xEmma zei op 11 mei 2014 - 20:45:
Post hier alles wat met liefde te maken heeft.

1Dzayn zei op 1 jan 2015 - 16:26:
Maar dan moet ik m'n pa overhalen. We spreken meestal met de hele groep af en ik heb daar eigenlijk niks over te zeggen. Ze plannen het meestal om de twee maanden in

xEmma zei op 1 jan 2015 - 16:30:
Maar kan je niet met hem apart afspreken? Gewoon als vrienden?

MoonRocker zei op 1 jan 2015 - 16:32:
Maar Ems, voor ons is dat reizen enzo heel makkelijk, want gratis ov (en evt minder bezorgde ouders), maar voor Iv is dat niet zo.

xEmma zei op 1 jan 2015 - 16:35:
Tja, 't kost aardig wat centen, maar je moet er ook wel wat voor over hebben, niet? Ik heb ook wel eens Maastricht - Groningen gedaan zonder korting omdat ik voor negenen weg moest en de korting dan nog niet ingaat.

1Dzayn zei op 1 jan 2015 - 16:38:
En daar komt m'n onzekerheid in beeld, ems. Want zodra ik niet physiek bij hem in de buuurt ben, ben ik nog steeds bang dat ik hem tot last ben als ik zoiets vraag.

xEmma zei op 1 jan 2015 - 16:41:
Dan wacht je toch tot je weer bij hem in de buurt bent en vraag je het dan? (: Er zit geen haast achter hoor. Natuurlijk is zoiets eng, ik zou het zelf waarschijnlijk ook niet durven, maar ik kan wel hypocriet het advies geven haha.
Je moet zelf denk ik de afweging maken of je hem zo leuk vindt dat je jezelf dwingt om je even over je onzekerheid heen te zetten & voor hem wil reizen en dat soort dingen.

1Dzayn zei op 1 jan 2015 - 16:44:
Reizen vind ik geen probleem, maar mn onzekerheid is zo'n deel van me dat ik daar niet zomaar overheen kan

xEmma zei op 1 jan 2015 - 16:48:
Tja, dat is iets waar je waarschijnlijk deels overheen groeit, maar waar je voor een deel ook zelf aan moet werken. Ik ben vroeger een keer midden op straat in huilen uitgebarst omdat ik van papa zelf mijn cola moest bestellen, ik zat toen al op de middelbare school, zo onzeker was ik. Ondertussen gaat alles prima though.
Risico's nemen is denk ik de beste manier om van je onzekerheid af te komen. (:

1Dzayn zei op 1 jan 2015 - 17:23:
Klopt, en dat weet ik ook heel goed, mwahja. De moed ontbreekt een beetje =\

xEmma zei op 1 jan 2015 - 17:28:
Ja, dat is het vervelende. Je zit (gewoonlijk) in een soort cyclus die je moet verbreken door dingen te doen waarbij je je echt niet op je gemak voelt, anders blijf je erin zitten. Voor mij waren dat dus dingen als zelf m'n dingen bestellen in het restaurant (ook in het buitenland als alles enge namen had), zelf aan mensen vragen of ze het leuk zouden vinden om een keer wat te doen in plaats van eindeloos af te wachten, etcetera.
Als je hem echt heel leuk vindt, komt de moed vanzelf wel denk ik. Maar op dit vlak ben ik absoluut geen expert, ik heb zelf nog nooit een jongen mee uitgevraagd of mijn eeuwige liefde verklaard of wat dan ook.

1Dzayn zei op 1 jan 2015 - 17:30:
cyclussen zijn zo irritant (._. )
Maar ik zal m'n best doen. Nieuw voornemen

xEmma zei op 1 jan 2015 - 17:35:
Ja, en als je dit te belangrijk vindt om het risico te lopen dat het verkeerd gaat, kan je natuurlijk altijd met wat andere, kleinere, onbelangrijkere dingen beginnen. Ik weet niet in welke mate je verlegen bent, want dat is lastig te beoordelen zo over het internet en op meetingen, maar je kan bijvoorbeeld een keer op een klasgenoot/jaargenoot die je eigenlijk nooit spreekt afstappen om een klein complimentje te geven. Zoiets gaf mij vroeger doodsangsten, terwijl er eigenlijk niet zoveel mis kan gaan. Niemand wordt boos als je zegt dat ze een mooie trui aanhebben. Of je kan in een restaurant om dingen vragen die je normaal niet durft - ik durfde vroeger bijvoorbeeld nooit te vragen of ze er een ingredient vanaf konden laten, ik dacht dat ze dat te veel moeite zouden vinden ( _0_ ). Maar mensen in een restaurant moeten verplicht lief blijven en weten toch niet wie je bent, dus daar kan je prima op oefenen haha.

1Dzayn zei op 1 jan 2015 - 17:37:
Mijn verlegenheid zit op het punt dat ik niet eens mijn hand durf op te steken om iets te vragen in de klas, omdat ik bang ben dat ik dom klink. Of op het punt dat ik niet een vreemd iemand durf te bellen (bijv het oogziekenhuis of de ortho)

xEmma zei op 1 jan 2015 - 17:45:
Oh maar ik durf ook nog steeds niet te bellen, volgens mij is dat wel iets normaals. Ik kreeg vroeger praktisch hartkloppingen als ik iemand moest bellen, ook al was het maar een klasgenootje. SMS'en was een zege haha. Maar ook hierbij is het gewoon oefenen, oefenen, oefenen en dan je na een tijdje realiseren dat het helemaal niet erg is als er een keer wat misgaat. Voor mij heeft het geholpen om me proberen in te denken hoe ik me zou voelen als ik de andere partij was. Zo heb ik per ongeluk een keer een verkeerd nummer gedraaid en ben ik toen het gesprek heel enthousiast begonnen met "papa!" want ik dacht dat ik mijn vader belde. Nou ja, dat was dus niet mijn papa en dat vond ik verschrikkelijk beschamend. Maar als je het vanaf de andere kant bekijkt; oh, iemand draaide het verkeerde nummer. Verder niets.
Je hand niet op durven te steken is vervelend, ook gewoon omdat je dan je lessen minder goed kan volgen. Ik durfde dat meestal wel, alleen niet bij vakken waarbij ik dan in een andere taal moest praten. Ik vroeg het ook liever aan een vriendinnetje dan aan de leraar though. Maar weer: gewoon doen, dan groei je er uiteindelijk wel overheen. Ik kreeg altijd een kop als een tomaat, maar dat is ook heel wat minder geworden. Het is echt niet erg als je een keertje iets niet begrijpt. :'

Dus ja. Als je de liefde een te groot risico vindt, dan snap ik dat meteen. Dat is al helemaal een grote stap en als het niet goed gaat, baal je waarschijnlijk verschrikkelijk. Maar als je het langzaam opbouwt, moet je er kunnen komen.

1Dzayn zei op 1 jan 2015 - 17:47:
Dank je, emms ^-^