FanFic.nl

Bleed Heart

1. Snow Tindra.

Zuchtend zat ik op de bank, voelend hoe het eerste sneeuwvlokje mijn hoofd op kwam. Bibberend van de kou, naast mijn beste vriendin Narcissa. 'Hij kan hier elk moment zijn, hij kan elk moment langs komen!' Ik rolde met mijn ogen en keek toe hoe Narcissa hopeloos heen en weer keek. 'Heb je het niet koud?' 'Als ik aan Edward Cullen denk, niet.' 'Spreek die naam niet uit..' Dagen praatte ze over Edward. Edward Cullen. Zeker wist ik dat hij niets van Narcissa af wist. Niet eens van haar bestaan, en zij zat hier omdat ze wist dat Edward Cullen een wandeling maakte door het park. Elke zaterdag om precies half 11. Gezien, ik had hem nog niet gezien. Nee, het had gekund dat ik hem over het hoofd had gezien.
'Ik snap er niks van!' Zei Narcissa na een tijdje verbaast. 'Ik zou toch zweren dat hij tegen Alice had gezegd..' 'Ja, ja "Ik help je eraan herrineren, ik wandel elke half 11 in het park op zaterdag. Alice!" Ja, dat weet ik nou wel hoor!' Narcissa staarde mij gekweld aan. 'Straks wist hij dat ik hier zou zitten, zou hij daarom niet gekomen zijn?' 'Hij kent je niet Narcissa. Alsjeblieft.' Snauwde ik en zuchtend stond ik op. Hier had ik geen tijd voor, ik moest naar huis. Wiskunde maken. Moest ik mijn Wiskunde laten vallen voor meneer Cullen? 'Bel me maar als hij langs is geweest, vertel me maar zoals altijd over zijn loopje. Vertel me maar dat je weer eens geen lef hebt gehad om met hem af te spreken.. Doei Cissa.' Oh, wat voelde dit goed. Oh, wat kende ik Narcissa toch goed.. Geraakt had ik haar, op haar zwakke plek. Nu moest je niet gaan denken dat ik haar maar gebruikte maar als het om Edward Cullen ging.. Ze moest het maar zelf opknappen zonder mij onnodig overal mee te sleuren.
Narcissa liet ik op het bankje in het park achter en ik liep voorzichting richting huis. Snellen deed ik niet, waar was ik bang voor? Een huilende Narcissa?
Een rustig gekraak viel me op toen het park uit het zicht was. Het klonk als.. Een stiekeme voetstap wat toch niet stiekem leek door het geluid van een voet door de sneeuw? Met een snelle draai richtte ik mij naar achteren en ik zag iemand waar ik echt niet tegen kon. Edward Cullen, was hí­er.
Hij sprong niet weg en deinsde ook niet achteruit. Misschien moest ik Narcissa de volgende keer maar eens vertellen dat ik hem recht tegenover de supermarkt had gezien terwijl zij hopeloos in het park aan het wachten was. Mijn wenkbrauw trok ik omhoog, ik liet mij niet gek maken door zijn uiterlijk. Waarschijnlijk dacht hij heel wat te zijn omdat er zoveel meiden achter hem aanzaten. Hij bleef me aankijken, hij keek alsof hij het op mij gemunt had. Er stond verder niemand anders in de straat. Alleen wij. Onmogelijk was het voor hem om tegen iemand anders aan te kijken. Wat wou ik toch graag: "Loop door" roepen maar wie wist waarom hij hier was. Mijn ogen sloeg ik neer om mij om te draaien en mij naar huis te laten gaan. Dat was ik van plan tot zijn stem door mijn oren sneed. Heel raar, ik had zijn stem nog nooit gehoord.
'Wacht.' Hij zei het zo alsof hij mij iets beveelde maar hij kon mij niks bevelen. Het kon niet. Hij moest mij om een andere reden gezegd hebben te wachten. Zijn stem was vreemd.. Mijn ogen liet ik in de zijne gaan, ik wou hem duidelijk maken dat ik hier geen tijd voor had. Met een helse blik wou ik hem laten zien dat hij maar eens gauw moest zeggen wat hij wou. Het ontging hem niet. 'Tindra Bruce..' Liet hij vallen. Mijn ogen liet ik van de schrik groter worden. Hoe kon hij mijn naam weten? Hoe kon hij weten dat í­k Tindra was? Nooit had ik hem gesproken, nooit had ik interesse in hem getoond en ik had hem nooit als die andere meiden kwijlend achtervolgd. Niet-begrijpend probeerde ik slim te doen. 'Edward Cullen..' Zei ik toen maar.
Hij liet zijn grijns wat die vaak op school liet vallen niet vallen deze keer, hij lachte ook niet maar bleef mij neutraal aan staren. Nu het tot mij door zat te dringen leek het alsof wij elkaar hier uren aan het bekijken waren. Alsof we interesse in elkaar toonden, maar dat wou ik niet. Iets wat erg leek op haat woelde in mij voor hem. Hij had mijn vriendin door zijn uiterlijk behoorlijk gek gekregen, en de rest van de school ook. Zonder dat hij er iets voor deed, zonder dat hij er aandacht aan schonk. Wat wou hij nu van mij?
'Waar is Narcissa?' Zei hij, en het leek alsof hij ergens niet achter kon komen. Wí¡í¡r is Narcí­ssa?! Hij had om Narcissa gevraagd? Dit kon toch niet, hij kende haar niet. Hij had mij zolang aangestaard en achter mij aangezeten terwijl.. Hij zocht Narcissa. Had hij haar niet in het parkje gezien? Waar hij hoorde te wandelen vandaag. Er klopte hier iets zó niet!
'Zeg het me, Tindra.' Zei hij nu, zijn stem klonk nu ongeduldig. 'In het park.' Bracht ik er gauw uit omdat ik hem niet meer wou zien. Genoeg van zijn gezicht had ik nu. Kon ik morgen lekker een heel verhaal van Narcissa horen. Wat toch alleen maar bestond uit: "Oh, ik ben zo blij. Wat als je niet weggelopen was! Dan had hij mij maar opgezocht en uiteindelijk misschien niet eens gevonden! Oh, ik hou van je Tin!" Ja, als het om Edward Cullen ging hield ze van mij maar als beste vriendin? Als beste vriendin zei ze mij nooit eens dat ze van mij hield.
Nu pas merkte ik dat Edward Cullen verdwenen was. Zijn voetspoor in de sneeuw was er ook niet meer, en ik wist zeker dat ze er een aantal geleden wel hadden gezeten. Doei, tot morgen Edward. Tot morgen, op school.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.