4 jan 2014 - 0:31

AL

0

2

proloog


ik kijk hem recht in zijn ogen, ooit waren ze fel groen met bruine spikkeltjes, er was nu alleen nog maar een doffe grijze kleur over.
"de twinkeling is weg." zeg ik zachtjes.
"waar heb je het over ?" vraagt hij grijnzend. terwijl hij dat deed kwamen er twee schattige kuiltjes tevoorschijn.
"de twinkeling in je ogen die je had toen ik je voor het eerst zag, die is al weg, al best lang eigenlijk." hij stopt met grijnzen en kijkt me beledigd aan.
hij staat op en haalt zijn sleutels uit zijn jaszak. hij loopt met grote passen naar zijn te dure BMW en kijkt nog een keer om.
"waarom vertel je me nooit wat !" schreeuw ik terwijl ik met mijn voeten gefrustreerd op de grond stamp. opeens veranderd zijn onschuldige houding, boos loopt hij naar me toe maar terwijl hij dichterbij komt verzwakt zijn pas. hij staat tegenover als ik zie dat hij huilt, ik heb hem nog nooit zien huilen en het maakt me bang.
"omdat ik dat niet kan, jij zou er toch geen zak van begrijpen, ik ben beroemd ja, wat weet jij daar nou van ? jij leidt hier jouw simpele en nietszeggende leventje terwijl ik de hele wereld rondreis. sinds ik heb bepaald om mijn leven te veranderen heb jij helemaal geen zak gedaan, als jij niet met mij mee kan groeien is het goed, dat betekend dat wij niet voor elkaar bestemd zijn !" ik merk dat ik zijn arm vast heb en laat snel los.
"wat ben jij een arrogante eikel geworden." ik spuug de worden uit en loop weg, weg van hem, weg van zijn schattige lach en zijn mooie bruine krullen, weg van iets dat nooit had moeten zijn. hij is beroemd, hij is iemand. hij wel, ik niet.