FanFic.nl

Drawn <-- afgerond

46

Gustav:
Al vroeg in de morgen werd ik wakker. De rest sliep nog zo te zien. Alleen Debio was al op en zat op bed te tekenen. ‘goedemorgen.’ Mompelde ik zachtjes terwijl ik onder de deken vandaan kroop. Ik sloeg de dekens weer terug want Mayi sliep nog. Ik pakte mijn kleding die ik netjes had opgevouwen in een hoek en kleedde me aan. Daarna liep ik naar boven naar de badkamer en friste me daarna even op. vervolgens liep ik weer naar beneden. Debio zat nog steeds op het bed. Ze had een potlood in haar hand en het bed lag onder het gumsel. Ook Bill zat helemaal onder maar die had niets door terwijl hij sliep. Ik kroop over de bedden van de anderen heen en manoeuvreerde mezelf langs de anderen. Bij Debio liet ik me voorzichtig naast haar neerploffen. ‘mag ik zien?’ vroeg ik en Debio stak me verlegen het blok toe. ‘het is in principe af maar ik mis nog iets.’ Ik bekeek het getekende plaatje wat ze gemaakt had op het tekenblok. Ze had ons gemaakt terwijl we allemaal lagen te slapen op de vloer in de woonkamer. Allemaal stonden we erop. Slapend als roosjes en allemaal even sierlijk voor een stel gasten als ons. Debio had gebruik gemaakt van een zachte ochtend zon die een zuivere lichtinval bracht. Het gaf alles een nog zachter tintje. Het was weer eens een van haar meester kunsten. ‘ik weet al wat je mist.’ Zei ik. ‘je mist jezelf in dit plaatje.’ Debio veerde op. ‘dat is het! Ik teken wel mijn vrienden groep maar vergeet mezelf! Zonder mezelf erbij is dit niet mijn vrienden groep. Dank je Gustav!’ ik kreeg een kusje op mijn wang en vervolgens pakte ze het blok weer over en begon verwoed te gummen. Haar potlood werd weer op papier gezet en na een kwartiertje gaf ze het blok weer aan mij. ‘nu moet het kloppen.’ Zei ze tevreden. Nu stond inderdaad iedereen erop. Ze had zichzelf half getekend. Haar haren verborgen haar gezicht en alleen haar neus was een beetje te zien. Of althans het silhouet ervan. ‘jezelf tekenen is altijd vervelend. Je kunt jezelf nooit echt in een tekening zetten zoals je dat wel met anderen kunt.’ Ik knikte en legde het blok op een dichtst bijzijnd tafeltje. ‘zullen we alvast wat gaan opruimen?’ vroeg ik en Debio knikte. We stonden op en pakte wat tafeltjes en krukjes op die overal stonden tussen de matrassen. Alles werd weer een beetje opgeruimd en de tafel die voor buffettafel had gediend werd ook ontruimt en even schoongemaakt. Langzaamaan werden meer mensen wakker. Als eerste Mayi die mij had gemist in bed en dus ook maar opgestaan was. Niet veel later werden ook Milou en Andreas wakker die begonnen samen hun bedden op te ruimen. Chidi was bezig met Georg hardhandig wakker te krijgen en uiteindelijk lagen die twee lachend over het bed heen te rollen. ‘kan er even iemand helpen voor het ontbijt?!’ riep Debio vanuit de keuken en Mayi en ik liepen naar haar toe. ‘hulp nodig?’ vroeg Mayi en Debio knikte. ‘ik heb hier al beslag klaar voor verse muffins maar het moet nog even goed gemengd worden. Kan een van jullie twee daar even mee helpen? Dan kan de ander even dit alvast op de grote tafel zetten.’ Ik snelde me naar de beslagkom en pakte de spatel van Debio over die vervolgens met de oven aan de slag ging.
‘Krijgt het beslag zijn goedkeuring mevrouw?’ vroeg ik na een paar minuten en Debio kwam inspecteren. ‘dat is goed hoor Gustav. Wil jij het in de vormpjes doen?’

Georg:
Ik was met Chidi aan het stoeien en hing nu boven haar. ‘gewonnen.’ Zei ik en gaf haar een kus. ‘wie wilt proberen Tom en Henna uit hun coma’s te krijgen?!’ riep Debio en ik stond gelijk overeind. Chidi en ik gingen beide naast Henna en Tom staan. ‘goedemorgen prinsje. Word je wakker?’ fluisterde ik in Tom’s oor waarop ik een klap kreeg. Chidi had hetzelfde gekregen van Henna. ‘grof geschud?’ vroeg ik en Chidi kreeg een gemene glinstering in haar ogen. We liepen naar de keuken en beroofde Debio van een pan met deksel en twee lepels. We liepen weer terug naar de twee slapende gasten en hielden de pan en deksel met lepels vlak bij hun oren. ‘NU!!!’ riep ik en we trommelde hard. Henna trok haar hoofd verder onder de dekens en Tom deed zijn kussen over zijn hoofd. ‘geen effect?’ zei Chidi verbaasd toen ze ophield met trommelen. Debio kwam mopperend de keuken uit. Ze liep naar ons toe en graaide naar het hoofd van Henna en het hoofd van Tom. Beide pakte ze hun bij de oren en trok ze overeind. ‘auwauwauw… ja we komen er wel uit.’ Jammerde beide en Debio liet ze los en pakte de pan en lepels van ons af. ‘is het zo moeilijk?’ bromde ze waarna ze weer de keuken in ging en wij hard begonnen te lachen. Bill kwam naar beneden vanuit de badkamer. ‘heb ik iets gemist ofzo?’ zei hij toen hij ons zag. Ik en Chidi krom van het lachen en Tom en Henna beide hun oor vast houdend. Hij liep maar verbaasd naar de keuken en wij lachte verder.

Uiteindelijk was iedereen actief bezig. De rommel werd opgeruimd en de jongens en ikzelf belde naar onze ouders om door te geven dat we even weg waren naar Nederland. De ouders van Tom en Bill deden even moeilijk maar gaven toch toe. We ontbeten gezamenlijk op de grond en smulde van de vers gebakken muffins van Debio. Gustav belde naar David en regelde dat de tourbus met chauffeur ons kon brengen en halen. Daar hadden we mazzel mee want anders mochten we ons in een paar kleine auto’s proppen met z’n tienen. Iedereen pakte wat kleine spullen bijeen. Niet meer dan een kleine tas per persoon. Natuurlijk kon Bill het niet laten en had maarliefst drie tassen bij zich. Ik keek Tom aan die hetzelfde idee als mij had. We grepen beide een tas van Bill en kieperde de inhoud over de grond. Voor Bill kon zeuren trokken we hem mee. ‘geen tijd de bus is er!’ riepen we terwijl we de inmiddels boze zanger de bus in duwde. De andere stapte ook in en ik sloot als laatste de deuren.

De heenreis was op zich wel vrolijk. Gustav en Tom waren aan het gamen en ik soesde heerlijk naast Chidi op het bankje rond de tafel. Debio lag op bed in de slaapplaatsen en Bill lag naast haar. Mayi las een boek en gaf om de zoveel tijd de gamende jongens een klap tegen hun hoofd als ze niet stil genoeg waren en haar stoorde bij het lezen. Alleen Henna zat een beetje stil in een hoekje. Ze had haar IPod op en keek dromerig uit het raam. Ze was echt in gedachte verzonken en zo te ze niet hele vrolijke gedachtes.
Chidi kreeg voor de zoveelste keer een sms binnen en ik begon me er een beetje aan te irriteren. We waren nog geen half uur weg of ze had al zeker meer dan tien berichtjes gekregen en verzonden. Na weer een berichtje en het vervelende pieptoontje trok ik haar mobiel uit haar handen. ‘hé geef terug Georg!’ riep ze maar ik hield hem buiten haar bereik. ‘vertel liever met wie je sms’t en wat je sms’t. Ik word gestoord van dat gedoe.’ Chidi keek me een beetje mokkend aan maar haar gezicht klaarde daarna ietsje op. ‘ik sms met mijn broer. Hij wilt maar niet verklappen wat er is! Maar nu weet ik een tactiek. Dank je Georg!’ ik kreeg een zoen en vervolgens jatte ze haar mobiel weer uit mijn handen en ging weer verder. Ik begreep er even niets van maar ik hoorde al snel het sms toontje van Chidi’s mobiel al weer overgaan. Even later stond ze ineens recht. Zo snel dat ik verbaasd bijna van de bank af viel. ‘IK WIST HET!!!’ riep ze en alle ogen gingen haar richting op. Chidi had het in de gaten en kreeg een blos en een knalrode kop. ‘kennen jullie Fleur nog? Het meisje waaraan Dennis een roos gaf?’ ik knikte langzaam terwijl ik me weer overeind hees. ‘nou drie maal raden!’ zei ze helemaal blij. ‘ZE HEBBEN WAT!’ riep ze blij en ze sprong vrolijk door de bus. Ik moest lachen om haar uitbundige gedrag. Plots besefte ik dat ze haar broer vast erg gemist had. Ze mistte vast haar hele familie! Vandaar dat ze zo enorm blij was voor haar broer. Ze was echt het kleine zusje van Dennis.

Debio:
nadat Chidi weer rustig naast Georg zat had ik me alweer over mijn tekenboekje gebogen. Bill leunde slaperig tegen me aan en keek half over mijn schouder mee. Ik tekende twee pubers. Een jongen en meisje die gitaar speelde en schuin naar elkaar keken terwijl ze rug aan rug speelde. Ze keken alsof ze iets wisten wat niemand anders wist. De tekening straalde rust en liefde uit. En gelijk ook energie en mysterie. Ik was bezig met de schaduwen van de personen en bewerkte die nu met een doezelaar. Ik hield de tekening iets van mijn gezicht af en kneep een oog dicht. ‘later wil ik zo een dochter. Een die zelfverzekerd is en toch rust uitstraalt.’ Bill keek me een beetje geschokt aan. ‘denk je nu al aan kinderen?’ vroeg hij en ik schudde mijn hoofd. ‘ik hoef er nu nog niet een. Maar ik denk er inderdaad wel aan. Jij niet dan?’ Bill kleurde lichtjes rood. ‘eigenlijk was mijn plan om geen kinderen te nemen. Maar daar twijfel ik wel een beetje aan nu. Ik bedoel maar. Ik ben pas negentien en jij achttien. Ik wil eerst nog van mijn leven genieten.’ Ik moest grinniken. ‘het lijkt wel alsof je een kind als last ziet.’ Zei ik en Bill knikte. ‘ik moet er nu echt niet aan denken! Al die moeilijke dingen. Zindelijkheid, leren praten, lopen, school, het opvoeden. Ik krijg nu al een zenuwinzinking.’ Ik moest lachen. ‘maar er zijn ook zoveel mooie momenten. Een kind is heus niet alleen ellende! Kijk maar eens naar onze ouders. Die hebben ons toch ook opgevoed?’ Bill kreeg een denkfrons op zijn voorhoofd en knikte toen langzaam. ‘dat is wel weer zo. Tot nu toe hoorde ik voornamelijk alleen maar positieve dingen over ons van mam. Ja op die kleine dingen dan na maar ze vertelde inderdaad altijd met trots en geluk over ons.’ Hij kreeg een kleine glimlach die daarna weer wegtrok. ‘maar ik denk niet dat jij je voor voorlopig zorgen hoeft te maken over kinderen. Zie er eerst maar eens klaar voor te worden.’ Ik fronste even en snapte daarna wat hij bedoelde en ik kleurde rood. Ik hoorde Bill zachtjes grinniken en daarna ging ik weer verder met de tekening.

Bill:
Ik sukkelde langzaamaan naast Debio in slaap. Mijn ogen waren vermoeid en de oogleden zakte langzaam naar beneden. We zouden pas over twee uur in Nederland aankomen en het gewiebel van de bus bracht me wiegend in slaap.

In mijn droom stond ik naast een bed. Er lag een gestalte op met dikke buik die hevig gilde. Mensen om haar heen vlogen gestrest alle kanten langs. Ik voelde paniek in mijn keel helemaal. Mijn hart bonsde als een gek en ik kreeg het idee dat ik de persoon in het bed elk moment kon verliezen. Ze kermde van de pijn en niemand die ook maar echter iets deed.

opeens vervaagde de beelden weer. Ik stond bij een wieg waar een kleine zuigeling in lag. De baby zag er heel tenger en breekbaar uit. Er stond een vrouw aan de wieg die huilde. Van verdriet? Of van geluk? Ik weet alleen dat ik weer een verstikkend gevoel in mijn keel krijg. Anders dan net. Ik zie nog twee mensen naar de wieg toelopen. Een man heeft een zuigeling van ongeveer een jaar op zijn armen en de andere vrouw troost de vrouw bij de wieg die begint te glimlachen. Weer vervagen alle beelden.
Deze keer sta ik van achter een gordijn te kijken. Ik kijk op naar een groot podium waar twee gedaantes op staan. Ze hebben een bepaalde blik die mij vreemd genoeg heel bekend voorkomt. Beide spelen gitaar en leven zich uit al hoor ik niet wat ze spelen. Ik kan niet zien wie de personen zijn of hoe ze eruit zien maar toch weet ik dat ze heel bekend zijn. Ik zie een aantal gedaantes naast me staan. Ik kan zien dat ze enorm gelukkig zijn. Ikzelf voel niets. Het lijkt wel alsof ik hier niet ben en er dus geen gevoelens of doelen voor mij beschikbaar zijn. Net alsof je een verkeerde noot bent tussen je muziek. Je hoort er niet dus je kunt er niet zijn. Toch ben je er en dien je voor niets. Ik voel opnieuw een golf van paniek door me heen. Het knijpt mijn keel dicht en het lijkt alsof ik val. Ik val zonder iets te raken. Het gevoel wat nu met een klap door me heen gaat is onbeschrijfelijk.

met een schok word ik wakker. Ik ben even gedesoriënteerd maar weet uiteindelijk weer waar ik ben. Ik lig op de bank in de tourbus. In het zitgedeelte. Debio zit naast me met een laptop van Georg of Gustav op de tafel. Ik kijk op mijn horloge. Er is pas een half uurtje voorbijgegaan en ik had het idee dat ik al eeuwen sliep. Ik schud mijn hoofd om de bizarre droom te kunnen vergeten. Ik ga weer wat meer overeind zitten en sta uiteindelijk op en pak een blikje fris voor mezelf en de anderen. Voor iedereen werp ik een blikje en vervolgens ga ik weer naast Debio zitten die met oortjes in op youtube zit te luisteren. ‘is dat Tom?’ vraag ik verbaasd als ik een figuur met dreads, bandana, wijde kleding en pet voorbij zie komen. ‘dit Tom? Echt niet! Dit is een te gekke rapper. Hij heeft wel wat weg van Tom nu je het zegt.’ Tom staat ineens naast ons. ‘ik hoorde daar mijn naam, omschrijving en muziek vallen. Wie is dat en laat horen.’ Debio trok het snoertje uit de laptop en rapmuziek vulde de bus. ‘en wie is dat?’ vroeg ik nog eens goed kijkend naar het beeldscherm. ‘dat is Manzini. Een Deense rapper die ik helemaal geweldig vind.’ Tom knikte goedkeurend. ‘hij heeft stijl en rapt goed.’ Ik moest lachen. Ik klikte weer op een volgende clip. Tom trok zijn wenkbrauw op en keek me vragend aan. ‘en dit luister jij?’ zei hij en ik begon meer te lachen. ‘tja, ik ben nu eenmaal een rock en metal kind. Dit soort muziek is het enige zowat wat ik luister. Gecombineerd met jullie muziek die hier ook onder valt.’ Ik snoof. ‘noem eens een paar artiesten die je echt veel beluisterd? Ga ik kijken of er nog goeie tussen zitten.’ Debio grijnsde gemeen. ‘ik denk niet dat het jou muziek is Bill. Maar oké.’ Ze haalde haar mp4 tevoorschijn en sloot die aan op de laptop. Er verscheen gelijk een hele lijst met nummers. ‘ik waarschuw je wel. Er zit ook screaming tussen en van dat soort werk.’ Tom begon te lachen. ‘is dit Debio nou? Ik dacht toch echt dat jij dat tedere poppetje van porselein was!’ Debio begon nog meer te grijnzen. ‘nog niet door? Mijn kledingstijl zegt het toch wel een beetje? Ik mag dan wel dat tedere porseleinen poppetje zijn, overigens een lief compliment, maar ik ben en blijf toch beetje goth hé?’ Tom knikt en vlucht weer naar de game die hij en Gustav even onderbroken hadden. Debio steekt de oortjes weer in de laptop en geeft er een aan mij. Ze laat van verschillende artiesten wat horen. Niet alles is mijn voorkeur maar sommige dingen weer wel. Linkin park, Bullet for my Valentine, sum-41, SR-71, Cinema bizarre, The distillers, Nightwish, Flyleaf, evanescence, 3 doors down, greenday, slipknot. Ik hoor echt veel verschillende dingen. Bij alles heb ik wel bewondering. De klanken klinken telkens weer anders en ik pik er kleine dingen van op. Uiteindelijk krijg ik ook mijn eigen nummers te horen. Tokio hotel vliegt ook voorbij en ik kan het niet laten zacht mee te zingen. Dat is echt iets standaards geworden. Zodra ik bijvoorbeeld de intro van Ich brech aus hoor, dan maak ik me automatisch klaar om te gaan zingen. Naast me hoor ik Debio zacht mee neuriën.

Reacties: