Het lijkt een eeuwigheid te duren voordat het duister wordt vervangen door een felle straal licht dat door mijn wimpers heen blinkt. Met veel moeite krijg ik die wimpers helemaal open. Ik schrik van mijn eigen zicht. Alles lijkt plots veel lichter alsof er overal een grote spot op gericht staat. Ik zie ook veel meer details. Dingen die me nog nooit zijn opgevallen zie ik plots wel; het musje daar op de grond dat op zoek is naar een kruimeltje, de appel die onder de kratten van het fruit licht, de gezichten van voorbijgangers. Het is alsof er plots een soort mist voor mijn ogen weg gehaald is en ik nu pas echt kan zien.

(...) Uit Hill of Memories, van Danielle (x.DevilBitch). Omdat dat stukje zo ontzettend mooi is. <3

Jamie
Hier ben ik dan, precies zoals ik zei. Ik heb een appartementje gehuurd midden in Berlijn, en na de vakantie ga ik soliciteren in iets zo saai mogelijk. ICT, dat lijkt me wel wat. Saai en nutteloos. Precies zoals ik het wil. Oké, eigenlijk is niets precies zoals ik het wil. Alles wí¡s precies zoals ik het wil, tot ik kwam en het verpestte. Ik zucht, sta op van mijn matras dienend als bed - alle winkels zijn dicht vanwege Kerst, dus ik kan nog geen meubels kopen - en loop naar woonkamer. Een nog kale kerstboom die ik op haar laatste moment nog heb gekocht glimlacht tegen me als ik de schuifdeur die de eet- en woonkamer scheidt zachtjes opendoe. Warm licht constrasteert met de donkere lucht buiten. Het is al rond zessen, besef ik vaagjes. Ik kijk de kale kamer rond. Een bank, een heel klein TV'tje en een CD-speler op een ouderwetse kast, een grote staande lamp en een vergeelde poster van David Bowie - dat is alles. En dan de kerstboom, natuurlijk. Mijn spullen staan in een kleine koffer bij het raam. Ja, mijn spullen. Na Bill zo'n beetje achtergelaten te hebben ben ik het huis in gevlogen, heb ik alles wat heel erg nodig was in een tas gegooid en ben weer weggegaan. Arme Bill. Zou hij me missen? Hmm. Hij komt er wel overheen, zo speciaal was ik niet. Ik zucht nog eens en pak dan de dozen kerstversiering maar uit mijn koffertje. Mijn vingers glijden langs iets kouds, en tot mijn verbazing haal ik een CD met kerstliedjes uit de bovenste doos. Met een klein glimlachje huppel ik naar het kastje in de hoek van de kamer. Na wat gerommel speelt Driving Home for Christmas van Chris Rea door de kamer. Het geluid is niet perfect, maar ik kan ermee leven. Met een vrolijkheid die ik al lang niet meer heb gekend begin ik aan de boom. Haast automatisch hangen mijn vingers de lichtjes erin, en dan buig ik me naar de doos om de kerstballen te pakken. Mijn maag keert zich haast om en mijn hart lijkt opeens van lood. Ik plof neer op de bank. Bert, Ernie en hun badeend staren me laconiek aan vanaf het rode plastic. Een stille traan vindt zijn weg naar beneden, en de CD-speler verspringt naar All I Want for Christmas is You. Mijn vingertoppen glijden over het koude balletje, voor ik hem in mijn handen sluit en het haakje aan een tak hang.
'Fijne Kerst, ik.'

Modder van buiten vliegt in het rond als Jög uithaalt met zijn voet. Bill voelt de blauwe plekken in zijn zij groeien; hij begint te huilen, ook al weet hij dat Jög daardoor niet op zal houden. Op handen en voeten kruipt hij van de modderschoenen weg, mama gaat door met gillen, dan komen er voetstappen vlak langs Bills gezicht en een volgende reeks klappen zorgt opnieuw voor stilte.
In die stilte gaat plotseling de deur van de koelkast open. Bill gluurt onder zijn pony door: is het al voorbij? Meestal is het voorbij als Jög de koelkast opentrekt.
Hij gaat overeind zitten en ziet de teddybeer op de grond liggen. Mama zit ernaast, met een nat gezicht en bloed op haar lip. Bill kruipt onder de tafel door, strekt zijn handje uit naar de teddybeer om hem te troosten...
Mama gilt nog eens, Bill schrikt ervan en duikt automatisch naar haar toe. Het redt zijn leven, ook al beseft hij dat pas later. Oorverdovend rinkelend slaat het bierflesje op zijn schouder aan stukken.
Scherven spatten alle kanten op. Mama gilt. Bloed en bier vormen stroompjes langs Bills ruggengraat. De teddybeer zuigt gulzig vocht op. Bill ziet het, ziet de scherven, ziet rood en goudgeel druppelend langs zijn arm, maar hij voelt niets. Verdoofd blijft hij zitten, staren.
Pas als mama ophoudt met gillen, beseft hij dat het pijn doet. En dan valt hij flauw.

“Iemand die een roos houdt, leert ook van de doorns te houden. Accepteren in mijn geval.”�

De volgende ochtend is anders in elk opzicht. Het regent niet meer, en Esther voelt een warmte die niet alleen met de zachte ochtendzon te maken heeft. Ze wordt vooral veroorzaakt door de tinteling in haar buik en de armen om haar heen.
‘Ben je wakker?’ blaast zijn stem in haar oor, en ze kan het niet laten van te glimlachen. Nog nooit lag die krakkemikkige sofa zo lekker.
Als ze zich omdraait, glijdt de deken van haar af, bovenop Fender. Die schrikt wakker, springt overeind en rekt zich lekker uit. Met grote ogen plant hij vervolgens zijn poten op de rand van de sofa en kijkt zijn baasje verwonderd aan. Alsof hij zich afvraagt waarom hij nooit bij haar in bed mag liggen, maar die vreemdeling wel met haar in zijn armen op de zetel mag maffen.
‘Goeiemorgen,’ fluistert ze schor, draait haar hoofd achteruit en geeft hem een zoen zonder zich om haar ochtendadem te bekommeren. Het is een te perfect moment om zelfbewust te gaan zijn. Hij wikkelt een krullende lok van haar haren om zijn vingers en zij strijkt zijn slaapverkreukelde kleren glad.
Door het raam ziet ze de wolken dunner worden, en de laatste regendruppels geven hun gevecht met de zwaartekracht op. Licht met een onvoorstelbare frisheid breekt door de witgrijze slierten en daarachter schittert het blauw. En alsof iemand een onzichtbaar penseel door de lucht haalt, verschijnt er een perfecte veelkleurige boog boven de daken.
Esther schuift uit zijn omhelzing, raapt de camera van tafel, zoekt een paar seconden en drukt dan af.
‘Wat zie je?’
‘Regenboog. En muziek.’
Hij rekt zich uit en veegt door zijn donkerblonde slaaphaar. Het staat recht van zijn hoofd af, en even heeft ze een flashback van vijf jaar geleden, een zwarte mohawk en donker opgemaakte ogen. Geeuwend komt hij achter haar staan, slaat zijn armen om haar buik en legt zijn kin in haar hals. Ze giechelt zacht en krimpt in elkaar als hij zijn stoppelige wang langs haar huid schuurt.
‘Muziek?’ Ze knikt en blijft naar buiten kijken, de camera nog steeds voor haar borst.
‘De zon speelt piano op natte dakpannen.’ Ze voelt zijn glimlach.
‘Mooi gezegd. Maar vertel me nu even dit.’ En hij neemt haar hand, draait haar in een langzame pirouette rond tot ze hem aankijkt en streelt haar haren achter haar oren. ‘Is er nog plaats onder die regenboog van jou?’
‘Voor jou, altijd.’ Ze legt de camera op de vensterbank en slaat haar armen om hem heen. Voor het eerst in jaren voelt ze zich zonder meer gelukkig, met hem en zichzelf

(...)

Uit : Hoofdstuk 10 - Schuilen Onder De Regenboog - Dorien

(...)

Dat verhaal is zo mooi. <3
Best lang geleden dat ik dat las.

Draaiend en spinnend om elkaar heen. Kleuren die langzaam in elkaar over lopen. De lijnen worden harder, de kleur intenser, dieper. De getallen spinnen een rondje door haar gedachten heen, overrompelen alle andere gedachten en zorgt ervoor dat ze midden in een duistere omgeving beland. Alles wat ze ziet is zwart, dreigend zwart. Het neemt elke millimeter van haar blikveld in beslag.
Een snijdende pijn dringt zich diep tot in haar hersenen door. De ruimte begint te bewegen, het zwart wordt lichter, neemt een andere kleur aan. De kleuren zweven als bolletjes door het zwart, beginnen zelf ook langzaam vorm aan te nemen. Er ontstaan getallen. Dag. Maand. Jaar. Het duizelt haar. De getallen krijgen een andere achtergrond, een groene met bruine vlekjes.
Twee paar ogen kijken haar vriendelijk aan, maar in de irissen kan ze de dreigende duisternis nog steeds zien. De datum van vandaag staat in zijn ogen gebrand, het licht zelfs een beetje op. Vandaag zal deze man sterven en zij wist het.

Vannacht heeft het geregend en er liggen dauwdruppels op de bladeren, terwijl de horizon achter een dikke laag mist verdwijnt. Soms denk ik dat ik achter die muur van waterdruppels zijn gezicht zou kunnen zien. Niet zoals de zesenveertig versies van hem die aan mijn muur hangen, maar perfect, met dauwdruppels als zweet, en de zon in zijn ogen.