FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 32: Mama's lied

Na het eten werken we nog een dik uurtje samen met Frank aan de sound van ons liedje. Met de computer laat hij alles nog beter klinken en voegt hij een paar leuke effecten toe. Wanneer we het eindresultaat horen, ben ik best wel trots op ons alle drie. Wij hebben dit gemaakt, met hulp, maar toch. Ons eerste liedje, ons eerste kindje.
‘Fi, wil je ons nu een paar van je zelfgeschreven nummers laten horen? Die dat ik vorige keer had uitgekozen?’ ik knik. Ik weet nog goed welke drie liedjes Michael had uitgekozen. Net dat ene liedje dat over mama ging. Ik hoop zo dat ik niet in tranen uitbarst wanneer ik het moet spelen. Dit lied heeft tot nu toe alleen Max gehoord en ik weet niet welk effect het nu op me gaat hebben.
We zitten weer in de ontspanningsruimte en ik neem mijn gitaar op mijn schoot terwijl vier paar ogen (Frank is al naar huis) me aanstaren. Ik besluit om met het liedje ‘Know who I am’ te beginnen. Terwijl ik zing en gitaar speel blijven de ogen me aankijken. Het is grappig hoe elk gezicht zo’n andere emotie toont. Michael kijkt zoals altijd kritisch, Niel zit er wat relaxed bij, Tayana luistert met een glimlach om haar mond en Lukas staart een beetje voor zich uit. Ik heb geen idee waar die met zijn gedachten zit.
Ik ga verder met het volgende liedje ‘My shining star’. Het lied gaat over een vriendje van een paar jaar geleden, toen ik zestien was. Ik hield zoveel van hem, hij maakte me aan het lachen en deed me zo goed voelen dat ik zelfs een liedje aan hem wijdde.
‘Zo mooi…’fluistert Tayana wanneer ik de laatste akkoorden speel. Ik lach en neem mijn gitaar weer goed vast voor het laatste en moeilijkste lied; ‘Lonely night’. Dit is het lied dat ik schreef toen ik nog heel jong was en vorig jaar terugvond en vertaalde naar het Engels. Ik adem diep in en uit en begin te zingen.

See how the moon shines
High above us
With the stars
Look at the flowers
Who are sleeping
Through the night
And hear
How the birds sing just for you
In this lonely night

Ik voel hoe de tranen al komen opzetten, maar voor één keer hou ik ze niet tegen. Als ze willen vloeien, mogen ze vloeien. Met een beeld van mama in mijn hoofd ga ik verder.

Like this, I try to remember
The longest night of my life
It was the night you had to leave me
And move on to another world
A place so far from here
A place where I know you’re near

De natte druppels lopen langs mijn wangen naar beneden. Tayana staat recht en komt naast me zitten. Ze legt haar hand op mijn schouder en neuriet de melodie zo goed als ze kan mee. Ik apprecieer haar gebaar en vind de kracht om nog steeds blijven door te zingen.

Don’t be scared of the lightning
Don’t be scared of the noise
Cause it’s all just nature
And I know you’re part of it

Like this, I try to remember
The longest night of my life
It was the night you had to leave me
And move on to another world
A place so far from here
A place where I know you’re near

You’re the flower who sleeps trough the night
You’re the voice in my head
You’re the moon and the stars
You’re the wind on my cheek

And this Is how I remember
Who you are after all these years
Still the same loving mother
Who is always there for me

Ik eindig mijn lied met waarschijnlijk met rode ogen. Tayana neemt mijn gitaar af en legt ze op de grond zodat de me in haar armen kan nemen. Ik huil niet meer. De tranen worden alleen opgedroogd. Ik had niemand gezegd waarover deze song ging, maar Tayana wist natuurlijk wel als eerste dat het over mijn mama ging. Terwijl ze me vasthoudt zeggen we niets, ze wrijft alleen troostend over mijn rug en dat is genoeg.
Wanneer ik getroost ben laat ze me weer los. Ik snuit mijn neus en kijk Lukas, Niel en Michael aan. Lukas heeft een stuk stof van zijn broek stevig vast, Niel zijn ogen zijn waterig en Michael...wel voor de eerste keer zie ik emoties in zijn gezicht. Voor de eerste keer kan ik van zijn gezicht aflezen dat hij het goed vond.
‘Ik denk dat het niet nodig is om te zeggen dat je liedjes prachtig zijn, vooral dat laatste. Is het voor iedereen oké, dat dit liedje samen met nog eentje van Fi en ‘Our start’ op de cd komt? De andere tien kunnen jullie dan samen schrijven,’ zegt Michael. Iedereen stemt er mee in en ik ben blij dat ook dit liedje een speciaal plaatsje op het album krijgt.
‘Wel, jullie mogen naar huis. Het zit er op voor vandaag,’ gaat Michael verder, ‘Morgenvroeg doe ik jullie demo binnen bij de radiostations en als je geluk hebt, hoor je binnenkort jezelf op de radio.’ Niemand zegt iets, het idee is leuk, maar het lijkt alsof we nog allemaal een beetje overdonderd zijn. ‘Jullie hebben nu een dagje vrij. Ik moet morgen ook nog heel wat papierwerk in orde brengen dus ik zie jullie vrijdag hier weer om tien uur. Wat we dan gaan doen is vooral nummers schrijven en ik zou ook graag hebben dat jullie misschien tegen dan al eens hebben nagedacht over mijn aanbod.’ Ik knik en zie drie hoofden hetzelfde doen. ‘Nu allemaal buiten, ga nog even genieten van het weer,’ lacht Michael en werkt ons de kamer uit.
Buiten gekomen krijg ik van Lukas en Niel nog een knuffel voordat ze vertrekken. Ik blijf nog even staan met Tayana. ‘Zin om mee naar mijn huis te gaan? Ik heb een zwembad.’ vraagt ze. Ik knik, daar heb ik wel zin in. Even afleiding van alle negatieve gedachten die ik al weer voel opkomen. Met mijn fiets aan mijn hand wandelen we naar de bushalte. Mijn fiets gaat mee op de bus en na een halfuurtje komen we bij Tayana’s huis aan.
Mijn mond valt bijna open wanneer ze me binnen laat. Aan de buitenkant zag haar huis er al groot uit, maar ook hierbinnen is het groot en zo mooi. De inrichting is redelijk modern en strak, maar heeft toch ook karakter. De muren zijn in sobere kleuren zoals wit, grijs en beige geschilderd, maar de leuke kleuraccenten zoals het tapijt, schilderijen, kussens, enzovoort maken het toch levendiger.
‘Dag meisjes,’ zegt een vriendelijke stem achter me. Ik draai me om en kijk in de ogen van Tayana’s mama veronderstel ik. Ze ziet er nog jong uit en heeft hetzelfde blonde haar als haar dochter, maar dan langer. Haar kleren zijn netjes, maar niet overdreven chique. Ze lacht ons toe met een perfecte glimlach en spierwitte tanden, deze mensen hebben zo te zien veel geld.
‘Mama, dit is Fi. Ze is de zangeres en ook gitarist in onze band,’ stelt Tayana me voor. Ik ga naar haar toe en steek mijn hand uit. ‘Dag mevrouw,’ zeg ik beleefd wanneer ze mijn hand schudt.
‘Je mag best Katrien zeggen hoor,’ antwoordt ze vriendelijk. Ik lach en ga een paar passen terug naar achter. Hoewel ze op het eerste gezicht er misschien wat stijf uitzag, lijkt Katrien best nog wel een leuke mama.
‘Kom, ik zal je mijn kamer laten zien,’ Tayana neemt mijn hand vast en sleurt me mee de hal in en de trap op. Terwijl we naar boven lopen probeer ik zoveel mogelijk rond te kijken, dit is echt een prachtig huis. Wanneer Tayana haar kamerdeur openduwt, gaat er hele andere wereld open. Het strakke, ordelijke van de benedenverdieping is hier ver te zoeken. Drie van de vier muren zijn een donker grijs geschilderd en één muur in het felroze, bijna de kleur van haar haar. Er hangen geen posters omhoog, maar op één grijze muur is een levensgrote, witte solsleutel geschilderd. Het tweepersoonsbed staat onopgemaakt tegen de rechter muur en een rommelig bureau wordt belicht door het daglicht dat door het raam naar binnen komt. Overal op de grond liggen kleren verspreid en ik zie in een hoekje ook de versterker voor de bas staan.
‘Niet op de rommel letten hoor, zet je spullen maar neer.’ Ik zet mijn gitaar tegen de muur en loop een beetje rond in de kamer. Het kan me niet schelen dat het hier rommelig is, deze kamer weerspiegelt gewoon Tayana, haar enthousiasme en haar muziek. Ik ga naar het raam en kijk recht de tuin in. De tuin is al even indrukwekkend als het huis zelf. Er staan prachtige bomen, bloemen in alle kleuren en vormen, een hangmat en als prachtstuk het tien meter lange zwembad.
‘Je hebt echt een geweldig en vooral groot huis,’ zeg ik nog steeds verwonderd door de tuin.
‘Ja, mama is een architect, daarmee.’
‘Maar jij bent anders…vanwaar komt je muzikaal talent, en je manier van kleden en je kamer. Dit is zo verschillend van wat je mama doet.’
‘Papa heeft vroeger ook in een band gespeeld, vandaar het muzikale en wel ja dit is gewoon mijn smaak,’ zegt ze met haar armen wijd open naar de kamer gericht. ‘Ik weet dat we misschien redelijk wat geld hebben, maar ik maak daar niet echt gebruik van. Ik koop mijn kleren in gewone winkels zoals jij. Dat geld mag me eigenlijk gestolen worden. Zo is papa ook. Ik ben een kopietje van hem en het is grappig om te zien hoe twee tegenpolen als mijn ouders toch al zo lang getrouwd zijn.’
‘Is dat je broer?’ vraag ik wijzend op de jongen die net met een salto in het zwembad plonst. Hij komt weer boven water en ik zie dat hij donker, bijna zwart haar heeft. Waarschijnlijk van zijn vader.
‘Ja, dat is Kyle. Tien jaar en soms een lastpak, maar ook bijzonder lief op sommige momenten. Heel zelden eigenlijk,’ antwoordt Tayana terwijl ze in haar kast begint te rommelen. ‘Wat zoek je?’
‘Bikini’s, of wij jij soms naakt gaan zwemmen?’
‘Nee, liever niet,’ antwoord ik lachend. ‘Oh nee, ik ben iets vergeten,’ besef ik plots terwijl ik over mijn arm wrijf. ‘Mijn wonden.’ Tayana draait haar om en komt weer uit de kast.
‘Laat eens zien hoe erg het met je gesteld is,’ zegt ze zonder te vragen vanwaar de wonden komen. Ik trek probeer de pleister voorzichtig van mijn huid te trekken, maar stop al meteen. Dit is het deel dat ik haat.
‘Kom, ik zal het wel doen.’ Nog voor ik kan protesteren, neemt Tayana mijn arm vast en trekt in één ruk de pleister van mijn arm. ‘AUW!’ gil ik het uit. Ze giechelt even en bestudeert dan mijn arm.
‘Zo erg ziet het er niet uit. Het bloed is gestold dus je kan mee zwemmen,’ lacht ze en geeft me daarna een zwarte bikini. We kleden ons om (ook mijn knie moet lijden onder Tayana’s ruwe, maar effectieve aanpak) en gaan dan weer naar beneden. Op blote voeten lopen we de sprookjestuin in, naar het zwembad toe.
‘Uit de weg, kleine! Wij komen eraan!’ roept Tayana naar haar broertje. Kyle zwemt een paar slagen bij ons vandaan. Zonder enige waarschuwing neemt mijn vriendin een aanloop en valt als een bommetje het water in. Niet veel later volg ik haar voorbeeld en laat me met een luide plons in het verfrissende water vallen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.