FanFic.nl

My lips don't lie! [TC]

2. Green Day

Ik trek mijn grijze vest met zwarte print aan en schuif de kap over mijn ogen. Mijn iPod prikt in mijn zij, de dopjes zitten al in mijn oren.
Ik merk meteen dat Bill er weer aan gekloot heeft, er staat niets anders op dan Green Day en Nena. En Tokio Hotel, maar dat vind ik zo erg niet. Een beetje naar mijn eigen gitaarspel luisteren, kan er nog wel bij.
Ik duw de deur open en loop het woongedeelte in. Georg en Gustav zitten er niet meer, hun bord staat al in de afwasbak. Bill zit tegen het raam geperst, een boterham met kaas bengelt tussen zijn lippen.
Ik laat me op een stoel vallen, die schuin tegenover die van Bill staat, en grijp een boterham van de schaal. Ik werk hem in 4 happen binnen.
Een hand met perfecte, zwarte nagels en zwarte bandjes rond de pols verschijnt voor mijn ogen. Ik kijk opzij, naar een vrolijke Bill. Hij heeft een grote glimlach op zijn gezicht. Ik trek 1 dopje uit, kijk hem doods aan en open mijn mond.
‘Wat?’ brom ik en klem mijn lippen om een nieuwe boterham.
‘We zijn er over een half uurtje. Zal ik mama sms’en?’
Ik haal mijn schouders op en doe het oordopje weer in. Boulevard of Broken Dreams van Green Day begint net. Ik zing zachtjes met Billie Joe mee en rek me uit. Dit wordt de ergste vakantie ooit!
Bill komt voor me zitten, geeft me zijn Nokia en trekt met één haal mijn iPod uit mijn oren.
‘Hey!’ zeg ik boos, strek mijn arm en houd mijn hand open.
‘Mam moet je spreken.’
Ik rol even overdreven met mijn ogen, druk dan Bills telefoon tegen mijn oor.
‘Hey!’ probeer ik vrolijk te klinken, en het is volgens mij nog gelukt ook.
‘Tom, lieverd, Bill zei me net dat jullie er bijna zijn. Wat leuk!’
Daarom haat ik naar huis gaan; ik moet gezellig doen met familie, ik heb geen vrijheid meer, ik wordt nauwlettend in de gaten gehouden,… Elk meisje zien ze passeren, elke humeurwisseling nemen ze onder de loep. En met ze bedoel ik Bill en mijn moeder.
‘Ja, heel leuk.’ pers ik uit mijn keel en keil dan het toestelletje op tafel. Mijn tweelingbroer heeft ook geen snelle reflex, het ding dondert op de grond.
‘Tom, dat gaat je een nieuwe kosten!’
Eindelijk, hij is niet meer vrolijk.
‘Wat jij wil.’ zeg ik afwezig en pluk mijn iPod uit zijn handen.
Geweldig, nu heb ik Boulevard of Broken Dreams gemist!

We stoppen in Magdeburg, Gustav en Georg brengen morgen nog samen door, overmorgen vertrekken we op vakantie.
We gaan naar Parijs.
Ik ben er tegen, we zijn bekend in Frankrijk.
Maar Bill geeft als uitvlucht dat het September is en iedereen dus school heeft. Waarop ik hem zei dat school maar van half 9 tot half 4 duurt. Hij haalde toen zijn schouders op en schoof tickets onder mijn neus. Het was al geboekt.
Ik begin te lachen. Holiday van Green Day is bezig, en Billie Joe zong net: ‘Pulverize the Eiffel Towers. Who criticize your government.’
Ik krab achter mijn oor, duw een verdwaalde dreadlock weer in de elastiek en staar uit het raam.
‘Tom, we zijn er bijna!’
Ik klem mijn hand om tafel.
‘Bill, hou op met zo vrolijk te zijn. En van Magdeburg naar Loitsche is het zeker 20 minuten rijden!’
Geïrriteerd sta ik recht en loop ik weer naar het slaapgedeelte.
Ik word gek, Bill maakt me gek. Alles wat hij doet, trekt me aan. Als dan ook nog Ich Bin Nich Ich begint en ik naar Bills stem van enkele jaren geleden moet luisteren, wordt het me allemaal teveel. Ik gooi mijn iPod tegen het raam en laat me op mijn bed vallen. Een vaag geruis en dan een zwart wolkje. Ik moest toch al naar de winkel voor Bills nieuwe gsm, kan ik ineens een nieuwe iPod kopen.
‘Tom? Wat doe…’
Hij raapt mijn iPod op, ik zie het door mijn wimpers.
‘Tom, gaat het wel?’
Hij knielt naast me neer, gaat met zijn hand over mijn wang.
‘Blijf van me af!’ grom ik, hoewel ik er stiekem van geniet. Ze zijn zo puur, en zo echt. Anders dan al die meisjes, hiervan weet ik dat het echt is, dat het zo hoort te zijn.
En toch kan het niet. God speelt een wreed spelletje met me.
‘Tom, je weet dat je me alles kan zeggen.’
Ik draai mijn hoofd naar hem toe, kijk in zijn bezorgde gezicht. Een lichte frons siert zijn voorhoofd, zijn mond staat half open. Ik zie zijn tongpiercing schitteren.
‘Er is niets!’

Als de bus stopt, veer ik overeind en ben ik al bij de deur voor Bill het goed en wel beseft.
We zijn thuis.
Hij wordt weer zijn vrolijke zelf en loopt achter me aan. De deur schuift open en toont me een vrouw, die ik eigenlijk ontzettend heb gemist. Haar bruine ogen kijken me aan, haar armen zijn wijd.
‘Mama!’ roep ik en spring in haar armen. Ze knijpt me bijna plat, laat me dan los en laat Bill hetzelfde ondergaan.
De kofferruimte gaat open. Ik pak mijn sportzak en mijn koffer op wieltjes en trek die het paadje op. Ik sleur ze over de drempel en zet ze in de gang.
‘Ik weet wat ik morgen kan gaan doen.’ lacht Simone en loopt door naar de keuken, waar zich de bron van de heerlijke geur bevindt.
‘Ma, wat eten we vanavond?’ vraag ik en slenter de keuken in.
‘Spaghetti.’
Ik glimlach en druk een kus op haar wang.
‘Roep me als het klaar is. Ik ben boven.’
Ze knikt en richt haar aandacht weer op haar eten. Ik heb de kookkunsten van mijn moeder echt gemist. En de aparte kamers, want om een bizarre reden lag ik altijd met Bill op één kamer.
Ik haal een fles cola uit de koelkast en loop dan meteen door naar boven. Mijn kamer heb ik misschien nog wel het meest gemist.
De kastanjebruine deur, met de grote poster van Sammy Deluxe, mijn idool.
Ik leg mijn hand op de klink en duw mijn deur open.

Reacties: