FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[3] Bill – Questions

Het gaat echt niet goed met Tom. Geen idee wat er met hem aan de hand is, maar ik wil het wel graag weten. Ik zit nu al een halve film stiekem naar hem te staren en nog snap ik niet waarom hij zich zo vreemd gedraagt. Hij lijkt gefixeerd op het televisiescherm, maar zijn ogen flitsen onophoudelijk naar links en rechts alsof hij elk moment een binnenval van de plaatselijke fanclub verwacht.
Ik probeer ondertussen ook nog iets mee te krijgen van de film, maar het lukt niet zo goed. Het vreemde gedrag van mijn broer slurpt al mijn aandacht op, net Andi en een cocktail met een rietje.
Hé, cocktail!
Feestje!
Dat beurt Tom vast wel op, hij is altijd wel in voor een feestje. Alcohol, mooie meiden... Daar mag je hem altijd voor wakker maken! Ik ga wat rechter op zitten, een grijns op mijn gezicht. Zelf ben ik niet zo’n feestjesfanaat, maar voor Tom heb ik het wel over. En met feestje bedoel ik fééstje, niet film kijken bij Andi thuis.
Tevreden met mijn plan maak ik het me wat gemakkelijker op de sofa. Ik trek Toms vest wat beter om me heen, laat mijn handen in de mouwen verdwijnen. Ik ben niet zo van de oversized kleren, maar het werkt wel als je het koud hebt. En dat heb ik nu.
Tom kijkt even naar me om. Zodra hij merkt dat ik naar hem kijk, draait hij zijn hoofd weer terug naar het televisiescherm. Een gevoel van onrust kruipt over mijn tevredenheid heen. Wanneer was de laatste keer dat hij me echt heeft aangekeken?
Op dat moment glijdt de aftiteling over het scherm en iedereen begint zich uit te rekken. Het is Gustav die vraagt hoe laat het is, Andi die een blik op de klok werpt en Tom die antwoord geeft.
‘Half tien.’
‘Ach, de avond is nog jong!’ roept Georg. ‘Wat zullen we eens doen?’
‘Ik weet wel een goede club hier in de buurt?’ stelt Andi voor. Ik bijt op mijn tongpiercing om niet te lachen. Mijn vrienden zijn echt geniaal, ze weten gewoon precí­es wat ik denk! Of misschien dacht ik wel gewoon iets wat elke idioot weet, dat kan natuurlijk ook nog.
‘Moeten we dat wel doen?’ mompelt Tom dan. ‘Ik heb eerlijk gezegd niet zo’n zin aan een hele avond fans van me afslaan.’
Is dat Tom?
Is dat serieus echt Tom?
Nee, dat kan niet.
Serieus echt Tom zou dat niet zeggen.
Serieus echt Tom zou zijn autosleutels grijpen en roepen: “Ik rijd!”�
Iedereen staart hem aan en hij haalt zijn schouders op. ‘Ik voel me niet zo geweldig, geloof ik.’
‘Oh Tom!’ roep ik meteen. ‘Zeg dat dan, suffe!’
‘Doe ik toch,’ mompelt hij, alweer zonder mijn kant op te kijken. Hé zeg, als hij zich niet lekker voelt, dan kan hij me toch wel gewoon í¡í¡nkijken! Ik begrijp het niet. Ik begrijp het gewoon niet. Nu voel í¬k mij niet lekker. Ik begrijp Tom toch altijd? Wij begrijpen elkaar toch altijd? Wat is dit dan? Wat gebeurt er nu dan?
‘Tomi,’ zeg ik zachtjes en laat me naast hem op mijn knieën zakken. De anderen begrijpen dat dit een tweelingmoment is, dat ze ons dus niet moeten storen, en gaan met z’n drieën de keuken plunderen.
‘Tomi, je kan me toch alles vertellen, hè,’ ga ik op dezelfde zachte toon verder. ‘Als er iets is, ik ben hier!’
Ik zwaai halfslachtig mijn hand heen en weer voor zijn gezicht en zie opgelucht hoe er een miniglimlachje op zijn gezicht verschijnt. Dan trekt hij weer zijn schouders op en mompelt: ‘Ik ken jou, Bill. Jij maakt van het kleinste prikje pijn al een enorm drama. Ik... Het gaat wel weer over, je hoeft je geen zorgen te maken.’
‘Maar wat is er dan?’ houd ik vol. ‘Ik maak me meer zorgen als ik niet weet wat er is, dan als ik het wel weet.’
Hij zucht. ‘Het gaat wel weer over.’
‘Tom...’
‘Laat nou maar gewoon!’ Hij schuift van me af en werpt me een giftige blik toe. Ik blijf verbijsterd zitten. Mijn ogen branden. Het drukt op me, doet pijn in mijn borst, ter hoogte van mijn hart. Tom, wat doe je nou? Wat is dit?
Ik hoor hem zuchten. ‘Bill...’
Nee. Nu niet meer. Nu is het genoeg. Ik spring op en laat zijn vest op de grond glijden. Goed, ik krijg het vast koud, maar dat kan me nu even helemaal niet schelen. ‘Ga slapen,’ zeg ik kortaf. ‘Ik spreek je morgen wel weer.’
Dan loop ik de kamer uit en knal de deur achter me dicht.

Op de gang hangt een spiegel boven een houten kastje. De schuld van Andi’s ouders, die per se wilden meehelpen met meubileren. De meeste “hulp”� heeft Andi al verbouwd, maar aan de spiegel is hij nog niet toegekomen.
Uit de keuken komt geroezemoes, gelach, het getik van M&M’s op een schaal. Ik schud even mijn hoofd, zet dan mijn handen op het kastje en leg mijn voorhoofd tegen de spiegel. Adem in, adem uit... Kalmeer, Bill, kalmeer!
Wat gebeurt er? Ik begrijp het niet en dat maakt me bang. Niet alleen omdat er iets is met Tom, maar ook omdat dit nog nooit eerder is voorgekomen. Tom en ik, wij zijn één persoon in twee lichamen, wij bestaan niet zonder elkaar. En nu weet ik niet wat er met mijn wederhelft aan de hand is. Het maakt me bang en het doet me pijn.
Ik meende wat ik zei, ik maak me meer zorgen als ik ní­et weet wat er is, dan als ik het wel weet. Als ik het weet, kunnen we er samen een oplossing voor zoeken. Als ik het niet weet, kan ik alleen maar duizend vreselijke dingen bedenken die hem dwars zouden kunnen zitten. Als ik het niet weet, kan ik me alleen maar gek maken met angstige vragen.
Waarom wil hij het niet zeggen?
Waarom kan ik het niet raden?
Hoe erg is het als hij het zelfs mí­j niet wil vertellen?

Wat is er aan de hand?

Reacties: