3 maart 2013 - 15:20

AL

0

0

Eline POV:
Donkere wolken hingen boven Eden Estate. Ik zat in kleermakerszit op mijn bed en keek door mijn raam, wat besmeurd was met viezigheid, naar buiten. De regen kon de viezigheid er niet vanaf tikken. Het binnenpleintje van het flatgebouw was leeg, op één man na, die onder een boom aan het schuilen was. Hij zat daar vrijwel altijd. Ooit had ik met hem gepraat. Hij vertelde me toen dat hij nooit naar de opvang wilde, omdat hij zich dan zwak voelde. Op een of andere manier, voelde je je altijd zwak en klein als je hier in Eden Estate liep. Altijd liep je gevaar, ook al was je nog zo sterk en groot. Ik hoorde dat de deur van de kamer open ging. Dat zou Liam of Louis wel zijn. Ik deelde mijn kamer met mijn twee broers, omdat dit op mama’s kamer, de enige andere kamer was. Er stonden drie bedden en een kledingkastje in gepropt en loopruimte was er niet echt.
“Wat doe je?” klonk de stem van Louis. Ik keek niet op of om, maar bleef recht naar buiten kijken, ook al werd mijn zicht sterk belemmerd.
“Ik denk.” Dat was zo’n beetje mijn standaard antwoord als iemand vroeg wat ik aan het doen was. Als je zei dat je niks deed, dan loog je. Je deed altijd wat, al had je het soms niet door. Ik draaide me om en zag dat Louis plaats had genomen op zijn bed. “Hoe laat komt mama thuis?” vroeg ik voorzichtig, bang voor het antwoord. Louis haalde zijn schouders op.
“Ik heb geen idee.” En dat was Louis’ standaardantwoord als ik hem vroeg hoe laat mama thuis kwam. Soms wist hij het wel, anders vroeg ik het niet, maar meestal wist niemand het. Ze werkte vaak tot ’s avonds laat door. Dan moest Louis koken en ruimden Liam en ik ons flatje op. Onze flat was altijd een rotzooi, omdat het eigenlijk onmogelijk is om met zijn vieren in zo’n kleine ruimte te wonen. Ik hoorde de voordeur dichtslaan en verwachtte een geroep van mama door het huis. Er werd geroepen, maar door Liam in plaats van door mama.
“Ik ben thuis!” Louis en ik riepen allebei niets terug. Zo ging het altijd, maar Liam wist toch wel dat wij thuis waren. Hij kwam onze kamer binnen, drijfnat van de regen. Hij trok zijn vest uit en gooide die in een hoekje op de grond. “Gadver, ik haat regen.” Zijn broek plakte helemaal aan zijn benen vast en zijn haar zat tegen zijn hoofd geplakt. “Ik ga douchen.”
“Niet te lang hè!” zei Louis. “Ik wil ook nog douchen.” Liam stak een duim op en vertrok naar het badkamertje. Ik liet me achterover op mijn bed vallen en keek naar het plafond. Naar de scheur die er al jaren zat en nog steeds niet gedicht was. Simpel weg omdat we daar niet genoeg geld voor hadden. Ik voelde Louis blik op me prikken, maar negeerde het. “Ik heb honger,” mompelde hij.
“Ik ook.”
“Zal ik gaan koken?” Ik knikte, ook al was dat nauwelijks zichtbaar doordat ik lag. Toen Louis opstond kraakte het bed, maar dat geluid klonk vertrouwd. Ik bleef nog even op bed liggen, totdat Liam de kamer weer binnen kwam in zijn joggingbroek en hoodie. Hij ging op zijn bed liggen, maar stond gelijk daarna weer op.
“Ik ben kapot,” zei hij meer tegen zichzelf als tegen mij.
“Ga anders even slapen?” Liam schudde zijn hoofd.
“Nee, ik heb honger. En we moeten nog opruimen.”
“Anders doe ik dat vandaag wel in mijn eentje.” Liam liet me dat niet doen. Hij wilde altijd meehelpen, omdat ie het anders oneerlijk vond tegenover mij. En dat terwijl hij zo vaak dingen voor mij deed.

Marlou POV:
Ik keek naar buiten vanuit mijn balkon. De lucht was donker en grauw. Ik zuchtte diep en keek nog verder naar buiten. South Kensington was een wijk waar popsterren, acteurs en andere rijken mensen woonde. Ons huis was voor mensen die er net kwamen net een doolhof. Mijn vader was een aandeelhouder, iets waar je blijkbaar veel geld mee verdiende. Mijn moeder had geen werk maar ze had het druk met haar uiterlijk en feestjes waar ze naar toe moest. ‘’Wat doe je Loutje?’’hoorde ik opeens. Ik keek achter me en zag dat Harry op het balkon was. Eerst wou ik boos worden omdat hij mijn kamer zomaar was ingekomen, maar ik besefte dat het alleen tot een ruzie zou leiden. ‘’Ik kijk naar buiten’’zei ik en zuchtte nog een keer. Harry was echt het enige waar ik nog om gaf. Alles wat mijn ouders me gaven aan cadeautjes maakte me niet uit. Ik mocht nooit iets doen wat ik leuk vond. Ik kon alles krijgen wat ik wilde maar wat ik echt wil zou ik nooit van mijn leven krijgen als het zo zou blijven. Ik mocht nooit naar feestjes of wat leuks gaan doen met vrienden. Ik kon het eigenlijk niet eens vrienden noemen. Mijn ouders hadden eigenlijk mijn vrienden uitgezocht, het waren gewoon de kinderen van hun rijke vrienden. Die met elkaar opschepten over hoeveel geld ze wel niet hadden. Ik werd ziek van ze met hun gezeik over geld en spullen. Harry was net zoals mij alleen dan beter. Tenminste dat vonden mijn ouders. Harry was beter in sport en haalde ook veel betere cijfers. Altijd als mijn ouders praten over hun kinderen was het Harry. Ik werd zelfs bijna nooit genoemd. Harry vond dat heel erg voor mij, hij was echt alles wat ik had. Harry had zelfs een vriendin maar eigenlijk werd hij gedwongen om met haar te daten. Mijn ouders hadden alles geregeld met hun vrienden. Het ergste vond ik dat Harry haar echt leuk vond. Ze was echt een barbie met een IQ van een goudvis. Erg aardig vond ze mij ook niet, dat liet ze jammer genoeg alleen merken als Harry er niet was. Ik had hem zo vaak verteld over wat ze allemaal wel niet zei, maar hij geloofde me niet. Ik mocht van mijn vader geen vriendje, laat staan dat ik vrienden had die jongens waren. Ik werd zelfs naar een speciale school gestuurd waar alleen meisjes opzaten. Ik had een vriend die mijn ouders mochten, Niall heette hij. Ik had geluk dat hij mijn buurjongen was en dat zijn ouders net zo rijk waren als die van mij. Hij was de enigste jongen buiten Harry waar ik mee mocht praten.
‘’Hoe laat komen papa en mama thuis?’’vroeg ik terwijl ik mijn benen op zijn knieën legde. ‘’Over een uurtje’’zei hij terug. Ik trok mijn rok nog wat naar beneden. Ik haatte de panty’s en de rokjes die mijn moeder voor me kocht. Ik had geen een joggingbroek in mijn kast liggen omdat mijn moeder dat niet mooi vond, laat staan een pyjamabroek. ‘’Laten we maar naar binnen gaan, Charlotte zou het eten zo wel klaar hebben’’zei Harry. Charlotte was onze huishoudster de enige persoon waarmee ik over mijn problemen kon praten. Met Harry kon ik dat ook wel maar ik vond het fijn om nog iemand anders dan mijn broer te hebben. ‘’Kom’’zei Harry en trok me omhoog.

Eline POV:
Ik at mijn bord zoals gewoonlijk best snel leeg. Mijn maag knorde en ik was niet de enige. Louis en Liam hadden allebei hun borden nog eerder leeg. "Ik was wel af," stelde ik voor. Ik stapelde de borden op, legde daar het bestek op en liep naar de keuken. Nou ja, een keuken was het niet. Je kon het meer een aanrechtblok in onze woonkamer noemen. Ik waste de borden, het bestek en de paar glazen die er nog stonden af. Liam kwam naast me staan en droogde af wat ik zojuist afgewassen had.
"Ga je nog iets doen vanavond?" vroeg Liam aan mij. Ik haalde mijn schouders op en schudde mijn oofd.
"Jij?" Liam schudde ook zijn hoofd. Vervolgens klonk er een schreeuw door de hele flat. Ik wist het zeker, dat was Zayn. Mijn vermoede werd bevestigd toen er even later op het raam geklopt werd. Ik snelde me naar de voordeur en toen ik open deed zag ik Zayn staan. Hij leek boos. Hij was boos. Ik gaf hem een knuffel en liet hem binnen.
"Weer ruzie met je vader?" Zayn knikte. Hij hing zijn donkergrijze vest aan de kapstok en volgde me naar de woonkamer.
"Zayn! What happened?" vroeg Liam verbaasd, maar hij wist zelf ook wel wat er gebeurd was. Zo ging het altijd. Zayn had ruzie met zijn ouders en dan kwam hij naar ons. Hij sliep hier zo'n beetje elke dag, ook al was daar geen plek voor. Zayn sliep dan op de bank. Volgens hem was dat beter dan bij zijn ouders zijn. Eigenlijk weet ik niet waar al die ruzies over gingen. Dat vertelde Zayn nooit. Louis kwam nu teruggelopen uit de slaapkamer en begroette Zayn ook. Samen namen ze plaats op de bank.
"Is Merel er niet?" vroeg Zayn nadat hij de kamer rond had gekeken.
"Nee, die is nog werken. Ze zal zo wel thuiskomen." Op dat moment klonk de voordeur weer.
"Ik ben thuis!" Dat was de stem van mama. Toen ze de woonkamer binnenstapte werd de warmte die van haar glimlach afspatte door de woonkamer verspreid. Ik liep naar mama toe en gaf haar een knuffel. Louis, Liam en ook Zayn deden hetzelfde. "Jullie hebben net gegeten, zo te ruiken. Ik neem nog even een boterham." Mama liep naar de keuken en ik ging bij mijn broers en Zayn op de bank zitten. Even later kwam mama er ook bijzitten.
"En wat hebben jullie vandaag allemaal gedaan?"
"School," klinkt het gemompel vanuit vier verschillende monden.
"En?"
"Niet veel," zei ik. Ik had wat rondgehangen op het pleintje, totdat het keihard begon te regenen.
"Ik moest tot laat naar school en in de regen naar huis," zei Liam. Zijn haar was nog steeds niet helemaal droog.
"En Louis, wat heb jij gedaan?" vroeg mama glimlachend.
"Boodschappen." Mama gaf Louis een klopje op zijn schouder.
"Goedzo lieverd! En jij Zayn?"
"Hm.. Ik heb weer ruzie met mijn ouders." Mama keek hem even medelevend aan. Het was fijn hoe mama altijd interesse had in iedereen. Ze wilde altijd weten hoe onze dag geweest was, hoeveel ze zelf ook mee had gemaakt. Mama hield van haar werk. Ze werkte in de zwerveropvang hier in Eden Estate. Ze vond het geweldig om al die mensen altijd te helpen, ook al kreeg ze er niet veel voor. Ze vond het leven wel goed zoals het was en ze zei altijd dat ze niet meer nodig had als ons en iets om te doen. Ik hield van mama's optimisme. Ze trok ons overal doorheen met haar eeuwige glimlach, zelfs al was
het vaak nog zo moeilijk om die glimlach tevoorschijn te toveren.

Marlou POV:
Samen liepen we de trap af naar beneden. Tot mijn verbazing hoorde ik niet de stem van Charlotte maar de stemmen van mijn vader en moeder. Ze waren ruzie aan het maken. Ik keek even naar Harry die zijn blik meteen weer ergens anders op richtte. Ik haatte ruzie en Harry kon er ook nooit goed tegen. Samen liepen we de woonkamer in. Ze stopten nu met ruzie maken.
‘’Marlou wat heb je in godsnaam met je haar gedaan? Het ziet er niet uit’’zei mijn moeder meteen. Inplaats van dat ze Harry en mij begroeten kreeg ik natuurlijk meteen zo’n opmerking. Ze liep naar de la toe waar ze altijd een borstel in had liggen en begon daarmee mijn haar hard te borstelen. Ik zei maar niet dat het pijn deed want dan zo ik natuurlijk een opmerking van mijn vader krijgen dat een watje was.
‘Het eten is klaar’’zei Charlotte. ‘’Dat werd tijd’’zei mijn vader op een gemene toon. Ik wenste elke dag dat ik een normaal gezin zou hebben, met een vader en moeder die echt om me gaven en vrienden waar ik leuke dingen mee kon doen. Zwijgend gingen Harry en ik aan tafel zitten. Mijn ouders waren duidelijk nog boos op elkaar en zeiden niks tegen elkaar. Ik probeerde nog een gesprek te voeren maar het enige antwoord wat ik kreeg was ja en nee. En nu ze hun telefoons erbij haalde was er helemaal geen aandacht meer voor Harry en mij.
‘’Harry zullen we straks iets samen gaan doen?’’vroeg ik. ‘’Ja we kunnen zo wel naar de bioscoop gaan’’zei Harry glimlachend.
Mijn vader leek nu op te kijken van zijn telefoon. ‘’Nee Marlou jij gaat niet’’zei hij streng. Verbaasd keek ik hem aan. ‘’Waarom niet? Ik ga met Harry’’zei ik. ‘’Ik wil gewoon niet dat je gaat’’zei hij. ‘’Ik mag hier ook niks’’riep ik. Ik liet mijn bestek vallen en stond op van tafel. Ik rende meteen naar boven. Huilend viel ik op mijn bed neer. Na een tijdje voelde ik iemand over mijn haar aaien. Ik draaide me om en zag dat het Harry was.
‘’Hey niet huilen. We kijken hier wel een film samen’’zei Harry. ‘’Nee ik wil jou avond niet verpesten’’snikte ik.
‘’Ik snap gewoon niet waarom ik niks mag. Ze geven helemaal niet om me en dan nog mag ik niks’’
‘’Jawel marloutje ze laten het gewoon niet merken. Ik weet zeker dat ze van je houden en anders heb je mij nog. Ga nu maar slapen’’zei Harry en gaf me een kus op mijn voorhoofd.
‘’Harry wacht’’zei ik. Harry kwam weer terug mijn kamer in. ‘’Wil je nog even met me praten?’’vroeg ik. ‘’Ja wacht ik kom zo’’zei hij terwijl hij de kamer uitliep.
Een paar minuten later kwam hij weer terug met zijn pyjama aan. Hij schoof de dekens op en kwam naast me liggen in bed. ‘’Harry, waarom zouden papa en mama zoveel ruzie hebben de laatste tijd?’’vroeg ik terwijl ik zenuwachtig wiebelde met mijn voeten.
‘’Ik weet het niet’’zei Harry terug. ‘’Zouden ze gaan scheiden?’’vroeg ik nu. Ik probeerde naar Harry’s gezicht te kijken maar het was te donker om zijn gezichtsuitdrukking te zien.
‘’Nee vast niet’’zei hij terug. ‘’En Harry..’’zei ik. Ik wist eigenlijk niet precies wat ik wou zeggen maar ik wou gewoon even met iemand praten. Een normale ouder was nog even komen kijken als zijn of haar kind huilend naar boven was gerend maar mijn ouders leken het niet eens te merken of erg te vinden.
‘’Laten we maar gewoon gaan slapen loutje’’zei Harry. ‘’Oke’’zuchtte ik. Harry gaf me nog een kus op mijn wang en draaide zich daarna van me af. Ik sloot mijn ogen en viel langzaam in slaap.

Eline POV:
Het was inmiddels al donker en het was gestopt met regenen. Zayn had zijn hoofd op mijn schouder gelegd en ik zapte wat door de zenders heen, die zo nu en dan wegvielen. "Oké, dit is saai. Laten we wat gaan doen," stelde ik voor. Zayn zei niets, maar bleef gewoon liggen. Ik keek even om te zien of hij in slaap was gevallen, maar hij had zijn ogen gewoon open. "Zayn?" Ik bewoog mijn schouder op en neer, en eindelijk gaf hij antwoord.
"Ja, wat gaan we doen dan?" Liam en Louis leken nergens echt zin in te hebben. Liam was doodmoe en Louis was gewoon Louis. Die zat 's avonds liever thuis.
"Zullen we naar buiten gaan?" vroeg ik, maar Liam ging daar gelijk tegenin.
"Nee, jij gaat echt niet naar buiten! Je weet hoe gevaarlijk het hier is!" Ik rolde met mijn ogen.
"Liam, alsof ik nog nooit naar buiten ben gegaan.. Ik overleef het wel hoor." Liam schudde zijn hoofd.
"Nee Eline, je gaat niet naar buiten." Ik stond op en trok Zayn mee.
"Jawel, doei Liam, tot straks! En doei Louis." Ik liep naar de voordeur en trok die achter me dicht. Zayn en ik liepen over de balustrade.
"Wat gaan we eigenlijk doen?" Ik haalde mijn schouders op. Eigenlijk was het best wel koud buiten en ik had er spijt van dat ik geen jas aan had getrokken. "Moet je een jas van mij?" vroeg Zayn alsof hij zojuist mijn gedachte gelezen had. Ik knikte en we liepen naar Zayns flatje. Zo stil mogelijk opende hij de deur, pakte hij een jas en een bodywarmer voor zichzelf en sloot hij de deur weer. Hij overhandigde de jas aan mij. Hij was echt veel te groot, maar wel lekker warm. Zelf trok hij de bodywarmer aan en toen hij hem aanhad schoot ik in de lach. Dit was de bodywarmer die hij altijd aan had als we graffiti gingen spuiten. Hij haalde lachend een tas met spuitbussen tevoorschijn en ik kon een grijns op mijn gezicht niet onderdrukken. Eigenlijk was die bodywarmer van Zayn echt heel lelijk en zaten er allemaal roze en groene vlekken graffiti op, maar hij had hem altijd aan. Zayn pakte me bij mijn arm en trok me mee. We liepen over het binnenplein van Eden Estate, maar nergens konden we een fatsoenlijke plek vinden. De lantaarnpalen waren weer eens uitgevallen en het was echt pikkedonker. Daarbij was het ook nog eens koud en het stonk naar regen.
"Alles zit best wel heel erg vol," zei Zayn zacht. Eden Estate was sowieso niet de meest veilige plek om graffiti te gaan spuiten. Als je op iemands plek kwam, zat je zwaar in de problemen. Daarnaast was er bijna elke avond wel politie, dus de kans dat je betrapt werd was groot.
"Ik heb een idee!" Nu was ik degene die Zayn bij zijn arm pakte. Zo geluidloos mogelijk liepen we tussen de verschillende flatgebouwen door en ontweken we de groepjes jongeren die er stonden. Het was niet een heel goed idee om met zijn tweeën te gaan, maar aan de andere kant gaf het wel een kick. Ik kneep onbewust in Zayns arm, maar hij negeerde het.
"Waar gaan we heen?" vroeg Zayn nieuwsgierig, maar ik kon ergens een angst in zijn stem ontdekken.
"South Kensington," zei ik met een grijns. Zayns ogen werden groot en ik schoot in de lach. Eerder een vage giechellach, want ik mocht niet te hard lachen.
"Maar, nee, dat meen je niet toch? Daar wonen alleen maar rijke en beroemde mensen! Als we daar betrapt worden zijn we dood!" Ik haalde mijn schouders op.
"Die wijk is zo netjes als maar zijn kan. Alsof daar politie rondrijdt? Kom mee!" Ik trok Zayn weer mee, maar hij bleef staan.
"Nee, we gaan echt niet naar South Kensington! Dat kan niet! Ik ben daar nog nooit geweest! Als wij daar aankomen kijkt iedereen ons raar aan en weten ze gelijk dat wij daar niet thuishoren." Ik trok een wenkbrauw op.
"En hoe willen ze ons zien als er toch niemand op straat is daar? Kom nou Zayn!" Ik trok hem nog eens mee en dit keer stribbelde hij niet tegen. South Kensington was wel ver weg, dus we besloten de metro te nemen. In de metro stonk het, maar dat was ik inmiddels wel gewend. Niemand schonk aandacht aan ons en we waren niet de enige mensen van onze leeftijd die 's avonds laat in de metro zaten. Mensen keken af en toe een beetje raar naar Zayns bodywarmer, maar dat maakte hem niets uit. Hij hield van die bodywarmer, zei hij altijd, en dat kon niemand veranderen.
"Het stinkt," mompelde Zayn. Ik lachte, maar niet hard.
"Zoals altijd."
"Ik ben echt best wel zenuwachtig hoor. Ik ben daar nog nooit geweest."
"Nou en, ik toch ook niet!"
"Maar het staat zo'n beetje op ons voorhoofd geschreven dat we uit Eden Estate komen!" Ik rolde met mijn ogen.
"Zal ik het er even opspuiten?" Zayn schudde lachend zijn hoofd.
"Doe dat maar niet." Een dikke man die tegenover ons in de metro zat keek ons een beetje vaag aan, maar toen ik hem in zijn ogen aankeek, keek hij snel weg. Ineens ging mijn telefoon af. Ik twijfelde even of ik op zou nemen, want ik wist dat het Liam was, maar deed het toch maar wel.
"Eline, godver waar zit je?!" klonk het gelijk aan de andere kant van de lijn. Liam praatte zo hard dat Zayn het kon horen en me angstig aankeek.
"In de metro, hoezo?"
"Ik heb heel Eden Estate naar je afgezocht en je bent er gewoon niet! We zijn heel erg ongerust! Je hebt geluk dat mama al slaapt."
"Liam, je moet je eens niet zoveel zorgen om mij maken. Ik ben toch samen met Zayn en we zitten gewoon in de metro, niks aan het handje. Ga jij nou maar lekker slapen, ik kom vanzelf wel weer thuis." Ik wist dat het geen zin had om dat te zeggen. Liam kon niet slapen als Louis of ik niet thuis waren. Dan werd hij ongerust. Ik hoorde Louis op de achtergrond iets zeggen als "Liam, laat haar maar. Ze komt vanzelf wel thuis." Een diepe zucht klonk vanaf de andere kant van de lijn.
"Oké, tot morgen."
"Tot morgen, love you."
"Love you too." En zo eindigde het telefoongesprek met Liam. Ik stopte mijn telefoon terug in mijn broekzak en op dat moment kwamen we aan bij het station van South Kensington.
"Weet je het zeker?" vroeg Zayn, maar voordat hij zijn zin helemaal gezegd had, had ik hem al mee omhoog getrokken.

Marlou POV:
Ik werd wakker van een hard geluid. Eerst schrok ik omdat ik dacht dat het geluid van een ambulance kwam maar toen ik beter aan het luisteren was hoorde ik de sirene van een politie auto. Nooit had ik een politie sirene gehoord in South Kensington. De politie auto moest vlak bij zijn want het licht zag ik knipperen door mijn gordijnen heen. Harry lag nog te slapen, wat eigenlijk wel te verwachten was want hij sliep altijd overal doorheen. Ik was best wel nieuwsgierig wat er was want er gebeurde nooit iets in de buurt. Ik sloeg de dekens van me af en liep op mijn tenen naar de deur van het balkon. Ik deed de deur zachtjes open. Het maakte een heel hard geluid toen ik de deur opendeed omdat de deur altijd een beetje vastzat. Verschrikt keek ik naar Harry maar hij bleef gewoon nog doorslapen. Een rilling ging door me heen maar ik had geen zin om terug naar binnen te gaan om iets warms aan te doen. Ik ging op het bankje op mijn balkon zitten. Ik zag alleen de lichten flikkeren, ik durfde niet te kijken want misschien lag er wel een lijk of iets anders engs. Ik probeerde goed naar de stemmen te luisteren. Het klonk eigenlijk niet echt alsof er iemand was vermoord. Omdat ik toch wel nieuwsgierig werd liep ik naar de leuning van het balkon. Precies tegenover ons huis zag ik de politie auto staan. Er stonden een jongen en een meisje bij. Ik schatte ze ongeveer van mijn leeftijd. Zo te zien hadden ze graffiti gespoten maar ik kon het niet zo goed zien omdat het gebouw best wel ver van het huis vandaan stond. Ik schoot in de lach, het was een van de rijkste banken in dit gebied iedereen wist dat er overal camera’s hingen en dat er altijd mensen s’nachts aan het werken waren. Vandaar dat de politie er was, want normaal was hier eigenlijk nooit iets aan de hand. Ik kon niks van stemmen horen maar ik zag aan de gebaren dat het niet goed zat. Ik schrok toen ik zag dat de jongen in mijn richting keek, ik schrok en zette een stap naar achter. Ik moest bij deze mensen uit de buurt blijven, mijn ouders en Harry hadden me al vaak genoeg voor gewaarschuwd. Maar toch leek het me zo veel fijner dan in dit huis te zitten. Hun konden doen en laten wat ze wilde. Ik twijfelde nog even of ik nog een keer zou kijken en toen ik het uiteindelijk deed zaten ze al in de auto. Ik bleef nog even op het bankje zitten. Maar eigenlijk was ik best benieuwd wat ze op de muur hadden gemaakt. Ik kneep mijn ogen dicht maar ik kon het niet zien. Ik had geen zin om weer op te staan maar toch deed ik het. Ik kon eigenlijk niet echt zien wat het was, ik zag vooral groen en roze maar verder kon ik er niks uithalen. Ik besloot maar weer om naar binnen te gaan. Ik schoof de dekens opzij en ging dicht tegen Harry aanliggen om weer een beetje op te warmen.
Opeens voelde ik een koude rilling, ik was meteen klaarwakker.
‘’Marlou jij slaapt ook diep. Ik schudde je helemaal heen en weer en pas toen ik de dekens van je afdeed werd je wakker’’zei Harry.
‘’Pff nou sorry hoor’’zei ik chagrijnig. ‘’Kom we gaan ontbijten’’zei Harry lachend. We waren allebei heel verbaasd dat mijn moeder aan tafel zat.
‘’Moet je niet weg?’’zei Harry. ‘’Nee, ik heb een kadootje gekocht voor jou en Marlou’’zei ze heel kil. Harry en ik keken haar verbaasd aan. Ze deed haar laptop open en klikte een pagina’s aan. ‘’Kom’’zei ze tegen Harry en mij. We gingen achter haar staan, ze klikte een paar sites en en opeens stonden daar 2 paarden. Ik kon mijn lach bijna niet inhouden en ik moest dus ook vooral niet naar Harry kijken want ik wist dat hij hetzelfde had.
‘’Een paard?’’vroeg Harry. ‘’Ja, je vader en ik hebben besloten dat jullie allebei op een paardrijd sport moeten gaan want heel veel kinderen van onze vriendin zitten daarop’’zei ze.
‘’Ja superleuk mam. Echt geweldig, Harry en ik wachten hierop al ons hele leven’’zei ik sarcastisch.
‘’Marlou je gaat op die sport of je het nou leuk vind of niet’’zei mijn moeder. ‘’Je hoeft niet heel mijn leven te bepalen’’riep ik nu. Ik liep boos de tuin in en ging in een van de ligstoelen liggen. Ik had even geen zin in iemand.

Eline POV:
Zayn en ik werden de politieauto ingeduwd. Ik knalde met mijn hoofd tegen die van Zayn aan en wreef er even over. "Sorry," mompelde ik.
"Geeft niet." De politieman wierp ons een waarschuwende blik toe. We reden weg en toch best trots keek ik naar het kunstwerk dat Zayn en ik zonet op de muur hadden gezet. Het maakte me eigenlijk niet veel uit dat ik in een politieauto zat en de gevolgen die er nu zouden komen. Het enige wat me uit maakte op dit moment was dat ik Liam had beloofd dat er niets zou gebeuren. Nou ja, we hadden erger kunnen treffen. We hadden in elkaar kunnen worden geslagen door een gang, misschien wel beschoten. Nu zaten we veilig in een politieauto, die alleen redelijk hard reed. Het was niet druk op straat en ik werd ergens best rustig van straatlantaarns die voorbij flitsten. Ik telde ze. De auto stopte en de deur werd voor ons opengedaan. Allebei werden we bij onze arme gepakt. Ik besloot maar rustig te blijven, zodat die man me geen blauwe plekken zou bezorgen. We werden begeleid naar een kamertje en werden daar gedwongen op de twee houten stoelen te zitten. De twee politiemannen namen plaats tegenover ons. De ene man pakte er een notitieblok uit.
"Dus jullie dachten zomaar graffiti te kunnen spuiten," begon de man zonder blok. Hij haalde zijn pet van zijn hoofd en een grote kale plek was zichtbaar. Ik wist dat Zayn me angstig aankeek, maar ik hield me groot.
"Ja," gaf ik als antwoord. De man keek me streng aan en de man met het blok noteerde wat.
"Weten jullie wat daarvan de gevolgen zijn?" Ik schudde voorzichtig mijn hoofd. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat Zayn hetzelfde deed. Onopvallend greep ik naar zijn hand en ik gaf hem een zacht, geruststellend kneepje. Hij kneep even terug en daarna lieten we weer los. Er werd weer wat genoteerd. "Taakstraf," zei de man kortaf. Ik keek Zayn aan. We hadden beide erger verwacht denk ik. Hij speelde wat met zijn pet die op de tafel lag. "Jullie moeten jullie eigen werk eraf poetsen plus al het andere wat er op de muur zit in South Kensington." Ik knikte.
"Oké," antwoordde Zayn.
"Jullie beginnen morgen. Om half zes willen wij jullie op de plek zien waar jullie de graffiti hebben gespoten. Jullie krijgen ook een strafblad." Dat strafblad kon me werkelijk niets schelen. Iedereen in Eden Estate had er een, als het er niet meer waren. "Jullie kunnen nu jullie moeder bellen om jullie op te halen." Ik keek even moeilijk. Mama had geen auto. Alleen een fiets, maar Zayn en ik konden niet allebei achterop. Misschien kon ik Louis en Liam me laten ophalen. Dan konden Zayn en ik allebei achterop. De man schoof de telefoon een stukje richting mij en ik draaide het huisnummer.
"Louis," klonk het. Ik probeerde de brok in mijn keel weg te slikken, maar dat lukte niet.
"Hee Lou! Met Eline!"
"Hee Eline! Gaat alles nog goed? Komen jullie nog naar huis?"
"Ja, we wilden net naar huis komen maar eh, zouden Liam en jij ons op kunnen halen?" De woorden kwamen er zelfverzekerder uit dan ik had verwacht.
"Waar zijn jullie? Ik ga niet helemaal naar South Kensington hoor!" De politieman gebaarde dat ik op moest schieten met het gesprek.
"We zijn op het politiebureau van South Kensington," zei ik onverstaanbaar, maar ik wist dat Louis het wel had verstaan.
"Je bent wát!?"
"Je hoorde me wel."
"Ja, ik hoorde je zeker! Wat doe je daar?"
"We zijn gesnapt." Louis zuchtte expres heel hard.
"Oké, ik kom eraan. Liam moest ook mee zei je?" Ik knikte, maar realiseerde me dat Louis dat niet kon zien.
"Ja, anders kan Zayn niet naar huis."
"Oké, tot zo! Ik ben wel heel boos nu hè?"
"Weet ik."
"Mooi zo." De akelige piep klonk door mijn oren als teken dat Louis had opgehangen.
"Mijn broers komen me ophalen, want mijn moeder heeft geen auto. Ze komen ook Zayn ophalen, die woont bij mij in de flat." De man keek ons omstebeurt doordringend aan.
"Eden Estate zeker?"

Marlou POV:
Niall en ik zaten samen op mijn balkon, ik was blij dat hij even was gekomen omdat ik dus geen andere mensen van mijn leeftijd mocht zien. Hij kon jammer genoeg maar even blijven omdat hij van zijn ouders ook al weer snel naar huis moest. We namen afscheid en daarna hoorde ik mijn moeder als snel roepen.
‘’Marlou en Harry komen jullie eten?’’hoor ik mijn moeder van beneden roepen. Ik doe de deur open naar de overloop. Harry komt ook net zijn kamer uit. ‘’Waarom is mama nu opeens zo vaak thuis?’’vraag ik verbaasd. Harry haalde zijn schouders op.’’Het zou vast een periode van haar zijn’’zei hij lachend. Ik stampte expres altijd hard van de trap af omdat ik wist dat mijn vader dat niet leuk vond.
‘’Marlou stamp niet zo’’hoorde ik mijn vader nors zeggen. Achter me hoorde ik Harry zachtjes lachen. ‘’Je kan het ook niet laten he’’zei hij fluisterend. Ik had geen zin om te reageren dus ik ging maar gewoon aan tafel zitten.
‘’Ik ga naar een zakenbespreking, doei’’zei mijn vader. Harry en ik keken hem verbaasd aan. ‘’Hij heeft toch altijd s’avonds zakenbesprekingen?’’vroeg ik verbaasd. ‘’Laat nou maar’’zei Harry. Er viel opeens een stilte aan tafel. Ik wou vanmiddag eigenlijk niet de hele middag binnen blijven zoals ik elke dag deed. Misschien mocht ik wel iets leuk gaan doen met Harry.
‘’Mama, mogen Harry en ik vandaag naar de stad samen?’’vroeg ik voorzichtig. Ik keek even naar Harry en die knikte dat hij het ook goed vond. Mijn moeder keek op van haar tijdschrift.
‘’Vanmiddag?’’zei ze spottend. Ik keek nog een keer naar Harry. ‘’Uh ja vanmiddag’’herhaalde ik nog een keer. ‘’Nee, jullie moeten vanmiddag paardrijden voor de eerste keer’’zei mijn moeder glimlachend.
‘’Dat is een grap hoop ik?’’zei ik arrogant. ‘’Nee en sla niet zo’n toon tegen me aan’’zei mijn moeder. ‘’Ik ga echt niet paardrijden. Ik hoop dat dat paard nu dood neervalt’’zei ik en ik keek mijn moeder nu recht in haar ogen aan.
‘’Marlou dat neem je terug’’zei ze, ik kon horen aan haar stem dat ze heel boos was. ‘’Waarom zou ik? Je kan me toch geen huisarrest geven want ik mag nergens naar toe. En je kan me ook niet verbieden geen contact te hebben met mijn vrienden want die heb ik ook niet. En allemaal door jou en papa, jullie moeten we me wel heel erg haten om me zo’n leven te geven’’riep ik heel boos.
Ik stond op. ‘’Marlou je gaat nu zitten en eet je eten op’’zei mijn moeder streng. ‘’Je kan stikken in je eten’’zei ik rustig. En liep naar boven. Ik schopte mijn stomme schoenen uit die mijn moeder me had gegeven. Ze waren heel duur maar dat maakte me helemaal niks uit. Toen deed ik mijn rokje en panty uit. Ik deed mijn kast open en keek er heel lang in. Er moest toch wel een normale broek bij hangen. Ik raakte geïrriteerd doordat ik helemaal niks in mijn kast kan vinden. Toen besefte ik dat Harry vast wel ergens een joggingbroek had. Ik deed nu ook mijn bloesje uit. Ik haatte de kleding van mijn moeder. In mijn ondergoed liep ik naar Harry’s kamer. Toen ik zijn kast opendeed zag ik meteen een joggingbroek liggen. Harry en ik waren ongeveer even lang dus hij paste gewoon. Ook pakte ik een shirt van Harry. Hij had veel polo’s van dat vond mama mooi. Maar achterin de kast had hij nog wel normale shirt liggen. Ik pakte er een en deed hem aan. Ook pakte ik gauw een hoodie. Nu moest ik nog schoenen zien te vinden. Harry had een veel grotere maat dan mij dus dat was geen optie. Ik zocht nog even verder in zijn kast en zag vans liggen van toen hij 14 was. Het waren zijn gymschoenen geweest. Ik bekeek mezelf in de spiegel. Mama zou vast een hartaanval krijgen als ze me nu zo zou zien. Ik deed mijn haar vast in een staart en ging op de overloop staan. Harry en mama hadden nu ruzie gekregen. Ik wou weg uit dit huis. Ik sloop naar beneden en deed de voordeur zachtjes open. Ik vond het zielig om Harry alleen te laten maar ik kon het echt even niet meer volhouden. Ik deed de deur zachtjes dicht.
Ik ademde de koude buitenlucht in. Er was hier echt nooit iets te doen. Mensen die me nu zagen dachten waarschijnlijk of dat ik was weggelopen of dat ik was verdwaald. Ik ging een stukje verderop op een muurtje zitten en keek een beetje rond. Het was zo rustig dat er gewoon bijna niemand was, op een man met een hond na en een jongen en een meisje. Ik keek nog even goed, het zag eruit alsof ze taakstraf hadden want ze hadden van die lelijke oranje hesjes aan. Ik bestudeerde ze even goed. De jongen had zwart haar en was licht getint en het meisje had honing kleur haar. Ze kwamen duidelijk hier niet vandaan. Zo te zien hadden ze veel lol want ze moesten veel lachen. Eigenlijk leek me het heel stoer om taakstraf te hebben. Zo liet je tenminste zien dat je wat durfde en lef had. Ik wilde eigenlijk wel met ze praten, gewoon om te kijken wat ze van me vonden. Ik haalde diep adem en stak de straat over. Ze hadden me nog niet gezien dus ik kon net doen alsof ik gewoon langsliep. Toen ik heel dichtbij ze was keken ze me aan.
‘’Hey’’zei ik zo onverschillig mogelijk. Ze bekeken me nu allebei heel goed en zeiden niks. ‘’Mooie schildering hoor’’zei ik zo zelfverzekerd mogelijk. Ik besefte me nadat ik het zei dat dat het stomste was wat je ooit kon zeggen.
‘’Eh dankje’’zei de jongen nu. ‘’Jullie komen hier zeker ook niet vandaan?’’vroeg ik zo overtuigend mogelijk. ‘’Nee’’zei het meisje nu. Ik wou me voorstellen maar ik bedacht dat ik een andere naam moest zeggen. Mijn vaders naam was best wel bekend. ‘’Ik ben trouwens Lizz’’zei ik. ‘’Ik ben Zayn en dit is Eline’’zei Zayn. Ik vroeg me af of Zayn het vriendje was van Eline ze waren heel schattig bij elkaar.
'’Wat doe jij eigenlijk hier?’’vroeg Eline. Ik probeerde iets te bedenken zonder in paniek te raken. ‘’Ik eh liep hier gewoon een beetje rond’’zei ik. ‘’Laten we een pauze nemen’’zei Eline tegen Zayn. Zayn knikte. ‘’We kunnen wel verderop daar op een bankje gaan zitten’’zei Eline. Ik moest zo ver mogelijk van huis vandaan want Harry zou me zo wel komen zoeken. ‘’We kunnen ook ergens anders naar toe gaan’’zei ik snel. ‘’Ja een eindje verderop is een parkje’’zei Zayn. ‘’Laten we daar dan maar naar toe gaan’’zei Eline. Ik liep achter Zayn en Eline aan en hoopte maar dat ik me niet zou verspreken.

Eline POV:
Zayn en ik liepen voorop naar het parkje, met Lizz achter ons aan. Ik liet me ergens in het gras vallen en Zayn en Lizz volgden mijn voorbeeld. Zayn haalde een pakje sigaretten uit zijn broekzak en bood er een aan mij en vervolgens een aan Lizz aan. Allebei sloegen we zijn aanbod af.
"Dus, waar kom je dan vandaan?" vroeg ik aan Lizz. Ik wist wel dat ze sowieso niet uit Eden Estate kwam. Eigenlijk wist ik ook dat ze gewoon uit South Kensington kwam. Niemand zegt "mooie schildering", behalve als je hier in deze kakkerswijk woont.
"Ehm, ik ben hier net naar Londen verhuisd. Ik was een beetje de stad aan het verkennen, maar ik woon ergens in een flat een eind verderop, ik weet niet hoe het heet." South Kensington dus. Ik glimlachte naar haar. Ondanks het feit dat ze deed alsof ze hier niet vandaan kwam, mocht ik haar wel. En ik begreep wel dat ze net alsof deed. Wie wilde hier nou wonen? Oké, hier werd je niet midden in de nacht wakker door schoten of politiesirenes. Hier liep je niet het risico om elk moment in elkaar geslagen te worden, maar toch. Je kon hier niets. Er liepen hier ook nooit mensen van onze leeftijd buiten, behalve dan een blonde jonge in de verte. Ik kneep met mijn ogen om hem beter te kunnen zien, maar zijn paarse vest en blonde koppie verdwenen net de hoek om.
"Oh oké, wij komen uit Eden Estate. Die plek heeft niet zo'n goede naam hier," zei ik met een glimlach. Lizz haalde haar schouders op.
"Ik ben niet zo van de vooroordelen," zei ze. "Vast niet iedereen daar is crimineel." Zayn en ik keken elkaar even aan.
"Wel bijna iedereen..."
"Jullie ook?" vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd.
"Nou ja, we zaten gisteren wel op het politiebureau." Ik zag dat Lizz haar ogen groot werden, maar negeerde het.
"Omdat jullie die tekening hadden gemaakt?" Ik moest lachen omdat ze nu het woord tekening in plaats van schildering gebruikte.
"Ja. Eden Estate zit al vol en South Kensington kon wel een kleurtje gebruiken," zei Zayn lachend. Lizz keek van mij naar Zayn en toen weer naar mij.
"Beetje stomme vraag misschien, maar hebben jullie wat?" Ik keek Zayn aan en op dat moment keek hij ook naar mij. Vervolgens barstten we tegelijk in lachen uit. Als Zayn mijn vriendje was dan bestond de Kerstman echt. "Oh sorry, zei ik iets raars?" Ik knikte, nog steeds lachend.
"Ja, best wel. Zayn en ik zijn al beste vrienden voor zolang ik me kan herinneren." Lizz knikte.
"Ja, dat herken ik."
"We lachten je niet uit hoor. Het idee is alleen een beetje vreemd," zei Zayn.
"Oké, dat is mooi. Tot hoe laat hebben jullie taakstraf vandaag?" vroeg Lizz. Zayn haalde zijn mobiel uit zijn zak.
"We moeten eigenlijk nog twee uur, maar er is niemand die ons controlleert." Zayn keek mij nu met een grijns aan en ik wist precies wat hij dacht. We konden gewoon weggaan zonder dat iemand het op zou merken, behalve misschien die chagrijnige vrouw die tegenover de bank woonde. Zij was echt wel zo'n type dat de politie zou bellen omdat wij er niet meer zouden zijn.
"Ga je mee naar Eden Estate?" vroeg ik aan Lizz. Het leek alsof ik een soort van angst kon ontdekken in haar ogen. Ik snapte het wel. Eden Estate was waarschijnlijk de plek waarvoor haar ouders haar gewaarschuwd hebben en wij waren de personen waar ze absoluut niet mee mocht praten. Lizz herstelde zichzelf.
"Ja, natuurlijk!" Ze stond op en hielp Zayn en mij omhoog. Ik trok mijn afschuwelijke oranje hesje uit en Zayn deed hetzelfde.
"Moeten we met de metro?" vroeg Lizz. Ik knikte.
"Yep, het is best wel eventjes in de metro hoor."
"Ach, maakt niet uit." We liepen naar het metrostation. Dit metrostation was zo anders dan dat van ons. Dit was netjes en schoon, die van ons zat vol met zwervers, dealers en het stonk er naar wiet. We stapten in de eerste metro richting Eden Estate en gingen op het enige vrije bankje zitten met zijn drieën, waardoor we een beetje tegen elkaar gepropt zaten. Tegenover ons zat een man met een zijscheiding die té ver naar links zat. Ik lachte zachtjes in mezelf. Aan de mensen die binnenkwamen, merkte je dat we bijna bij Eden Estate waren. Toen we het welbekende station binnenreden, stapten we de metro uit.
"Tadaa!" zei ik, alsof het iets was om trots op te zijn. Lizz keek haar ogen uit naar alles en iedereen wat ze zag. Die kwam dus écht uit South Kensington.

Marlou POV:
Ik was blij dat ik met ze mee kon gaan. Ik twijfelde eerst nog wel even omdat als mijn ouders erachter kwamen nooit meer ergens naar toe mocht. Ik vond dat mijn plan best goed gelukt was, volgens mij hadden ze allebei echt niks door. We liepen naar het metro station toe. Ik was zelfs nog nooit bij het metro station geweest hier. Mijn ouders hadden me er op wijs gemaakt dat metrostations gevaarlijk waren. Maar hier zag het er allemaal netjes uit. We stapten de eerste metro in richting Eden Estate. We gingen met z’n drieën opgepropt op een bankje zitten dat nog over was. Er kwamen steeds meer mensen bij, mensen die ik zelf nog nooit in mijn buurt had zien lopen. Ik wou niet zeggen dat ik er een beetje bang van werd maar ik werd er wel zenuwachtig van. Als ze erachter kwamen dat ik niet uit Eden Estate kwam zouden ze me vast in elkaar slaan of misschien wel vermoorden. Ik wist niet wat ik hier kon verwachten na al de verhalen die ik had gehoord op school. Maar eigenlijk zagen Eline en Zayn er niet uit als mensen die dat zouden doen. Eigenlijk waren ze heel aardig. Toen we het station van Eden Estate inreden stapten we uit. Ik keek mijn ogen uit. Alles was hier zo anders dan in South Kensington. Ik probeerde maar zo min mogenlijk te zeggen omdat ik anders misschien mezelf zou verraden. Het metrostation was vies en veel dingen waren vernield. De mensen waren zo anders, je moest hier dus echt geen problemen veroorzaken. Zayn en Eline liepen al naar de trap toe. ‘’Kom je ook Lizz?’’vroeg Eline. Ik stopte met staren naar alles en iedereen en liep achter ze aan. Ik moest echt in mijn rol blijven. Toen we weer boven de grond waren was de omgeving niet echt beter geworden. Er hing een kille sfeer, de huizen waren klein,kapot en vernield net als de bankjes die er stonden.
‘’Leuke buurt’’zei ik een beetje voorzichtig. Zayn en Eline keken me raar aan. ‘’Leuk?’’herhaalde Zayn. ‘’Nou als je ziet waar ik vandaan kom. Ik mocht blij zijn dat ik nog een huis had’’zei ik vlug. Ik besefte me dat ik me nu echt in de problemen aan het werken was.
‘’Laten we maar naar mijn huis gaan’’zei Eline. Ik was blij dat ze over iets anders begon, ik zou niet weten wat ik moest zeggen. Wat eigenlijk beter was, want bij alles wat ik zei raakte ik steeds dieper in mijn leugen.
Ik baalde ervan dat ik zo weinig wist over alles. Ik werd altijd maar opgesloten in ons huis en wist eigenlijk niet beter dan dat. We liepen over een pleintje heen waar een groepje jongens stonden te roken. Ik durfde er eigenlijk niet langs maar ik zag dat Eline en Zayn er gewoon voorbij wilden lopen. Ik probeerde zo zelfverzekerd te zijn en me zo stil mogelijk te houden. Ik liep maar achter Zayn en Eline aan.
‘’hoe oud ben je eigenlijk?’’vroeg Zayn toen hij zich omdraaide. ‘’ik ben zestien’’zei ik en glimlachte. ‘’En jullie?’’vroeg ik.
‘’Ik ben 18 en Eline is 16’’zei Zayn en hij glimlachte even. We waren nu bij een flat. Het zag er allemaal heel vervallen uit. Ze moesten is weten waar ik woonde dacht ik in mezelf. We liepen de trap op naar boven. ‘’Zal ik even buiten wachten?’’vroeg ik. Zayn keek even naar Eline en die knikte. ‘’Ja dat is beter want ik denk dat Liam en Louis heel boos op ons zijn’’zei ze. ‘’We komen wel naar buiten of komen je wel even naar binnen halen’’zei Zayn toen hij achter Eline aanliep. Ik knikte. Toen de deur dichtging hoorde ik de stemmen maar ik kon niet goed horen wat ze zeiden. Ik zuchte, waar had ik mezelf nou weer gebracht. Ik moest terug naar huis maar ik zou niet eens meer weten hoe ik naar het metro station moest lopen, laat staan hoe ik met de metro naar huis moest. Ik pakte mijn telefoon en keek naar de gemiste oproepen die ik van Harry had. Hij was erg ongerust zei hij in een sms. Ik smsde hem maar terug dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Ik keek een beetje rond totdat Eline en Zayn weer terugkwamen.

Eline POV:
Zayn en ik liepen naar binnen en gelijk kwamen Liam en Louis op ons af. Mama was er zoals gewoonlijk niet. "Hè? Zijn jullie nu al terug? Jullie moesten toch tot drie uur?" vroeg Liam. Ik haalde mijn schouders op.
"Alsof iemand ons in de gaten houdt."
"Je moet het niet erger maken dan het al is, Eline," zei Liam. Hij deed alsof ie het tegen mij had, maar hij sprak Zayn eigenlijk ook aan.
"Het is niet eens erg. Het is graffiti, wat is daar erg aan? Ik kan er niets aan doen dat er in South Kensington van die domme mensen wonen die gelijk de politie gaan bellen!"
"Je weet zelf toch ook wel dat je daar niet moet komen!"
"Als ik over andere graffiti heen spuit, heb ik een groter probleem hoor. Nou, ik heb geen zin in jullie gezeik, adios bitches!" Ik trok Zayn mee aan zijn mouw naar buiten. Liam zei nog wat, maar ik hoorde Louis iets van "laat maar, Liam," zeggen. Ik liet de deur achter ons dichtvallen en Lizz stond op precies dezelfde plek als net. "Kom," zei ik tegen Lizz en ze liep achter ons aan de flat weer uit. "Let niet op mijn broers hoor, als je iets gehoord hebt. Ze zijn bezorgd, maar dat is nergens voor nodig." Onze flat was heel gehorig. Je hoorde altijd iedereen ruzie maken en er werd heel wat ruzie gemaakt.
"Oh, ik ben wel wat gewend hoor," zei Lizz. Ik wilde er op ingaan, maar besloot dat niet te doen, aangezien ik haar amper kende. We liepen naar het speeltuintje, dat tussen twee flats in lag. Er was niemand. Zayn en ik namen plaats op de twee schommels en Lizz ging op het gras zitten. Ik vroeg me af hoelang ze vol zou houden dat ze niet uit South Kensington kwam. Het was al lang duidelijk voor mij en volgens mij voor Zayn ook. Het maakte mij niet uit dat ze uit South Kensington kwam. Mama had ons altijd geleerd dat we iedereen een kans moesten geven, zelfs als diegene ons in eerste instantie niet aanstaat.
"En wat vind je ervan?" vroeg ik lachend aan Lizz. Alsof dit mooi was vergeleken bij South Kensington. Ik had Lizz met open mond rond zien kijken.
"Och, gewoontjes," was haar antwoord. Er was geen woord van waar. Ik kon aan haar zien dat ze alles hartstikke spannend vond en dat de zenuwen door haar lijf gierden. Elke nieuwe indruk die ze opdeed, liet een uitdrukking achter op haar gezicht. En dat waren er heel wat.
"Oh, mensen vinden dit meestal niet gewoontjes hoor," zei Zayn. Ik wist dat hij het ook door had.
"Ik ben het wel gewend," zei Lizz daarop. Ze liet zich achterover vallen in het gras, alsof ze hier thuis hoorden. Ik moest toegeven, ze kon redelijk goed acteren, maar niet goed genoeg. Niemand zou kunnen acteren dat ze hier thuishoren als ze uit een wijk als South Kensington komen. Ik zou ook niet kunnen acteren dat ik daar thuis hoor. Zelfs niet al doe ik nog zo mijn best. Zelfs niet al wist ik alles over dat soort mensen en hoe ik me moest gedragen. Het was niet zo moeilijk om dingen uit mensen hun ogen te lezen. Ogen verraden zoveel. Meer dan je lief is. Zayn en ik keken elkaar even aan en we wisten van elkaar wat we wilden zeggen. Ik gaf hem een knikje als teken dat hij het kon zeggen.
"Je mag het wel zeggen hoor, dat je uit South Kensington komt."
How can you not love Niall? He’s like a teddy bear. You press its tummy and it say i love Bieber