FanFic.nl

Schuilen onder de Regenboog

Negen.

Aan zijn arm lijkt de weg naar haar appartement plots veel te kort, zelfs al sijpelt de motregen langs hun haren in hun kraag. Er zit een trilling in haar binnenste, het begin van een aardbeving.
‘Hier is het.’ Ze houdt hem in en zoekt haar sleutel, het gerommel maakt haar nog nerveuzer.
‘Kalm aan,’ fluistert hij en knijpt zacht in haar schouder. Met lichte blosjes opent ze de deur en leidt hem de hal in. Hij laat haar los en strekt zijn armen uit.
‘Wat doe je?’
‘Kijken.’
Hij loopt langzaam door de hal, de vingertoppen van zijn linkerhand volgen de muur. Als zijn voeten de trap raken, niet botsen maar raken, blijft hij staan.
‘Omhoog?’
‘Eerste verdieping,’ antwoordt Esther ademloos. Zijn bewegingen zijn bijna hypnotiserend. Ze kan voelen hoe belangrijk dit voor hem is, een nieuwe omgeving tot in elk detail leren kennen. Haar omgeving. En ze bedenkt dat hij waarschijnlijk meer ziet dan om het even wie die ooit door deze gang heeft gelopen. Een aanraking verschilt in zoveel van een oogopslag.

Trede na trede, de draaiende trap omhoog, tot bij haar deur. Zonder vragen geeft ze hem de sleutel. Als de deur opendraait, komt Fender meteen aanstormen, plant zijn poten op de buik van de jongen en begint enthousiast zijn nog naar pizza ruikende vingers af te likken.
‘Brave hond,’ zegt hij en krabt de labrador achter zijn oren.
‘De camera’s liggen op de salontafel,’ zegt Esther. ‘Recht voor je, een meter of drie.’ Bill stapt op de tafel af, bukt zich en laat zijn handen over het tafelblad glijden. Hij raakt eerst de polaroid, dan de digitale Nikon. Die laatste tilt hij op, hangt de band om zijn nek en verkent het zware, glimmende toestel met zijn vingers.
‘Hier.’ Ze neemt zijn hand en brengt ze naar de lens, helpt hem om de beschermdop eraf te halen. Dan wijst ze hem de juiste knoppen en standen aan.
‘Mag ik?’ Hij legt een hand op haar schouder en houdt haar op een armlengte afstand, brengt dan de camera omhoog tot de zoeker voor zijn blinde ogen zit. Een klik, een flits. Hij houdt het schermpje naar haar toe. ‘Is hij gelukt?’
Ze staat er niet helemaal op en er zit een streep dwars door het scherm, de reflectie van de lamp achter haar. Door vreemd toeval is de ongeschonden kant van haar gezicht het enige stuk van haar dat duidelijk zichtbaar is, en dat geeft een vreemd gevoel in haar buik.
‘Ja.’ Hij trekt een peinzend gezicht, laat de camera voorzichtig voor zijn buik hangen.
‘Scheelt er wat?’
‘Waarom denk je dat?’
‘Ik hoor het aan je stem, Esther.’ Ze haalt haar schouders op.
‘Het is niks.’ Zijn gezichtsuitdrukking verandert niet, dan schraapt hij voorzichtig zijn keel.
‘Mag ik je iets vragen?’
‘Wat?’
‘Ik wil je zien.’ Alles verkrampt. Hij heeft het geraden. Hij wist altijd al dat ze niet normaal was, maar nu heeft hij geraden wat precies. Als hij eenmaal weet hoe ze eruitziet, komt hij nooit meer terug. Hij zal weten met wat voor een monster hij al die tijd is omgegaan.
‘Ik…’
‘Ik doe je niks,’ sust hij en strekt een arm uit. Hij raakt haar schouder. Nee, het mag niet.
‘Alsjeblieft…’
‘Rustig maar.’ Hij staat te dichtbij. Zijn handen in haar hals. Nee, nee, nee, mag niet…
‘Bill…’
‘Ssssst…’ Over haar natte haren naar boven, een handpalm tegen haar slaap. Mag niet, mag niet, mag niet…
‘Nee,’ piept ze. Hij raakt haar ooglap. Niet doen, niet doen, niet…
Geen enkele aarzeling in zijn vingers. Over haar wangen, links en rechts, met en zonder littekens. Hij voelt elke oneffenheid, elke centimeter verwoest vlees, elke onderhuidse rilling van haar. Een wijsvinger langs haar lippen, en dan weer omhoog. Ze sluit haar oog, laat hem het ooglid en de piratenlap samen aanraken. Hij schuift het stukje stof omhoog en streelt bijna onmerkbaar zacht langs de randen van de krater.
‘Zie je wel?’
‘ik zie niks, je handen zitten voor mijn ogen,’ flapt ze eruit en hij lacht zacht, vouwt zijn vingers om haar wangen.
‘Zie je het nu?’
‘Nu zie ik jou.’
‘En ik zie jou, en ik vind jou de mooiste.’ Hij zegt het met een glimlach, maar er zit ernst in zijn stem. In haar borst wordt het plots heel erg warm. Haar binnenste is te klein om alles wat ze voelt te bevatten.
‘Dat zegt veel, komend van een blinde,’ fluistert ze.
‘Inderdaad.’

Een zoekende vinger veegt een verloren traan uit haar ooghoek. Aarzelend laat ze haar gewicht naar hem toe hellen. Tikkende regendruppels op het raam, tikkende hartslagen onder zijn huid. Ze voelt ze allemaal, haar hand op zijn borst, haar hoofd tegen zijn schouder.
Zijn vingers spelen met haar haren, strelen langs haar kin en tillen haar gezicht op. Onder het grijs van zijn blinde irissen ziet ze het bruin duidelijker dan ooit. Of is het een spel van het licht? Geen tijd om beter te kijken. Ze sluit haar oog, zoekt hem zonder te kijken. Hij smaakt naar wijn, maar zijn lippen zijn zacht.

Reacties: