Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Life can be a mystery » Hoofdstuk 1.1
Life can be a mystery
Hoofdstuk 1.1
Maanden hebben we ernaar uitgekeken, en nu is het eindelijk zover. Tokio hotel zou vandaag met hun tournee in België neerstrijken. Echt superlang kende ik de groep, die al een aantal jaar bestaat, nog niet maar ik kon me toch al twee jaar een grote fan noemen. Bij sommige van hun liedjes komen er tranen uit mijn ogen, zo zuiver en puur van het hart. Toen ik vier maand geleden ontdekte dat Bill, Tom, Gustav en Georg België zouden aandoen moest ik daar natuurlijk heen gaan. Astrid, een supergoede vriendin van me, stelde zich meteen kandidaat om mee te gaan, en niet lang erna vertelde mede-fanaat Sharina dat ook zij een ticket kon bemachtigen. We hadden deze middag afgesproken in broodjeszaak “Knabbel & Babbel”ť
“Hey Astrid!”ť Samen met Sharina kwam ik de zaak binnen en zag Astrid meteen aan het raam naar buiten zitten turen. “Hééj meisje!”ť We gaven mekaar een kus op de wang. “Astrid, dit is Sharina en Sharina dit is Astrid.”ť Al giechelend gaven ze mekaar een hand. “Mijn god, ik heb honger! Zullen we bestellen?”ť De meiden knikten instemmend en met z’n gedrieënd gingen we in de rij staan. “Voor mij een broodje smos met hesp, zonder tomaat. En nog een blikje cola aub.”ť “Dat is dan € 5,20”ť Tijdens het eten bespraken we de dag. “Binnen een uurtje ongeveer komt mijn moeder ons oppikken, dan zullen we rond half drie bij Vorst aankomen, dus dan hebben we nog tijd genoeg.”ť Astrid beet rustig in haar broodje. “Ha, dat is super. Dan zullen we redelijk vooraan in de rij staan en dan hebben we misschien plaats bij het podium.”ť Sharina droomde al luidop. “En hopen dat we niet flauwvallen hé!”ť Meteen schoten we in de lach. “Ah neen, want dan missen we het optreden..”ť
Het uurtje streek snel voorbij en daar zagen we de auto van Astrid aankomen rijden. “Wauw, mooie wagen!”ť Sharina leek onder de indruk te zijn. “Dankje.”ť Met een brede glimlach op het gelaat deed Astrid het portier open. “Here we go.”ť De rit was een aaneenschakeling van lachen en grollen. Toen Monsoon uit de boxen weerklonk, konden we ons niet meer inhouden en begonnen naar hartenlust mee te zingen. “Auw, mijn oren!”ť De moeder van Astrid lachte ons uit. “Ziva en Pepijn miauwen zelfs mooier!”ť Die twee kleine katjes waren bij mij thuis geboren, en omdat ze weg moesten wou Astrid ze heel graag hebben. “Ik denk dat we er zijn meisjes.”ť We keken bestuderend naar de gebouwen langs de weg en zagen een pijl met daarop “Vorst nationaal”ť de ingang aanwijzen. “Voorzichtig zijn en tot vanavond!”ť “Tot vannacht zeker?”ť giechelde ik, waarna we de wagen uitstapten. “Binnen een paar uurtjes zien we ze eindelijk live meiden!”ť Bij de ingang was het al redelijk druk, het was er een herrewer van jonge groupies die net als wij hoopten om helemaal vooraan te kunnen staan.
“We zullen maar snel beginnen aanschuiven, anders kunnen we een goed plaatsje wel op onze buik schrijven.”ť Sharina had gelijk, hier mocht niet getreuzeld worden. “Er staat zo’n 200 man voor ons, het zal dus nog wel even duren.”ť Ik had mijn zin nog maar net afgemaakt of we zagen dat er twee extra hostesses werden bijgeroepen om de tickets te controleren. “Misschien gaat het toch iets sneller dan we verwachten.”ť Na bijna een uur en half te staan aanschuiven, geduwd te worden door hyperactieve kinderen en beu gestaard te zijn op de dranghekken, was het bijna onze beurt. Astrid liet haar ticket controleren. “Alsjeblieft mevrouw, nog een prettige dag verder.”ť En terwijl zij aan de kant ging staan namen ze mijn ticket aan. De security keek me bestuderend aan. “Gefeliciteerd mevrouw, u bent de 250ste toeschouwer. Daarom mag u na het concert backstage de jongens van Tokio Hotel ontmoeten!”ť “B..b..b..back..stage? Dat kan niet! Dit is Punk’d!”ť “Jazeker, u mag uw gegevens aan de assistente geven en die bezorgt u een pas voor de viplounges.”ť De assistente vroeg mijn naam en nog allerlei gegevens waarna ze me een vippas gaf. “Zouden mijn vrienden met me mee mogen, want zonder hen wordt ik helemaal gek.”ť “Natuurlijk.”ť Ze wenkte iemand die wat verderop stond. “Nog twee vippasjes.”ť Sharina en Astrid stonden me verbaasd aan te kijken.
“Hier zijn de pasjes voor je vrienden, deze man zal jullie naar de plaatsen brengen.”ť Ik draaide me om naar Astrid, ademde diep in, sperde mijn ogen wijd open en begon te gillen. De meisjes volgden mijn voorbeeld. “We gaan ze ontmoeten, écht ontmoeten!”ť De man die ons ging begeleiden wenkte ons om door te stappen. Aangekomen bij de viplounges kon ons geluk niet meer op, het uitzicht op het podium was perfect en de plaatsen waren heel netjes. “En nu moeten we geduldig wachten.”ť Voor mij is dat een moeilijk iets, ik moet constant kunnen bewegen. “Ik ga anders even naar het drankwinkeltje, iemand nog iets nodig?”ť “Voor mij een fanta.”ť “En jij, Sharina?”ť “Euhm.., doe mij maar een cola.”ť Ik nam mijn heuptas mee en ging opzoek naar de winkel. “Jezus zeg, waar is ie nu?”ť Uiteindelijk zag ik bordjes de winkel aanduiden. Uit de koelboxen nam ik wat ik nodig had en ging afrekenen. Toen ik de winkel wou uitgaan was er opeens lawaai wat verderop. Van om de hoek kwamen twee struise mannen met een zonnebril op. Maar toen ik zag wie achter hen liep, kon ik bijna niet meer ademen. Bill zag er fantastisch uit! En wanneer hij voorbij stapte, keek hij me aan en glimlachte vriendelijk naar me.
Na vijf minuten was ik weer bij mijn positieve en liep snel naar de lounges waar ik neerplofte in de stoel en voor mij uit staarde. “Nina, wat is er?”ť Astrid en Sharina waren op hun hurkje voor me komen zitten. Ik slikte moeizaam. “Bill Kaulitz... glimlachte daarnet naar me.”ť “Waat??!!”ť Ik grijnsde. Astrid sprong recht. “Is ie er nog?”ť “Nee, hij ging meteen door, waarschijnlijk was ie net toegekomen.”ť “Mjah, zal wel zoiets zijn...”ť “Maar jullie zien hem straks ook nog hé, met de rest. Dus niet treuren.”ť Daarmee waren ze gelukkig gekalmeerd. We begonnen wat situaties te verzinnen. “Ik vraag Bill gewoon ten huwelijk.”ť Floepte ik eruit. “Nou die verklaart je meteen gek!”ť Ik moest moeite doen om het niet uit te proesten. “Hihi, waarschijnlijk vinden ze ons op het eerste gezicht al raar.”ť “Spreek voor jezelf hé Sharina.”ť Astrid lag bijna op de grond van het lachen.
Reacties:
Haha, leuk hoor<3
En niet kinderachtig