FanFic.nl

The truth of our friendship

H9: Onderbroken, een lang verhaal en een vriendje

H9: Onderbroken, een lang verhaal en een vriendje

“Jacob Black! Weg!”� riep papa woedend. Ik hoorde overal in huis deuren opengaan en fluisterende gesprekken.
“Waarom?”� vroeg Jacob kalm. Ik wist niet waar hij die kalmte vandaan haalde. Ik was woedend, echt zoiets voor papa om het mooiste moment van mijn leven te verpesten.
“Omdat ik het zeg. En Renesmee, jij maakt dat je onmiddellijk slaapt en stop die gedachten!”� Hij riep steeds luider maar Jake maakte geen aanstalten om weg te gaan.
“Als je haar ooit nog wilt zien dan maak je dat je nu weg bent!”�
“Jij beslist niet of ik haar wel of niet mag zien, Edward,”� antwoordde Jacob spottend.
“Ga gewoon Jake,”� fluisterde ik. Een gevecht tussen mijn vader en mijn beste vriend wilde ik liever niet meemaken. Hij haalde diep adem maar stond toch recht. Verslagen liep hij de kamer uit. Mama had papa ondertussen wat gekalmeerd. Ze volgden Jake naar beneden en deden de deur van mijn kamer dicht. Ik staarde naar het plafond want ik kon niet slapen. Beneden begonnen ze terug te roepen.
“Je kan me niet verbieden haar nog te zien!”� Jacob riep lang niet zo luid als papa maar ik hoorde hem toch perfect.
“Ik kan het haar wel verbieden, Jacob. Je gaat Nessie ook niet proberen afpakken van mij. Het is niet gelukt met Bella en het zal ook niet lukken met Nessie.”�
“Je weet dat dit anders is, Edward. Als jij haar van me wegneemt dan neem je alles weg. Alles. Wat ik voor Bella voelde was anders, minder. Dit is alles, perfectie. Je kunt je het niet eens voorstellen.”� Jake fluisterde bijna en ik hoorde dat hij wegliep. Ik snapte er niks van. Was Jacob nog verliefd geweest op mama? Dat kon niet! Dat mocht niet. Jake was van mij. Beneden kalmeerde mama papa wat maar ik kon niet meer luisteren. Ik weende verder en was verbaasd dat er überhaupt zoveel tranen uit 2 ogen konden stromen in zo’n korte periode.

*~**~*

I don’t wanna wake up today
’Cuz every day’s the same
And I’ve been waiting so long
For things to change
…
(Jump - Simple Plan)

Ik had mijn muziek keiluid gezet maar niemand had er iets op gezegd. Ik hield van deze muziek, lekker depressief! Precies zoals ik me voelde. Ik had lang geslapen en zat al de hele middag al op mijn kamer. Het was rond 17 uur dat ik het eerste teken van leven ontving. Iemand klopte zachtjes, aarzelend op mijn deur. Het was Jacob, dat wist ik al. Ik had hem horen smeken om binnen te mogen. Liefst van al had ik de deur opengedaan en hem doodgeknuffeld. Ik deed het niet, ik kon het niet. Ik bleef gewoon zitten. Ik was kinderachtig. Konden we dit niet uitpraten als volwassen mensen? Ik gaf hem nog een kans besliste ik. Ik schuifelde naar de deur en opende die voorzichtig.
“Ness, kunnen we praten?”� vroeg Jacob toen ik de deur helemaal had geopend. Ik knikte. Hij stapte binnen en ging op mijn bed zitten. Ik ging een beetje ongemakkelijk naast hem zitten.
“Sorry van gisteren, ik had je niet mogen kussen.”� Stilte. Ongemakkelijke, veel te lang durende stilte.
“Waarom deed je het dan?”� vroeg ik om die stilte te verbreken.
“Soms kan je dingen gewoon niet tegenhouden, negeren of veranderen.”� Hij sprak in raadsels en ik had helemaal geen zin om na te denken.
“Kan je gewoon vertellen waarom je me kuste? En waarom papa zo kwaad is op jou? En wat er was met jij… mama….”� Ik begon te snikken, alweer. Jake sloeg zijn armen om mijn schouders maar ik schudde zijn arm boos af.
“Lang verhaal,”� was zijn korte antwoord. Alsof me dat iets kon schelen. Ik had tijd.
“Ik heb tijd,”� antwoordde ik bits.
“Oké ik vertel het je wel maar niet hier. Kom mee en stop alsjeblieft met wenen. Het spijt me Nessie, het spijt me.”� Ik veegde de tranen weg en we gingen samen naar buiten.

*~**~*

We zaten op een klein grasveld. Ik luisterde naar de geluiden van de natuur, de vogels die floten, de wind die het gras deed ritselen, het geluid van een klein beekje en alle kleine dieren waar de mens niet eens het bestaan van weet. Naast die geluiden en onze rustige ademhaling was het stil. Niet ongemakkelijk stil maar rustgevend stil. Ik had geen zin om iets te zeggen, om dit moment te verpesten maar het moest. Er waren te veel dingen die ik wilde weten.
“Jake?”� vroeg ik bijna fluisterend. Jacob zette zich recht en keek me vragend aan.
“Ja?”�
“Je moet me alles vertellen.”�
“Alles? Wat is alles?”�
“Alles. Over mama en jij en jij en ik en alles,”� zei ik.
“Ben je zeker dat je het allemaal wilt weten?”�
“Ja,”� zei ik twijfelend. Ik wilde het wel weten maar wat als er iets vreselijk was?
“Oké, dan moet ik het maar vertellen, je hebt er recht op.”� Je kon aan hem zien dat hij het liever niet zou vertellen. Ik knikte en hij haalde diep adem.
“Het begon allemaal een kleine tien jaar terug. Bella kwam bij haar papa wonen in Forks. Op school ontmoette ze Edward. Ze werd verliefd op hem en hij op haar maar er was een probleem. Hij mocht niet verliefd worden op een mens en zij wist dat hij geen mens was maar ze wist niet wat hij wél was. Ik ben het geweest die het haar vertelde. Ze kwam naar mij en vroeg over de Cullens, ik vertelde haar de legenden van onze stam, waar ik op dat moment zelf niet in geloofde.”�
“Waarom vroeg ze dat aan jou? Hoe kenden jullie elkaar?”� Onderbrak ik hem.
“Charlie en Billy waren toen al beste vrienden. Bella en ik kennen elkaar al van onze peutertijd. Ik vertelde het haar dus. Ik wist natuurlijk niet dat het waar was, ik geloofde niet in die onzin. Vampiers bestonden niet voor mij, anders had ik het haar nooit verteld. Bella ontdekte dus dat Edward vampier was maar wou nog steeds bij hem zijn. Ook nadat een vriend van de Cullens haar had proberen vermoorden. Alles veranderde op haar achttiende verjaardag. Ze sneed zichzelf aan het inpakpapier en Jasper viel haar aan. Edward besloot dat het veiliger was voor haar als ze weg gingen. Hij vertelde Bella dat hij niet meer verliefd was op haar. Bella was een zombie voor enkele maanden maar pikte uiteindelijk de draad van haar leven terug op. Op een dag stond ze voor mijn deur met twee motors. We knapten ze samen op en ik leerde haar ook rijden. Ze werd weer een beetje vrolijk maar ik zag dat ze nog steeds aan hem dacht. Ik was verliefd op Bella maar zij kon niet meer verliefd worden. Ze hield nog steeds te veel van Edward.”� Ik keek hem geschokt aan. Het was waar, hij was verliefd geweest op mama. Misschien was hij zelfs nog steeds verliefd op haar. Ik had zin om weg te lopen en Jake zag het. Hij greep me vast bij mijn arm.
“Wacht! Ik ben nog niet klaar met vertellen, ik had toch gezegd dat het een lang verhaal was?”� hij keek me smekend aan
“Oké, vertel dan maar verder,”� zei ik met een krop in mijn keel. Ik had zo veel zin om terug te beginnen wenen maar ik vermande me.
“Alles ging goed tot ik veranderde. Ik mocht van Sam niet meer met Bella omgaan maar toen ik zag hoeveel pijn het haar deed dat ook ik haar in de steek liet, zocht ik een oplossing. Ik kon het niet vertellen maar zij kon wel raden. Ze raadde het en we bleven vrienden. Edward kwam uiteindelijk terug maar voor dat verhaal moet je bij je mama, papa of Alice zijn. Bella mocht me niet meer zien van Edward wegens te gevaarlijk.”� Hij lachte bij dat laatste maar vertelde snel weer verder. “Ze overtuigde hem ervan dat het niet gevaarlijk was en kwam me terug opzoeken. Nadat ze afstudeerde ging ze veranderen, flapte ze er op een middag uit. Ik kon het niet geloven en deed alles om het tegen te houden. Ik heb haar ongelooflijk veel pijn gedaan toen. Maar tevergeefs, ze gingen trouwen en daarna ging Bella dood. Dat was toch wat ik geloofde, het ging Bella niet meer zijn. Toen ze terug kwamen van huwelijksreis bleek Bella bij wonder nog steeds mens te zijn. Alleen was ze zwanger, van een monster, dat was tenminste wat ik toen dacht. Iedereen probeerde haar ervan te overtuigen ‘het ding’ weg te nemen maar ze hield van je, toen al. Edward beet haar net na jouw geboorte. Je won onmiddellijk de harten van iedereen, ook het mijne Nessie.”� Jacob stopte en keek me diep in de ogen. “Ik hou van jou, en niet zomaar. Ik heb altijd van je gehouden en ik zal dat ook altijd doen.”�
“Echt?”� vroeg ik ongelovig. Ik wilde het niet geloven maar ik moest wel. Zijn blik was een van echte liefde. Geen kalverliefde, geen vriendschap en zeker geen geforceerde liefde. Echte, pure, eerlijke, ware liefde. Eerlijk gezegd schrok het me een beetje af maar ik schudde dat gevoel snel af.
“Ja,”� antwoordde hij luchtig.
“Euh, oké dan. Ik denk dat het goed is want ik ben ook wel verliefd op jou,”� stotterde ik terwijl ik mijn kaken warm voelde worden. Hij lachte luid en nam met toen vast en kuste me, voor de tweede keer in 24 uur. Nu kwam niemand ons storen en lagen we in het gras te rollebollen tot de zon onderging. Nu begreep ik eindelijk waarom het woord ‘perfectie’ in het woordenboek stond.

°~°~°~°~°~°~°

Ze kon haar fiets nemen en hem opzoeken. Nee, dat kon ze niet. Hij kon haar niet helpen, niemand kon haar helpen. Waarom zou hij trouwens met haar willen praten, hij had het vast veel te druk met andere dingen. Zijn knappe vriendin bijvoorbeeld. Wat wou zij graag een vriendje! Jongens keken niet naar haar, ze was nochtans niet lelijk. En als er jongens naar haar kijken dan was het enkel om samen in bed te duiken en haar daarna terug te laten vallen. Nee, ze wilde iemand die écht van haar hield.

°~°~°~°~°~°~°

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.