FanFic.nl

Rules are made to be broken [TH]

Rules are made to be broken [TH] *41*

Ik schrik wakker. Het is pikdonker om me heen. De display van mijn gsm wijst 02.00 uur aan. Mijn kleren plakken nog steeds helemaal doorweekt tegen mijn lichaam. 10 Gemiste oproepen verschijnen op het beeld. 3 van Georg, 2 van Gustav en 5 van Bill. Tom heeft niet proberen te bellen. Hoe heb ik me ooit zo lelijk kunnen vergissen in een jongen?! Ik was kwaad weggerend en nog belt hij me niet. Hij is vast gewoon uitgegaan met Clemence. Dat vond hij toch zo'n lekker wijf? Nou, mij hoeft hij niet meer terug te verwachten. De kou begint nu toch langzaam mijn lichaam binnen te dringen. Klappertandend loop ik naar de overkant van het meertje, waar mijn sweater nog steeds ligt. Weliswaar is een mouw helemaal nat maar dat maakt niet uit. Ik wil gewoon iets warmers aan. Misschien was het dan ook niet zo'n heel slim idee om het water in te gaan en dan met natte kleren te gaan slapen tegen een boom als het met bakken uit de lucht valt. Tjaa, iedereen heeft weleens van die slimme acties toch? Deze plek leek net een kopie van thuis. Alles was precies hetzelfde, het meertje, de treurwilgen, echt alles. Alleen één ding was anders.. Ik was alleen. Nero was niet bij me. Ik kneep mijn ogen dicht om mijn tranen tegen te houden. Verdomme, ik huilde de afgelopen dagen meer dan in een heel jaar. Maar ik kon niet anders. Ik was blijkbaar nog lang niet over mijn verleden heen. De wonden waren nog altijd vers. Vooral Nero had de laatste paar weken daarvoor gezorgd. Ik miste hem nu meer van ooit.. Ik had het gevoel alsof ik ieder moment zou instorten van ellende. Ik zat honderden kilometers bij mijn vrienden vandaan, en Bill, Georg, Gustav en Tom hoefde ik al helemaal niet te zien. Dat zou het alleen nog maar erger maken. Waarom kon Nero niet gewoon terugkomen?! Ik had hem verdomme nodig! Huilend laat ik me neerzakken met de trui om me heen geslagen. De regen was nu veel minder hard, het was meer een soort zachte motregen. Waarom kon ik niet mee met die druppels in het meer verdwijnen? Waarom kon ik niet naar Nero toe? Waarom kon Nero niet naar mí­j toe? Ik miste hem zo.. Hij is de enigste die wist wat ik voelde. Hij begreep me altijd, ik hoefde nooit wat te zeggen. Zodra hij in mijn ogen keek wist hij wat er aan de hand was, voor hem was ik een open boek. Mijn telefoon begint te trillen, op de display verschijnt de naam van Bill. Het was ondertussen 03.00 uur. 'Hij is zeker nu pas klaar met stappen.' mompel ik. Even twijfel ik of ik moet opnemen, maar druk dan op het groene telefoontje. 'Ja?' fluister ik met een schorre stem. 'MALINI?! Ben je helemaal gek geworden? Waar ben je? Ik kom je halen! Zeg me waar je zit, we waren allemaal doodongerust, we hebben je tig keer proberen te bellen, waarom heb je niet opgenomen?!' De woordenvloed van Bill moet ik even over me heen laten komen. 'Dat gaat jullie helemaal niks aan!' roep ik kwaad. Weer stromen de tranen over me wangen. Of het waren nog steeds dezelfde van daarnet, die nu in een hoger tempo naar beneden gleden. Ik wist het niet. Ik was boos, dat wist ik wel. Maar op wie? Op Bill en de rest omdat ze bezorgd waren? Op Nero omdat hij me al die jaren alleen heeft gelaten? Of op iemand die waarschijnlijk niet eens bestond, God, die Nero niet terug zou kunnen geven? Ik wist het gewoon allemaal niet meer! Ik druk het rode telefoontje in, en Bill's stem valt weg. Het is weer stil om me heen. De regen slaat zachtjes in mijn gezicht. Er valt een schel wit licht van de maan tegen de boom waartegen ik in slaap was gevallen. Een vaage schim is zichtbaar. 'Nero?' fluister ik hoopvol. Het licht valt weer weg door wolken die voor de maan verschenen. De schim verdwijnt en een lichte mist steekt op. 'Nero' weer fluister ik zijn naam. In de hoop dat hij terug zal komen. Het gebeurt niet, het kan niet. Maar ik wil het niet geloven. Ik wil hem terug! Verdomme, ik wil die lieve Nero gewoon terug. Ik kan het leven niet langer alleen aan. Ik heb iemand nodig die me steunt, in alles wat ik doe. Maar degene die dat het beste kon, is weg. Voor altijd. Hard druk ik met mijn nagels in mijn arm, kleine halve maantjes verschijnen. Ik trek mijn tas naar me toe en haal er een dikke trui uit. Wonderlijk genoeg is die nog droog gebleven ondanks de harde regen. Het zou ook kunnen dat mijn tas waterdicht is. De halfnatte trui die op mijn schouders rust haal ik er vanaf en pleur die in mijn tas. De nog droge trui leg ik als vervanging over me heen en kruip diep in elkaar. Bill heeft nog een aantal keer proberen te bellen maar ik negeer zijn telefoontjes. Waarom begrepen ze niet dat ik alleen wilde zijn? Dat ik geen behoefte aan hun had, alleen aan Nero. Ookal wisten hun niet wie hij was. Wat wisten ze nou eigenlijk wel van me? Ja, dat ik het moeilijk had thuis en daarom bij hun tijdelijk woonde. Maar verder. Ik was best nog een volkomen vreemde voor ze, maar het voelde niet zo. Ze voelden vertrouwd, eerlijk, maar Tom was niet eerlijk. Voor mijn gevoel in ieder geval. Hij had me meteen aan de kant gezet toen ik even niet wou. Dan belt hij Clemence maar op om zijn pleziertjes te bevredigen. Dat voelde voor mij gewoon als verraad aan. Ik had dan wel niks met Tom, maar zoiets flikte je toch niet? De zak had me niet eens gebeld om te vragen waar ik was. Vast te druk bezig met Clemence! Ik probeer mijn gezicht droog te vegen met mijn trui. Zwarte vegen blijven erop zitten. Misschien moest ik toch maar even laten weten waar ik was. Tewijfelend hou ik mijn mobiel in mijn hand. Wel, niet, wel niet, wel niet? Ik doe mijn ogen dicht en hou het knopje naar beneden ingedrukt. Het pijltje bewoog langs de nummers in mijn gsm. Ik stop en open mijn ogen weer. Hij blijft stilhangen op Bill. Okee, als god het zo wilt. Ik druk op bellen. 'Malini?' de hoopvolle stem van Bill doet me weer een beetje glimlachen. 'Ja' antwoord ik. 'Waar ben je nou?' dit keer praatte Bill rustiger, en wat gecontroleerder. 'Volgens mij in het park ofzoiets, ergens bij een meertje met bomen eromheen.' leg ik uit. 'Kom je naar huis?' vraagt Bill aarzelend. 'Is Tom er?' 'Nee die is nog niet terug van het stappen' zegt hij. 'Met Clemence' komt er nog aarzelend achteraan. Vanbinnen begin ik weer te koken van woede. Hoe kón iemand zo zijn?! 'Hmm, ja ik kom terug.' antwoord ik kort en hang dan op. Ik kon hier moeilijk de hele nacht blijven zitten, en honger begon ik ook te krijgen. Een warm bed zou nu zeker niet misplaatst zijn. Mijn tas zwiep ik weer over mijn schouder en loop richting de bosjes waar ik eerst uit was gekomen. Traag loop ik terug richting het huis van de twins. Aan de ene kant was ik blij dat Tom er niet was, aan de andere kant vond ik het vreselijk genaait van hem dat hij niet bezorgd was geweest of iets in die richting. Hij zat zichzelf nu gewoon helemaal lam te zuipen.

Aarzelend sta ik voor de deur, moest ik wel echt teruggaan? Hoe zou Bill reageren? Was hij boos, bezorgd, teleurgesteld? Veel tijd om na te denken heb ik niet meer als de deur voor me neus word opengerukt. Twee stevige armen worden om me heen geklemd, en ik word bijna platdegrukt. Ik kijk naar de bruine haren die voor mijn gezicht hangen. 'Georg, ik stik bijna.' zeg ik zachtjes. Georg laat me weer los en neemt me mee naar binnen. Daar zitten Bill en Gustav op de bank die meteen overeind springen zodra ze me zien. Als twee gekken komen ze op me afgerend, en ook zij knuffelen me helemaal plat op hun beurt. 'Doe dat nóóit meer' zegt Bill. Ik knik gehoorzaam en begraaf mijn gezicht diep in zijn schouder. Het voelde veilig om Bill zo dicht tegen me aan te hebben. 'Ik heb honger' zeg ik dan. Alle drie zitten ze me raar aan te kijken maar grijnzen dan. Bill loopt naar de keuken om pizza's in de oven te doen. Ja, vier uur s'ochtends is een raar tijdstip om pizza te eten. Even later zitten we allemaal op de bank te eten. De deur horen we opengaan en daarna dichtvallen. Ik hoor een giechelende stem en iemand die tegen de muur aanstoot. In de kamer verschijnen Tom en Clemence. Tom leunt half op Clemence en geeft kusjes in haar nek. Bill kijkt kwaad naar Tom maar zegt niks. Georg doet hetzelfde. Zelfs Gustav zit Tom boos aan te kijken, die normaal toch vrij kalm blijft. Clemence is stompdronken, maar kijkt toch triompfantelijk naar mij, met een blik van ik-heb-tom-lekker-wel-en-jij-niet. Ik krijg zo zwaar de neiging om dat kind eens goed de waarheid te vertellen, maar ik houd me in. Nu zou het niets oplossen en zou iedereen toch maar kwaad op me worden. Ookal weet ik dat Georg me groot gelijk zou geven. Hij had ook een hekel aan Clemence. Bill en Gustav ook wel maar die gingen er anders mee om. Ze ontweken haar gewoon, en probeerden zo min mogelijk in een gesprek met haar te raken. De twee verdwijnen naar boven, richting de slaapkamer van Tom. 'Drie keer raden wat die gaan doen' mompelt Georg. Ik grinnik, hij kon het zo lekker droog zeggen. We ruimen nog even alles op en gaan dan ook naar boven. 'Malini?' hoor ik Bill nog zeggen. 'Ja' antwoord ik. 'Volgende week ben je toch jarig?' vraagt Bill. Ik knik en lach naar hem. Dat hij dat nog wist, we hadden het er een tijdje geleden toevallig over gehad, omdat het ter sprake kwam. Vannacht zou ik nog bij Bill slapen. Ik kleed me snel om en laat me onder de warme dekens glijden. Bill komt naast me liggen en drukt zachtjes een zoen op me wang. 'Slaap lekker' fluisterd hij en binnen twee tellen is hij vertrokken naar dromenland. 'Slaap zacht' fluister ik en druk een klein kusje op zijn mond.

Reacties: