FanFic.nl

Everything will be fine

22.

“Heb je het gelezen?”�, vraagt ze stil nog voor ik iets kan zeggen.
“Ja… Ik… Jezus Yaren.”�
“Iedereen?”�
“Tom zit hier.”�, ik kijk nog even naar hem om. Voor de zoveelste keer doorleest hij het artikel. Ik draai me terug om en kijk mezelf aan in de badkamerspiegel.
Ik kan me niet voorstellen wat er nu door haar heen moet gaan. Na al die jaren staat heel haar leven nog maar eens uitgesmeerd is de krant. Niet alleen in België. Nee, meteen in verschillende landen. En dat alleen maar omdat de jongens en ik erbij staan. Het is zo oneerlijk. Ze is zo ver gegaan om alles achter te laten, om alles te veranderen, om toch maar normaal te kunnen zijn voor de buitenwereld. En dan gebeurt dit.
Het artikel verteld haar leven en het feit dat ze al verschillende keren met ons werd gezien. Niet alleen weet de wereld het nu, ook Bill, Tom en Georg zullen nu de waarheid lezen.
“Gustav?”�, ik hoor aan haar stem dat het helemaal niet goed gaat. “Ik moet gaan…”�
Nog voor ik kan zeggen dat ze niet mag afleggen hoor ik al een pieptoon. Ik steek mijn gsm weg en ga terug bij Tom zitten. Hij wrijft verward met zijn hand door zijn dreads.
“Is het waar?”�, volgens mij wil hij het eigenlijk niet weten.
Ik knik zacht. “Ja.”�, volgt er stil.
Hij zucht en staat recht. Ik ga hem niet tegenhouden. Ik zou niet eens weten hoe en wat ik dan zou moeten zeggen. Yaren is niet meer wie hij dacht, wie hij al die tijd had gezocht. Hij trekt mijn deur dicht. Ik weet wat mij te doen staat.

Tom

Een beetje verdwaasd houd ik halt voor de deur van Bill. Mijn hand blijft ongeveer halverwege hangen. Wat ben ik eigenlijk van plan? Die krant onder zijn neus duwen? Met een zucht laat ik mijn hoofd tegen de deurpost vallen, staar nog eens naar de krantenkop en klop toch op de deur. Ik hoor enkel wat gemurmel. Die gast zou een oorlog moeten horen uitbreken vooraleer hij zijn deur zou opendoen.
“Bill!”�, zeg ik een beetje gedempt. “Doe nou open klootzak!”�
Eindelijk hoor ik toch beweging. Wat je al niet kan bereiken door je zo te gedragen.
“Wat?”�, snauwt hij in mijn gezicht.
Ik stap ongevraagd binnen en trek de gordijnen open. Ik hoor hem achter mijn kreunen als de zon recht in zijn gezicht schijnt. Hij laat zich op zijn bed vallen en verstopt zijn gezicht in zijn kussen. Ik rol even met mijn ogen maar besluit om niet te reageren.
“Lees.”�, zeg ik terwijl ik met de krant in zijn zij por.
Hij schud zijn hoofd, “Lees dan voor.”�
Ik geef hem als antwoord een gemeende stamp tegen zijn scheenbeen en duw de krant onder zijn neus. Kwaad begint hij te lezen.

Georg zit hier ondertussen ook. Bill heeft zich op de grond gezet in de hoek van zijn kamer. Duidelijk in gedachten verzonken.
Ik schrik op wanneer Georg de krant plots in de hoek van de kamer gooit. “Ik geloof het niet.”�, zegt hij eigenwijs.
“Het is waar.”�, zegt Bill plots. Het eerste wat hij zegt sinds dat hij is beginnen lezen.
“Wist jij het dan?”�, roept ik verbaasd uit.
Hij schud zijn hoofd, “Nee, maar het verklaard wel haar reactie toen ik…”�
“Toen je wat, Bill?”�, zeg ik boos. Ik weet wat hij gaat zeggen.
“Toen ik daar bleef slapen, ik denk dat ik iets heb gedaan, en…”�, hij begint zacht te huilen.
Ik sta recht en loop de deur uit.

Yaren

Ik staar nog even in zijn ogen en laat me tegen de muur zakken. Hij blijft recht tegenover mij zitten op het kastje in de hal. Zeven uur na het lezen van de krant stond hij voor mijn deur. Hij. Altijd hij. Hoe moet ik hem ooit terugbetalen voor alles wat hij al voor mij heeft gedaan? Alles wat hij voor mij heeft geriskeerd. Al die regels die hij heeft gebroken. Voor mij. Alleen maar voor mij.
Toch was er iets dat niet klopte. Iets dat niet juist was. Misschien lag het aan mij. Weer aan mij. Altijd aan mij, nu ik het zo bekijk.
“Yaren?”�, vraagt hij stil.
Ik antwoord door in zijn trieste ogen te kijken.
“Ik hou van je.”�
“Zeg dat niet.”�
“Het is de waarheid!”�
“Wat is er veranderd tussen ons?”�
“Niets.”�
“Wel!”�, roep ik ontzet uit. De tranen lopen over mijn wangen. Ik sta recht en ga voor zijn neus staan. “Kijk in mijn ogen en zeg dat er niets veranderd is.”�
Hij zwijgt en kijkt naar beneden.
“Zeg het!”�
Hij schud zijn hoofd.
“Antwoord!”�
Hij kijkt op. Zijn ogen glijden langzaam over mijn gezicht. Van mijn kin naar mijn lippen, naar mijn neus waar hij kort zijn lippen op drukt. Hij kijkt even in mijn ogen. Hij is niet meer wie hij was. Of wie ik dacht dat hij was.
“Ik hou van je Yaren, dat is er veranderd.”�
Één traan over zijn wang en een zucht. Hij duwt zich recht en stapt de deur uit.
“Gustav?”�, zeg ik stil.
“Ik heb je nodig.”�, fluister ik.
De deur valt dicht.
Hij hoort me niet meer.
Hij is weg.
Weg van mij.

Reacties: