Hij was populair. Hij was fantastisch. Hij was lekker. Hij was knap. Hij was screamer van een fantastische band. Hij was goed. Hij was de beste in bed. Hij was Sean Smith.

En ik had een ongelooflijke hekel aan hem. Ik kon hem niet uitstaan. Maar toch was er een vonk. De ene tijd waren we onafscheidelijk samen, terwijl ik de andere dagen geen blonde pluk kon zien. Misschien was dat juist omdat hij zo populair was. Zo onweerstaanbaar. Ik kon er schijnbaar niet tegen als iemand aan 'mijn' Sean zat. Zo diep was ik gezonken. Ik schaamde me zelfs voor dit feit. Maar hij had geen idee wat ik voor me voelde - dat dacht ik. Ik wist het gewoon en zo voelde het. Sean hield niet van mij zoals ik van hem hield. Maar we waren gewoon- "Honey," zijn stem schokte me uit mijn gedachten. "What are you thinking about? Telling me we should part again? We should stop being friends and start over again?" Ik schudde mijn hoofd. Zijn Engelse accent maakte me aan het lachen, al deed ik dat niet voluit. Een klein glimlachje volstond al. "I was thinking about other things, Sean." Hij glimlachte, terwijl ik hem toch zag ploeteren met zijn eigen gedachtes. "You know, we should get a milkshake together and make some fun. We should do more things together. Maybe that'll help us to get closer." Voor een kleine seconde stopte mijn hart met pompen. Was dat Sean die zojuist een soort van 'date' voorstelde? Mijn gevoel van bittere haat was opeens verdwenen. "Yeah, I guess that's a good idea," zei ik tegen hem, terwijl ik het bloed dat naar mijn wangen wou stijgen, onderdrukte. "We have our last class together, so what to do you think about after school?" Hij glimlachte zijn tanden bloot, zelfs die stonden perfect recht en waren prachtig wit. "Okay, that sounds awesome," Ik glimlachte terug, en Sean liep zo nonchalant mogelijk weg. Wat hem zonder meer lukte.

Hij was aardig. Hij was enorm galant. Hij deed alles met stijl. Hij had een prachtige stem om naar te luisteren. Hij was grappig. Hij was die persoon die iedereen wel wou zijn.

Toen dat alles zichzelf weer herhaalde in mijn hoofd, kwam die blinde woede weer opzetten. Maar ook een angst die ik nog nooit zo sterk gevoeld had. Wat als ik niet goed genoeg voor hem zou zijn? Hij kon iedereen krijgen, en ik deed een poging. Er waren zoveel mensen knapper dan ik. "Soo, you got a date with Sean?" Ian stopte me midden in de gang. Ik schrok en stamelde wat. "Oh wait, I shouldn't call it out loud like that," Hij grijnsde en hield zijn hoofd wat dichter bij de mijne. "There are a thousand jealous girls out there!" We lachtten beiden. "I wouldn't call it a date, we're just going to get-" "A milkshake. Sean's milkshakes aren't your milkshakes, dear!" Ik keek hem verwonderd aan. Ian zei wel vaker rare dingen, maar hier keek ik toch van op. "I mean, I'm Sean's friend. I know what he wants and it's you. The way he looks at you is just not the way he looks at other girls," legde Ian uit, en glimlachte naar me. Ik schudde mijn hoofd teleurgesteld. "I just don't think he's interested in me, you know how I feel," siste ik daarna naar Ian. Ian lachtte. "Yeah, the I hate you yet I really love you but we're just friends-tragedy," zei hij, terwijl hij een stomp tegen m'n arm aangaf. "Just go with the flow and see where it takes yo'." met die woorden liep hij weg, terwijl ik hem aan het einde van de gang zag high-fiven met Sean. Even triomfantelijk kwam Sean op me afgelopen, het was immers het laatste uur. Hij keek me aan, en zei niks. Steeds dichterbij kwam hij, zonder één woord te zeggen. Totdat hij tegen me aangedrukt stond. "We should skip fucking maths, I want you now - as soon as possible," fluisterde zijn stem in mijn oor. Ik zag een stuk of vier meisjes omkijken, met een dodende blik in hun ogen. "Let's get in trouble together, then," fluisterde ik terug, zonder dat er één enkele zenuw door mijn buik sprong. Sean pakte mijn hand en sleurde me de schooltrappen af, zo snel mogelijk. Zo ruw mogelijk. Zo romantisch mogelijk. Samen liepen we naar buiten, stap voor stap. Zijn hand kneep even in de mijne. Ik glimlachte even, terwijl hij op precies hetzelfde moment stopte, twee armen om me heensloeg en me zo dicht mogelijk tegen hem aandrukte. "God, I wish we could be this close forever," fluisterde hij. Ik hoorde zijn hart tekeergaan, zelfs Sean Smith was zenuwachtig. Toen hij me eindelijk losliet, zorgde hij ervoor dat ik hem aankeek. "Sweetheart, I am sorry for all the hate I caused. I am sorry for those bitter feelings. I wanted you to notice me, to be more than just friends," fluisterde hij, terwijl zijn prachtige groene ogen maar in de mijne bleven kijken. "I honestly think - You are the reason why I was born. You are the reason for me to live. No other girls, just you. Trust me." en zo plantte hij een lief, klein kusje op mijn mond. Ik werd zo rood als een tomaat en probeerde na te denken over iets om terug te zeggen. "Sean," kon ik uitbrengen, maar daar bleef het ook bij. Hij glimlachte. "Be mine?" Ik knikte. Duizend kleine vlindertjes waren in mijn buik aan het fladderen. En Sean was van mij.

Hij was prachtig, lief, charmant, galant, populair, knap, lekker, 'n fantastische screamer, grappig én goed in bed.
Niets daarvan was minder waar.