FanFic.nl

Drawn <-- afgerond

47

Henna:
al de hele dag ben ik in mezelf gekeerd. Mijn vrolijke humeur is een beetje ver te zoeken en tot nu toe heb ik de tijd gedood met muziek luisteren. Het is nu twee uur ’s middags en we hebben een uurtje geleden een tussenstop gemaakt om even wat te eten. We hadden helaas wel weer pech dat we in een file terecht kwamen dus dat vertraagde ons met een heel uur. Maar nu zette ik mijn voeten buiten de bus en snoof de geur van de plek op. Ik merkte gelijk dat de lucht hier meer naar de zee rook. Dat kwam waarschijnlijk doordat ik al bijna een maand of wat niet meer in de buurt van de zee geweest was. Ik meende zelf het zout een beetje te proeven wat in de lucht hing.
We hadden naar Yala en Flesh gebeld en gevraagd of we in tegenwoordig hun huis mochten verblijven een weekendje. Dit werd natuurlijk toegestemd en zijzelf zouden morgen vertrekken. Milou had gelukkig de sleutel dus konden we makkelijk naar binnen. De chauffeur zou ons morgen rond drie uur weer halen. Ik kreeg een blik van Debio die er zo te zien net zoveel van genoot om weer terug te zijn in haar geboorteplaats. Ik wist hoeveel moeite ze had gehad met het verlaten van deze plaats en mee te gaan met Bill. Maar nu merkte je gewoon dat ze het accepteerde. Ze kon nu tenminste haar thuis verlaten en die meenemen naar waar ze zelf wilde. En ik? Ik kon pas van huis als ik weer een thuis had. En naar die plaats moest ik nu. Ik moest het weer als een thuis maken wat ik zou verlaten. De enige die mee zouden gaan waren Tom,Debio en Bill. De rest zou in het huis van Flesh en Yala blijven of misschien de omgeving weer induiken.

Met een zwaar gevoel op mijn maag stond ik nu voor mijn ouderlijk huis. Ik durfde eigenlijk niet zo goed aan te bellen. De sleutel had ik nog steeds. Ik hees mijn gitaartas en schoudertas wat beter op en haalde diep adem. Ik drukte op de bel en even later werd er open gedaan…

Mijn vader stond in de deuropening en keek me vreemd aan. ‘hoi papa.’ Fluisterde ik bijna onhoorbaar. Mijn vader keek me aan en fluisterde zacht mijn naam. ‘Henna? Ben jij dat meisje?’ ik knikte en keek naar mijn voeten. Mijn vader wist niets uit te brengen en stapte dus maar opzij. Ik liep naar binnen en mijn vader liep overdonderd naar de woonkamer. De rest kwam onzeker achter mij aan naar binnen en Bill sloot als laatste de deur. Ik liep de woonkamer binnen waar mijn moeder haar naaiwerk liet vallen en me verbijsterd aanstaarde. ‘wat doe jij hier!’ riep ze uit. Haar ogen leken even weer op de oude vertrouwde glansogen die ik al zo lang gemist had maar ze werden na die kleine sprankeling gelijk al weer leeg en vaal. ‘waar was je al die tijd.’ Vroeg ze en ik keek naar mijn vrienden achter me. ‘ik ben alleen weer even hier omdat ik dit moet doen om weer wat rust te krijgen. Afgelopen tijd ben ik bij Debio gebleven. Een maand om precies te zijn. Daarna ging ik mee op tour met mijn vrienden van de Tokio hotel band.’ Mijn vader keek me met opengesperde ogen aan. ‘zijn dat dan die gasten?’ vroeg hij wijzend op mijn vrienden. Ik knikte.’dit zijn Tom en Bill. 2 van de gasten uit de band.’ Mijn moeder wees op mijn gitaartas en zuchtte. ‘ga alsjeblieft weg. Je maakt dezelfde fout als mij. Je wilt het niet zien of geloven dus verdwijn. Verdwijn uit mijn leven alsjeblieft.’ De woorden kwamen er breekbaar uit. Ik voelde nu woede. Dezelfde wrokking als die avond dat ik weg gelopen was en mijn moeder hetzelfde had gezegd als nu ongeveer. Ik hield het niet meer en schreeuwde. ‘ hoezo dezelfde fout! Dat ik gitaar speel is niet fout! Je kan er namelijk een flinke boel mee bereiken. En doe alsjeblieft niet zo zielig. Ik hoor zoiets al mijn hele leven en het me aantrekken doe ik toch nooit! ‘ mijn vader werd nu kwaad. ‘spreek eens niet zo een toon aan tegen je moeder! Je weet helemaal niets! Houd je mond liever!’ ik kookte al van binnen en ik uitte het nu nog vrij mild. ‘weet je? JE HEBT GELIJK! Ik weet niets van haar! Alsof me ooit iets uitgelegd werd! Alles ging met een omweg of werd op de eeuwige wachtlijst gezet. Jullie waren altijd weg en lieten mij altijd links liggen. Vind je het gek dat ik een super dwarsliggende puber werd?’ papa wilde er weer wat tegenin brengen maar mijn moeder greep hem bij zijn arm en stond op. ze zag er echt slecht uit vond ik. Veel magerder en een ingevallen gezicht. Door haar zwarte haren zaten lokken die helemaal grijs waren en haar handen waren knokiger. ‘geloof me. Met jouw muziekdroom bereik je niets. Je gaat een grote fout maken en maakt die zelfs al. Je had gewoon naar ons moeten luisteren. Het is je eigen schuld.’ Ik kreeg een brok in mijn keel. Ik had het altijd aan mezelf verweten dat ik zo was als wie ik ben. Een wegloper, dwars kind, uitschot. Maar Tom kwam naast me staan en pakte mijn hand. Een traan gleed over mijn wang. Mijn eigen schuld… dat was het ook inderdaad. Tom schraapte zijn keel. ‘welke fout zou ze dan maken? Met haar dromen kun je veel bereiken en ik kan het weten. En wat heeft u tegen haar? De fouten die ze maakt maken haar toch tot wat ze is? Ik zou juist niet willen dat ze anders was. Ik houd van haar zoals ze nu is.’ Een tweede traan liep naar beneden en Bill en Debio kwamen naast me staan. ‘Ik denk dat u eerst maar eens uit mag gaan leggen welke fout ze dan zou maken. Als u dat niet wilt dan vertrekken wij nu. Maar dan denk ik dat uzelf altijd met een fout gevoel zal achterblijven. In de weet dat u uw eigen dochter verstoten heeft.’ Deze woorden kwamen hard uit de mond van Debio. Maar ik had ze niet beter kunnen uitspreken en kneep dankbaar in de hand van Debio. Mijn vader en moeder keken me aan met verdriet in hun ogen. Mijn moeder liet zich lusteloos weer op haar stoel ploffen.

‘ikzelf wilde vroeger ook een echte ster worden. Ik had een goede vriendin. Maaike. Zij werd wel ontdekt als ster. We waren ongeveer achttien schat ik. We waren onafscheidelijk. Ze begon toen nog maar klein hoor, en vaker traden we samen op. Maaike had een leuke vriend. Je vader toen ter tijden. Maar Maaike kreeg te horen dat ze onvruchtbaar was. Ze wilde zo graag een kind maar kon dat niet. We hebben toen een hard besluit genomen. Ik zou haar draagmoeder worden. Haar kind laten geboren worden. Ik was ongeveer vier maanden zwanger toen er iets gebeurde. Maaike werd een contract aangeboden. Ze ging er op in en daar ging het fout. Ze liet mij links liggen. Verraadde me! Haar beste vriendin en draagmoeder van haar kind. Ik was vol haat en nijd. Was dit nu wat ik voor haar betekende? Duidelijk wel. Ik was dan ook niet verdrietig toen ik te horen kreeg dat ze overleden was aan een overdosis coke. Ik was toen zes maanden zwanger. Toch kwam het verdriet na een tijd. Het verdriet van al die tijd. Je vader heeft me toen opgevangen. Ook omdat hij zich verantwoordelijk voelde voor het kind wat toch ook van hem was. En aangezien ik verantwoordelijk was voor het kind in mijn buik moest ik het opvoeden. Iets wat ik niet wilde. Ik wilde niet dat kind wat voor mijn vriendin was! Ik verachtte het idee alleen al! Maar terug kon ik niet. Vanaf het moment dat je geboren was wenste ik al dat je er niet zou zijn. Je was niet het kind wat ik wilde. Je was een kind uit medelijden, het kind van mijn vriendin. Ik wilde je toch een goed leven geven. Maar je moest gewoon doen wat we je zeiden. En nooit, nooit luisterde je! Je wilde altijd hetzelfde doen als wat ik ooit wilde! En kijk! Je wilt dat nog steeds. Maak niet die fout die ik maakte. Verzuil niet in dat verachtelijke muziekwereldje.’

even was ik sprakeloos. Ik was dus niet gewild? Was dit de reden waarom me alles afgepakt werd? Omdat zij haar muziekdroom niet naleefde of die liet uitkomen? Omdat ze niet voor haar dromen leefde moest mij dat ook maar ontnomen worden? Ik riep dit naar mijn moeder. ‘en ik ben niet zoals jou! Ik wil niet zo eindigen. En dat gaat ook niet gebeuren. Ik blijf mijn eigen weg gewoon volgen. Begrijp dat dan toch! Ik geloof in mijn dromen. Het maakt me niet meer uit waar ik terecht kom. Ik ben nu gelukkig!’ een waterval aan tranen stroomde nu. Ik haalde even diep adem. ‘ik hou nog evengoed enorm veel van jullie. Ondanks alles waren jullie wel mijn ouders. Ik ga nu. En ik ben niet van plan terug te komen. Ik ben volwassen en zoek een eigen leven geheel onafhankelijk. Ik hoop later met mijn vriend te kunnen trouwen en een leven te leiden zoals ik wil.’ Ik draaide me om en Debio knuffelde me. ‘wie is je vriend?’ vroeg mijn vader en Tom stapte verlegen iets naar voren. Hij had duidelijk begrepen wat er gevraagd werd. ‘dat ben ik meneer. Ik beloof u goed voor uw dochter te zorgen. Ze is mijn liefde en haar wil ik voor geen goud kwijt. Zij hielp mij en ik zal haar nu helpen.’ Mijn vader knikte. ‘a…als mijn dochter… gelukkig is met jou en haar leven… da…dan laat ik haar aan jou over. Zorg goed voor haar en verdwijn alsjeblieft nu.’ Hij draaide zich van me weg. Mijn moeder stond nog eens op en liep naar me toe. ‘ik houd je niet meer tegen. Maar zei je net de waarheid? Houd je van ons?’ ik knikte door mijn tranen heen. ‘jullie zijn mijn ouders! Natuurlijk blijf ik van jullie houden!’ en toen gebeurde het meest onwaarschijnlijke voor mij. Mijn moeder deed een stap dichterbij en knuffelde me. Heel kort maar wel met het echte moedergevoel. ‘maak je dromen dan waar en verdwijn nu meisje. Verdwijn en volg je leven. Hoe dwaas het ook is.’ Hierna liep ze achteruit naar mijn vader die een arm over haar schouder legde. Tom kwam naar me toe en loodste me naar de deur. Een laatste keer keek ik om. Mijn vader en moeder in de deuropening. Glimlachend met tranen. Ik stapte weer in de taxi die nu voor de deur stond. Ik wilde niet meer omkijken. Ik wist dat nu alles goed zat. Ik was weer thuis geweest en had het nu voorgoed verlaten.

In de taxi liet ik me tegen de schouder van Tom aanvallen en begon luidt te snikken. Tom wreef over mijn hoofd en mompelde zachtjes sussende woordjes. De chauffeur graaide wat in het dashboard en gaf me een tissue. Ik bedankte de man en legde mijn hoofd weer tegen Tom aan. Debio zat voorin en lachte me toe. Bill die aan de andere kant van mij zat streelde mijn hand. Wat zou ik toch zonder hen moeten.

Reacties: