Hoofdcategorieėn
Home » Cinema Bizarre » Walking backwards.. [Bandcest] » 18. Tears and loving talks..
Walking backwards.. [Bandcest]
18. Tears and loving talks..
X
X
Ik had niet genoeg geluk om in slaap te vallen.
Ik lag in bed voor een uur, mijn moeder klopte een keer op mijn deur, vragend of alles goed was. Ik deed alsof ik sliep en ze vertrok. Ik probeerde heel erg om in slaap te vallen en dit verschrikkelijke gevoel tijdelijk te ontsnappen, maar ik had niet zoveel geluk.
Strify’s geur in mijn kussens speelde met mijn gevoel en liet tranen over mijn gezicht rollen.
Ik wist dat ik er spijt van zou krijgen als ik het zou zeggen. Ik kan al mijn kansen dat we terug bij elkaar zouden komen wel verpest kunnen hebben. Als dat zo is, stop hij tenminste misschien met roken. Het is niet een fijn gevoel om te weten dat de persoon waar je verliefd op bent zichzelf vermoord en je kan er niks aan doen.
Ik hoorde mijn deur open gaan en ik keek niet eens. Ik ademde langzaam en deed alsof ik sliep.
Ik hoorde de deur weer sluiten, en het zachte geluid van voetstappen op mijn vloer. Mijn bed deukte in onder het gewicht van de indringer, en iemand sloeg zijn armen om mij heen. Ik probeerde kalm te blijven en niet te gaan huilen toen de frisse geur van Strify mijn neus in drong. Ik voelde een koude hand tegen mijn wang en ik voelde ietsjes warmere lippen tegen mijn slaap.
Ik bleef perfect stil.
Strify ademde in en beverig ademde hij uit. Ik hoorde niks meer na dat. Ik voelde een druppel warme vloeistof op mijn wang en ik wist dat Strify huilde. Ik opende mijn ogen en zag de vorm van Strify over me heen.
Hij was inderdaad aan het huilen; mijn hart brak toen een seconde later een traan op mijn gezicht viel met een warme splash.
“Het spijt me.”¯ Mompelde Strify, omlaag kijkend naar mij. “Het spijt me dat ik mijn frustratie tegen je uitte in plaats van vertellen wat er is gebeurt vandaag.”¯ Snikte hij. Ik sloeg mijn armen om hem heen en trok hem naar beneden. Strify viel op me en verborg zijn gezicht in mijn nek, huilend.
Ik begon ook te huilen.
“Het spijt me dat ik zei dat je op je vader leek.”¯ Fluisterde ik in zijn oor. “Het spijt me dat ik je aan het huilen heb gemaakt.”¯ Zei ik tegen hem. Strify trilde boven op me, huilend tegen mijn schouder. Ik gleed met mijn nagels kalmerend over zijn rug. Strify rolde weg en stond op, nog steeds snikkend. Hij deed de lamp aan en ik knipperde een paar keer toen het licht mijn ogen pijn deed. Strify deed zijn jas uit en gooide het op de grond. Hij deed zijn shirt uit en liet mij zijn ontblootte borst zien.
Ik hield mijn adem in toen ik naar zijn huid keek.
Zijn bovenarmen waren bedekt met donker paarse plekken. Ik stond op en liep naar hem toe. Ik gleed met mijn vingers over zijn armen en raakte de plekken licht aan.
“Strify..?”¯ Vroeg ik hem.
“Syn pakte me vast en,”¯ Hij slikte. “Schudde me door elkaar toen ik hem vertelde dat ik hem verliet voor jou.”¯ Zei Strify, zichzelf dwingend om kalm te blijven. “Hij zou me meer pijn hebben gedaan, maar een man van de bewaking kwam en scheidde ons toen hij ons zag.”¯ Hij snikte. “Ik was zo bang om het je te vertellen. Het spijt me zo erg.”¯ Zei hij.
“Is alles goed met je?”¯ Vroeg ik hem. Hij knikte.
“Ja, het komt wel goed.”¯ Zei hij. “Ik had mijn woede niet op jou af moeten reageren.”¯ Zei Strify. Ik sloeg mijn armen om zijn middel en trok mezelf tegen hem aan. Ik ruste met mijn hoofd op zijn schouder, en hij sloeg zijn armen ook om mij heen.
“Je moet stoppen met roken.”¯ Zei ik tegen hem. “Je bent het symptoom al kwijt, nu moet je de ziekte kwijt raken.”¯ Zei ik. “Nu Syn weg is, ben je omgedraaid en kan je het rechte pad weer zien. Maar omdat je nog steeds rookt…. Loop je achteruit. Je moet stoppen, dan ga je weer vooruit.”¯ Vertelde ik hem alsof hij een klein kind was. Strify hield me steviger vast voor hij me liet gaan. Hij leidde me naar het bed en duwde me er zacht op. Strify knielde bij mijn voeten en pakte mijn handen; hij keek op naar me, tranen nog steeds glimmend in zijn ogen.
“Kiro.”¯ Begon hij, hij slikte en ging verder. “Als je me vraagt te stoppen met roken, zou ik dat doen. Als je me zou vragen om weer van jou te zijn, zou ik accepteren. Als je me zou zeggen dat ik in Birkenfield moet blijven, zou ik dat doen. Maar alleen omdat jij degene zou zijn die het vroeg.”¯ Zei hij. “Kiro, ik wil weer je alles zijn.”¯ Fluisterde hij. Ik voelde warme tranen over mijn gezicht rollen.
“Stop dan met roken en blijf bij me, bij ons, in Birkenfield.”¯ Zei ik, zijn handen strakker vastpakkend. “Maar er is een probleem met het laatste. Je kan niet weer mijn alles worden, Strify. Omdat je nooit gestopt bent met mijn alles zijn.”¯
We huilden samen.
Mijn lover, mijn vriend, mijn alles.
Mijn Strify.
We begonnen weer voorwaarts te lopen.
X
X
Reacties:
ah supper lief!!! maar hoe gaat het nu verder met kiro en jake?
Aww, wat lief <3
Echt super schattig ^^
en wat is Syn hier gemeen >.<
Dat is niet leuk T_T
x']
[wil nog steeds weten hoe het met
Shin en Yu gaat vanwege mijn Shin/
Yu obsessie ^^
] Meer?!
xxx
Ik krijg zelf ook tranen in mijn ogen,
die emoties in het verhaal en gebeurtenissen zijn zo goed en mooi beschreven!
Xxx