Bodine zei op 29 juli 2015 - 3:28:
Het was iets na zeven uur ’s morgens toen de bussen, die vanaf het vliegveld naar het kampterrein waren gereden, hun bestemming bereikten. Dauwdruppeltjes sierden de grassprietjes nog toen de meerdere tonnen dragende wielen een spoor door het groene zomergras trokken. Binnenin de bus grepen de chauffeurs naar hun microfoons om alle jonge bandleden wakker te maken: ‘Dames en heren, wij hebben eindelijk onze bestemming bereikt! Straks mogen jullie allemaal uitstappen, je bagage uit het laadruim pakken en dan zijn jullie zeven volle dagen van mij en mijn busje verlost. Als je buurman of buurvrouw nog slaapt, maar die dan snel wakker, want ik kan jullie beloven dat jullie geen moment van dit kamp willen missen!’
De inzittenden gehoorzaamden, duf, maakten hun vriendjes en vriendinnetjes wakker en, toen de bus tot stilstand kwam, stonden vermoeid op om uit te stappen. Iedereen begaf zich mak naar het laadruim en zonder problemen vond iedereen zijn eigen bagage, waarna de deuren van de bus zich sloten en de buschauffeur, al zwaaiend, het terrein af reed. De meeste bandleden waren nog bezig de slaap uit hun ogen te wrijven toen de leiding het woord nam: ‘Nou, zoals de buschauffeur ook al zei: welkom op bandkamp! Ik stel voor dat we beginnen met het opzetten van de tenten, daarna ontbijten en dan direct beginnen met de eerste activiteiten, want voor jullie het weten is deze week alweer om!’

xSerenaHoran zei op 30 juli 2015 - 22:47:
‘Als je zo denkt ga ik je teleurstellen,’ lach ik. ‘Ik zal mijn gitaar even gaan halen.’ Ik sta op en loop snel naar mijn tentje. Daar haal ik mijn gitaar uit en loop net zo snel weer terug. Ik ga in de kleermakerszit zitten zodat mijn gitaar goed kan rusten op mijn been. ‘Welk liedje?’ vraag ik.

Chayenne zei op 30 juli 2015 - 22:56:
Voor Rachel ook maar een blik op de ten van Eli en Jae had gehad werd ze meegetrokken naar de ontbijttafel. Onzeker zwaaide ze haar bandleden gedag en liep ze vrolijk mee. Wat waren deze lui aardig. Fijn, nieuwe mensen leren kennen.
Haar maag rommelde toen ze de vers gebakken broodjes zag liggen. Jae zei iets over chocolade, maar Rachel had alleen maar aandacht voor haar ontbijt. Ze schonk thee in en keek op de tafel. "Geen honing?" vroeg ze beledigd. Ze keek op de andere tafels en zag tot haar opluchting honing op een tafel staan waar aardig veel mensen zaten. Zonder enige twijfel stond ze op, huppelde ze zowat naar de tafel en greep de honing. "Wie het terug wilt kan het daar komen halen," zei ze, al leek niemand op haar te reageren. Ze draaide zich om en snoof, Ze zullen het vast niet missen. Het was aardig wat honing dat Rachel in haar thee deed. Maar ze was niet van plan haar 'tradities' te verbreken alleen om indruk te maken. Dat had ze nog nooit gedaan.
Even later kwam ook de rest van haar band aanlopen. Ze kwamen bij hen aan tafel zitten en begonnen ook gulzig te eten.
Er werd een bededeling gegeven over dat de telefoons weg moesten. Rachels lach op haar gezicht verdween en ze liep beledigd op de begeleiding af. "Sorry?" ze tikte ongeduldig op de vrouw haar schouder. "Er was mij gemaild dat ik mijn telefoon kon houden. Ziet u, het is heel belangrijk dat ik hem bij me hou aangezien ik elk moment gebeld kan worden voor een callback," legde ze enigszins gestrest uit. Ze wachtte niet op een antwoord, ze ging er gewoon vanuit dat de leiding ermee instemde. Als ze haar telefoon niet bij haar mocht houden, had ze de eerst volgende vlucht terug naar New York genomen.
Het was drukker geworden. Niet in de zin van dat er meer mensen bij waren gekomen, maar meer van mensen die overal en nergens waren. Rachel irriteerde er zich aan, maar zei er niks over. Als ze zou gaan mopperen - zoals Santana al deed - stelde ze Kurt teleur. Ze zag tot nu toe nog niet in hoe hij hier zo enthousiast over geweest was, maar ze had twee aardige jongens ontmoet en het eten was lekker. Dus ze zette zich er overeen. Ongeduldig vroeg ze zich af wanneer ze voor het eerst iets leuks gingen doen.
"Dus, Jae en Eli. Zijn jullie met z'n tweeën een band? Of komt de rest later? Wat bespelen jullie zoal?" begon ze enthousiast een gesprek met de twee jongens tegenover haar. Ze vond het niet leuk om toe te geven, maar ze wilde goed in de smaak vallen bij deze gasten. Ze waren immers de enige twee die het initiatief hadden genomen om leuk tegen haar te doen.

*Even aan Bo: aangezien ik vanaf maandag weg ben... Is dit een soort van mijn oplossing?*

1Dzayn zei op 30 juli 2015 - 23:00:
Mijn blik glijdt even over Floyd's gitaar. Het is een mooi ding en ik glimlach. Dan kijk ik op.
"Wat dacht je van Valerie?" vraag ik hem. Ik begin de eerste noten te neuriën en kijk hem aan. Onze knieën raken elkaar net aan.
Bij het ontbijt is het nog aardig druk en ik zie hoe een meisje hooghartig tegen de leiding praat. Ik trek mijn neus op en richt mijn blik weer op Floyd

xSerenaHoran zei op 30 juli 2015 - 23:02:
Valerie... Ik moet even diep in mijn geheugen graven om het liedje goed in mijn hoofd te hebben. Al snel heb ik hem gevonden.
‘Is goed,’ zeg ik en zet mijn vingers tegen de snaren. Ik begin het liedje te spelen en zing er bij. Ondertussen sein ik naar Karoline dat ze ook mee moet zingen.

mistyflower zei op 30 juli 2015 - 23:02:
Zo'een hoofdpijn. Hij blijft maar komen. Ik probeer me weer op mijn schriftje te richten.
Mee,
Neem mij toch mee
Naar een ver land, bos of woestenij
Waar de vogels zingen daar ben ik vrij

Ik streep te laatste zinnen weer door. Iets klopt er niet aan. Maar met die hoofdpijn kan ik me gewoon niet concentreren. Ik leg mijn schriftje naast me en kijk naar de golven op het meer. Er vliegen een paar vogels over, waarvan ik de naam niet ken.

1Dzayn zei op 30 juli 2015 - 23:14:
Floyd begint te zingen en bijna valt mijn mond open. Naast een prachtig gitaarspel kan hij ook nog eens geweldig zingen. Hij gebaart naar me en met een diepe ademteug begin ik te zingen
"Since I've come on home, well my body's been a mess and I've missed your ginger hair and the way you like to dress."
Ik tik met mijn vingers zachtjes op mijn benen, voor mezelf de maat bijhoudend. Met een glimlach kijk ik op naar Floyd, overgaand in het couplet.
Did you have to go to jail, put your house on up for sale, did you get a good lawyer?
I hope you didn't catch a tan, I hope you find the right man who'll fix it for ya."

Merula zei op 30 juli 2015 - 23:30:
Ik frons en kijk hem bezorgd aan. Ik wist dat hij altijd wel geheimzinnig deed over vroeger, maar ik dacht dat het juist beter ging. Toch weet ik de belangrijke vraag voor me te houden. Ik beantwoord eerst wel de andere vragen, al voelt het niet goed. "Serieus?" vraag ik verbaasd terwijl mijn hand door mijn haar gaat. Naar mijn idee had het altijd al deze lengte, maar nu ik terugdenk had ik toen ik veertien was inderdaad nog korter haar. "Ik mocht het toen nog niet langer laten groeien..." Ik weet er toch even een lachje uit te persen. "Jouw haar is nog langer. En ik ben trouwens verder gegaan met die gitaarlessen, daar was ik toen net mee begonnen geloof ik... Ik speel nog steeds piano, maar vooral om het bij te houden en voor mijn ouders... En ik kan een beetje mondharmonica spelen en soms zing ik, maar of dat nou echt goed is..." Dan zwijg ik even, voor ik mijn echte gedachte uitspreek. "Wat is er dan? Ik ben inmiddels echt wel wat gewend..."
Op dat moment begint een tweede persoon gitaar te spelen en hoor ik ondertussen een meisje boos tegen de leidingvrouwfiguur praten. Ik grinnik even om de hooghartigheid van het meisje, en het feit dat ik denk in de verte de stem van de jongen te herkennen. En daarna.... was dat het meisje dat meezong? Die Coral... Karol... Karoline?

Rebella zei op 30 juli 2015 - 23:59:
"Oh dat is echt gaaf! Wat speel zoal?" Ik grijns en sta op.
"Mijn haar lang? Welnee...ik heb langer gezien." Ik grinnik en kijk even naar de begeleidsters die nog geen aanstalten lijken te maken met het mededelen van de activiteiten. Niet dat ik me daar druk om maak maar het is wel zo'n beetje klaar met het 'ontbijt'.
"Zeg," Ik wend me weer tot Kayen. "Heb je zin om samen een stukje te spelen?" Ik negeer zijn vraag naar mijn verleden. Zoals ik altijd doe.
Mijn motto blijft gelden, het verleden is het pad dat ik heb bewandelt, de toekomst is een pad om te ontdekken. Die laatste zal ik met al mijn kracht tegemoet treden. Ik voel me een beetje schuldig dat ik Kayen zijn antwoord schuldig blijf en denk even na over een toch nog geldend antwoord.
"Het...is beter als je het niet weet. Geloof me Kayen, ik ben niet een fijn persoon om over mijn verleden te praten. Eerder over de toekomst."
Dat ik daadwerkelijk een duister pad heb bewandelt hoeft hij niet te weten.

xSerenaHoran zei op 31 juli 2015 - 0:09:
Ik stop meteen met gitaarspelen als ik Karoline’s stem hoor. ‘Je hebt echt een prachtige stem!’ roep ik enthousiast. ‘Ik snap waarom je moeder je hier naartoe heeft gestuurd. Als jij mijn kind was had ik dar al gedaan toen je nog jonger was.’
Ik begin de zee niet meer zo leuk te vinden als eerst en heb zin om terug naar de anderen te gaan, maar natuurlijk wel met het gezelschap van Karoline. ‘Ga je mee naar de anderen?’ vraag ik.

Nynlufx zei op 31 juli 2015 - 0:09:
Ik stop met spelen en hoor ander gitaarspel met zang. Valerie van Amy Winehouse, herken ik. Het wordt tweestemmig gezongen en het klinkt prachtig. Nieuwsgierig sta ik op, met mijn gitaar, al zeurt er een stemmetje in mijn achterhoofd dat ik het niet moet doen en dat het waarschijnlijk een privémomentje is.
Toch ga ik op het geluid af en ik zie op een afstandje twee van mijn bandleden zitten. Karoline en Floyd. Ik glimlach. Dat had ik ook al uit kunnen vogelen.
Ik heb een nieuwe OTP. Geen Calvin Harris en Taylor Swift, geen Beyoncé and Jay Z, geen Angelina Jolie en Brad Pitt. Nee, gewoon Karo en Floyd. Of Floyd en Karo.
Flaro.
Voordat ze me opmerken, keer ik terug naar de tent.

1Dzayn zei op 31 juli 2015 - 0:21:
"Mijn moeder heeft me hier niet naar toe gestuurd," flap ik eruit. Dan bloos ik. "Maar toch bedankt. Jouw stem is ook niet mis. "
Ik krabbel overeind en klopt het zand van me af. Dan pak ik mijn instappers op en stap richting het gras.
"Ja, laten we gaan. Dr activiteiten zullen ook zo wel beginnen."
Ik steek mijn hand afwachtend naar hem uit en glimlach.

xSerenaHoran zei op 31 juli 2015 - 0:36:
Gelukkig vind ze mijn stem ‘niet mis’. Zelf ben ik er niet bepaald trots op, er zijn mensen die veel beter kunnen zingen dan ik. Als ik mezelf zou vergelijken met die mensen ben ik dikgedrukt slecht. Maar jezelf vergelijken met anderen is niet goed. Ik sta op en pak haar hand vast. Ik loop naar de plek waar de meeste nog zitten en denk na over wat voor activiteiten er allemaal zullen plaatsvinden. Ik hoop niet van die hele saaie, anders gaat dit voor mij een lang kamp worden.

1Dzayn zei op 31 juli 2015 - 0:39:
Ik loop snel achter Floyd aan, mijn hand nog steeds in de zijne. Als we dichter bij de menigte komen, kijk ik naar de gitaar in zijn hand.
"Moet je die niet even opbergen?" Vraag ik aan hem. Ondertussbe maak ik met mijn vrije hand mijn haar los en schudt het uit. Want zand valt zwaar naar beneden en stilletjes vervloek ik de wind. Als de activiteiten straks maar niet weer op het strand zijn. Daar heb ik nu toch echt even geen behoefte aan

xSerenaHoran zei op 31 juli 2015 - 0:46:
‘Moet je die niet even opbergen?’
Ohja! Helemaal vergeten dat ik dat ding nog in mijn handen heb. ‘Wacht ik ben zo terug,’ zeg ik en ren naar mijn tentje. Ik doe mijn gitaar in de hoes, verlaat het tentje en rits hem dicht. Vervolgens ren ik weer terug naar Karoline. Best wel een eindje rennen. Gelukkig ben ik niet (helemaal) buiten adem. Ik train pas, dus mijn conditie is niet zo goed.

mistyflower zei op 31 juli 2015 - 8:07:
Ik hoor nu ook twee mensen zingen op de achtergrond, maar het liedje herken ik niet. Naast hoofdpijn begin ik nu ook steken in mijn buik te voelen. Van die holle pijn. Ik stop mijn schriftje weer in mijn tas en laat mijzelf van de rots afglijden. Maar nu ben ik ook duizelig en ik mijn linkervoet komt verkeert terecht. Ik geef geen kik, ook al voel ik een vieze pijnscheut. Ik voelde me al niet lekker en dit helpt ook niet echt. Ik probeer niet te hinken, maar trek er toch een beetje mee, als ik naar de eerste hulp tent loop. Ik moet geloof ik echt spugen. Dit is typisch mij ik wordt altijd ziek op de eerste dag. Eerste week in Kenia, hele week ziek. Eerste dag in India, gelijk misselijk en ik had nog geen hap van dat scherpe eten geproefd. En zelfs toen die week vakantie in Nederlands zeeland toen ik klein was werd gekenmerkt door waterpokken. Zo gaat het altijd... Hopelijk gaat het snel over en ik hup de eerste hulp tent naar binnen.

Vanaf nu is Mero dus ziek tot maandag... en kan ze (ik dus) niet reageren. Tot dan...