FanFic.nl

You and me

Deel 43

Door de ogen van Joe: Samen met mijn broers stond ik in de coulissen te wachten op het teken dat we het podium op konden. Dit was ons eerste concert na kerstmis en het voelde goed om hier weer te staan. Ik keek achter me waar mama, papa en Frankie stonden om ons aan te moedigen. Ze waren er elk concert bij en dat gaf me de moed om zo meteen het podium op te rennen. Mijn ogen zochten automatisch naar Nora, maar vonden haar niet. Ook mijn ouders wisten wat er gebeurd was en steunden me zo veel mogelijk, maar die leegte bleef ik maar voelen. Een leeg gat dat gevuld moest worden droeg ik constant met me mee. “Is alles geregeld?”� vroeg Nick fluisterend. Ik knikte. Ik had Lies (en de andere meisjes) beloofd om mijn hoofd niet meer te laten hangen en proberen een manier te vinden om er voor te zorgen dat Nora ons zich misschien weer zou gaan herinneren. Ik had er lang over nagedacht en was uiteindelijk tot een, al zeg ik het zelf, prachtig plan gekomen. Een plan dat vanavond werd uitgevoerd. Ik wist meteen dat Kevin en Nick mee zouden willen werken aan mijn ‘plan’. Ze vonden het allebei ook erg wat er met Nora was gebeurd, en verstonden mij van iedereen het beste. Ik keek naar Tristan. Ook hem herinnerde Nora zich niet meer, en hij liet het misschien wel niet zo hard zien, maar ik wist dat hij het ook erg vond. Hij deed teken en we liepen alle drie de spot lights in. Een luid applaus en gegil vulde de zaal toen de eerste noten van That’s just the way we roll speelden. Ik keek de zaal rond, zag gillende, huilende,… meisjes. Ik liet me door de muziek dragen en begon te zingen. Het ontspande me, gaf me een goed gevoel en deed me even alles vergeten. Muziek was als een drug, dat me even deed vergeten wat er allemaal in de echte wereld gebeurde. Maar het was even goed een pepmiddel waardoor ik besefte waarvoor ik dit allemaal deed, omdat ik ervan hield.

“Het volgende liedje dat we gaan spelen is een beetje anders als anders.”� Vertelde ik het publiek na een aantal liedjes. “De tekst is wat aangepast omdat we het deze keer spelen voor een speciaal persoon.”� Ging Nick verder. Ik keek rond me en zag dat camera’s op ons gericht waren, dit was wat ik had gewild en ik voelde dat het ging lukken. “Hier is ‘A little bit longer!’”� schreeuwde Kevin door de micro. “Speciaal voor jou Nora.”� Zei ik nu terwijl ik recht in de camera keek. Nick ging aan zijn piano zitten en zette het liedje in. Normaal gezien ging het vooral over hem en zong hij het grootste deel, maar vandaag ging het over Nora en hadden we afgesproken dat we allemaal heel het liedje zouden zingen om haar te laten zien dat we alle drie om haar gaven.

Got the news today
But they said you had to stay
A little bit longer
and you’ll be fine
When we thought it'd all been done
When we thought it'd all been said
A little bit longer
and you'll be fine

But you don't know what you got 'til it's gone
And you don't know what it's like to feel so alone
And every time you try to think again
we don't even know, know, know
we don't even know

Ik zong met zoveel gevoel als ik nog nooit gezongen had. Bij elk woord dat over mijn tong rolde zag ik Nora voor me, alsof ze hier bij me was. Het publiek was stil en luisterde of zong mee, ze schreeuwden niet tussen het liedje door, maar hadden respect voor de situatie, ook al wist niemand wat er juist met Nora scheelde (we hadden de pers in België goed op een afstand kunnen houden).

All this time moves by
Still no reason why
A little bit longer
And you'll be fine
Waiting for a cure
But none of them are sure
A little bit longer
And you’ll be fine

Zongen we verder. Ik voelde tranen opkomen, maar hield ze niet tegen. Heel de wereld mocht weten dat ik dit voor Nora deed, dus ook zij zelf. Kevin kwam naar me toe en samen liepen we naar de piano waar Nick ook nog steeds het beste van zichzelf gaf. Daar stonden we met 3. Zingend, met tranen in onze ogen, voor Nora.

De volgende dag in België; 11 uur ’s avonds:
Door de ogen van Nora:Ik was de dag doorgekomen met het bekijken van leerstof van het eerste trimester. Aan mijn rapport te zien waren mijn examens wel goed geweest, maar ik was mijn geheugen kwijt dus ook alles wat ik op school had gezien en wat ik had gelezen was eigenlijk meer chinees dan wiskunde of fysica voor me. “Het zal je wel lukken. Dat komt wel terug in de klas.”� Had Daphne gezegd, maar daar was ik niet zo zeker van. Wat als ik niet meer kon volgen op school en mijn jaar opnieuw moest doen? Daar had ik echt geen zin in. Dan verloor ik niet alleen 6 maanden, maar een heel jaar. “Misschien komt het helemaal niet zo ver. Misschien heb je je geheugen weer terug voordat school weer begint.”� Had Jana gezegd, maar school begon maandag al (het was nu vrijdag) en de kans dat mijn geheugen op 3 dagen zou terug komen was toch wel heel miniem. Net toen ik het wou opgeven en gaan slapen, werd er gebeld. Ik veronderstelde dat het niet voor mij was en hoorde dus beneden iemand anders de deur opendoen. “Hej, meisjes. Kom binnen.”� Hoorde ik de stem van mijn papa zeggen. ‘meisjes’ wat kwamen Daphne, Lies en Jana hier op dit uur doen? Ik hoorde voetstappen naar boven komen en even later stonden mijn vriendinnen bij me in de kamer. “Nog niet gaan slapen, we hebben iets voor je.”� Zei Lies toen ze zag dat ik net in bed wou kruipen. “Iets dat niet kon wachten tot morgen?”� vroeg ik geeuwend. Daphne schudde hevig haar hoofd. “Wat zijn jullie toch van plan?”� vroeg ik. “Zal je zo wel zien.”� zei Jana terwijl ze naar mijn tv (ja ik had een klein tv’tje op mijn kamer) stapte en de dvd, die ze tot nu toe in haar handen had gehad, opstartte. Ik ging wat rechter zitten en de meisjes kwamen bij me op bed zitten. De dvd startte met de gezichten van Joe, Kevin en Nick die in beeld kwamen. “Dit is voor jou Nora.”� Zei Joe. Het beeld veranderde en we kregen een deel van een concert te zien. De broers vertelde het publiek dat hun volgende liedje voor een speciaal persoon was, ik kon dus al raden voor wie. De camera zoomde even alleen op Joe in. Hij keek in recht in mijn ogen terwijl hij zei dat dit liedje voor mij was. Ik wist niet hoe het kwam, maar die jongen vertederde me op de een of andere manier. De manier waarop hij zei ‘dit is voor jou Nora’ , zo’n kort zinnetje, een paar woordjes, maar toch met zoveel betekenis, zoveel gevoel. Ik wist dat hij van me hield, maar ik hield niet van hem en daar kon niemand iets aan veranderen, ook dit filmpje niet. Hoewel ik ook niet het gevoel had dat ze daarom dit filmpje gemaakt hadden. Onder luid gegil van het publiek in de zaal begonnen ze het liedje te spelen. Ik kende het liedje en wist dus ook perfect waar ze de tekst veranderd hadden.

All this time moves by
Still no reason why
A little bit longer
And you'll be fine

De tekst was nu niet zo veel veranderd, maar dat ene kleine deed het hem al. Het was super lief van de jongens dat ze dit voor me deden, maar ondanks dat ik wist dat dit een poging was om mijn geheugen terug te krijgen was ik ervan overtuigd dat het niet zou helpen. Ik keek naar het beeld en nam in me op wat er voor me verscheen, ik werd erdoor geraakt, maar nog steeds was er dat donkere gat in mijn geheugen. De camera verschoof van beelden van Kevin naar Nick naar Joe en uiteindelijk naar hen alle drie wanneer ze samen bij de piano stonden. Ik hoorde dat de jongens met gevoel zongen. Niet zoals sommige zangers die hun tekst vanbuiten leerde en die dan zomaar zongen voor een publiek. Nee deze 3 jongens meende elk woord wat ze zongen, ze zongen voor duizenden meisjes, en toch ook voor mij alleen. Weer zoomde het beeld in. Bij het zien van de traan die over Joe’s rechterwang liep, hield ik het ook niet meer. Een warme zoute traan baande zich nu ook een weg over mijn rechterwang.

And you’ll be fine…

De tranen stroomde, nu geruisloos over mijn wangen. Alles van de laatste dagen kwam eruit. De angst, de onwetendheid, het verdriet, het gemis van mijn vroegere leven, de druk om alles me alles weer te herinneren … alles wat ik de laatste tijd had opgekropt kon ik nu niet langer binnenhouden. Even later voelde ik 3 paar armen rond me die me probeerde te sussen en te troosten. Op mijn gesnik na was het stil in mijn kamer, woorden waren niet nodig. Ook zonder iets te zeggen konden mijn beste vriendinnen me troosten. Ze wisten dat geen woorden goed konden maken wat er gebeurd was. Dat ze hier waren betekende al heel veel voor me.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.