FanFic.nl

Schuilen onder de Regenboog

Tien.

De volgende ochtend is anders in elk opzicht. Het regent niet meer, en Esther voelt een warmte die niet alleen met de zachte ochtendzon te maken heeft. Ze wordt vooral veroorzaakt door de tinteling in haar buik en de armen om haar heen.
‘Ben je wakker?’ blaast zijn stem in haar oor, en ze kan het niet laten van te glimlachen. Nog nooit lag die krakkemikkige sofa zo lekker.
Als ze zich omdraait, glijdt de deken van haar af, bovenop Fender. Die schrikt wakker, springt overeind en rekt zich lekker uit. Met grote ogen plant hij vervolgens zijn poten op de rand van de sofa en kijkt zijn baasje verwonderd aan. Alsof hij zich afvraagt waarom hij nooit bij haar in bed mag liggen, maar die vreemdeling wel met haar in zijn armen op de zetel mag maffen.
‘Goeiemorgen,’ fluistert ze schor, draait haar hoofd achteruit en geeft hem een zoen zonder zich om haar ochtendadem te bekommeren. Het is een te perfect moment om zelfbewust te gaan zijn. Hij wikkelt een krullende lok van haar haren om zijn vingers en zij strijkt zijn slaapverkreukelde kleren glad.
Door het raam ziet ze de wolken dunner worden, en de laatste regendruppels geven hun gevecht met de zwaartekracht op. Licht met een onvoorstelbare frisheid breekt door de witgrijze slierten en daarachter schittert het blauw. En alsof iemand een onzichtbaar penseel door de lucht haalt, verschijnt er een perfecte veelkleurige boog boven de daken.
Esther schuift uit zijn omhelzing, raapt de camera van tafel, zoekt een paar seconden en drukt dan af.
‘Wat zie je?’
‘Regenboog. En muziek.’
Hij rekt zich uit en veegt door zijn donkerblonde slaaphaar. Het staat recht van zijn hoofd af, en even heeft ze een flashback van vijf jaar geleden, een zwarte mohawk en donker opgemaakte ogen. Geeuwend komt hij achter haar staan, slaat zijn armen om haar buik en legt zijn kin in haar hals. Ze giechelt zacht en krimpt in elkaar als hij zijn stoppelige wang langs haar huid schuurt.
‘Muziek?’ Ze knikt en blijft naar buiten kijken, de camera nog steeds voor haar borst.
‘De zon speelt piano op natte dakpannen.’ Ze voelt zijn glimlach.
‘Mooi gezegd. Maar vertel me nu even dit.’ En hij neemt haar hand, draait haar in een langzame pirouette rond tot ze hem aankijkt en streelt haar haren achter haar oren. ‘Is er nog plaats onder die regenboog van jou?’
‘Voor jou, altijd.’ Ze legt de camera op de vensterbank en slaat haar armen om hem heen. Voor het eerst in jaren voelt ze zich zonder meer gelukkig, met hem en zichzelf.

Nawoord:
Wow, en toen werd dat ene korte verhaaltje even waanzinnig populair of zo? Ik voel me bijna schuldig dat het al afgelopen is... Bijna, want een einde moet er natuurlijk altijd zijn.
Heel erg bedankt aan iedereen die het heeft gevolgd, een kus aan alle trouwe commenters, en ik zie jullie wel weer bij het volgende verhaal.
Dorien <3

Reacties: