Hoofdcategorieën
Home » Forum » Stamcafé » [500] Week #7
[500] Week #7
xDevilBitch zei op 7 okt 2015 - 18:05:
Als ik niet ben ingestort tegen die tijd, zal ik je ook wel even telefonisch stalken.
Als ik niet ben ingestort tegen die tijd, zal ik je ook wel even telefonisch stalken.
1Dzayn zei op 7 okt 2015 - 20:19:
500 woorden
‘Wat gaan we vandaag doen, jongens?’ vraagt Louis verveeld. Hij hangt op de bank, een been over de leuning, de ander over Harry’s schoot.
‘Misschien kunnen we bowlen.’
‘Jongens, kom op nu. Ik wil iets doen.’ Louis rolt zijn ogen. ‘Is er dan niemand die een idee heeft?’
Zayn neemt een hijs van zijn sigaret. ‘Misschien kunnen we gaan bowlen. Biertje erbij, je weet wel.’
Louis springt op. ‘Top idee! Laten we gaan!’
‘Maar…’ De jongen, man eigenlijk al, zakt ineen. Hij had toch net hetzelfde voorgesteld?
'Jongens, jongens wacht nou op mij,’ zeurt hij. De groep loopt gezellig kletsend voor hem uit en hij sulkt een beetje. Hij snapt niet waarom ze hem er nooit bij betrekken.
‘Jongens! Wacht nou.’ Hij versnelt zijn pas, probeert zich bij de groep aan te sluiten. Het lijkt hem niet te lukken, ook al matchen zijn passen die van Harry. Het groepje voor hem loopt ondertussen het bowlingcentrum in. De kleinste van het stel, Louis, dringt zich al naar de balie, besteld een baan. Harry ontmoet de jongen zijn ogen even, fluistert dan iets tegen Louis. Die rolt zijn ogen even, zegt dan iets tegen de man achter de balie en betaald. Dan draait hij zich om.
‘Kom dan, Nick. Kies je schoenen en kom naar baan negen.’
Nick knikt, loopt achter ze aan naar de schoenen en snuffelt er rond, op zoek naar de juiste maat.
Wanneer hij bij de baan aankomt, ziet hij dat ze al begonnen zijn. Zijn naam staat onderaan de lijst. Natuurlijk staat hij onderaan de lijst. Stilletjes gaat hij naast Zayn op de bank zitten. De getinte jongen gunt hem geen blik. Louis maakt ondertussen een strike, geeft iedereen een high five, kijkt Nick even aan en geeft hem dan een hand. Nick glimlacht heel licht. Nu is het zijn beurt en hij staat op. Hij pakt een bal, haalt diep adem en hij gooit. Strike. De groep klapt en Nick tuit zijn lippen even. Het is beter dan niets.
Na een middag met bier en bowlen, verlaat de groep de bowlingbaan weer. Nicks tenen kloppen zachtjes, zijn schoenen waren net iets te klein. Terwijl hij nadenkt over zijn tenen, wordt hij aan zijn arm opzij getrokken.
‘Lopen jullie maar vast! Wij komen wel,’ hoort hij Louis roepen. Hij ziet hoe Harry ze met toegeknepen ogen aankijkt, hoe Louis hem een kusje blaast. Dan draait de groep zich om en loopt weg.
‘Is er wat, Louis?’ vraagt Nick.
Louis kijkt hem met een staalharde blik aan. ‘Ik ga dit heel kort maken, Grimshaw.’
Nick slikt, stopt zijn handen wat dieper in zijn zakken. ‘Oh?’
‘Oh me niet,’ bijt Louis hem toe. Nick sluit zijn mond.
‘Nogmaals, ik ga dit heel kort maken. Niemand mag je, niemand wil je bij onze groep, niemand wil je dertig jarige kont bij zich. Ik snap niet waarom je met ons optrekt. Harry is van mij, de groep wil je niet. Verdwijn, Nick.’ Louis draait zich om, loopt de groep na.
‘Oh.’
500 woorden
‘Wat gaan we vandaag doen, jongens?’ vraagt Louis verveeld. Hij hangt op de bank, een been over de leuning, de ander over Harry’s schoot.
‘Misschien kunnen we bowlen.’
‘Jongens, kom op nu. Ik wil iets doen.’ Louis rolt zijn ogen. ‘Is er dan niemand die een idee heeft?’
Zayn neemt een hijs van zijn sigaret. ‘Misschien kunnen we gaan bowlen. Biertje erbij, je weet wel.’
Louis springt op. ‘Top idee! Laten we gaan!’
‘Maar…’ De jongen, man eigenlijk al, zakt ineen. Hij had toch net hetzelfde voorgesteld?
'Jongens, jongens wacht nou op mij,’ zeurt hij. De groep loopt gezellig kletsend voor hem uit en hij sulkt een beetje. Hij snapt niet waarom ze hem er nooit bij betrekken.
‘Jongens! Wacht nou.’ Hij versnelt zijn pas, probeert zich bij de groep aan te sluiten. Het lijkt hem niet te lukken, ook al matchen zijn passen die van Harry. Het groepje voor hem loopt ondertussen het bowlingcentrum in. De kleinste van het stel, Louis, dringt zich al naar de balie, besteld een baan. Harry ontmoet de jongen zijn ogen even, fluistert dan iets tegen Louis. Die rolt zijn ogen even, zegt dan iets tegen de man achter de balie en betaald. Dan draait hij zich om.
‘Kom dan, Nick. Kies je schoenen en kom naar baan negen.’
Nick knikt, loopt achter ze aan naar de schoenen en snuffelt er rond, op zoek naar de juiste maat.
Wanneer hij bij de baan aankomt, ziet hij dat ze al begonnen zijn. Zijn naam staat onderaan de lijst. Natuurlijk staat hij onderaan de lijst. Stilletjes gaat hij naast Zayn op de bank zitten. De getinte jongen gunt hem geen blik. Louis maakt ondertussen een strike, geeft iedereen een high five, kijkt Nick even aan en geeft hem dan een hand. Nick glimlacht heel licht. Nu is het zijn beurt en hij staat op. Hij pakt een bal, haalt diep adem en hij gooit. Strike. De groep klapt en Nick tuit zijn lippen even. Het is beter dan niets.
Na een middag met bier en bowlen, verlaat de groep de bowlingbaan weer. Nicks tenen kloppen zachtjes, zijn schoenen waren net iets te klein. Terwijl hij nadenkt over zijn tenen, wordt hij aan zijn arm opzij getrokken.
‘Lopen jullie maar vast! Wij komen wel,’ hoort hij Louis roepen. Hij ziet hoe Harry ze met toegeknepen ogen aankijkt, hoe Louis hem een kusje blaast. Dan draait de groep zich om en loopt weg.
‘Is er wat, Louis?’ vraagt Nick.
Louis kijkt hem met een staalharde blik aan. ‘Ik ga dit heel kort maken, Grimshaw.’
Nick slikt, stopt zijn handen wat dieper in zijn zakken. ‘Oh?’
‘Oh me niet,’ bijt Louis hem toe. Nick sluit zijn mond.
‘Nogmaals, ik ga dit heel kort maken. Niemand mag je, niemand wil je bij onze groep, niemand wil je dertig jarige kont bij zich. Ik snap niet waarom je met ons optrekt. Harry is van mij, de groep wil je niet. Verdwijn, Nick.’ Louis draait zich om, loopt de groep na.
‘Oh.’
Bodine zei op 8 okt 2015 - 12:57:
donderdag – je personages kijken al heel lang uit naar de nieuwe aflevering van hun lievelingsserie, maar nu het moment daar is, liggen internet en tv eruit
guys, plz, schop me harder
donderdag – je personages kijken al heel lang uit naar de nieuwe aflevering van hun lievelingsserie, maar nu het moment daar is, liggen internet en tv eruit
guys, plz, schop me harder
Bodine zei op 9 okt 2015 - 0:44:
vrijdag – je personage(s) wil(len) graag iets doen, maar een ander personage stoort ze steeds waardoor ze de kans niet krijgen
vrijdag – je personage(s) wil(len) graag iets doen, maar een ander personage stoort ze steeds waardoor ze de kans niet krijgen
1Dzayn zei op 9 okt 2015 - 8:56:
Ah kak ik had die van donderdag zo graag willen schrijven MAAR WAAR IS DE TIJD
Ah kak ik had die van donderdag zo graag willen schrijven MAAR WAAR IS DE TIJD
Merula zei op 9 okt 2015 - 23:54:
“Laten we boodschappen doen.”
“Goed idee!”
De twee lopen al weg. Een derde rent er achteraan. “Hé, wacht! We hebben nog geen gedachtenschaak gespeeld!”
“Ik zei ook niet dat ik dat wou,” zegt de tweede persoon, de man waar hij het tegen had.
“Natuurlijk wil je dat! Iedereen wil dat!”
“Maar ik zei net dat ik dat niet wou.”
“Nee, je wilt liever wat eten... Alsof dat belangrijker is dan mij amuseren.”
“Eh... Ja. Eten doe je elke dag als het goed is, jou amuseren niet. Eten moet om te overleven, jou amuseren... Nou, als je niet wilt dat je zo vervelend wordt dat je me doodergert ook.”
“Zie, ik ben net zo belangrijk als eten!”
“Goh, dat is een hele prestatie...”
De eerste persoon loopt gewoon door en kijkt enkel af en toe op om te kijken of ze haar nog wel volgen. De achterste versnelt zijn pas en gaat naast haar lopen. “Hé, we zouden veel sneller zijn met een paard!”
“Waarschijnlijk wel,” geeft ze toe. “Maar hoe wil je daar aan komen?”
“Ik kan wat meer dingen maken om te verkopen. Mijn beeldjes worden steeds sneller verkocht. Als jullie helpen, dan gaat het helemaal snel! Straks heeft de hele stad een zelfgemaakt beeldje!”
“Ik denk echt niet dat iedereen er eentje wilt, al zijn ze mooi,” zegt de man achter ze. “De meeste mensen hebben niet genoeg geld om het aan zoiets uit te geven. Maar ik vind het wel een goed idee. Dan hoeven jullie je niet meer aan te passen aan mij en zijn jullie inderdaad sneller. Zodra je fatsoenlijk leert rijden tenminste.”
“Nee!” zeggen ze tegelijk.
“Ik haal geen paard,” zegt de vrouw, eigenlijk deels nog een meisje.
“Iedereen moet zich aan iedereen aanpassen. Jij past je ook aan mij aan, dat hoort erbij. Trouwens, zonder jouw lessen leer ik nooit fatsoenlijk rijden,” zegt de andere man.
“Tuurlijk wel! Je krijgt vanzelf meer ervaring en er zijn genoeg mensen die kunnen rijden.”
“Ja, maar die zijn geen jij.”
“Daarom juist! Laten we verder lopen, anders komen we er nooit...”
“Kijk, een vogel!” zegt de man vooraan niet veel later.
“Wat?” vraagt de vrouw. “Waar?”
“Dáár! Zeg, wat zijn jullie lievelingsvogels?”
“Lievelingsvogels? Eh... Weet niet...”
“Heb je daar nog nooit over nagedacht?”
“Niet echt... Ik vind een bonte gaai wel mooi.”
“Goede keuze! En ze zijn heel slim! En jij, Mo?”
“Het is Momo. Maakt het wat uit?”
“Hé, lievelingsdingen zeggen heel veel over een persoon.”
“Juist, want een bonte gaai vertelt...”
“Dat ze eigenlijk een hele bonte persoonlijkheid heeft! Ze is niet zoals we denken!”
De vrouw giechelt.
“Ja hoor!” zegt de man. “Ze is zeker stiekem zelf een bonte gaai.”
“Dat zou pas een verrassing zijn! En iets wat ik zou kunnen bedenken. Nee, ik bedoel dat ze wel van kleuren houdt, niet zo eenzijdig en braaf...”
Momo fronst. “Is dat zo?” Hij kijkt naar de vrouw.
Ze bloost en schudt haar hoofd. “Ik weet niet wat hij bedoelt... Kijk, we zijn er!”
500
“Laten we boodschappen doen.”
“Goed idee!”
De twee lopen al weg. Een derde rent er achteraan. “Hé, wacht! We hebben nog geen gedachtenschaak gespeeld!”
“Ik zei ook niet dat ik dat wou,” zegt de tweede persoon, de man waar hij het tegen had.
“Natuurlijk wil je dat! Iedereen wil dat!”
“Maar ik zei net dat ik dat niet wou.”
“Nee, je wilt liever wat eten... Alsof dat belangrijker is dan mij amuseren.”
“Eh... Ja. Eten doe je elke dag als het goed is, jou amuseren niet. Eten moet om te overleven, jou amuseren... Nou, als je niet wilt dat je zo vervelend wordt dat je me doodergert ook.”
“Zie, ik ben net zo belangrijk als eten!”
“Goh, dat is een hele prestatie...”
De eerste persoon loopt gewoon door en kijkt enkel af en toe op om te kijken of ze haar nog wel volgen. De achterste versnelt zijn pas en gaat naast haar lopen. “Hé, we zouden veel sneller zijn met een paard!”
“Waarschijnlijk wel,” geeft ze toe. “Maar hoe wil je daar aan komen?”
“Ik kan wat meer dingen maken om te verkopen. Mijn beeldjes worden steeds sneller verkocht. Als jullie helpen, dan gaat het helemaal snel! Straks heeft de hele stad een zelfgemaakt beeldje!”
“Ik denk echt niet dat iedereen er eentje wilt, al zijn ze mooi,” zegt de man achter ze. “De meeste mensen hebben niet genoeg geld om het aan zoiets uit te geven. Maar ik vind het wel een goed idee. Dan hoeven jullie je niet meer aan te passen aan mij en zijn jullie inderdaad sneller. Zodra je fatsoenlijk leert rijden tenminste.”
“Nee!” zeggen ze tegelijk.
“Ik haal geen paard,” zegt de vrouw, eigenlijk deels nog een meisje.
“Iedereen moet zich aan iedereen aanpassen. Jij past je ook aan mij aan, dat hoort erbij. Trouwens, zonder jouw lessen leer ik nooit fatsoenlijk rijden,” zegt de andere man.
“Tuurlijk wel! Je krijgt vanzelf meer ervaring en er zijn genoeg mensen die kunnen rijden.”
“Ja, maar die zijn geen jij.”
“Daarom juist! Laten we verder lopen, anders komen we er nooit...”
“Kijk, een vogel!” zegt de man vooraan niet veel later.
“Wat?” vraagt de vrouw. “Waar?”
“Dáár! Zeg, wat zijn jullie lievelingsvogels?”
“Lievelingsvogels? Eh... Weet niet...”
“Heb je daar nog nooit over nagedacht?”
“Niet echt... Ik vind een bonte gaai wel mooi.”
“Goede keuze! En ze zijn heel slim! En jij, Mo?”
“Het is Momo. Maakt het wat uit?”
“Hé, lievelingsdingen zeggen heel veel over een persoon.”
“Juist, want een bonte gaai vertelt...”
“Dat ze eigenlijk een hele bonte persoonlijkheid heeft! Ze is niet zoals we denken!”
De vrouw giechelt.
“Ja hoor!” zegt de man. “Ze is zeker stiekem zelf een bonte gaai.”
“Dat zou pas een verrassing zijn! En iets wat ik zou kunnen bedenken. Nee, ik bedoel dat ze wel van kleuren houdt, niet zo eenzijdig en braaf...”
Momo fronst. “Is dat zo?” Hij kijkt naar de vrouw.
Ze bloost en schudt haar hoofd. “Ik weet niet wat hij bedoelt... Kijk, we zijn er!”
500
Bodine zei op 10 okt 2015 - 12:18:
zaterdag – je personage(s) zit(ten) in de trein, maar er is storing en de trein staat midden op het spoor stil
zaterdag – je personage(s) zit(ten) in de trein, maar er is storing en de trein staat midden op het spoor stil
xDevilBitch zei op 11 okt 2015 - 23:26:
Verhuld
Plotseling zaten ze in het donker.
Leo schrok overeind, waarbij hij Freds hoofd slechts op een centimeter na miste. “Wat is er gebeurd?”
Ook Fred keek snel om zich heen, maar in het duister zag hij uiteraard niets. Hij wachtte even, zijn vingers sloten zich dichter om Leo’s pols, maar het zicht werd niet beter.
“Lumos,” zeiden ze beide zacht. In het licht van hun toverstokjes konden ze elkaar net weer zien. Fred kroop voorzichtig overeind. In deze duisternis leek alles tien keer zo luid te zijn. Hij strekte zijn hand uit naar de deurknop en duwde hem zachtjes open. Ook de gang was in complete duisternis gehuld.
“Mijn vader zou zeggen dat het een stroomstoring is,” zei de Wemeljongen zachtjes, terwijl hij de deur weer sloot.
“Een wat?”
“Een stroomstoring. Dreuzels hebben een soort draden in hun huis. Daar gaat iets door. Volgens mij heet het… elektriciteit? Ja, elektriciteit. En daardoor doen hun lampen het. Maar soms dan valt de elektriciteit weg en hebben ze een stroomstoring. Het is wel eens een gevolg van verkeerd gebruikte magie, vandaar.”
“Aha. Maar is het in je opgekomen dat Zweinstein magisch is en daar dus geen last van kan hebben?”
“Volgens mij had jij in Ravenklauw moeten zitten, Leo.”
Leo grinnikte. “Nah, te saai. Ik zit toch liever bij jou. Maar serieus, wat is er aan de hand? Dit kan niet goed zijn.”
“Normaal zou ik mezelf bovenaan het verdachtenlijstje zetten, want dit is me toch een geweldige grap. Maar jij bent m’n getuige: ik was net veel te druk om rottigheid uit te halen.”
“Nou…”
“Nee. Optie twee is dan George, maar nogmaals: ik zou niet weten hoe, en bovendien is hij allang blij dat we onder zijn neus weg zijn. Magische kaarsen waaien niet zomaar uit in een kasteel, zeker niet door deuren heen. Dan houden we Foppe over, maar die heb ik gezien noch gehoord.”
“Wat zei je nou net, over die stroomstoringen? Er gaat iets kapot, en dat doet alles het ineens niet meer?”
“Ja, volgens mijn vader komt de stroom van een centraal punt het huis binnen, en doet niets het meer als er daar een probleem is.”
“Kan het dan niet zoiets zijn? Dat Zweinstein een of ander centraal systeem heeft voor de kaarsen? Het klinkt absurd, maar Perkamentus is tot rare dingen in staat.”
“Dat klinkt eigenlijk niet eens zo heel gek, al zou ik oude Albus niet meteen alle credit geven.”
“En nu? Moeten we teruggaan, denk je?”
“Nee…” zei Fred langzaam. Hij had nog niet genoeg gehad. Maar toen bedacht hij zich dat ze de kaart gewoon hadden meegenomen. Hij pakte hem uit de zak van zijn mantel, tikte hem aan, zweerde snode plannen te hebben (die zaten pal naast hem) en het ogenschijnlijk lege stuk perkament kwam tot leven.
Het stipje met Vilders naam rende van hot naar het over het perkament. “Kijk, het is nog niet veilig. We kunnen beter even wachten,” concludeerde Fred triomfantelijk. Dus kuste hij Leo maar weer.
500 woorden
Verhuld
Plotseling zaten ze in het donker.
Leo schrok overeind, waarbij hij Freds hoofd slechts op een centimeter na miste. “Wat is er gebeurd?”
Ook Fred keek snel om zich heen, maar in het duister zag hij uiteraard niets. Hij wachtte even, zijn vingers sloten zich dichter om Leo’s pols, maar het zicht werd niet beter.
“Lumos,” zeiden ze beide zacht. In het licht van hun toverstokjes konden ze elkaar net weer zien. Fred kroop voorzichtig overeind. In deze duisternis leek alles tien keer zo luid te zijn. Hij strekte zijn hand uit naar de deurknop en duwde hem zachtjes open. Ook de gang was in complete duisternis gehuld.
“Mijn vader zou zeggen dat het een stroomstoring is,” zei de Wemeljongen zachtjes, terwijl hij de deur weer sloot.
“Een wat?”
“Een stroomstoring. Dreuzels hebben een soort draden in hun huis. Daar gaat iets door. Volgens mij heet het… elektriciteit? Ja, elektriciteit. En daardoor doen hun lampen het. Maar soms dan valt de elektriciteit weg en hebben ze een stroomstoring. Het is wel eens een gevolg van verkeerd gebruikte magie, vandaar.”
“Aha. Maar is het in je opgekomen dat Zweinstein magisch is en daar dus geen last van kan hebben?”
“Volgens mij had jij in Ravenklauw moeten zitten, Leo.”
Leo grinnikte. “Nah, te saai. Ik zit toch liever bij jou. Maar serieus, wat is er aan de hand? Dit kan niet goed zijn.”
“Normaal zou ik mezelf bovenaan het verdachtenlijstje zetten, want dit is me toch een geweldige grap. Maar jij bent m’n getuige: ik was net veel te druk om rottigheid uit te halen.”
“Nou…”
“Nee. Optie twee is dan George, maar nogmaals: ik zou niet weten hoe, en bovendien is hij allang blij dat we onder zijn neus weg zijn. Magische kaarsen waaien niet zomaar uit in een kasteel, zeker niet door deuren heen. Dan houden we Foppe over, maar die heb ik gezien noch gehoord.”
“Wat zei je nou net, over die stroomstoringen? Er gaat iets kapot, en dat doet alles het ineens niet meer?”
“Ja, volgens mijn vader komt de stroom van een centraal punt het huis binnen, en doet niets het meer als er daar een probleem is.”
“Kan het dan niet zoiets zijn? Dat Zweinstein een of ander centraal systeem heeft voor de kaarsen? Het klinkt absurd, maar Perkamentus is tot rare dingen in staat.”
“Dat klinkt eigenlijk niet eens zo heel gek, al zou ik oude Albus niet meteen alle credit geven.”
“En nu? Moeten we teruggaan, denk je?”
“Nee…” zei Fred langzaam. Hij had nog niet genoeg gehad. Maar toen bedacht hij zich dat ze de kaart gewoon hadden meegenomen. Hij pakte hem uit de zak van zijn mantel, tikte hem aan, zweerde snode plannen te hebben (die zaten pal naast hem) en het ogenschijnlijk lege stuk perkament kwam tot leven.
Het stipje met Vilders naam rende van hot naar het over het perkament. “Kijk, het is nog niet veilig. We kunnen beter even wachten,” concludeerde Fred triomfantelijk. Dus kuste hij Leo maar weer.
500 woorden
Ladies and gentlemen, welkom bij week zeven van de 500 challenge.
B E L A N G R I J K
- Post de stukjes die je schrijft (tussen de 450 en 550 woorden) in dit topic. Anders telt het niet.
[- Als je niet online kunt komen maar wel iets geschreven hebt, stuur dan een foto via Whatsapp of zo, in pb kun je om nummers vragen.]
- Heb heel erg veel plezier. Like, zwaaien-met-een-dode-baby-veel-plezier.
P R O M P T S
• maandag: Er zit een barst in de spiegel.
T U S S E N S T A N D