Mine zei op 14 feb 2011 - 17:21:
Lalala

Mine zei op 14 feb 2011 - 17:32:
maar ik meot eten BYe bye Xoxox

THxDORIEN zei op 14 feb 2011 - 17:32:
Eetsmakelijk

xEmma zei op 14 feb 2011 - 17:34:
@ Anke: wat leeeeuk! En Jorinde is cool, haha.
En wat heb jij awesome dingen gedaan ö [duiken, parachute] Jaloers!

NaNaa zei op 14 feb 2011 - 17:38:
@Anke; Ik vind 'm cewl. :3

neversay zei op 14 feb 2011 - 17:39:
@Anke: super cuwl<3

KaulitzFreak zei op 14 feb 2011 - 17:40:
thnx, enja, ik heb al bijna 6 jaar mijn duikdiploma, dus ik ga elk jaar op vakantie duiken
en die parachutesprong heb ik cadeau gekregen voor mijn 12de verjaardag ^^
leuk dat jullie hem leuk vinden ^^

THxDORIEN zei op 14 feb 2011 - 17:43:
Ik ga er vandoor! Tot vanavond
<3

xEmma zei op 14 feb 2011 - 17:47:
*zwaait*
Bye!

MoonRocker zei op 14 feb 2011 - 17:48:
@Anke: Lol, die Jorin x'D & omg, duiken<3

Kayley zei op 14 feb 2011 - 17:53:
@Anke: Dat filmpje is echt supernice!

En Leute, ik heb even jullie mening nodig. Welke vinden jullie de beste?
Deze:

Uit haar ooghoek zag ze hoe hij zijn hand naar haar uitstak, maar hem toen liet vallen en quasi nonchalant zijn handen in zijn zakken stopte.
'Wat?' zei Laurel.
'Niks.' zei Tamani, terwijl hij zich omdraaide en aanstalten maakte om naar de tegenoverliggende hoek van de kamer te lopen.
'Elfenstof?' vroeg Laurel, die moest denken aan vorig jaar en aan het begin van de afgelopen zomer in Avalon.
'Vorig jaar was je nog boos op me.'
'Kom op, zeg. Wrijf me nu al die stommiteiten van vorig jaar niet aan.' Ze pakte zijn pols vast en trok zijn hand naar zich toe.
Hij verzette zich niet.
Op zijn hand zat een laagje fijn, glitterig poeder. Ze hield zijn arm in een schuine hoek zodat de pollen glinsterden in de zon. 'Het is zo mooi.'
Pas toen ontspande Tamani zich. Er kwam een speelse grijns op zijn gezicht en hij tilde een hand op en wreef met een vinger over haar wang zodat er een lichte, zilveren veeg achterbleef.
'Hé!'
Zijn soepele handen schoten naar boven en hij trok nog een lijn op haar andere wang. 'Nu ben je in evenwicht.'
Zijn hand schoot nog een keer uit, op weg naar haar neus, maar deze keer was ze er klaar voor. Haar vingers sloten zich om zijn pols zodat hij niet verder kon. Tamani keek neer op zijn hand, zo'n kleine tien centimeter voor haar gezicht. 'Ik ben onder de indruk.'
Zijn andere hand schoot zo snel uit dat Laurel hem niet eens had zien aankomen voor hij haar neus raakte. Ze probeerde zijn hand weg te meppen, maar hij lachte en ging maar door met strepen trekken op haar gezicht. Ze deed haar best om hem tegen te houden, maar dat lukte maar half. Uiteindelijk kreeg hij allebei haar handen te pakken en terwijl hij ze naar beneden drukte, trok hij haar tegen zich aan. Haar glimlach verdween toen ze naar hem opkeek, hun gezichten maar een paar centimeter uit elkaar.
'Ik heb gewonnen.' fluisterde hij.
Hun ogen lieten elkaar niet meer los en Tamani boog langzaam naar voren. Maar voor zijn gezicht het hare raakte, liet Laurel haar hoofd zakken en verbrak het oogcontact. 'Het spijt me', momelde ze.

Of deze:

Hij stak voorzichtig en uit impuls zijn hand naar haar uit, op zijn huid lag een laagje fijn poeder dat glitterde in de schaarse bundel zonlicht die door het raam naar binnen tuimelde. Meteen stak hij zijn handen terug in zijn zakken, zo nonchalant als mogelijk.
Ze had het echter gezien - hij was te laat. 'Wat?' vroeg ze.
Hij draaide zich om, hij wilde niet dat ze de blik in zijn ogen zag. 'Niks.' En toen maakte hij aanstalten om weg te lopen, het maakte hem al niet uit naar waar. Die hoek daar? Naar buiten? Naar Avalon misschien? Hij wilde op dit moment niets liever dan snel weg gaan - en toch wou hij dat ook weer niet, hij wou bij Laurel zijn en genieten van elk moment dat hij met haar kon beleven.
'Elfenstof?' vroeg ze. Hij beet op zijn onderlip en kneep zijn ogen toe. 'Verdomme,' schoot door zijn hoofd heen, 'dit gaat niet goed!'
'Vorig jaar was je nog boos op me.' Hij draaide zich weer om, haar ogen gleden via zijn armen naar beneden, waar zijn handen nog in zijn zakken staken. Hij haalde ze er uit, maar enkel om ze nonchalant langs zijn romp naar beneden te laten hangen.
'Kom op, zeg. Wrijf me nu al die stommiteiten van vorig jaar niet aan.' Haar vingers wikkelden zich om zijn pols en trokken zijn hand naar zich toe. De warmte die nu tegen zijn huid drukte, maakte dat hij zich niet verzette.
Ze draaide zijn arm een beetje schuin waardoor het zonlicht recht op de pollen vielen. Bolletjes licht gleden over de wanden van het huisje, ze zoog onhoorbaar zacht haar adem in. 'Het is zo mooi.'
Hij liet zijn adem hortend over zijn lippen glijden. Hij had iets heel anders verwacht, vorig jaar was hij immers nog niet vergeten. De plots opgewelde angst verdween nu uit zijn lichaam, en maakte plaats voor een nieuwe impuls.
Hij tilde zijn hand op en drukte zijn vingertop tegen haar wang. Nadat hij die naar beneden had getrokken, tekende een zilveren streep zich af op haar huid.
'Hé!' Verwarring duikelde haar ogen in.
Zijn speelse grijns werd nog iets groter, hij bewoog zijn handen weer omhoog om nog een veeg op haar gezicht achter te laten, maar nu op de andere wang. 'Nu ben je in evenwicht.'
Hij probeerde nog een keer, deze keer op haar neus, maar ze was hem voor. Ze pakte hem vast bij zijn pols, waardoor hij net niet bij haar gezicht kon. Maximum tien centimeter zat er tussen. Hij keek naar beneden en met glinsterende ogen keek hij naar haar hand. 'Ik ben onder de indruk.'
Ze wilde zelfgenoegzaam grijnzen, maar hij haalde al uit en zette een zilveren lijn op haar neus. Ze sloeg met haar handen in alle kanten, maar hij ontweek ze, lachte en ging verder met het betekenen van haar gezicht.
Laurel's gezicht kwam af en toe in het zonlicht, waarop het poeder het licht naar alle kanten weerkaatste. Ze was altijd al mooi, maar nu kon Tamani niet meer van haar weg kijken. Ze was prachtig.
Hij plukte haar maaiende armen uit de lucht door haar handen vast te pakken. Haar handpalmen drukten tegen die van hem. Warm.
Hij drukte haar handen naar beneden en trok haar tegelijkertijd tegen zich aan. De hele tijd had ze moeten glimlachen, maar nu vervaagde dat schattige lachje van haar gezicht. Ze keek naar hem op, weer zat er maar een beperkte afstand tussen hen in.
'Ik heb gewonnen.' fluisterde hij, zijn hele lichaam tintelde. Hij vergat even dat er buiten lijfwachten stonden, dat ze nu alles konden volgen en zien. Hij vergat dat hij dit niet hoorde te doen, dat hij een lente-elf was en zij een herfst-elf. Dat vergat hij even allemaal, zodat hij zijn ogen in de hare kon boren en lichtjes naar voren kon buigen.
Bijna! Schreeuwde zijn lichaam. Bijna!
Maar toen liet Laurel haar hoofd zakken, het oogcontact verbrak en het hoopvolle, warme gevoel in zijn maag stroomde weg. 'Het spijt me.' mompelde ze.

KaulitzFreak zei op 14 feb 2011 - 17:53:
ik weet nog, toen het af was en ik het in de klas liet zien vroeger ze 'OMG, zijn dat echte zeesterren?!' 'Ja, en ook echte octopussen.' 'Welke octopussen?' 'Die aan mijn handen. 'IIEEUWWLL!!!!!'

MoonRocker zei op 14 feb 2011 - 17:58:
@Anke: omg *facepalm* XD
@Kay: ik weet niet. De eerste is vlotter, maar de tweede legt net iets meer uit. Hmm...

Automatisch zei op 14 feb 2011 - 17:59:
Hoi.

xEmma zei op 14 feb 2011 - 18:00:
@ Kayley: de tweede, denk ik. maar dit: 'Bijna! Schreeuwde zijn lichaam. Bijna!'
Tjaa. misschien is het alleen bij mij zo, maar mij haalde het een beetje uit het verhaal o.o terwijl ik er net zo leuk in zat (;