FanFic.nl

Live on TV, Dead on TV

[1.]

Tessa POV
Ik schuifel voetje voor voetje de woonkamer in, met een grote kom noodlesoep in mijn handen. Voorzichtig zet ik mijn kom op een stapel papieren op het tafeltje bij de bank en dan huppel ik weer richting de keuken. Lepel vergeten. Ik trek de la open en zoek naar de beste lepel. Die ligt zeker weer onderop, zoals altijd. Ik twijfel even tussen een ronde en eentje die wat platter is dan de rest, ga dan toch voor de platte en loop weer naar de woonkamer. Ik ga op de grond voor het tafeltje zitten, de TV staat aan, en de laptop ligt achter me op de bank. Ik hou van vakantie.
De telefoon gaat, en mijn lepel blijft hangen in de lucht tussen mijn mond en de kom. Zonder de hand waarmee ik mijn lepel vasthoud pak ik de telefoon van de bank en kijk naar het schermpje. Phaedra. Ik stop eindelijk de lepel in mijn mond en neem op.
Ongeveer een half uur later sta ik op, na weer een lang en nutteloos gesprek, alleen om te bepalen of ik naar Phae toe ga, of zij naar mij komt. Ik loop naar de gang en doe mijn jas en schoenen aan. Ik ga dus naar Phae. Ik stap de deur uit en draai mijn sleutel om in het slot. Het is koud buiten. Voor de ik-weet-niet-hoeveelste keer druk ik op het knopje van de lift. Ik staar naar de rode deuren voor me. Door het kleine langwerpige raampje in de rechterdeur zie ik de lift naar boven komen. Ik duw de deur open en stap naarbinnen. Mijn vinger gaat haast automatisch naar het knopje met ‘BG’ erop, en de liftdeuren sluiten zich. Ik leun tegen de muur en wacht. Mijn ogen dwalen af naar het plafond, waar een flikkerend lampje hangt waar in grote zwarte letters ‘AJAX’ op is geschreven door mijn vijftigjarige medeflatbewoner die gewoon té veel van voetbal houdt. De lift is beneden aangekomen en ik stap uit. Ik loop door de hal naar buiten. Een man in een zwart pak met een al even zwart koffertje staat tegen de muur. Als hij mij ziet zet hij een stap naar voren. ‘Jij ziet er nutteloos uit.’
Ik kijk de man lichtelijk verbaasd aan - dat hoor je ook niet elke dag. Ik mompel ‘oké’ en wil verder lopen, maar de man pakt me bij mijn schouder, en voordat ik iets kan doen komt zijn koffer met een knal tegen de zijkant van mijn hoofd aan en wordt alles zwart.

Yasmine POV
Met een zucht gooi ik mijn tas op het tafeltje in lokaal 14b. Geschiedenis. Je zou denken dat we nu wel alles weten, maar nee, de wereld bestaat al veel te lang. Arme kinderen van later, die moeten nog meer leren. De stoel naast me blijft leeg, Britt is ziek. Al de hele week, trouwens. Mevrouw Vermeijden komt binnen, sluit de deur achter zich en gaat achter haar bureau zitten. Het gepraat achter me sterft langzaam weg als ze haar tas naast zich neer zet en met haar slaapverwekkende stem ‘Oké, ik heb jullie overhoringen nagekeken, en ik moet zeggen dat ze beter zijn gemaakt dan vorige keer’ zegt, en een paar mensen achterin betekenisvol aankijkt. Ik ga iets rechter zitten en pak maar meteen mijn boeken uit mijn tas. Een volgeschreven blaadje glijdt over mijn tafel als Ann langs loopt om alles uit te delen. Een 7/10. Niet geweldig, maar inderdaad beter dan vorige keer. Vermeijden begint met het bespreken van de vragen die veel mensen fout hadden, en mijn hersens springen weer op stand-by.
Na iets minder dan drie kwartier aantekeningen maken en proberen niet in slaap te vallen gaat de bel, eindelijk. Ik gooi mijn boeken in mijn tas en sta al half op als ik dezelfde slaapverwekkende stem waar ik net naar heb moeten luisteren mijn naam hoor zeggen. Ik kijk op. ‘Sorry?’
‘Blijf nog even hier.’
Ik zak weer terug in mijn stoel. Wat heb ik nu weer gedaan? Ik kijk toe hoe iedereen uit mijn klas naar buiten dringt, alsof de lucht in het lokaal giftig is. Hooguit vijftien seconden later is het lokaal op mij en Vermeijden na helemaal leeg. Ze staat op en gebaart dat ik hetzelfde moet doen. Ik gooi mijn tas over mijn schouder en volg haar het lokaal uit. Vermeijden loopt als een typische lerares; met grote passen en haar rug zo recht dat ze eruit ziet als een misvormde plank. Ze zegt niets, dus ik vraag ook niets. Ik kijk alleen toe hoe ze tweedeklassertjes gebaart dat ze niet op vensterbank mogen zitten, en haar hand opsteekt naar een van haar collega’s. We lopen richting de lerarenkamer. Nog steeds zonder iets te zeggen gebaart ze dat ik naar binnen moet gaan. Ik hoor de deur achter me in het slot vallen en begin me toch echt af te vragen wat ik heb gedaan.
‘Iets te drinken?’
Iets te drinken? Volgens mij is dat niet iets wat je vraagt aan iemand die zo meteen straf gaat krijgen. ‘Ehm, nee, dank u wel,’ mompel ik.
‘Ga zitten.’ Het klinkt meer als een bevel dan als iets wat je zegt omdat het beleefd is, en ik ga maar meteen zitten op de eerste stoel die ik zie, een plastic opklap-geval naast de grote tafel in het midden. Vermeijden zet een glaasje water voor me neer, en hoewel ik nee had gezegd is het misschien toch welkom. Ik neem een klein slokje. ‘Ehm, mevrouw, mag ik vragen waarom ik hier eigenlijk ben?’ Stilte. En ligt het aan mij, of wordt het hier ook donkerder? Ik ben moe. Mijn ogen glijden langzaam dicht, en dan weet ik niets meer.

Reacties: