FanFic.nl

Star struck.

|003| Star struck. - Mijn familie.. is een ramp?

‘We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal. We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal.’ Zing ik samen met de mevrouw waarvan ik haar naam al drie dagen geleden ben vergeten. ‘We zijn er!’ Roep ik hysterisch wanneer de auto tot stilstand komt. ‘Nee. Het is een rood licht.’ Verbeterd de meneer die verliefd is op de mevrouw. Ik zucht. ‘Pretbedervers.’ Mopper ik. ‘Joan!’ Roept de vrouw geschrokken. Ik kijk haar strak aan. ‘Ja?’ ‘Beleefd blijven, lieve schat.’ ‘Dat ben ik altijd, mevrouw.’ Zeg ik op een bekakt toontje. Hoofdschuddend kijkt ze weg. Mijn blik word gericht op de verkeerslichten die eindelijk op groen springen. ‘We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal. We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal!’ Schater ik eruit. Ik ben nog nooit zo blij geweest. Eindelijk ga ik mijn familie zien. Dat is het mooiste geschenk wat een mens kan krijgen. Familie. Mensen die om je geven. Ik mag misschien negen zijn, maar door het weeshuis denk ik volwassener dan andere negenjarige kinderen. Ik ben gewoon sluw en slim. Dat hebben ze mij altijd al verteld. ‘We zijn er!’ Zegt de man enthousiast. ‘Jeej! Joepie jeej! Joepie jeej, jeej, jeej!’ Alweer klappen mijn handen tegen elkaar. Popelend klik ik mijn gordel open en wacht tot de man mijn portier open doet, zodat ik uit kan stappen. Wanneer ik eindelijk het gras onder mijn schoenen heb, kijk ik vlug rond me heen. Vele mensen komen rond de twee mensen staan, waar ik aan ben verkocht. Het klinkt zo een vies en lelijk woord. Ik ben verkocht. Een rilling ontstaat door mijn rug. ‘En? Is dat onze Joan?’ Vraagt een mevrouw aan de twee mensen die mij hebben “gekocht”�. Ze zei: “onze”�. Wilt dat dan zeggen dat zij mijn familie ben. Trots knikken de man en de vrouw. ‘Hallo Joan, ik ben je tante. Tante Marloes.’ Zegt ze grijnzend. Ik word bang van haar grijns. Het is zo.. groot. ‘Tante!’ Zeg ik juichend en spring meteen rond haar hals. De knuffel die ik krijg voelt raar. Net alsof het niet klopt. Niet liefdevol. Houd mijn tante Marloes dan niet van me? ‘Kijk eens aan, wat een mooie, jonge dame!’ Lacht een man. ‘Hoi kleintje. Ik ben een vriend van je papa, maar noem mij maar Gordon.’ Zegt de man glimlachend. Hij schud me vriendelijk de hand. Heeft hij mijn papa gekend?

Het is etenstijd. Ik zit aan een kindertafel waar verschillende, vreemde kinderen ook aan tafel zitten. Allemaal smullen ze hun eten op. Vreemde blikken werden naar mij toe gesmeten. Ik haat deze kinderen! Ik ben familie. Ze horen mij te accepteren. Maar in plaats daarvan werpen ze mij vuile blikken toe. ‘Waar is de wc? Ik moet pipi doen.’ Zeg ik zacht. ‘Wat?’ Vraagt een meisje die rond de twaalf jaar oud is. ‘Ik moet pipi doen.’ Herhaal ik. Ze schiet in de lach. ‘Vraag dat maar aan iemand anders.’ Zegt ze meteen vals. Mijn ogen worden waterig, waardoor het meisje harder begint te lachen. ‘Ga je nu huilen ook? Grow up!’ ‘I-ik vind de wc zelf wel.’ Mijn stoel schuif ik achteruit en loop de tuin uit, richting het huis. En ik maar denken dat mijn familie me zouden accepteren.

Reacties: