FanFic.nl

Drawn <-- afgerond

48

Debio:
We waren al weer vrij snel thuis. In het huis van Milou. De anderen waren er al en Henna vertelde haar verhaal aan de anderen. Er werd getroost en gelachen. Er werd een fles drank geopend en ik schonk voor mezelf en Milou wat anders in. We praatte veel over het verleden en de toekomst. Mooie en minder mooie herinneringen kwamen boven tafel en het werd een rare maar goede avond. Henna was weer helemaal de oude. Ze had haar verleden nu los kunnen laten. Ze zat nu tegen Tom aan en deed vrolijk mee aan de conversaties. Rust, ze had weer rust. Ik wist hoe heerlijk dat kon voelen. Geen zorgen meer en alleen maar het geluk wat je op dat moment had. Rond een uur of twaalf trok Tom Henna mee naar boven. Wij, de meiden, gaven elkaar een veelbetekende blik en moest lachen. We dronken nog wat maar al snel gingen Andreas en Milou ook naar bed. Het werd anders veels te laat voor haar. Daarna gingen ook de anderen naar bed.

Midden in de nacht werd ik wakker. Ik sliep niet echt lekker. Morgen zouden we al weer naar Duitsland gaan en ik kon gewoon niet vertrekken zonder nog ergens geweest te zijn. Ik pakte wat kleding en trok dat even snel aan. Ik gaf Bill nog even een kusje op zijn hoofd en vluchtte toen weg. Naar buiten. Ik liep door de straten. Bij een steegje klom ik omhoog de daken op en liep zo verder. Het gebouw waar ik heen wilde doemde al op in het duister. Ik sprong van een dak af en belandde op mijn beide benen. Ik ademde diep in en voelde de nachtelijke lucht in mijn longen stromen. Ik was weer bij de koepel. Aan de voorkant. Hier had ik ooit twee heel belangrijke tekeningen van gemaakt. Het leek al weer zo lang geleden. De tekening van de koepel bedekt met rozen. Een leeg veld en een grafsteen.
Ik liep naar het podium toe. Ook mijn tweede kunstwerk van deze plek herinnerde ik me nog goed. Weer de koepel vol rozen. Maar dit keer vrolijker. Mensen op het podium en een meisje in plaats van een grafsteen. Dat had ik geschilderd op een doek.
ik liep naar de achterkant van het podium. De plek waar mijn avontuur begon. Nou ja begon? Mijn hele leven ervaar ik als een avontuur. Maar vanaf dat moment kwam er wel iets totaal nieuws in mijn leven. Veertien jaar was ik toen. Veertien? Bijna vier jaar geleden al weer! Het leek wel gister maar de tijd ging dus veel sneller.
Ik ging zitten op de plek waar ik die ene keer ook had gezeten. Het gras was lang en reikte net boven mijn hoofd toen ik ging zitten. Die dag, vier jaar geleden, zat ik hier en tekende wat toen zij ineens voor mijn neus stonden. Vragend naar wat ik deed. Ik stelde me voor en vanaf daar kende ik ze. Althans, gedeeltelijk. Ik wist de namen van de twee jongens en al snel ook die van de andere twee. Maar verder eigenlijk niets anders.
Ik dacht aan mijn vader. Hoe hij bijna overal met me heen reisde om te doen wat ik wilde. Contact met deze jongens blijven houden op mijn manier. Mijn vader wilde dat ik dat deed en ik ben er dankbaar voor dat hij dat wilde. Ik dacht weer aan hem en mama. Gelukkig samen. Toen en nu. Ergens op een onbekende plek ver weg van hier.
Ik dacht na over de keer dat ik aan de voorkant van de koepel liep. Dit jaar nog. Hoe mijn dierbaarste boekje ervoor zorgde dat ik hen weer zag. En waardoor ik weer hier belandde. En de twee van de eerste ontmoeting die me troostte alsof ik hun daadwerkelijk beter kende dan alleen de namen en het contact via mijn tekeningen.
Ik dacht aan het afscheid wat ik van het viertal moest nemen. Toen ik hun gevraagd had een maand weg te gaan en dan pas terug te komen. Hoe ik nog diezelfde avond Henna ontmoette. En Flesh,Yala en Kersie. Ik dacht weer aan het moment dat ik de jongens weer zag. De leuke gebeurtenissen en het verlaten van thuis. Het moment dat ik mijn nieuwe thuis vond en de gebeurtenissen tot aan vandaag, dit moment, aan toe.
Ik moest ook weer denken aan Bill. Zijn kus. Mijn eerste kus van hem. Ik hield van hem. En nog! Hij gaf me hetgeen wat ik nog nooit had ervaren. Liefde. Zijn ogen die mijn hart een slag sneller liet slaan en zijn woorden. De woorden die mij overal heen konden brengen.

Opeens voelde ik een hand op mijn schouder. Ik schrok wakker uit mijn gedachtes. Bill stond voor me en keek me glimlachend en bezorgd aan. ‘ik was ongerust. Je lag niet in bed dus dacht ik al dat je hier was.’ Ik knikte en Bill nam naast me plaats. ‘ik moest hier gewoon nog even heen. Nu ik hier ben. Van deze plaats had ik nog geen echt afscheid genomen en dat wil ik ook niet. Maar ik wilde hier toch nog even zijn en de oude herinneringen bijeen rapen.’ Bill glimlachte naar me. ‘eigenlijk wel gek hé? We belanden telkens wel weer op deze plek.’ Ik knikte en kuste hem. De kus ging over in een lange tongzoen en ik sloot mijn ogen. Ik voelde zijn hand langs mijn rug strelen langzaam naar boven en via mijn hals naar beneden. Hij verbrak de tongzoen en gaf me kleine tedere kusjes. Langzaam iets lager. Langs mijn nek en naar mijn borsten. Zo naar mijn navel en vlak boven mijn broek hield hij stil. Hij keek op naar me en ik knikte. Het was goed. Dit was het moment. Ik was er klaar voor en het voelde goed. Ik kuste Bill weer op zijn mond en ik ging in het hoge gras liggen. Niemand die ons zou zien of horen in het holst van de nacht. Ik hoorde geritsel en zag dat Bill iets uit een van zijn zakken haalde. Een plasticje met een ringetje erin. Ik giechelde en kuste hem weer. Zijn handen gleden verder en mijn handen gingen ook op verkenning uit. Vannacht zou het gebeuren. Ik kreunde van genot en keek op naar de maan die hoog aan de hemel stond. Ja, ik was compleet. Mijn leven was goed.

Reacties: