Hoofdcategorieën
Home » Twilight » In Rainier, Oregon » [Drie]
In Rainier, Oregon
[Drie]
Mijn ogen vallen weer op de leraar.
‘Kom maar binnen en stel je even voor.’ Het klinkt voor mij hetzelfde als een gedachte, maar ik zie zijn lippen bewegen, dus weet dat hij het heeft gezegd. Ik loop de klas binnen en houd halt bij het smartboard.
‘Mijn naam is Chloë, Chloë Wilson. Ik ben zeventien jaar en ben hier een tijdje geleden komen wonen. Hiervoor woonde ik in Frankrijk, in Bordeaux om precies te zijn. Dat was het wel zo’n beetje.’ Dat laatste is niet waar, tuurlijk gaat iemand die in het licht schittert niet in het warme Frankrijk wonen, maar ik mag niet uit mijn rol vallen. Camilla heeft bedacht, een best goed idee eigenlijk, dat we ons voordoen als wereldreizigers en dat we op elke plek ongeveer twee jaar blijven. Een excuus voor het vlekkeloos spreken van vele talen en het telkens weer verhuizen.
‘Dankje, Chloë. Ik ben professor Matthews. Ga nu maar naast Chantal zitten.’
In allemaal gedachten zie ik het hoofd van het meisje wat schuin voor de weerwolf zit verschijnen. Maar na zovaak van school veranderd te zijn, val ik niet meer uit mijn rol. ‘Ehm.. wie is Chantal?’
Ik hoor wat flauw gegrinnik en de leraar knikt, zoals verwacht, naar het meisje schuin voor de weerwolf. Ugh, dat betekent dat ik voor die weerwolf zit. En nee, dat was geen indianengroet, dat was mijn uiting van walging. Terwijl ik en de gedachten van alle mensen in dit lokaal en die smerige stank van de weerwolf uit mijn hoofd probeer te bannen, loop ik naar het veel te vrolijke, platinablonde meisje toe. Ze zwaait kort, alsof ik niet zou weten waar ik heen moet lopen, en ook haar armbanden rinkelen, alleen een stuk harder dan de mijne. Het verbaast me dat haar slappe mensenarm niet bezweikt onder die kilo’s armbanden. Dat haar nek nog recht is, is ook een wonder. Eén ketting was blijkbaar niet genoeg. Ik zorg dat ik, terwijl ik me vrij langzaam voortbeweeg, niemand aanraak. Ik kom steeds dichter bij de stank en ik krijg steeds meer medelijden met diegenen die altijd met zo’n stinkende wolf moeten leven. Ze ruiken het misschien wat minder sterk, maar ik kan en wil niet geloven dat ze niets ruiken. Chantal schuift een stukje naar voren, en voorzichtig loop ik achter haar langs. Ik kom langs haar zonder iets of iemand aan te raken, en plof neer op mijn stoel.
‘Als er iemand verdwijnt of sterft weet ik je te vinden,’ gromt de weerwolf achter mij. Het is zo laag en zacht, dat verder niemand het gehoord kan hebben.
‘Zie ik er zo moordlustig uit dan?’ vraag ik even zacht, mijn stem vol sarcasme. Er verschijnt een korte glimlach op zijn gezicht.
‘Je stinkt,’ deel ik hem mee. Hij voortaan minstens een hele deodorantbus over zich leegspuiten voordat ik me in zijn buurt waag. Hij grinnikt kort.
‘Jij ook’
‘Fuck you,’ grom ik en de weerwolf grinnikt weer. Chantal kijkt me ondertussen vol verbazing aan. Blijkbaar heb ik een vraag van haar niet beantwoord. Gelukkig kan ik haar gedachten lezen en beantwoord alsnog haar vraag. Waarschijnlijk wordt alles haar normaal op haar wenken bediend en is het voor haar verbazend dat iemand haar vraag niet beantwoord. Chantal kijkt ondertussen weer naar voren, ze is namelijk niet goed in wiskunde. Of dat denkt ze in elk geval. Ik irriteer me er ondertussen mateloos aan dat ik de gedachten van andere wezens dan mensen niet kan horen.
Reacties:
Leuk (: