FanFic.nl

Daughter and Son of a Kaulitz

2 Jish.

Jish:
Eindelijk is mijn kamer weer een beetje overzichtgelijk. Mam was boos geworden doordat ik volgens haar iets teveel rommel had laten slingeren. Pa had gezegd dat het alles wel mee viel en had vervolgens een vuilniszak in zijn handen geduwd gekregen met de mededeling dat hij zijn lieve zoontje dan wel even mocht gaan helpen als het niet zoveel troep was. En ja, nu zaten pa en ik nu al ruim 3 uur in mijn kamer. Mama zat nu voor de deur. Ze had daar een stoel neergezet en zat te lezen. ‘jullie mogen pas de kamer uit als die ravage is verholpen.’ Had ze gezegd. Papa was toen wezen mopperen maar mama bezweek daar niet onder. ‘die trucjes ken ik onderhanden wel Tom, gewoon doen wat je gezegd word.’

Mijn kamer was lichtgroen, knalblauw en wit. papa vond dat mooie kleuren voor een stoere jongenskamer had hij gezegd. Ik vond het minder mooi.
ik had een groot bed wat in het midden van mijn kamer tegenover de deur tegen de wand geschoven stond. Aan beide weerzijdes stond een nachtkastje en boven mijn bed hingen verscheidene boekenplanken met boeken erop. Mijn kamer had zonder de deur naar de hal toe meegerekend nog twee deuren. Eentje naar mijn eigen badkamer en een naar mijn hoekje in mijn kamer. Dat hoekje was een soort vierkant in mijn kamer zelf. Daarbinnen stonden een aantal gitaren. Het kamertje was ook geluiddicht. Er stonden ook nog 2 poefen in het kamertje en een mini tafeltje. Meer was niet nodig.
In de rest van mijn kamer staat er in de linker hoek van de deur waar mama nu zat een bureau met mijn laptop erop en wat schoolboeken. In de andere hoek staat mijn kledingkast en een kapstok. De rest van mijn kamer is gewoon een beetje een rommel en dat vind ik prima zo.
‘we zijn klaar Martina!!! Mogen we nu eindelijk de kamer uit? Ik heb honger.’ Roept pa. ‘eerst inspecteren hoor! En Tom jij hebt altijd honger dus niet zeuren.’ Mama komt de kamer binnen en kijkt even goed rond. Ze knikt tevreden. ‘kijk, zie je wel dat dit beter is? Nu kan ik mijn zoon tenminste van het vuilnis onderscheiden.’ Ik kijk haar beledigd aan. ‘dat valt toch wel mee? Een beetje troep hoort er te zijn in een kamer van een jongen. Je weet hoe mijn kamer er vroeger uit zag.’ Zei pa en mama moest lachen. ‘ja dat weet ik nog maar al te goed. Je bed was het enigste wat een beetje netjes was.’ Papa moest grinniken. ‘tja als ik toevallig een mooie meid in mijn kamer kreeg moest mijn bed er natuurlijk wel goed uitzien. Dat weet jij toch nog wel?!’ mama kreeg een lichte blos op haar wangen en ik moest lachen. ‘Tom, niet waar onze jongen bij is alsjeblieft.’ Mompelde ze en papa kreeg zijn bekende grijns op zijn mond. ‘de jongen is al 15. Ik was al begonnen op zijn leeftijd hoor! Hij is oud genoeg om dit te kunnen horen.’ Zoals ma en pa hier nu stonden was echt om te lachen maar ik probeerde me in te houden toen ik het gezicht van mama zag die langzaamaan op storm ging staan. ‘Kaulitz! Spreken, woonkamer, 5 minuten!’ zei ze waarna ze weg liep.

pap gaf mij een knipoog. ‘vrouwen ook. Begin er niet aan jongen!’ ik kreeg een aai over mijn bol heen en in de deur opening draaide papa zich nog even om. ‘wil je even die doos daar naar zolder brengen? Je moeder gooit het anders weg en dat wil ik liever niet. Maar ik ga, de plicht van de vrouwe in huis roept hé? Ik knikte naar pa en nam vervolgens de doos. Ik neuriede in mezelf een deuntje terwijl ik naar de zoldertrap liep.
onze zolder was vrij groot voor een zolder. Er stonden hier en daar nog wat oude meubels en ook een heleboel kasten met dozen, mappen en andere opbergdingen. Ik zette de doos ergens in een van de kasten en ging vervolgens wat rondlopen in de zolder. Mijn vingers gleden over de achterzijdes van verscheidene mappen en streelde de deksels van een aantal dozen. Bij een doos hielden mijn vingers stil. Geen idee waarom bij deze maar deze doos trok mijn aandacht. Ik haalde hem uit de kast en liep ermee naar een stoel die ergens in de zolder stond. Ik liet me neerploffen op de oude stoel die een flinke stofwolk produceerde. Ik hoestte een aantal keren en wapperde met mijn handen om het stof weg te waaien.

Ik trok de deksel van de doos af en bekeek de inhoud. Het was een map met muziekstukken, songteksten en op de voorkant lag een foto. Verder zaten er nog wat spullen in de doos. Een geboortekaartje wat briefen en nog wat papieren zooi. De foto bekeek ik als eerste. Er stonden 2 jongens op. De titel eronder verwees dat dit een tweeling was al was dat niet te zien aan het uiterlijk van de twee. Ik had een vaag vermoedde wie degene was met de dreads en de pet op. Zeker wist ik het niet.
Ik pakte de map met muziek en songteksten. Ik haalde er eentje uit met het opschrift “Durch den Monsun.”� De tekst kende ik niet heel goed maar het noten schrift kwam me wel bekend voor. Papa speelde dit wel eens. Papa speelt namelijk gitaar en ik leer het ook van hem. Ik vind gitaar eigenlijk niet heel leuk. Ik vind zingen veel leuker maar papa wilt liever niet dat ik het leer. We oefenen wel en meestal in mijn mini kamertje in mijn eigen kamer met gitaar spelen. Ik ben wel blij dat dat kamertje geluid dicht is. Ik kan dan tenminste zo hard zingen als ik wil zonder dat pap of mam het afkeurt. Het liefst zing ik ’s avonds. Dat heeft gewoon een speciaal effect wat ik niet kan beschrijven.

ik houd het papier in mijn hand terwijl ik het geboortekaartje pak.

“wij kunnen trots mededelen dat vandaag de dag ons lieve prinsesje geboren is. Een dochtertje van ons bloed. Met liefde zal zij het meisje worden in ons gezin. Onze lieve Yin Kaulitz.”�
onder het berichtje stonden wat gegevens zoals het gewicht, lengte, datum enzovoort. Ik bekeek het kaartje eens goed. Vrijwel dezelfde geboorte datum als mij! Ik dacht dat dit een foute afdruk was van mijn eigen geboortekaartje. Maar de afzender was niet van mijn ouders. Er stond iets in het kaartje gekrabbeld. “lieve broer. Jij bent natuurlijk de eerste die het mag weten. Maar wij zijn nu allebei papa en oom geworden. Ik ben zo blij voor ons beide. Onze familie weer een stukje groter! Ik hoop dat Yin en Jish elkaar snel zullen ontmoeten. Onze lieve kleine rockertjes. Wel, veel groeten van je broer en schoonzus. Bill en Amber Kaulitz.”�

Ik frons mijn voorhoofd. Wat is dit!? En wie zijn die mensen en wat bedoelen ze hiermee! Vragen tollen door mijn hoofd. ‘waar kijk je naar?’ hoor ik achter me en verschrikt draai ik me om. Pa staat in de deuropening en komt naar me toe. Ik moffel de papieren in mijn hand onder mijn shirt. ‘Jish, ik wil niet dat je hier in kijkt ja?’ zegt pa. ‘waarom niet? Het zijn maar muziekstukken meer niet!’ zeg ik maar papa pakt de doos weer en zet hem terug in de kast. ‘ik wil gewoon niet dat je hier kijkt. Nu verder geen vragen en snel naar je kamer jij.’ Ik werd de zolder uitgeduwd en liep mokkend naar mijn kamer. Daar sloot ik mezelf op in mijn kamertje en haalde de papieren onder mijn shirt vandaan. Vanavond zou ik mijn ouders wel eens aan de tand gaan voelen over dit. Of nee wacht, ik kan het beter morgen doen. Papa moet meestal op zondag avond weg. Hij zegt nooit waarheen. Mama noemt het altijd “papa’s belangrijke zaken.”� Pap gaat dan altijd helemaal vermomd de deur uit. Ik weet wel dat mijn pa bekend is, maar waarmee weet ik niet. Dat interesseert me eigenlijk ook niet. Alles in dit verdomde leven word geheim gehouden lijkt wel!
Zuchtend laat ik me langs de muur naar beneden glijden en blijf daar zitten met de papieren in mijn handen. Morgen moet ik weer naar school. Ik ga namelijk naar een gewone openbare school toe. Ik moet alleen van mam en pap mijn moeders vroegere achternaam gebruiken daar. Pa zegt dat het voor de veiligheid is en ik doe het nu al ongeveer mijn gehele schooltijd dat het gewoonte is. School vind ik eigenlijk wel leuk. Volgens mij ben ik de enige puber in de gehele wereld die dat vind. Maar daar hoef ik niet te zijn wie ik thuis ben. Dan is een andere achternaam wel zo fijn. School is ook de plek waar ik tenminste buiten het terrein mag komen. Sinds een aantal weken zeg ik ook gewoon vaker tegen mijn ouders dat ik langer les heb. Dat heb ik dan wel niet maar dan kan ik tenminste de stad in om gewoon vrij rond te lopen. Dat zijn voor mij de kleine uurtjes waarin ik lekker kan genieten van optimale vrijheid.

Ik haal even diep adem. Morgenavond ga ik eens vragen wat dit is. En dit keer wil ik antwoord! Geen afgewimpeld gedoe of een slap excuusje. Gewoon antwoord!

Reacties: