FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[2] Tom - Feelings

Een knagend gevoel hoopt zich op in mijn onderbuik.
Bill kijkt zo’n 3 keer per minuut naar me, en op elke normale dag van mijn leven zou ik dat heel normaal vinden. Maar vandaag niet.
Ik rits mijn vest open. Om een vreemde reden heb ik het vreselijk warm. En blijkbaar ben ik de enige want Bill huppelde net al naar het raam om die dicht te doen.
‘Mag ik jouw vest aandoen? Ik heb het koud.’ vraagt Bill, geeft me zijn liefste glimlach die ik op elke normale dag van mijn leven zou kunnen weerstaan. Maar vandaag niet.
Ik knik afwezig en staar dan naar Andi, die net 3 tickets voor Glastonbury uit de doos haalt. Dat is niet enkel om hem een plezier mee te doen, ook Bill en ik willen ontzettend graag naar dat festival. Het grootste openlucht muziekfestival op een weide van 4 vierkante kilometer, met om en bij de 400 podia, met rock- en popmuzikanten en andere voorstellingen.
Een zucht ontsnapt uit mijn mond.
Andi, Bill en ik alleen in Engeland, dat houd ik nooit vol!
Ik gluur door mijn wimpers naar Bill, die opvallend goed staat met mijn vest. Mijn ogen fixeren zich op zijn gezicht, meer bepaald zijn lippen.
Mijn hart verandert in een sneltrein en ramt mijn hersenen van hun plek.
Een ongewilde drang om hem te kussen borrelt in me op, neemt de macht over mijn ledematen. Ik bijt hard op mijn onderlip en knijp mijn ogen toe, probeer aan meisjes of optredens te denken.
Slecht idee!

Een flashback verschijnt voor mijn ogen.
Een vrij recent optreden, ik tokkel een beetje op mijn gitaar en doe mijn gewoonlijke ronde over het podium, de fans gillen mijn trommelvliezen bijna door mijn neusgaten naar buiten en Bill blèrt in de microfoon.
Bill.
Mijn ogen kleven aan zijn lichaam, het zwarte T-shirt dat door het zweet aan zijn rug plakt, zijn haar dat slapjes naar beneden hangt, zijn heupbewegingen, zijn kontje dat een beetje naar achteren staat, zijn lippen die tegen de microfoon zitten.
‘Tom?’
Ik kijk op.
‘Ja?’ vraag ik, trek mijn benen op en staar een beetje door het raam.
‘Wij gaan even naar de videotheek om een film te halen. Voorkeuren? Ga je mee?’
Ik schud mijn hoofd en sta dan recht.
‘Even naar de wc.’
Nog voor Bill me vreemd aan kan kijken, ben ik in de gang. Ik schuifel de badkamer in en doe de deur op slot, laat mijn oor op het hout rusten en luister ingespannen. 4 paar voeten denderen over de tegels in de gang, de deur gaat krakend open en slaat na een tijdje weer toe.
Een pijnlijke zucht verlaat mijn mond.
Waarom is dit zo moeilijk? Waarom kan ik niet op een normale manier aan mijn broertje denken? Waarom kan ik niet gewoon ní­et aan mijn broertje denken.
Ongewild verschijnt een beeld voor mijn ogen; Bill, naakt op mijn vest na. En ik neem niet eens de moeite aan andere dingen te denken.
Ik schuif langs de muur naar beneden en kijk doelloos naar de witte tegels tegen de muur; netjes, geordend op een rijtje, één tegel zit een beetje schuin.
Ik ben zoals die tegel, ik ben niet normaal. Anders zou ik zo’n dingen niet over mijn broertje denken.
Een heleboel vragen stapelen zich op.
Maar op één vraag weet ik het antwoord.
Niet dat ik het antwoord wí­l weten, het zorgt voor een extra stapel vragen. En voor een ondraaglijke pijn. Maar ik moet het onder ogen zien. Al meer dan een maand vlucht ik ervoor weg, al een maand probeer ik het te verdringen. Zelfs seks hield me niet van die gedachten.
Gedachten over Bill en mij, de ene al wat wilder dan de andere. Maar er zit één gedachte achter: Bill en ik. Meer niet. Bill en ik. En dat verontrust me. Want hoe kan ik nu verliefd zijn op mijn broertje?
En toch is het zo.

Ik buig mijn hoofd voorover, plant mijn nagel in mijn handpalm. Even verdwijnt de pijn, verdooft tegenover de oppervlakkige pijn. Maar oppervlakkige pijn blijft oppervlakkig en vervaagt zelf al snel.
Bill en ik, het zal nooit zo zijn.
Mijn eerste, echte verliefdheid.
Onmogelijk, ongewoon, maar zo levensecht. Zo pijnigend.
Ik wil huilen, huilen om te vergeten, ik wil slaan, slaan om te vergeten, ik wil dood, dood om vergeten te worden.
Een traan rolt over mijn wang, maar ik veeg hem snel weg. Dit is mijn verdiende loon. Na al die meisjes verdient ook dé Tom Kaulitz eens liefdesverdriet.
Ik trek me recht aan de wasbak en kijk naar mezelf. Niets opvallends te zien, misschien staan mijn ogen wat doffer dan normaal of is er deze dagen geen echte grijns te bespeuren.
Ik ben en blijf Tom Kaulitz, ze wennen er wel aan.
Alleen Bill, dat is een obstakel.
Misschien moet ik het hem vlak voor Glastonbury zeggen, dan kan ik thuis blijven met een uitvlucht en Gustav meesturen. Bill heeft dan genoeg tijd om aan het idee te wennen dat ik geen normale broer meer kan zijn.
Maar wanneer is Glastonbury? Of met andere woorden; hoeveel tijd heb ik om mezelf mentaal voor te bereiden?

Ik loop de badkamer uit.
Vage stemmen komen uit de woonkamer. Hoe lang zijn ze al terug?
Voorzichtig leg ik mijn oor te luisteren, maar ze hebben het niet over mij.
Met een gerust, of is het eerder verlamd, hart duw ik de deur open.
Meteen kijken 4 paar ogen me aan. Andi en Georg kijken al snel weer naar het beeld, bij Gustav duurt het even maar Bill blijft me aankijken.
Hij heeft mijn vest nog aan, zijn haar zit helemaal verkeerd en diep vanbinnen vind ik het schattig, maar ik ben niet in de stemming om dingen schattig te vinden.
‘Is er iets, Tom?’ vraagt hij, wendt nog steeds zijn hoofd niet af.
Dan doe ik het maar, om mijn rode wangen te verbergen.
‘Tom?’
‘Wat?’
‘Is er iets?’ vraagt hij bezorgd, zijn lippen klemmen zich om het puntje van zijn tong.
‘Nee!’ zeg ik kortaf en kruip onder de deken die er ligt.
‘Wat heeft hij?’ fluistert Georg, zacht maar het dondert door mijn hoofd met luide slagen.
Liefdesverdriet is het antwoord.

Reacties: