FanFic.nl

Humanoid

Proloog - Strange

4 April, 2380
Een groot pak papier dat de baas op het bureau liet vallen maakte Ven wakker. De vrouw schrok op, met een trilling over haar vel van de schrik. Haar zwarte haren hingen voor haar gezicht, en haar groene ogen staarden slaapdronken naar haar baas.
‘Zware nacht gehad, Aora?’ vroeg de man. Zijn naam was meneer Philips, en Ven was er zeker van dat die man het woord haar niet begreep: hij had er gewoonweg geen. De man was ooit een sterke worstelaar geweest, maar wegens familiale redenen gestopt. Sindsdien had hij zich ladderzat gedronken, wat zijn bierbuikje - waar hij nu nog niet van verlost was - had veroorzaakt.
Ven wreef in haar ogen, en liet een geeuw ontsnappen. Welke dat was het vandaag? Donderdag? Vrijdag? Ze had het gevoel dat ze wel dagen had geslapen op haar bureau, want haar rug voelde helemaal verkrampt aan.
Haar echte naam van Venus Aora, maar omdat ze al van kinds af aan een hekel had aan haar naam, liet ze zichzelf Ven noemen, en soms loog ze dat ze Venice heette. Stom dat de meeste mensen het dan ook geloofden, tot ze haar pas in handen kregen, en haar daarna een tijdje negeerden.
Ven was vorig jaar van haar man gescheiden, aangezien hij een ander meisje had gevonden. Een “mooier”� en “jonger”� meisje. Deze ochtend had Ven zichzelf een keer in de spiegel bekeken, en had zich afgevraagd of ze er zó oud uitzag. Ze was nog maar begin dertig.
Dat kon ze natuurlijk niet zeggen over haar baas, die makkelijk eind vijftig was.
‘Spreek op, Aora!’
Ven zuchtte, ze deed haar mond open, maar de telefoon hield haar tegen. Er werd een scherm vanuit het bureau naar omhoog getoverd, en ze zag een van haar collega’s op het grijze vlak verschijnen. Ze nam aan dat hij haar wou helpen uit de handen van haar baas.
‘Met Venice Tougth, kan ik u helpen?’ vroeg Ven overvriendelijk. Ze zag haar collega naar haar knipogen. De baas zuchtte, en draaide zich om om het bureau te verlaten. Ven liet ongemerkt haar lazerstraaltje - die geïnstalleerd was op het handschoenenpakket van de nieuwste mode - op de deurklink rusten. Toen de oude man de deur wou opendoen, schreeuwde hij het uit. Ven stond onschuldig op, en mede-collega’s volgden haar voorbeeld.

Toen Ven, zonder opslag helaas, naar huis gestuurd werd omdat haar werkuren erop waren, merkte ze hem op. Ze had eerst terwijl ze de trap afdaalde naar Willie gebeld, om duidelijk te maken dat ze binnenkort terug thuis was, en daarna gezellig samen met hem zijn verjaardag te vieren. De vijf-jarige jongen was natuurlijk dolblij, en bleef maar doorvragen naar zijn cadeautjes. Nogal een geluk dat Ven niet zo gemakkelijk toegaf.
Ze had eers rond haar oren gekregen van haar collega die haar uit de tros vloekwoorden van de baas had gered. Deels omdat ze geen “dankje”� had gezegd, maar ook omdat hij vond dat Ven niet de uitrusting van het uniform dat ze elke dag droeg ook effectief moest gebruiken.
Toen Ven helemaal onderaan de trap was, kreeg ze haar zak toegereikt van de portier-robot, die alle mensen binnenliet, of buiten. Ze had vriendelijk naar hem geknikt, want ze wist dat ook die metalen wezens dingen voelden.
Ven pakte haar helm en zette hem op. De glazen waren geel, en de helm zelf zwart. Willie, haar zoon, had haar nog gezegd dat ze zo wel op een superheldin leek, en Ven vond dat nog niet zo’n slecht idee.
Terwijl ze haar helm goedzette, stapte ze naar de motor. Hij stond daar zoals altijd, verstopt in een steegje.
Ven had altijd graag het laatste nieuws. De motor was de duurste die er ooit was, en dat begreep ze ook meteen toen ze er voor de eerste keer op zat. De motor had zowel rijstand, als vliegstand, hoewel Ven dat nog nooit geprobeerd had; ze leed onder een zware vorm van wat men vroeger “hoogtevrees”� noemde.
Ven maakte zich klaar om op de motor te zitten, tot ze aan de overkant een andere motor zag staan. Het was bijna dezelfde, hoewel die van de bestuurder voor haar veel geavanceerder leek. Die had Ven niet zien liggen in de winkel, vernam ze toch. Ze besloot om het gewoon te negeren en naar huis toe te gaan. Toen ze de sleutel in het contact draaide, leek het alsof alles ineens gebeurde. De motor tegenover haar draaide aan zijn versnellingen, en raasde op haar af. Tegelijkertijd leek het alsof de bouwwerken van daarboven - die al een tijdje gestaakt waren - het begaven, en zo één voor één stenen liet vallen naar beneden. Ven besefte dat het niet het goede moment was om laat te komen, maar ze besefte tegelijk dat het ook niet zo gezond was om daar te blijven, ter pletter gereden worden door de motor tegenover haar, of geplet te worden door de stenen die naar beneden vielen. Ze wist niet eens welke van de twee erger was.
Ven draaide de sleutel nog eens in het contact, en draaide twee keer aan de versnelling. Ze staarde steeds naar boven om te kijken of ze niet onder een steen reed, en moest tegelijk ook naar voren kijken om niet tegen de bestuurder tegenover haar te rijden. Haar hart klopte in haar keel, en even dacht ze dat ze eraan ging. Terwijl ze scherpe bochten bleef maken op het asfalt, kwam ze dichterbij de andere motorrijder, die het duidelijk op haar gemunt had.
Toen het ernaaruit zag dat alle stenen gevallen waren, bleef alleen nog maar de motor voor haar over. Hij kwam steeds dichterbij, en Ven kreeg koude rillingen over haar lichaam.
Nog tien meter
Nog negen.
Nog zes.
Vijf.
Drie.
Twee…
Net voor ze tegen hem zou aanknallen, gaf Ven een ruk aan haar stuur, en haar motor verdween naar rechts, meteen de straat in. Ze slikte even diep, en nam niet eens de moeite om naar achteren te kijken. Ze haastte zich naar haar zoon, naar zijn vijfde verjaardagsfeest.
Naar huis.

Reacties: