FanFic.nl

The world is my runway

Rough morning

Een warm gevoel brandt op mijn oogleden. Eén oog knippert open en laat mijn pupil focussen. Gelijk knippert mijn andere oog ook open en staren beiden in de twee grijze ogen die mij weer aanstaren.
“Guten morgen. Ausgeruht?”�
Een startschot speelt zich in mijn hoofd af en met een ruk schiet mijn bovenlichaam naar voren. Automatisch plaatst mijn hand zich op mijn hoofd en laat een pijnlijke kreun uit mijn mond glippen.
“Je hebt aardig genoten van de gratis drank.”� Resi ligt nog steeds op haar zij met haar gezicht naar mij gericht en een hand onder haar hoofd. Ze ziet mijn smekende blik voor uitleg en glimlacht. “Wees gerust, je hebt geen stommiteiten uitgehaald, gewoon kostelijk vermaakt. Het was leuk om te zien, je was een heel ander persoon. Wat.. losser? Het leek je ook niet uit te maken dat je als enige Duitser tussen al die Fransen stond, want je babbelde er op los in je eigen taal. Zo nu en dan heb ik er maar als tolk bijgestaan, anders was jouw energie ook voor niets.”�
Met een harde plof heb ik mij achterover laten vallen en verdwijn in het kussen. “Dit is één grote grap,”� zucht ik voor mij uit en staar wat naar het witte plafond. Mijn kater krabt hard in mijn achterhoofd en mijn keel is kurkdroog, ongemakkelijk smak ik wat.
“Waarom?”� Resi verplaatst zich wat meer naar mij toe en gaat dan op haar buik liggen. “Was het niet leuk?”� Ik grom wat, zoveel heb ik niet meegekregen. Alleen de show en mijn kater achteraf. Leuk. Pff. “Zit niet zo te miepen.”� Een duwtje tegen mijn schouder. “De mensen waren echt onder de indruk van je!”� Verbaasd keer ik mijn hoofd naar haar toe. Mijn kater voel ik meerollen. “Echt! Je uitstraling kilde de hele show. Twee uur na de show en ze praatten nog steeds over je.”�
“Jammer dat ik daar niet zoveel van mee heb gekregen..”� Mijn mobiel hoor ik afgaan. “Waar is dat ding?”� Gehaast kijk ik rond. Resi laat haar lichaam over mijn buik vallen, hangt boven de grond en graait in mijn broekzak. Met wat gepuf neemt ze op.
“Met de secretaresse van Bill, waar kan ik u mee van dienst zijn?”� zegt ze op een zeer vriendelijke toon. Veel gekraak komt er uit de andere kant van de lijn. “Voor jou!”� Ze haalt haar arm de lucht in. Ik grijp verkeerd naar het mobieltje, valt op haar kont, pak het er onhandig vanaf en neem mijn mobieltje naar mijn oor.
“Hallo?”�
“Verdomme, Bill! Waar hang je uit? We proberen je al elke minuut te bereiken. Heb je niet één keer in je hoofd gehaald dat wij ons een rotzorgen maken?!”� Tom tettert in mijn oor. Dit keer maakt het mij niet zo uit, hij heeft al het recht er naar toe.
“Uhm..”�
“-Is dat Bill?”� Gestamp hoor ik naar Toms mobieltje komen. “BILL!”� Jost schreeuwt nog net niet de hoorn kapot. “Heb jij soms je hersens in je nachtkastje gelaten?! Waar denk je dat je mee bezig bent? Ik ben nog net niet al mijn haren kwijt. Ik ben verantwoordelijk voor de band en dus ook voor jou. Wat moest ik zeggen tegen je moeder als ik je kwijt was? Die had mij levend gevild! Kom onmiddellijk terug naar het hotel, laat je haar maar eens zoals het is, want ik wil je onder vier ogen spreken! Ik ben nog lang niet uitgepraat met jou!”� Met die woorden hangt hij op zonder dat ik er nog maar iets kan tegenop kan brengen. Verbaasd blijf ik naar mijn mobieltje kijken die het opgehangen deuntje herhaald.
“Je vader?”� Met een frons kijkt ze mij aan.
“Nee,”� kreun ik, “was dat maar waar. “
“Wie dan?”�
“Mijn ergste nachtmerrie. Sorry, ik moet nu echt gaan.”� Ik rol Resi van mij af en zwiep mijn benen over de bedrand. Tijd wil ik er niet eens meer voor geven om na te denken hoe ik in mijn boksershort in bed ben gestapt, en trek gelijk mijn jeans aan. Slordig volgen mijn shirt en jack die helemaal bedwelmd zijn in sigarenrook. Met een vies gezicht ruik ik ook aan mijn haar die, als verwacht, hetzelfde ruikt. Geen aandacht aan geven, Bill. Go!
“Wil je niet eerst even wat ontbijten? Ik heb warme croissantjes laten brengen.”� Met pijn aan mijn hart kijk ik Resi aan. Ze zit op haar knieën op het bed met haar donkerblauw satijnen jurkje aan, waarvan één bandje van haar schouder afgezakt, haar haar dat bij haar slaapkant helemaal plat ligt en de andere kant staat rechtovereind, en haar dekens die ze een stukje over haar bovenbenen heeft getrokken met haar handen er bovenop. Haar houding en beteuterde gezicht was nog niets eens het ergste van al! Het was haar stem die zo teleurgesteld klonk. Moeilijk bijt ik op mijn lip, met in een hand mijn Nike vast.
“Zijn ze lekker?”� vraag ik dan uiteindelijk. Haar gezicht klaart onmiddellijk op en veranderd in een speelse grijns.
“Verrukkelijk!”�
“Eentje kan geen kwaad..”�

Zo zitten we een uur nakletsend aan het granieten blad van het kookeiland met ieder een warm kopje thee tussen de handen en onze billen op een kruk.
“Voor dat je gaat, ik wil je nog iets geven uit dankbaarheid dat je met de show hebt meegelopen.”� Mijn mond zakt open uit protest, maar ze is al van haar kruk gegleden en de hoek om gelopen. Toch wel nieuwsgierig wacht ik af.
Met haar handen achter de rug komt ze terug aanlopen. “Net voor de show zag ik je er al zo naar smachtend. Je hebt hem verdiend.”� Achter haar rug haalt ze de tas - waar ik de show mee heb gelopen - vandaan. Ontzet staar ik erna.
“Dat kan ik niet aannemen.”�
“En toch doe je het.”� De tas wordt in mijn handen geduwd. Het koude metaal voelt fijn. “Ga nu maar naar huis, want ik denk dat die boze man niet veel meer kan hebben.”� Met haar handen wappert ze mij van de kruk af en begeleid me zo naar de deur. “Ik hoop je snel weer te zien.”� Een kus vormt zich op mijn wang met een kleine knuffel gevolgd. “Wir sehen uns wieder!”�
“Wort der Ehre?”� vraag ik.
“Wort der Ehre,”� antwoordt zij. Ik glimlach breed en geef haar nog één kus op de wang en draai mij dan om richting de liften. “Tschüß!”� roept ze nog na. De liftdeuren sluiten.

Reacties: