen stromen als wilde rivieren over mijn wangen, maar een poging om ze weg te vegen doe ik niet. Mijn zoute tranen vermengen zich met het zoete water van het meertje. Ik laat me zachtjes achterover vallen in het water. Met mijn handen en voeten maak ik lichte zwembewegingen. Alle beelden van mijn leven flitsen door me hoofd. De tijd dat alles nog goed was tussen mij en mijn vader. De keer dat ik Nero leerde kennen, en dat het uitbloeide tot een grote liefde. De keren dat Nero werd gepest, dat het steeds verder bergafwaarts ging met hem, en later ook met mij. Nero bij de boom.. Zo lief en vreedzaam, zijn hand die zo koud en leveloos aanvoelde. De woorden in het ziekenhuis van de verpleger die mij vertelde dat hij dood was. Het diepe gat waarin ik terecht kwam. De eerste keer dat mijn vader me sloeg toen ik terugkwam van mijn poging van weglopen. Jimmy en de anderen die mij uit het diepe zwarte gat hebben gehaald. Dat ik mijn leven weer stukje voor stukje oppakte. Voor de tweede keer mijn poging van weglopen.. Die nu wel slaagde. De ontmoeting met Bill, Tom, Georg en Gustav. Tom die me zoende. En later ook dezelfde Tom die mijn hart in duizenden stukjes brak. De regen klettert nog harder op me neer dan het al deed. Mijn hele leven lang had ik nooit écht gelukkig geweest. Tuurlijk had ik de vrienden die me steunden door dik en dun. Maar niemand had de plaats van Nero kunnen innemen in mijn hart. Toen ik bij Bill en Tom voor een tijdje mocht wonen, had ik weer een beetje het gevoel dat er iemand was die meer voor me betekende van een vriend. Dat was Tom geweest. Hoe diep kan iemand zich vergissen in een persoon? Tom die me zo liefdevol had gekust.. En voor ik het wist stond Clemence daar alweer om mijn plaats in te nemen. 'Nero.. waar ben je?' fluister ik. 'Ik heb je nodig.' mijn stem is bijna onhoorbaar. Ik hoor mezelf nauwelijks. De enigste bij ik nu wou zijn was Nero. Hij zou weten wat ik moest doen, alleen hij kon me troosten. Ik had zijn schouder nodig om op uit te huilen, maar hij was er niet. Hij had me in de steek gelaten, helemaal alleen zodat ik niemand meer had. Hoe heeft hij dat ooit kunnen doen? Waarom nam hij me niet mee. We hadden samen kunnen gaan.. Hij hoefde niet alleen te zijn.. Ik was er, ik ben er altijd voor hem geweest, maar hij moest weer zo koppig doen. Ik voel hoe de rand van het meertje tegen mijn rug prikt. Ik hijs me langzaam op aan de kant, en laat me tegen een boom zakken. Mijn knieën trek ik op en sla mijn armen er omheen. Mijn ogen vallen langzaam dicht, met Nero nog vol in mijn gedachten.

Reacties: