FanFic.nl

A place called Narnia, You Said?

When you fall, you just stand up and go on. That's called life, darling...

Ik weet dat het wel met hem gebeurt is en de plagende en de nieuwsgierige kant van mijn karakter zullen de handen in elkaar slaan en alles op alles zetten om erachter te komen,waar de Prins zich zo voor schaamt. Ik ken mezelf intussen al zo goed, dat ik mezelf kan voorspellen, al van kilometers veraf. Ik weet dat ik nieuwsgierig ben, dat ik brutaal en vervelend kan zijn, maar ik weet ook dat ik me als ik het wil en als iemand het verdiend tot een heel hartelijk en lief persoon kan ontpoppen. Volgens de meeste mensen ben ik zo omslachtig, wispelturig en wisselvallig als het weer, maar als je me kent zoals ik mezelf ken, dan weet je op voorhand welk leger in mijn hoofd op ‘een situatie naar keuze’ de overhand zal nemen. En in dit geval is dat dus het nieuwsgierige deel van mijn hersenen, vrijwel het enige vrouwelijke trekje dat ik bezit. ‘Wat is er gebeurt,’ zeg ik terwijl ik voor hem ga zitten omdat hij zijn blik afgewend heeft. ‘Wanneer?’ vraagt hij alsof hij niet weet waarover ik het heb. ‘Kom op,’ probeer ik hem te overhalen. ‘ Ik ga vast en zeker nog van alle stommiteiten begaan waarop je me naar hartenlust kan uitlachen, geef me er alsjeblieft ook één,’ Ik moet zeggen dat ik van mezelf vind, dat ik heel overtuigend over kom. Het klinkt bijna smekend. Maar het mag niet baten. De jongen is duidelijk niet van plan om zijn geheim zomaar prijs te geven. Mannen zijn stijfkoppen en dwarsliggers. Ik heb nog nooit anders geweten!. Het is niet te geloven. In ieder geval, dan maar een andere manier vinden. Maar praten zal hij!, denk ik euforisch hoewel in nog niks heb bereikt. Ik trek mijn gezicht in een bedenkelijke plooi, en krijg daarna direct een veelbetekenend glimlachje op mijn mond. ‘Als jij zegt wat er toen gebeurt is, mag je me één hele dag lang commanderen,’ zeg ik zelfvoldaan tot ik een seconde later besef wat ik hem beloofd heb. Terwijl ik mezelf ik mijn binnenste begin uit te schelden voor het vuil van de straat, kijk ik Caspian hoopvol aan. Ondanks dat ik mezelf een rund vind, hoop ik half ’n half dat hij toehapt. Ik moet en ik zal er achter komen wat er gebeurt is. ‘Daar hou ik je aan,’ mompelt hij na een tijdje met een toegeeflijke zucht. Ik knik heftig terwijl ik de drang om een idioot dansje te doen de kop in druk. ‘Ik was een jaar of veertien, denk ik, en eigenlijk al vrij ervaren met het zwaard. Mijn leermeester had me net uitgelegd hoe je een man het best op zijn knieën krijgt, toen de top achter mijn schoen bleef haken. En ik flikkerde achterwaarts over mijn zwaard.’zegt hij terwijl hij kort zijn schouders ophaalt. Ik grijns. ‘Was dat nu zo erg? In dat geval zou ik negen op tien mijn eigen benen afhakken.’ Ginnegap ik terwijl ik hem een por verkoop. ‘Maar…’zeg ik terwijl ik energiek opvlieg. ‘Nu moet je me leren, hoe ik geen idioot figuur sla als ik vecht.’ Meesmuilend bied ik hem mijn hand aan, die hij met een klein glimlachje aanneemt. Met een korte maar stevige krachtsinspanning trek ik Caspian omhoog die zijn evenwicht verliest en met heel veel handgebaren en een sierlijke boogje naast me in het gras belandt. Het ene moment staar ik hem verbijsterd aan en het andere moment lig ik letterlijk over de grond te rollen van het lachen terwijl ik moeite moet doen om mijn broek niet te bewateren. Terwijl hij was gras uitspuugt , krabbel ik weer overeind nog steeds gierend van het lachen. ‘Zo grappig was het nou ook weer niet,’ deelt Caspian droogjes mee. ‘Daar hebben we andere meningen over,’ giechel ik. ‘Wat was dat nou weer? Dat sloeg echt nergens op weet je dat. Eerst zit je me een hele speech te geven over evenwicht en bla bla bla en dan flikker je zelf met je klikken en je klakken voorover,’ zeg ik en veeg ik de tranen van het lachen uit mijn ogen .

Reacties: