FanFic.nl

Nothing is what it seems

6.

Ik wrijf nog even over mijn pijnlijke ribben die Nick net probeerde te breken door een onverwachte aanval in te zetten. Meneer vond het grappig om na het formulier, het telefoonnummer en de tirade van Sofie ook nog eens mij te bespringen. Het formulier is nu eerder een vodje, de nummer staat veilig in zijn gsm - voor later, zei hij - en Sofie zit te lachen in de zetel omdat ik nu op de grond lig. Het is best onveilig als hij in mijn buurt plots hysterisch begint te doen. Op één of andere manier ben ik altijd het slachtoffer. Ik beland op de grond en dan fluistert hij in mijn oor dat ik zijn lievelingszus ben. Waarna ik hem een boks geef, want Ode zit gewoon in haar irritante fase waardoor het onmogelijk is om haar écht leuk te vinden. Oké, dat was niet zo lief. Vergeef me.
Na die gedachte plaats ik een welgemikte mep op zijn achterhoofd en staar hem dan zo lief mogelijk aan.
“Raar wijf.”�, fluistert hij net luid genoeg.
Sofie lacht totdat Nick z’n mond weer opent, “Soort zoekt soort.”�

Ik trek mijn neus afkeurend op als hij een paar shirts uit het rek trekt. “Echt niet.”�, fluister ik net luid genoeg.
“Ik pas ze wel slimmerik.”�
“Best.”�, antwoord ik schouderophalend.
Ik loop achter hem aan richting hert pashokje en laat me in één van de stoeltjes zakken. Recht voor mij hangt een spiegel die me er weer aan doet denken wat voor een dom idee mijn broer nu weer had. Van onder de muts piepen enkele minuscule stukjes haar, aan mijn ogen is niets van make-up en oorbellen kon ik ook al vergeten. Ik trek één wenkbrauw op maar laat ze al snel weer zakken als een meisje me geamuseerd aankijkt. Ervan overtuigd dat ik haar probeer te versieren begint ze prompt haar nieuwe rokje te showen voor haar vriendin. Ik wend mijn blik af en hoop dat ze me niet om mijn nummer komt vragen, daar ben ik namelijk nog steeds niet aan gewend. Al dat gedoe. Nu weet ik ook dat het een goed idee was om zoiets nooit zelf te doen. Die wijven zijn belachelijk!
“Aan wat denk jij?”�
“Seks.”�, antwoord ik droog.
Hij zwijgt.
“Sarcasme heet zoiets, goed?”�
“Trut.”�, hij draait zich terug om in het pashok.
“Bitch.”�
Vrijwel meteen krijg een kleerhanger naar mijn hoofd gesmeten. Het tafereel wordt natuurlijk gevolgd door die twee diva’s aan de andere kant. Nick merkt ze ook op en gooit er meteen een knipoog tussenin.
Als we ze passeren zijn ze duidelijk onder de indruk, en ik herinner mezelf eraan dat we nu een volledig mannelijke tweeling zijn. Geen risico’s.
Hij slaagt erin drie nummers te krijgen, eentje extra van een hopeloze vriendin. Die ene kijkt ook hoopvol mijn kant uit.
“Sorry,”� zeg ik verontschuldigend, “homo.”�
Nick staart me met open mond na als ik met een grote grijns verder stap. Dat wordt straks vechten.

Reacties: