FanFic.nl

Vrienden? <-- cyclus 1 afgerond

6

- Zondag, 2 uur ’s Middags. -

Milou:
Zenuwachtig klopte ik op de deur. Mijn ouders stonden achter me en de deur ging open. Een lange vrouw keek mij aan.
‘volgens mij ben jij Milou.’ Zei ze. Ik knikte en gaf haar zoals het hoort een hand.
‘De jongens hebben het vaak over je. Vooral Bill. Ze zeiden al dat ze je hadden uitgenodigd en zo te zien heb je je ouders ook meegenomen. Hallo, ik ben Simone.’ Ze schudde mijn ouders hun handen en heette ze welkom.
‘nou, de jongens zitten allemaal boven, dus ik denk dat je ze beter daar kunt zoeken. Ik roep jullie straks wel naar beneden voor de taart, oké?’ Simone wees naar de trap in de hal.
‘twee trappen op en dan kom je gelijk bij de deur uit.’ Zei ze. Het huis zat dus net zo in elkaar als ons eigen huis. Ik hing mijn jackje op en liep naar boven. Bij de deur bleef ik staan. Ik hoorde geluid van een gitaar en wat gelach van de jongens. Ik klopte aan bij de deur en een jongen met bruin haar deed open. Ik glimlachte wat onzeker.
‘Milou!’ riep Tom en hij zette de gitaar aan de kant. Bill keek mij aan en begon te blozen. Ik stapte de kamer in.

De kamer van Bill en Tom leek op de mijne. De kamer bestond net als de mijne uit twee gedeeltes alleen zat er geen gordijn bij de opening van de eerste en tweede helft. Het eerste gedeelte van de kamer stond vol met spullen. De kamer helft hier was blauw geschilderd en er lag ook knal blauw tapijt. In twee hoeken stonden grote bureaus met een computer erop. Eromheen waren planken aan de muur bevestigd waar boeken op stonden. Het bureau van Bill was makkelijk te herkennen. Het was zwart en keurig opgeruimd. Dat van Tom viel moeilijker te herkennen door de enorme troep die erop lag. In de andere hoek van het eerste gedeelte stond een gitaarstandaard en een microfoon. Aan de muren hingen wat posters en foto’s en het oogde echt op een jongens kamer.
Het tweede gedeelte had ik al een beetje kunnen zien vanuit mijn eigen kamer. De muren waren Zwart en wit en er lag licht gekleurd laminaat op de vloer. De bedden van de jongens stonden gescheiden in een hoek. Aan de andere kant van de kamer stond een grote kleding kast en daarnaast een tafeltje met een spiegel erboven. Op het tafeltje lagen veel doosjes waar zo te zien al Bill zijn sieraden in lagen. Onder het tafeltje lag een skate board met beschermers die van Tom moesten zijn. In het midden van de kamer stond een zwart rond tafeltje met kussens erom heen. Dit gedeelte van de kamer vond ik het mooist.

De jongen met het bruine half lange haar stapte op mij af.
'ik ben Georg.’ Zei hij en ik glimlachte. Een andere jongen met blond haar en een bril stelde zich ook voor.
‘en ik ben Gustav. We zijn vrienden van Tom en Bill.’ Ik lachte wat zenuwachtig en stelde mijzelf ook voor.
‘waar kennen jullie elkaar van?’ vroeg ik aan Tom.
‘van een muziek clubje.’ Antwoordde hij.
‘ja, die twee traden een keer op en toen moesten Gustav en ik wel een bandje met ze beginnen.’ Zei Georg.
‘oké, ik wist niet dat jullie een bandje hadden.’ Zei ik.
‘kunnen jullie misschien wat laten horen?’ Bill werd nu heel rood en Tom frunnikte zenuwachtig aan zijn dreads.
‘wij hebben geen instrumenten bij ons maar Tom en Bill willen je vast wel wat laten horen niet?’ Gustav kreeg een plagende grijns rond zijn mond. Tom stond op en pakte zijn gitaar weer.
‘we doen wel een stukje van Nena, oké Bill?’ zei Tom en Bill slikte. Tom begon te spelen en Bill zette in. Ik vond het enorm goed klinken. Toen ze klaar waren klapte ik en Bill werd nu helemaal rood. Tom zette zijn gitaar weer in zijn standaard in de hoek.
‘jullie klinken zeker goed!’ zei ik.
‘hier moeten jullie zeker verder iets mee gaan doen.’ Tom knikte.
'dat zouden we wel heel graag willen, maar voorlopig blijven we nog gewoon af en toe ergens spelen.’ Ik knikte en we kletste verder.
‘Tom, Bill! Komen jullie? De taart is klaar hoor!’ riep een mannen stem van beneden. We sprongen allemaal op en liepen de trap af. In de woonkamer zat mijn vader druk in gesprek met een man. Ik liep op de man af en begroette hem. Ook begroette ik de oma van Bill en Tom.
Met wat te drinken gingen we zitten en even later kwam Simone binnen met de taart. Een zelfgebakken taart met een enorme vijftien erop. De taart was versiert met marsepein en snoepjes. Vijftien kaarsjes sierde de bovenkant en we zongen met zijn allen een verjaardagslied. De kaarsjes werden uitgeblazen en met een stuk taart zaten we te kletsen.
Rond een uur of zes bood mijn moeder aan te gaan koken. Die verdween samen met Simone de keuken in. De oma van de jongens zat iets te naaien en luisterde aandachtig naar de verhalen van onze vaders. Wij vluchtte met zijn vijven weer naar boven en gingen daar verder kletsen. Het grootste gedeelte van het gesprek ging over muziek.
'Milou, wat heb jij eigenlijk allemaal voor een hobby’s?’ vroeg Georg aan mij toen hij merkte dat ik de draad kwijt raakte bij alle muziek gesprekken.
‘ik doe aan karate, ik knutsel graag en ik ontwerp kleding.’ Antwoordde ik. ‘karate?!’ vroeg Gustav.
‘ja, en wij zijn getuigen geweest!’ zei Tom trots. Tom vertelde het hele verhaal over wat ik met Boy had gedaan en de jongens keken me met ontzag aan.
‘dat had ik nou nooit van haar verwacht.’ Zei Georg. Ik glimlachte onzeker.
‘en je zei dat je ontwerpt. Doe je daar verder nog wat mee?’ ik schudde mijn hoofd.
‘nee, ik ontwerp meer voor mezelf. Ik bewerk dan ook vaak kleding. Dat heb ik ook gedaan met dit shirt.’ Ik wees op mijn shirt.
‘gaaf, mijn shirts mag je ook wel eens vervormen!’ zei Tom. Ik lachte en zei dat ik dat graag voor hem wilde doen.
Rond zevenen werden we weer naar beneden geroepen en de eettafel was keurig gedekt. De heerlijkste dingen stonden op de tafel en een verrukkelijke lucht verspreidde zich.
‘wow, dit maakt jouw moeder dagelijks zeg je?’ Vroeg Bill.
‘ja, alleen is het dan wel iets simpeler hoor!’ antwoordde ik. We schoven aan en mijn moeder legde uit wat wat was. We schepte hierna allemaal op en begonnen met eten. Ik zat naast Bill en Tom. Ze zaten om de haverklap te kibbelen en toen het toetje er stond had ik genoeg van hun gedoe.
‘kap nou eens met dat gekibbel! Ik word gek van jullie!’ ze schonken er geen aandacht aan en bleven voor mij lang kibbelen. Ik zuchtte en gaf beide een klap op hun achterhoofd. Door de klap belandde hun hoofden in hun pudding. ‘BAH!’ riepen ze beide en ik moest hard lachen.
‘ik zei toch dat jullie moesten kappen met voor mijn neus te kibbelen!’ Georg en Gustav schoten ook in de lach en Simone haalde twee doekjes om de pudding van hun gezicht af te halen.
Na het eten vertrokken Gustav en Georg weer en ook ik moest naar huis.

Ik lag te woelen in mijn bed. Mijn wekker toonde dat het twaalf uur ’s nachts was. Slapen lukte op de een of andere manier niet. In mijn pyjama liep ik naar het balkon waar ik dromerig de tuin in staarde. Onkruid woekerde nog en klimop groeide langs de drie bomen die er stonden. In een opwelling besloot ik via de regenpijp naar beneden te klimmen. In mijn pyjama en op mijn sloffen liep ik door de tuin heen. De stilte van de nacht heerste en ik genoot er van. Hier en daar trok ik wat onkruid weg en bij de kleine vijver in de hoek van de tuin hurkte ik op mijn knieën. De halve maan weerkaatste in het water en slaperig staarde ik naar een waterspin die over het water liep. Plots hoorde ik achter me wat ritselen. Ik schrok me rot toen iemand een hand op mijn schouder legde. Ik wilde gillen maar een hand schoof voor mijn mond.

‘ssst! Milou! Anders maak je zo de hele buurt wakker!’ zei een stem.
‘rustig maar, wij zijn het.’ Zei een tweede stem. De handen lieten los en ik draaide me om. Twee paar bruine ogen keken me aan.
‘wat doen jullie hier?’ vroeg ik aan Tom en Bill die achter me waren opgedoken.
‘dat kunnen we beter aan jou vragen.’ Zei Bill.
‘we zeiden toch al dat we vaak naar deze tuin slopen? Vanaf ons balkon konden we je zien slaapwandelen in je tuin. We zijn over de schutting geklommen.’ Tom wees naar de nieuwe schutting en ik kalmeerde weer een beetje.
'Ik kon niet slapen en ik verveelde me.' De jongens grinnikte.
'Mam en pap kregen nog om elf uur visite. Wij hadden beloofd om op te ruimen en zij zijn net naar bed gegaan. Dat was ook ons plan, totdat we jou zagen.'
Ik zuchtte. Verjaardagsfeestjes... Mijn ouders bleven tijdens verjaardagen altijd tot een uur of twee op. Ik hield dat niet vol. Als klein kind werd ik al om elf uur naar mijn kamer gebracht samen met al mijn cadeautjes en....
Shit! cadeautjes....
'Ik ben wat vergeten! Tom, geef me een zetje.' Fluisterde ik gehaast terwijl ik naar mijn balkon wees. Zonder gemor ging Tom klaar staan en ik klom via zijn schouders naar mijn balkon. Binnen griste ik twee kleine pakjes van mijn bureau waarna ik onhandig weer naar beneden klom. Bill ving me op en snel drukte ik in ieders handen een pakje.
'Vergeten cadeautjes!' Fluisterde ik enthousiast.
De jongens pakte hun cadeautjes uit terwijl ik glunderend toe keek.
Twee zilveren kettinkjes glinsterde in hun handen.
‘wauw, die zijn gaaf!’ zei Tom.
‘Het is misschien wat vrouwelijk, maar ik heb er zelf ook een.’ Zei ik en ik liet mijn kettinkje om mijn hals zien waar mijn steentje aan bungelde. ‘dat steentje…’ zei Bill. Hij graaide in zijn zak en haalde er ook een steentje uit. Tom keek met grote ogen en haalde ook een steentje uit zijn broekzak. Ze toonde mij de steentjes. Van alle wonderen op aarde was ik er getuige van een. Mijn verbazing moest van mijn gezicht af te lezen zijn en het duurde lang voordat ik weer woorden kon vinden.
‘… Pet en Stip?’ bracht ik uit.
‘Kern!’ riepen ze en alle vage kinderherinneringen kwamen weer naar boven. Mijn kameraadjes! Mijn speelmaatjes van toen ik nog klein was!
‘dit geloof je toch niet!’ zei Tom.
‘en ik dacht dat we je nooit meer zouden zien.’ Zei Bill.
‘we hebben de steentjes altijd bij ons gehouden vanaf het moment dat je weg ging.'
' Ik ook! Ik heb later mijn vader gevraagd of hij er een gaatje in wilde maken zodat ik hem niet zou verliezen. Sinds dien draag ik hem dag en nacht.’ We keken elkaar aan en lachte.
‘we waren gewoon voor bestemd om elkaar weer te ontmoeten.’ Zei Bill.
We zaten zo nog een geruime tijd en we praatte wat over onze kleuter periode.
‘toch blijft het raar hoor!’ zei ik.
‘tja, het gaat zoals het gaat, meer niet.’ Zei Tom.
‘ik ga ook vragen of we hier gaatjes in kunnen maken dan kunnen wij onze steentjes ook nooit meer kwijt raken.’ Zei Bill. Tom knikte bevestigend. We bleven zo nog een tijdje zitten en ik leunde tegen Bill aan. Hij streelde mijn handen. Tom zat weer tegen mij aan te leunen. We keken met zijn drieën naar de sterren en de maan die boven onze hoofden hingen.
Rond vier uur stond ik wankelend op. Ik was al half in slap gesukkeld en ik voelde mijn benen tintelen.
‘ik denk dat ik maar eens ga slapen. Ik heb het koud en morgen wil ik nog wel wat kunnen.’ Zei ik. De jongens knikte en stonden ook op.
'Vandaag was de beste verjaardag die ik me kan herinneren.’ Zei Tom. Bill knikte instemmend.
‘ik ben blij dat we elkaar weer hebben ontmoet.’ Zei ik. Ik rilde een beetje van de kou en liep toen naar Tom. Ik gaf hem een knuffel en een kus op zijn voorhoofd. Hij glimlachte een beetje en er verscheen een lichte blos op zijn wangen. Daarna liep ik naar Bill. Hij stond er wat ongemakkelijk bij en wist niet helemaal wat hij moest zeggen of doen. Ik legde mijn twee vingers over zijn ogen en hij sloot ze. Ik liet mijn hand langs zijn wang glijden en daarna gaf ik hem een teder kusje op zijn mond. Daarna draaide ik me om en liep zonder om te kijken naar de regenpijp waar ik omhoog klom naar mijn kamer. Ik liep naar binnen en sloot de deur. De gordijnen liet ik een stukje open zodat het maanlicht naar binnen viel. Ik stapte met een goed gevoel mijn bed in. Ik omklemde mijn steentje om mijn nek en sloot mijn ogen. Ik overdacht alles wat er vandaag was gebeurt alsof ik de herinnering in het steentje wilde leggen. Mijn gedachtes bleven haken bij het afscheid van vanavond. Van Tom hield ik echt als een broer. De grotere broer die ik altijd al gewild had. Maar Bill… ik wist niet echt wat ik voor hem voelde. Meer dan een broer dat wist ik wel. Ik werd weer warm van binnen toen ik aan dat kleine kusje dacht. Dat zo iets je al zo blij kan maken.
Met deze gedachtes viel ik dus in slaap.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.