FanFic.nl

Roem, Rijkdom of Liefde (deel 1)

DROMER

Serra lag lekker in de zon te genieten van haar ijsthee. De zonnestralen leken haar gedachten te beïnvloeden en even had ze het gevoel dat ze in een heerlijke, korte, droomloze slaap zou vallen.
“Milady, er is telefoon voor u.”� klonk er.
Ja, dacht Serra, wat heerlijk! Eindelijk is me reis geregeld. Lieve Brian, ik pak zo de telefoon om te vert…
“Milady?”�
Je hoeft me niet zo te noemen, Brian…
“Wie is Brian, Milady? Word eens wakker, June is voor u aan de telefoon.”�
Serra schrok op en keek op. Phillip stond glimlachend naast haar ligbed met een draadloze telefoon op een dienblad.
“Het spijt me Milady, ik weet niet wie Brian is, maar ik vrees dat hij is vervangen door u zus.”� fluisterde hij.
Serra bloosde en pakte de telefoon.
“Euh, juist ja, euh… Dat was alles Phillip, dank je wel”� zei ze en ze wuifde Phillip weg.
“Tot uw dienst, uiteraard”� antwoordde Phillip met een korte buiging en liep weg.
Ze deed de telefoon aan haar oor.
“Hallo?”�
“Wie is Brian, sister?”� klonk er meteen.
Onwillekeurig was Serra dolblij dat mensen niet konden kijken door een telefoon.
“Euh, niemand. Een jongen wie nieuw is op school”� antwoordde ze.
“Nou, dat is me toch wat”� klonk door de telefoon “Ben je net klaar met je examen, komt er ineens een nieuwe jongen bij. Heel doorzichtig Ser, maar je moet beter kunnen”� giechelde June.
“Pfff, laat ook maar, je gelooft toch alleen maar wat je wilt geloven”� antwoordde Serra.
Toen hoorde ze gegiechel op de achtergrond van haar andere zus, May.
“We geloven alleen de waarheid, zus”� schreeuwde ze. “Nou vertel, wat is er met die jongen”�
Serra raakte geïrriteerd. Een van de ergernissen wat dat haar zussen altijd alles schenen te basseren op hun jeugd.
“Er valt niets te vertellen, jeetje! Bel je me daarvoor? Ik had hier kunnen genieten van mijn vakantie met een cocktailtje en jullie gezwam aan kunnen horen als jullie weer hier waren”� zei ze.
June giechelde weer.
Sorry, verwend nest, hahaha. Maar goed, voor dat we je ons gezwam daar komen delen, kom je eerst hiernaartoe.
Serra’s bui veranderde op slag.
“Huh? Daar? Ik… wat bedoel je. Jullie moeten studeren, wat moet ik daar”� vroeg ze.
“Tja, maar we halen goede cijfers en we doen goed ons best, dus hoefden we onze stage niet te doen”� zei June.
Nu was het Serra’s beurt om te lachen.
“Ja grappig. En nu de waarheid. Je weet hoe ze dat zeggen; ‘the truth, the whole truth and nothing but the truth’”�
May kwam ook bij de telefoon zitten.
“Het eerste gedeelte is echt waar!”� zei ze.
“Hmm, juist ja.. en het tweede gedeelte?”�
“Euh, daar heeft pappa een handje bij geholpen. Pappa vindt dat we dingen samen moeten gaan doen. De kinderen dan, want de ouders hebben het te druk. Jij had vakantie, dus heeft pappa met onze school geregeld dat wij ook een weekje vakantie kregen. Alleen Adam kan niet, want hij heeft het ook druk. Dus het wordt alleen ons meiden onder elkaar”� antwoordde June.
“Echt waar?”� riep Serra, zo enthousiast, dat Phillip even om de hoek kwam kijken.
“Wanneer kom ik dan?”�
“Geen idee, ik denk deze week wel.”�
“En wat gaan we d…”�
Serra stopte met praten.
“Ben je er nog, sis?”� vroeg June.
“Wat? Oh ja, ik bedacht me ineens dat Phillip vertelde dat pappa iets belangrijks ging halen. Phillip, maakt pappa soms het vliegtuig in orde?”�
Ze keek Phillip aan, die achteruit de hoek om liep, maar eerst nog even glimlachend een knipoog gaf.
Serra wipte opgewonden op haar ligstoel heen en weer.
“Pappa maakt het vliegtuig in orde!”� riep ze uit.
“Zou je denken dat ik vandaag al kom?”�
June begon te lachen.
“Ik weet het niet, sis”� zei ze. “maar ik weet wel dat het deze week word.
Maar goed ik ga ophangen. We moeten nog wat regelen”�

“Regelen? Wat regelen. May, zeg het tegen onze zus hoor, want ze weet dat ik niet houd van verassingen. Tenminste, niet als ik er niet meteen van kan genieten”�
May giechelde.
“Sorry zus, no can’t do deze keer, we moeten nu weg, maar ik denk wel dat je het leuk zal vinden. En trouwens, verwend nest, het is geen verassing, het is niet altijd feest!”� riep ze schaterlachend uit.
“We spreken je morgen wel, als je vandaag nog vertrekt..”� zei June.
Is goed!! France, here I come!!”� riep Serra uit.
“Euh, sis?”� klonk er aan de andere kant van de telefoon.
“Wat is er?”�
“Lieverd, we zitten niet in Frankrijk.”�
“Niet??”� Ik bedoel.. nee! Dat wist ik wel”�
“Yeah, whatever.. Tot snel! Kus aan mam en pap!!”�
“Zal ik doen! Doei!!”�
Serra hing op en rende richting de deur van de tuin. Ze rende de hoek om en botste toen tegen Phillip op.
“Oh!! Milady, gaat het? Het spijt me vreselijk, het was niet mijn bedoeling u pijn te doen”� zei hij verontschuldigend.
Serra besteedde er geen aandacht aan.
“Ja ja, whatever hahaha. Phillip, je moet me helpen! Wat moet ik allemaal meenemen! En wat voor weer is het daar? Zal ik mijn nagelverharder meenemen? Of denk je dat het daar warm genoeg is? Maar wat nou als het daar helemaal niet warm is? Dan heb ik niets om mee te nemen!”�
Serra liep te ijsberen door de hal, toen ze in de gaten kreeg dat Phillip iets opschreef.
“Phillip, wat doe je. Heb je wel geluisterd?”�
Phillip keek op en glimlachte.
“Ja natuurlijk, Milady. U praat en ik luister, dat weet u toch. Het is niet anders geweest”�
Hij schraapte zijn keel en vervolgde;
“Ahum, euh.. meenemen: Zomerkleding, winterkleding, zwemkleding, slaapkleding, ontspanningskleding, huidverzorging, haarverzorging, nagelverzorging. Contant geld, cheques, een creditcard van uw vader. Let wel op Milady, het geld wordt gewisseld, ze hebben daar Euro’s. Momenteel weet ik verder even niets, maar zodra mij iets te binnen schiet of u nog iets weet, zal ik het uiteraard meteen regelen”� zei hij, terwijl hij met een korte buiging het papiertje overhandigde.
“Oh ja, juist! Bedankt Phillip.. Isabel!!!”� riep Serra uit.
Alsof ze uit de grond was gerezen, kwam er meteen een dienstmeisje aangelopen.
“Milady?”� zei ze met een kort knikje.
“Isabel, ik wil dat je mijn spullen pakt, ik ga op vakantie… hier heb je een lijstje.. wil je ook voldoende schoenen inpakken? En pak voor de zekerheid ook even een paraplu in, ik weet natuurlijk niet wat voor weer het daar is”� zei Serra.
“Zoals u wilt, Milady”� antwoordde Isabel, pakte het briefje aan en liep meteen weg. Serra draaide zich om naar Phillip.
Phillip glimlachte.
“ U zou een goede zakenvrouw kunnen zijn.. ze zouden meteen naar u luisteren, zonder twijfel”� zei hij. Serra bloosde onwillekeurig.
“Ga jij met me mee naar het vliegveld Phillip?”� vroeg ze. Phillip knikte.
Ja, ik breng jullie naar het vliegveld.. dat brengt mij op het volgende punt.. als u zich mij wilt excuseren, ik heb de opdracht uw vader op te halen, omdat de chauffeur ziek is.”� antwoordde hij.
Serra trok een gek gezicht. “Sjongejonge, geld als water, maar ze hebben niet eens genoeg geld om een tweede chauffeur in dienst te nemen. Phillip, wijs mijn vader er even op dat hij enorm vergeetachtig wordt”� zei ze. Phillip knikte.
“Dat zal ik de volgende keer zeker doen Milady, aangezien hij zich nu van zijn goede kant heeft laten zien, door dingen te regelen om zijn dochter tevreden en bezig te houden”�
“Ja, dat is zo. Trouwens Phillip. In welk land studeren May en June eigenlijk?”�
“U hebt het altijd bij het rechte eind gehad, Milady. Als u mij nu wilt excuseren, uw vader houdt niet van wachten. Als er iets is wat ik nog moet regelen voor u, kunt u uiteraard bellen en dan zal ik het meteen laten regelen..”� zei Phillip en met die woorden liep hij weg, Serra achterlatend in de hal.

Toen Serra in haar kamer kwam, trof ze Isabel aan, wie druk bezig was om haar koffers in te pakken.
“Isabel, je was niet vergeten om me schoenen in te pakken hè? Ik kan toch moeilijk zonder op vakantie gaan, hahaha”� zei Serra lachend.
“Ja natuurlijk, Seí±orita”� antwoordde Isabel meteen, maar een beetje moeilijk. Ze draaide zich om, toen ze ineens in elkaar zakte op Serra’s bed. Serra liep meteen op haar af.
“Isabel! Wat is er? Gaat het met je? Ben je gewoon moe, of moet ik de politie bellen? Oh nee, dan moet ik de ambulance bellen. Nou ja, whatever, wat moet ik doen, Isabel?”� dreunde ze op. Isabel moest lachen.
“U hoeft niets te doen, Milady, dank u wel. Het gaat alweer. Ik ben gewoon een beetje misselijk, dat hoort erbij”� zei ze.
“Hoort waarbij, mijn spullen inpakken?”�
“Nee, Milady, absoluut niet. Ik hoor het eigenlijk nog niet te vertellen, omdat het een beetje vroeg is, maar i…”�
“Maar wat?? Je bent toch niet ziek hè?”�
“Ha ha, nee Milady, ik ben echt niet ziek.”�
“Oh wat dan?”�
“Ik ben zwanger…”�
Serra sprong van het bed en had een glimlach van oor tot oor,
“Zwanger???? Wat leuk!!! Gefeliciteerd!”� riep ze uit. Isabel glimlachte
“Dank u wel, Seí±orita. Maar het is nog een beetje vroeg om te juichen, pas na 3 maanden heb je een beetje zekerheid. Dus ik houd het liever nog even stil. Ik heb het recht niet om het van u te verwachten, maar kunt u het misschien voor u houden?”� vroeg ze.
“Ja natuurlijk! Maar wel op 1 voorwaarde”� zei Serra
“Zegt u het maar, Milady”�
“Dat ik elke dag ga oppassen en als ik niet elke dag ga oppassen, wil ik haar wel elke dag zien. Het wordt natuurlijk een zij en dan heet ze Monera Conchita en als ze ouder is, gaan we samen winkelen enzo. Ja, dat zijn de voorwaarden wel zo’n beetje”� riep Serra vrolijk uit. Isabel moest wederom lachen.
“U hebt het al allemaal gepland zo te horen, Seí±orita. Maar het is nog vroeg en zelfs ik verwacht nog niets. Maar als hij of zij er is, zal u zeker vaak mogen oppassen als u daar op staat. Maar misschien vind uw vader het niet goed, ik ben maar een dienstmeisje en…”�
“Ach, mijn vader heeft daar niets over te vertellen en ik krijg toch wel alles wat ik wil, dus dit ook hahaha. Maar goed, ik stuur Debby naar boven om mijn spullen verder in te pakken en naar beneden te brengen. Want dit mag je niet doen, dat is veel te zwaar voor jou”� zei Serra. Isabel schudde haar hoofd.
“Nee, Seí±orita. Echt, dit is niet zwaar en ik doe het graag voor u”� antwoordde ze.
“Oke, wat je wilt Isabel, maar zeg niet dat ik t nooit heb aangeboden hahaha”� giechelde Serra. Ze stond op.
“Ik ga beneden bij het zwembad zitten. Doe voorzichtig, doei!”� zei ze, en liep weg, Isabel glimlachend achterlatend.

Reacties: