Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » You Belong With Me [Five-Shot] » If you could see
You Belong With Me [Five-Shot]
If you could see
I'm the one who understands you.
Been here all along
so why can't you see?
You belong with me.
You belong with me.
Tom en ik, onze lichamen dicht tegen elkaar, zijn linkerarm om mijn middel, zijn linkerhand op mijn heup.
We rennen door de duinen, op weg naar de oude sporen.
Zand zweeft om ons heen, de zon schijnt fel in ons gezicht en op onze amper bedekte lichamen.
Tom draagt een donkerblauwe zwembroek, een mouwloos T-shirt dat feller wit is dan zijn al spierwitte tanden en zwarte slippers.
Ikzelf draag enkel een luchtig zomerjurkje over mijn zwarte bikini. Mijn schoenen ben ik bij Tom vergeten, het warme zand streelt mijn voetzolen.
‘Om ter eerste?’ fluistert Tom in mijn oor, zijn lippen raken mijn nek voor een fractie van een seconde aan. Een rilling loopt over mijn rug en ik moet moeite doen om niet te stikken in mijn eigen adem.
‘Dat beschouw ik als een ja!’
Tom zet het op een lopen, wat moeilijk gaat op zand. Hij zakt weg met zijn rechtervoet en valt vooruit. Even stokt mijn adem, maar als ik hem weer zie bewegen, haal ik opgelucht adem.
‘Ik heb zand in mijn mond!’ proest hij uit.
Ik kniel naast hem neer, trek hem omhoog.
‘Wat zou ik toch zonder je moeten?’
Hij pakt mijn hand en verstrengelt onze vingers.
‘Weet ik niet.’ zeg ik en wend mijn hoofd af, om mijn blozende wangen te verbergen.
‘Ik hoop dat we voor eeuwig bij elkaar blijven. En als ik dat ooit vergeet, trap je me maar op de meest pijnlijke plek bij een man.’
Ik grinnik.
‘Zal ik doen.’
Haastig trek ik mijn jurkje over mijn hoofd en ren ik het koude water in. Honderden kleine bultjes kruipen over mijn huid, zorgen voor iets dat ‘kippenvel’ noemt. Ik vind het aangenaam.
Tom springt ook de zee in, doet een klein golfje over mijn armen komen.
‘Het is koud!’ zegt hij rillend.
Ik spreid mijn armen en glimlach.
Hij slaakt een oorlogskreet en rent op me af. Te laat heb ik door dat hij me niet komt knuffelen maar me optilt en me dan weer in het water doet plonsen.
Proestend kom ik boven en schud ik mijn haren in het rond. Kleine druppeltjes vliegen in het rond.
‘Om ter eerste?’
Ik grinnik.
‘Net als bij de duinen zeker?’ vraag ik om hem te pesten en por in zijn zij. Hij gromt, ik zwem snel weg en hoor Tom achter me aankomen.
Zo hoort het te zijn. Vredig, Tom en ik, beste vrienden. Ooit vertel ik hem wel dat ik meer voel, als hij het tot dan nog niet gemerkt heeft. Maar Tom is een jongen, zo’n dingen merkt hij toch niet op. En daar kan ik nu al 3 jaar mee leven.
Maar of ik het nog lang volhoud, is nog maar de vraag.
‘Julie? Aarde aan Julie?’
Ik kan nog net een vloedgolf, oorsprong is Tom, ontwijken. Ik duik onder water en zwem door zijn benen door, om die daarna naar achteren te trekken. Hij valt het water in en komt ietsje later weer boven.
Zijn dreads hangen los rond zijn gezicht, het ziet er zo schattig uit.
‘Ik moet je iets vertellen.’
Mijn hart mist weer een paar slagen.
‘Ja?’ vraag ik voorzichtig.
Hij komt naar me toe, slaat zijn armen om me heen en legt zijn hoofd op dat van mij.
‘Ik heb een vriendin.’
Liefdesverdriet.
Het is er, piept om de hoek en wacht het juiste moment af om toe te grijpen.
Maar is er wel een juist moment?
Sommigen verwachten het, zien het aankomen maar denken dat er iemand zal zijn die het verjaagt, die het voor is.
Of je het nu verwacht of niet, het doet pijn.
Ik vecht tegen de tranen, die achter mijn ogen prikken, probeer aan leukere dingen te denken.
‘Wie?’ vraag ik, het komt schor uit mijn keel, maar Tom lijkt niets te merken.
‘Erin.’
Een helse pijn trekt door mijn lichaam, mijn hart sputtert tegen, vindt de moed niet om nog door te kloppen. En ik vraag mij af of ik die moed nog ergens ga vinden.
Erin, zij is alles wat ik niet ben, en de enige die ik uit de grond van mijn hart haat.
Zij heeft lange, blonde krullen, vrouwelijke rondingen, een perfect gezicht. Ze heeft zelfs speciale ogen, groen met blauwe randjes.
Ik heb schouderlang, ravenzwart haar en grijsblauwe ogen, lichte sproeten bedekken mijn al bleke huid.
‘Julie, ik hoop dat je begrijpt dat ik haar graag zie, en dat je voor mij toch je best gaat doen om haar te mogen.’
Ik grom iets en bevrijd me van zijn armen.
‘Julie!’ roept hij me nog na maar ik ren het strand al op, zand zuigt zich vast aan mijn voeten en ik stop niet om mijn jurkje te pakken. Die krijg ik ooit nog wel terug.
Tranen rond als parels en blinkend als diamanten lopen over mijn wangen.
Waarom nou net ik?
Nu ik eindelijk dacht volmaakt gelukkig te kunnen worden.
Ik kom uit de douche.
Mijn ogen zijn opgezwollen en vuurrood, mijn wangen evengoed. Mijn haar zit in een rommelige staart, ik had geen zin er mijn best op te doen.
Ik laat een witte badjas over mijn armen schuiven en bind hem dan stevig om me heen.
Met grote passen been ik de badkamer uit en dan mijn slaapkamer in.
Ik vermijd het raam zo goed en zo kwaad mogelijk.
Tom woont naast me, zijn raam staat in een loodrechte lijn tegenover dat van mij.
Ik klap een willekeurig schoolboek open en laat een kreun ontsnappen als ik zie dat het net Geschiedenis is. Toms favoriete vak.
Na een hoofdstuk over boeren in de middeleeuwen klap ik het weer toe. Ik haat dat vak als ik het niet samen met Tom kan leren.
Een zoveelste traan loopt over mijn wang.
Wat is dit klote!
Met een zucht sta ik recht, loop naar de kast en haal er een T-shirt en een boxershort uit.
Ik probeer mijn gedachten af te sluiten terwijl ik mijn pyjama aandoe.
Ik kan hier niet blijven, als ik in Toms buurt blijf, word ik gek.
Ik moet hier weg.
Reacties:
ik dacht eerst dat die eerste zin over Bill ging, dus ik vond het raar dat hij in een jurk rondliep...
maar het was dus niet Bill x]
& ik moest nu al bij het eerste deel bijna huilen alleen maar door dat stukje:
Zijn dreads hangen los rond zijn gezicht, het ziet er zo schattig uit. ‘Ik moet je iets vertellen.’ Mijn hart mist weer een paar slagen. ‘Ja?’ vraag ik voorzichtig. Hij komt naar me toe, slaat zijn armen om me heen en legt zijn hoofd op dat van mij. ‘Ik heb een vriendin.’
Liefdesverdriet. Het is er, piept om de hoek en wacht het juiste moment af om toe te grijpen. Maar is er wel een juist moment? Sommigen verwachten het, zien het aankomen maar denken dat er iemand zal zijn die het verjaagt, die het voor is. Of je het nu verwacht of niet, het doet pijn.
( dat is dus best een groot stukje) maar wel heel mooi.
Oh Kay...
Het is prachtig.
Het is prachtig.
Er zit zoveel in, weet je, zoveel gevoelens en humor ook (die boeren in de middeleeuwen) en...
Uh.
Buh.
Kay.
Jij mij niet verteld hebben van nieuw dingetje o.o
Njaa, ik was er ook niet.
Maar ik ben een beetje dood, sorry.
Mijn humeur is echt van streek ofzo oÃâ€
Dus ik..
Ik ga even weg.
Ik kan even niets normaals zeggen.
Ben over ikweetniethoelang terug.
Daar ben ik weer. Ik weet dat je dat niet wil, maar ik kon het niet laten.
Ik vind het zo facking zielig voor d'r. Ö