3 juni 2010 - 20:30

12+

2687

0

Hij begreep het niet. Hij begreep mij niet. En ik kon hem al evenmin vatten. Hoe was het dan mogelijk dat we elkaar steeds opzochten, meestal met een discussie of zelfs ruzie als gevolg? Wat aan hem trok me zo aan? Wat vond hij dan zo aantrekkelijk aan mij? Tegenpolen?
Niet helemaal, we leken wel een beetje op elkaar. Koppig, lichtjes arrogant, grote mond. Maar voor de rest? Alletwee vrij slank, en een beetje buitenstaanders, dat ook nog. Maar hij was zo vreselijk populair, en ik, ik hield mezelf liever in de schaduw van een ander. Ik hield niet van de aandacht die hij dagelijks kreeg. Ik hield normaal ook niet van het soort mensen dat die aandacht kreeg. Maar hij. Hij was... anders.

Zij. Ze maakt me gek, elke keer opnieuw snauwen we op elkaar. En eigenlijk hoeft het niet, het komt gewoon omdat we alletwee te koppig zijn om de ander een duimbreed toe te geven. Waarom blijven we dan rond elkaar hangen als twee magneten?
Ik snapte haar niet, ze was soms zo ongelooflijk idioot. Wat was er zo bijzonder aan dat werk van haar? En wat vond ze zo stom aan het mijne? Ik wist het niet. Zij ook niet, anders had ze me al wijsneuzerig met mijn gezicht op de feiten gedrukt, daar was ik zeker van! En toch. Ze was mooi. Eigenlijk lach er onder dat harde karakter een gevoelig meisje. Zoals bij zoveel meisjes die ik al ontmoet had. Maar toch was zij nog dat tikkeltje... anders.